Sebastian Richert Gabinet Psychoterapii

05/06/2025

Bez względu na różnice - to hasło ważne, zasadne. Jest jak jest - to pole do pracy i wrażliwości; to również pole do eksploracji i poddania refleksji.
Różnica - z nią trudno żyć, ciężko zasymilować do naszego doświadczenia; czasami ja zasypujemy - czym? Otwartością? Agresja? Ciekawością? Przemocą? Pięknem?
Tak się dzieje - różnie i jak widać symetrycznie. Można być troskliwym i stosując przemoc ranić innych ludzi ( na przykład o innych poglądach)? Nie - Można.
Można być troskliwym o drugą osobę i wykluczać? Nie - Można.
Można dążyć do realizacji wartości godząc w wartości innych?
Nie - Można.
Co tutaj jest najistotniejsze?
Inny - osoba - bliski.

Chociaż lokale wyborcze są już zamknięte, a prezydent wybrany, skutki napięć w społecznej przestrzeni pozostają. Polaryzacja i podziały nie są dobrym środowiskiem – ani dla dorosłych, ani tym bardziej dla dzieci 💔

🔴 Zadbaj o to, by każde dziecko – niezależnie od poglądów politycznych – miało pewność, że nie zostanie wykluczone ani zepchnięte na margines.

🔴 Nie bój się rozmawiać o różnicach.
Normalizuj różne podejścia do życia – w polityce i poza nią.

🔴 Bądź ciekawy. Pytaj. Staraj się zrozumieć, jak dziecko patrzy na świat – bez oceniania.

🔴 Wspieraj je w budowaniu własnej opinii i tożsamości.

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę niezmiennie wspiera wszystkie dzieci – niezależnie od ich poglądów, pochodzenia, koloru skóry, wyznania, orientacji czy tożsamości ❤️

☎️ Pamiętaj, że dzieci i młodzież mogą się kontaktować z naszymi konsultantami pod numerem 116 111 - Telefonem Zaufania dla Dzieci i Młodzieży lub pisząc do nas przez stronę 116111.pl 📱

Codziennie. Bezpłatnie. Anonimowo.

16/12/2024

Niezbędny jest ruch - dla ciała i psychiki.
Niezbędny jest spokój - dla myśli i emocji.
Potrzebny jest nawyk w ruchu, który daje spokój.

05/11/2024

W jednym z wywiadów Steve de Shazer powiedziała, że nie wystarczy pozbyć się problemu, ponieważ jeśli się czegoś pozbędziesz, to pozostaje dziura. I jeśli tej dziury czymś nie wypełnisz - problem wróci. Pytanie brzmi: co ma być zamiast problemu?
Często chcemy, aby coś nieprzyjemnego, coś co trudzi - zniknęło. Tak jak w koncepcji na temat szczęścia, w której jest ono brakiem zmartwień.
Co ma być zamiast? Gdyż brak jest nieobecnością, "dziurą" po...

03/11/2024

Zawodowo - prywatnie; bycie w przeszłości - bycie w tu i teraz; być ze sobą - być razem z innymi... te i inne dualizmy, powodujące szukanie równowagi. Zmagamy się czy mamy wypracowany kompas? Wiem jak, co i gdzie, czy poszukujemy punktów stycznych i kotwic dających poczucie bycia tam, gdzie mamy być?
Szukając wybrałem się na spacer.

01/10/2024

Lektura obowiązkowa. Stworzona przy udziale osób dotkniętych depresja - dla osób zmagających się z depresją, lekami, myślami rezygnacyjnymi. Książka w merytoryczny sposób, wprowadza w zagadnienia, które na co dzień mogą wywołać trudne emocje: samobójstwem, samookaleczeniami, lekiem społecznym, depresją izolacją społeczną.
Lektura obowiązkowa, dla tych z nas, którzy chcą się mniej się bać i być bliżej rzeczywistości w tu i teraz.
M.Gołota, Żyletkę zawsze noszę przy sobie

22/09/2024

W zagubieniu, w smutku, w poczuciu bezradności i utkanięcia. W utracie nadziei na "lepsze jutro", w poczuciu, że "tak już będzie". W cierpieniu, niepokoju, w natrętnym powtarzaniu tego, co To wszytko powoduje. Z tym trafiamy po pomoc.
W trudnościach, perspektywa problemu staje się dominującą, rzeczywistość widzimy przez problem. W takim stanie, budujemy życie z problemem.
Kiedy jest inaczej? W jakich momentach problem jest mniejszy - lub nie ma go wcale? Po czym poznajesz, że tak się dzieje - co się wtedy z Tobą dzieje i po czym poznają to Twoi bliscy?
Te i inne pytania zadajemy podczas spotkań w Gabinecie. Budujemy, odtwarzamy rzeczywistość poza problem, bez tego, co w Tobie ciąży. W nadziei, w poczuciu sprawczości, siły i celu - w tym staramy się zobaczyć jak to jest, kiedy nie ma problemu.
Masz wybór - to on powoduje, że jesteś tu gdzie jesteś: nawet kiedy to Tu jest trudne czy nieznośne. Problem pozbawia wyboru - tworzy rzeczywistość stabilną, niezmienną, statyczną. Zmiana - to powolne robienie inaczej, to odwaga, aby zobaczyć świat z innej perspektywy.

W zagubieniu, w smutku, w poczuciu bezradności i utkanięcia. W utracie nadziei na "lepsze jutro", w poczuciu, że "tak już będzie". W cierpieniu, niepokoju, w natrętnym powtarzaniu tego, co To wszytko powoduje. Z tym trafiamy po pomoc. W trudnościach, perspektywa problemu staje się dominując...

03/09/2024

Mam zaszczyt towarzyszyć osobom, które cierpią z powodu tego, co zaszło. Ta przeszłość odbija się mocno w ich teraźniejszości oraz wpływa na wybory, jakie podejmują. Trzy wymiary zebrane w jednym: ludzkim losie.
Czytając książkę Ewy Woydyłło natknąłem się na fragment, przy którym jestem blisko:

"Dla mnie cierpienie – zwłaszcza wyrządzone przez złych ludzi – nigdy nie ma sensu. Natomiast życie ma sens. Także życie mimo cierpienia lub raczej – poza cierpieniem. Poza tym nauczyłam się, że mam żyć tak, by moje życie miało sens. To kwestia filozofii opartej na tym, aby nie poddawać się, lecz bronić. Są sytuacje, kiedy trzeba się bronić przed sobą."
E. Woydyłło, Ukoić siebie.
Zdjęcia - Pixabay.

15/07/2024

Podążanie za klientem - empatyczne słuchanie - stan niewiedzy - odzwierciedlanie.

„Proces rozwoju każdego z nas przebiega w całkowicie indywidualny sposób i ani ten, kto bada swoje doświadczenie (np. klient), ani towarzysząca mu osoba (np. terapeuta) nie jest w stanie przewidzieć, jakie nowe treści i znaczenia wyłonią się w kolejnym momencie. Dlatego tak istotne dla terapeuty doświadczeniowego jest podążanie ZA klientem i ćwiczenie się jako terapeuta
w „sztuce niewiedzenia” (the art of not-knowing),
(...) w empatycznym otwarciu na to, co się pojawi w doświadczeniu klienta. Zatem słucham, próbuję rozumieć i odzwierciedlam to, co – jak mi się wydaje – stanowi sedno doświadczenia klienta sprzed kilku sekund. Nie wiem, w jakim kierunku przesunie się jego proces doświadczania w następnych chwilach. Porzucam lojalność wobec dotychczas poruszanych wątków, nie oczekuję konsekwencji narracyjnej ani logiki wywodu. Podążając za klientem, próbuję tylko mu pomoc, aby wyraziściej doświadczył swoich wewnętrznych stanów i trafnie je nazwał.”
Maria Król-Fijewska

fot. Jakub Kriz

18/06/2024

„Ja bym nawet powiedział, że miłość w ogóle nie ma tak wiele
wspólnego z uczuciami. Uczucia stanowią paliwo, są warunkiem koniecznym miłości, bo trudno sobie wyobrazić, że będzie pani kochała kogoś, kto panią odstręcza, czy kogoś, kto się pani nie podoba. Coś musi panią chwycić za serce, ale uczucia same w sobie nie wystarczą. Nie da się na nich zbudować czegoś trwałego. Mówi się, że faza zakochania, tego «porwania», dzięki któremu wszystko jakby samo się dzieje, trwa od dwóch do czterech lat. Ja to rozumiem tak, że zakochanie, jak wiele innych fascynacji czy inspiracji, które się nam przytrafiają, to jest coś na kształt kredytu. Pewna szansa czy też okazja do tego, żeby zbudować coś solidniejszego. Zakochanie to nie jest miłość. To jest zaproszenie do niej.”

Bartłomiej Dobroczyński w rozmowie z Agnieszką Jucewicz, fragment książki „Czując. Rozmowy o emocjach”
fot Michał Łepecki/Agencja Wyborcza.pl

15/04/2024

Bardzo mi to bliskie:
" Jednym z głównych wymogów etycznych jest stała refleksja dotycząca siebie w roli terapeuty i sposobu prowadzenia terapii. Niezwykle pomocna okazuje się w tym superwizja- właściwie to warunek dobrej praktyki zawodowej. Warto, by terapeuta oprócz formalnej superwizji zapewnił sobie superwizję koleżeńską (...) Perspektywa innej osoby pozwala mu dostrzec to, czego z różnych powodów nie widzi sam." S. Chrząstowski, "Nie tylko schemat. Praktyka systemowej terapii rodzin".

27/02/2024

Na co dzień spotykam się z klientami i słucham, pytam, słucham, pytam - z zaciekawieniem, wzruszeniem, podążam za opowieścią. Kiedy klient poczuje siłę, dostanie to po co przyszedł, pozna siebie, nauczy się żyć bez problemu, zdobędzie umiejętność życia z problemem... wtedy następuje nowa opowieść: już bez pytań i słuchania terapeuty - opowieść pytań i słuchania samego siebie.
Taki skrót opisujący proces terapeutyczny, jest niewystarczający - jak słowa nie opisują świata, lecz stanowią skrót do tego, co jest.
Jestem po wielu spotkaniach (sesjach) i siedząc - pisząc te słowa, mam w sobie podziw dla mądrości klientów, którzy przychodząc po rozwiązanie sami je tworzą.
obraz: internet

26/02/2024

Jak to z nami się dzieje, kiedy doświadczenia w życiu powodują w nas zachowania nakierowane na przetrwanie? Jak to jest, kiedy robimy i działamy w sposób, który jest w dziwny sposób dla nas chroniący?
Dziękuję Sabina Sadecka - terapia traumy, wiedza i miłość za ten tekst. Ważny - jak całość tego, co piszesz - w kontekście tego, co się dzieje kiedy doświadczamy krzywdzenia. Gdybyśmy jako społeczeństwo mieli większą świadomość tego, co możemy robić innym - jakich krzywd moglibyśmy nie robić - możemy byłoby nam do siebie bliżej.

Istotą dojrzałości jest pozwolenie sobie na poczucie się źle w czyimś towarzystwie i pójście za impulsem, który mówi nam „ochroń siebie”, „odejdź”, „odeprzyj atak”. Wielu z nas ma jednak wyciszone impulsy do obrony swoich granic, gdyż musiało je kiedyś skutecznie oddalić od swojej świadomości, by przetrwać.

Jeśli dorastaliśmy w środowisku, które było zarówno niebezpieczne, jak i niezbędne do naszego przetrwania, nasza neurobiologia rozstrzygnęła tę sprzeczność w sposób, który ratował nam życie, długoterminowo jednak naruszał naszą zdolność do sprawnego funkcjonowania. Jeśli to rodzic/opiekun był sprawcą przemocy, musiałam jako małe dziecko zagłuszyć wewnętrzny emocjonalny krzyk, który mówił mi „oddaj mu!” albo „ucieknij i radź sobie bez niego”. Zaadaptowałam się wtedy poprzez emocjonalne pozostawanie poza swoim życiem, odczuwaniem, reagowaniem. Oduczałam się sprawnie korzystać z neurobiologicznych impulsów, które ewolucyjnie powstały, by ratować moje życie: impulsów do ufania dobrym ludziom, impulsom do nieufania złym, impulsom do ucieczki i chronienia swoich granic, gdy to potrzebne.

Christy Gibson w swojej książce „The Modern Trauma Toolkit” pisze: „Wierzę, że osoby, które doświadczyły traumy dziecięcej tak często przeoczają to, co podpowiada im złego o innych ludziach ich intuicja, bo nauczyły się ją w swoim dzieciństwie naprawdę skutecznie ignorować. Gdy nie mogliśmy uciec z groźnego dla nas otoczenia, musieliśmy się pozbyć wszystkich odczuć, które mówiły nam, że tu gdzie jesteśmy nie jest dla nas ok. Nie mieliśmy wtedy innego wyboru. Odcięcie od naszych przeczuć, które tak mocno służyło nam w dzieciństwie, trwa z nami i w naszej dorosłości. Nauczyliśmy się po prostu bardzo skutecznie, że nie można zaufać nikomu, włączając w to nas samych”.

Zajrzyjcie dziś na linię czasu swojego życia i zauważcie, gdzie Wasz układ nerwowy wyciszał się w momentach, w których powinien głośno krzyczeć. Rozejrzyjcie się po swoim tu i teraz i zwróćcie uwagę, gdzie odwracacie wzrok od trudnej interpersonalnie rzeczywistości, choć wiecie, że Wam to długoterminowo nie posłuży. Zareagujcie inaczej. Reedukacja naszego układu nerwowego jest możliwa zawsze, również dziś 💕.