Psycholog, psychoterapeuta Olsztyn - Maja Syczyło

27/06/2025

📍 I dla dzieci, i dla dorosłych 🙂

Są tacy, którzy mierzą czas innym kalendarzem.
Dla nich właśnie dziś rozpływa się codzienna rutyna.

Koniec roku szkolnego.
Nie tylko dla dzieci.
To także moment dla dorosłych – tych zmęczonych porannym wstawaniem, odrabianiem zadań, ciągłym „ogarnianiem”.
Dla tych, którzy wspierali, przypominali, pakowali bidony i słuchali opowieści zaczynających się od: „A dziś pani powiedziała…”.

To Wasz moment. Wasze świadectwo troski.

A tamci znowu urośli.
Znowu jesteśmy o jeden rozdział dalej.
Koniec roku szkolnego coś domyka – nie tylko w dzienniczku, czasem w nas samych.

27/06/2025

"W kilku swoich artykułach Ferenczi (1923, 1931, 1932a,b,c, 1933) wykorzystuje swoją koncepcję mądrego dziecka, dziecka, którego mądrość pomaga zapewnić dorosłym bezpieczeństwo i którego zrozumienie sprawia, że świat wydaje się zrozumiały.

Pojęcie to jest, jak zauważa Ferenczi, obroną przed prawdziwym stanem dziecka: osamotnionego w świecie, którego nie jest w stanie pojąć, niezdolnego do poskładania jakiegokolwiek poczucia spójności, otoczonego przez dorosłych, którzy nie potrafią lub nie zadają sobie trudu, by do niego dotrzeć, zaniedbanego, upokorzonego swoją bezradnością i zawstydzonego swoim dzieciństwem.

Dla Ferencziego koncepcja mądrego dziecka implicite wyraża jego teorię traumy, badając, w jaki sposób wszechmoc zranionego i straumatyzowanego dziecka szuka schronienia w ideałach „mądrości”.(…)

Mądre dzieci, gdy dorastają, mogą być nietolerancyjne wobec tego, co uważają za własną niewiedzę, a ich poczucie niewiedzy staje się źródłem toksycznego wstydu (...)

Mądre dziecko manifestuje swój brak zaufania do rodziców i postaci, na których musi polegać, inwestując w swoją moc.

Geniusz obrazu mądrego dziecka Ferencziego polega na połączeniu rozłącznych obrazów mądrości i dziecka, tak jak obraz sfinksa łączy rozłączne obrazy lwa i kobiety. Wydaje się zatem stosowne porównanie obrazu mądrego dziecka Ferencziego z Edypem, który rozwiązuje zagadkę sfinksa. Był wystarczająco „mądry”, aby uzyskać właściwą odpowiedź. Jednak w głębi serca był straumatyzowanym, zaniedbanym niemowlęciem, niezdolnym do zrozumienia tego, co go spotkało, ślepym na siebie i innych, i tragicznie nieświadomym własnej ślepoty. To okazało się jego zgubą."

📚 B. Kilborne, za: J. Chmarzyńska- Golińska, fragment
📷 Pixabay

24/06/2025

"W wyniku psychoterapii pacjent nie staje się lepszym człowiekiem, nie staje się doskonalszy czy szlachetniejszy w swoich potrzebach i pragnieniach, nie otrzymuje nowej osobowości, nie nabywa umiejętności zabezpieczających go przed kłopotami życiowymi. 

W wyniku psychoterapii pacjent staje się BARDZIEJ ŚWIADOMY tego, jaki jest i tego, co przeżywa. 

Staje się bardziej świadomym własnych pragnień i własnych zobowiązań, własnych możliwości i ograniczeń. 

Staje się bardziej świadomy tego, jaki jest świat, w którym żyje, jacy są ludzie, ci najbliżsi i ci, z którymi musi współdziałać w realizacji swoich celów życiowych; jest bardziej świadomy ich reakcji i wpływu na siebie. 

Zdolność do bycia świadomym daje mu NOWE MOŻLIWOŚCI kierowania własnym zachowaniem, zgodnie z zamierzonymi celami i zgodnie z dostępnymi możliwościami. 

Stwarza mu możliwości osiągania tego, co dotychczas wydawało mu się niemożliwe do osiągnięcia. 

Odzyskuje nadzieję na powrót do realności swojego istnienia, niosącego sukcesy i porażki, radości i cierpienie."

📚 J. Cz. Czabała
📷 Pixabay

23/06/2025

"Chociaż w kulturze zachodniej najczęściej niemowlęciem zajmuje się głównie matka, ich relacja podwójna istnieje w kontekście innej, bardziej złożonej relacji trójkątnej, która obejmuje ojca.

Uważa się, że triada – matka, ojciec, dziecko – funkcjonuje od początku życia (...), a ojcowie mogą mieć i mają bezpośrednią więź ze swoimi dziećmi od wczesnego niemowlęctwa. Tak się dzieje też w przypadku relacji z rodzeństwem.

Mimo to uważa się, że ojciec funkcjonuje w triadzie nie tylko wtedy, kiedy rzeczywiście jest fizycznie obecny, ale również w postaci jego „miejsca”, kiedy jest nieobecny.

Reprezentacja ojca w umyśle matki i matki w umyśle ojca to bardzo ważne czynniki wpływające na to, jak dziecko włącza się i funkcjonuje w trójkątnej przestrzeni relacyjnej: matka, ojciec, ja" i w każdej następnej relacji zakładającej więcej niż dwie osoby".

📚 T. Baradon
📷 Pixabay

17/06/2025

Możemy się rozwijać i stawać lepszymi ludźmi tylko pod warunkiem, że jesteśmy karmieni przez naszych bliskich emocjonalną prawdą.

Jeśli dziecko płacze, a ktoś mu mówi: "Nie masz co płakać, nic się nie stało", to w świecie wewnętrznym dziecka tworzy się zakłócenie, zniekształcenie. No bo wtedy nie wiadomo, czy ja czuję to, co czuję, czy inni wiedzą lepiej?

Niekiedy to zaklocenie jest większe, niekiedy mniejsze. To zależy, kto jest tym dzieckiem, zależy, jak często to słyszy, zależy, jakie ma inne doświadczenia, ale zniekształcenie jest. I utrudnia życie.

📚O. Dresner w rozmowie z J. Dąbrowską, w: Zawsze jest ciąg dalszy
📷 Pixabay

09/06/2025

Wolność nie oznacza braku ograniczeń. Oznacza zdolność do akceptacji tych ograniczeń i przekształcania ich w siłę twórczą.

Prawdziwa wolność nie polega na działaniu bez względu na wszystko, ale na świadomym kształtowaniu siebie w zgodzie z naszymi wartościami i pragnieniami. To, co nas ogranicza, może stać się także źródłem naszej najgłębszej siły, o ile jesteśmy gotowi to zrozumieć.

📚 R. May
📷 M. Wasik

04/06/2025

"Same piękne i przyjemne uczucia nie wystarczają, aby utrzymać nas przy życiu, by uczynić nasze istnienie głębokim, cennym i pełnym decydujących wglądów. Często to właśnie te niewygodne, nieprzystosowane uczucia, przed którymi najchętniej byśmy uciekli - niemoc, wstyd, zawiść, zazdrość, pomieszanie, wściekłość, smutek - mają dla życia decydujące znaczenie."

A. Miller
źródło: Psychoterapia. Znaczenia.
fot. Pixabay

02/06/2025

👂🧠Jeśli Twoje dziecko:

👉doświadcza często dekoncentracji uwagi – wtedy gdy w jego otoczeniu panuje szum, gwar czy hałas;

👉prosi często o powtórzenie pytania lub wypowiedzi;

👉 ma trudności z rozumieniem dłuższych lub złożonych poleceń ustnych;

👉 przy prawidłowej inteligencji ma trudności w uczeniu się (tj. problemy z nauką czytania, pisania, z nauka języków obcych);

👉 często wyłącza się, sprawiając wrażenie nieobecnego, jakby myślami było gdzie indziej;

👉 chorowało na przewlekłe, wysiękowe zapalenia ucha środkowego lub wielokrotnie na ostre zapalenia ucha, miało przerośnięty migdałek gardłowy,

to można sprawdzić, czy przyczyną trudności dziecka nie są Zaburzenia Przetwarzania Słuchowego (CAPD).

📍📈Gabinet Psychologiczno- Psychoterapeutyczny Maja Syczyło jest jednym z miejsc, które umożliwia dzieciom już od 5 r.ż. przeprowadzenia diagnozy w zakresie nieprawidłowości przetwarzania słuchowego. Kod licencji providera Neuroflow: 20227

☎️ 696 670 644
📧 maja.syczylo@gmail.com

01/06/2025

"Dzieci potrzebują przestrzeni do przeżywania swoich stanów, potrzebują być chronione przed nadmiernym stresem. Dobrze byłoby gdyby dziecko do lat 3 nie musiało się starać by relacja z rodzicem działała, nie musiało wyjść z trybu swoich autentycznych gestów i potrzeb, by w służbie przetrwania wejść w tryb czujności i dbania o stan rodzica.

Przez jakiś czas dzieci mogą być w centrum, potrzebują rozgościć się na tym świecie po królewsku, by wypełnić swój „wewnętrzny garniec złota”, który będzie im służył na całe życie.

Lubię sobie wyobrażać, że najwcześniejszy czas dzieciństwa, poprzez wystarczającą dobrą i stabilną opiekę, poprzez brak dotkliwych rozłąk z opiekunem - wypełnia w nas wewnętrzny rdzeń, daje poczucie zakotwiczenia w sobie, daje dobry punkt ciężkości, który wyznacza nam równowagę i możliwość stania na własnych nogach w życiu.

Gdy minie czas pierwszych lat, przychodzi etap na ograniczenia, zasady, wymagania, ale gdy tylko dziecko doznało wcześniej bycia w ciepłej i przyjaznej "torbie kangurzej", która tworzyła kojące rytmy i „odżywcze soki”, to będzie gotowe na dalsze wyzwania (...)

Tekst: J. Chmarzyńska - Golińska
Fot. Pixabay

28/05/2025

(...) Gabor Mate: "Zapytałem Daniela Siegela, co skłania ludzi do podążania za przywódcami emanującymi wrogością i autorytaryzmem - „Ludzie mogą być podekscytowani, że ktoś na oczach opinii publicznej wyraża agresję (...), co stanowi przeciwieństwo impotencji” - odparł ów psychiatra i badacz umysłu, zwracając uwagę na to, jak cechy tego rodzaju mogą uskrzydlać innych, którym brakuje poczucia prawdziwej władzy”

"Wykazano, że traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa mają bezpośredni wpływ na orientacje polityczne dorosłych. Michael Milburn profesor emerytowany psychologii na Uniwersytecie w Massachustess odkrył, że im surowszych rodziców miało dziecko, tym bardziej jest skłonne w dorosłym życiu do popierania autorytarnej lub agresywnej polityki"

źródło: J. Chmarzyńska - Golińska
fot. Pixabay

22/05/2025

"Emocje są sygnałem, nie syreną alarmową. Nie musisz za nimi podążać – ale musisz je usłyszeć."

S. David
fot. Pixabay

20/05/2025

"(...)Wewnętrzny krytyk, który króluje w nas od dzieciństwa, nie oddaje jednak łatwo swojej władzy nad naszą psychiką. Uparcie odmawia przyjęcia do wiadomości aktualnych informacji, że dorosłość daje nam teraz możliwość uzyskania większego bezpieczeństwa i zdrowego przywiązania.

To tak, jakby krytyk wyżłobił w mózgu koleinę wywołującą flashbacki o głębokości Wielkiego Kanionu.

Teraz każdy z wzorców myślenia może w dowolnej chwili uruchomić przejęcie kontroli przez ciało migdałowate, które z powrotem wepchnie nas w koktajl uczuć związanych z porzuceniem.

Postępy w osłabianiu krytyka są często nieskończenie powolne i na początku niedostrzegalne.

Nasze mózgi uzależniły się od zauważania tylko tego, co jest złe i niebezpieczne. Podobnie jak w przypadku większości nałogów, przełamanie tego głęboko zakorzenionego nawyku może wymagać walki przez całe życie.

We wczesnej fazie zdrowienia musimy z całą zaciekłością rzucać wyzwanie jednostronnemu, negatywnemu nastawieniu krytyka. W końcu dzięki ćwiczeniom będziemy w stanie znaleźć tę część siebie, która jest wściekła z powodu tego, jak bardzo niesprawiedliwe były znęcanie się i obojętność naszych rodziców.

Możemy znaleźć tę część nas, która jest oburzona, że byliśmy indoktrynowani i wdrażani do chronicznego porzucania siebie i znęcania się sami nad sobą. Możemy się denerwować, że miało to miejsce, gdy byliśmy zbyt młodzi, by protestować lub nawet wiedzieć, co się z nami dzieje.

Przy wystarczającej dawce zdrowej wewnętrznej samoobrony ofiara traumy stopniowo uczy się odrzucać swoją nieświadomą akceptację dla przemocy wobec siebie i opuszczania siebie. Zaczyna się wyłaniać zdolność zdrowej samoobrony, która z czasem zamienia się w zaciekłą gotowość do powstrzymywania niesprawiedliwej krytyki – wewnętrznej lub zewnętrznej."

P. Walker
fot. Pixabay