Gabinet Psychoterapii Iwona Jopek

31/05/2025

Witajcie, właśnie jestem po premierze sztuki wystawianej przez Olsztyński Teatr pod tytułem "Wchodzi duch" . Sztukę polecam nie tylko wszystkim swoim byłym, aktualnym i przyszłym pacjentom/ klientom.

28/05/2025

Przemoc i jej normalizowanie jest złem i nieinteligentnym działaniem. Wmawianie chłopcom, że powinni być agresywni a dziewczynkom, że powinny być grzeczne i podporządkowane przynosi wiele traum i bólu. Nie róbmy tego dzieciom, przyszłym mężczyznom. Pamiętajmy, że większość samobójców, to mężczyźni. Męskość, to nie macho, męskość, to nie przemoc.

List otwarty do Prezydenta RP Andrzej Duda w sprawie nienormalizowania przemocy w wychowaniu chłopców

Szanowny Panie Prezydencie,

z ogromnym niepokojem przyjmuję Pana słowa, w których w Radio ZET mówi Pan, że „wszyscy wiedzą, że chłopcy, zwłaszcza mocni, męscy, jak są młodzi, to lubią się poszarpać i zachowują się jak małe niedźwiadki, małe tygrysy, walczą ze sobą”.

Ten cytat, wypowiedziany w przestrzeni publicznej przez głowę państwa, nie tylko banalizuje przemoc, ale — w szerszym kontekście — racjonalizuje udział w brutalnych bójkach tzw. „ustawkach”, których był uczestnikiem Karol Nawrocki, kandydat na prezydenta RP. W ten sposób utrwala Pan społecznie szkodliwy mit, że agresja jest nieodłącznym elementem męskości, a przemoc to forma dojrzewania — a to, Panie Prezydencie, jest głęboko niebezpieczne.

Jako psychoterapeuta i seksuolog pracujący z mężczyznami wiem, jak wiele cierpienia przynosi ten model wychowania. Codziennie spotykam pacjentów, którzy w dzieciństwie i młodości nauczyli się, że złość trzeba wyładowywać ciosami, a męskość buduje się przez dominację i strach. Dziś płacą za to wysoką cenę: samotnością, depresją, uzależnieniami, niezdolnością do tworzenia bliskich relacji. Często też sami stają się sprawcami przemocy, przekazując ten model dalej — swoim synom i partnerkom.

Nie, Panie Prezydencie — przemoc i ustawki to nie niewinna zabawa. Przemoc to zjawisko, które niszczy więzi, krzywdzi ludzi i pogłębia kryzys współczesnej męskości. I nie powinno być ani normalizowane, ani romantyzowane przez osoby pełniące najwyższe funkcje w państwie.

Zwracam się do Pana jako do człowieka, ojca, obywatela – i jako do Prezydenta – by nie wzmacniał Pan archaicznych i toksycznych wzorców męskości. By wspierał Pan edukację emocjonalną, przeciwdziałał przemocy i promował model mężczyzny, który nie musi nikogo bić, żeby czuć swoją wartość. Pańska narracja ma wpływ na postawy milionów chłopców i mężczyzn w Polsce.

Męskość może być dojrzała, świadoma, empatyczna. I Polska potrzebuje właśnie takich mężczyzn.

Z poważaniem,
Andrzej Gryżewski
Psychoterapeuta, seksuolog, autor książek o męskości i relacjach

05/02/2025

Jakie cenne spostrzeżenie.

17/06/2024

Zaczyna się sezon letni i kąpiele. Znów będzie wiele ofiar. Poradnik nie tylko dla rodziców.

Polecamy uważne przeczytanie szczególnie rodzicom wybierającym się z dziećmi nad wodę.
Toniemy po cichu....
Tonący nie wygląda jakby się topił
Kapitan wskoczył do wody w ubraniu, prosto z kabiny i zaczął płynąć sprintem w kierunku ofiary. Jako były ratownik skupił swój wzrok na ofierze, kiedy płynął prosto na ludzi, którzy pływali między plażą, a zakotwiczoną łódką. "On chyba myśli, że się topisz", powiedział mąż do żony. Wcześniej pryskali na siebie wodą, ona krzyczała, ale teraz już znieruchomieli stojąc po szyję w wodzie na piaskowej mieliźnie. „Przecież wszystko jest w porządku, co on wyprawia?", zapytała żona, nieco zirytowana. Mąż krzyknął „Wszystko w porządku!" machając do kapitana, żeby zawrócił, ale ten dalej twardo płynął w ich kierunku. „Z drogi!" krzyknął, gdy przepływał między nimi. Dokładnie trzy metry za ich plecami, topiła się ich dziewięcioletnia córeczka. Już bezpieczna w ramionach kapitana wybuchła płaczem, "Tatusiu!"
W jaki sposób kapitan rozpoznał z trzydziestu metrów coś, czego nie zauważył ojciec z trzech? Tonięcie nie wiąże się z głośnym pluskiem i wołaniem o pomoc jak uważa większość ludzi. Kapitan przeszedł szkolenie jak rozpoznać tonącego, prowadzone przez ekspertów z wieloletnim doświadczeniem. Ojciec wiedział jak wygląda tonący z telewizji. Jeśli spędzasz czas na wodzie lub w jej pobliżu musisz mieć pewność, że ty i twoja załoga wiedzą na co zwrócić uwagę, gdy ktoś znajduje się w wodzie. Dziewczynka nie wydała z siebie najcichszego dźwięku kiedy tonęła. Jako były ratownik nie byłem zdziwiony, gdy usłyszałem tę historię. Ludzie toną w ciszy. Machanie rękami, pryskanie wodą i krzyk podczas takich dramatycznych chwil można zobaczyć tylko w telewizji. W realnym życiu to naprawdę rzadkość.
Instinctive Drowning Response - jak określił to dr Francesco A. Pia, jest tym, co ludzie robią, by uniknąć utopienia się. To nie wygląda tak, jak sobie większość ludzi wyobraż. Nie ma rozbryzgiwania wody, machania rękami, krzyczenia i wołania o pomoc. Żeby lepiej sobie wyobrazić jak mało dramatycznie wygląda topienie się pomyśl nad tym: utonięcie jest na drugim miejscu jeśli chodzi o przyczynę wypadków śmiertelnych u dzieci poniżej 15 roku życia. Z 750 dzieci, które utopią się w przyszłym roku 375 utonie nie dalej niż 20 metrów od rodziców lub innych dorosłych. W dziesięciu procentach przypadków rodzic widzi tonące dziecko, ale nie zdaje sobie z tego sprawy! Dr Pia opracował listę wskazówek jak rozpoznać tonącego:
Poza rzadkimi przypadkami ludzie, którzy toną, fizycznie nie są w stanie wołać o pomoc. Nasz układ oddechowy został stworzony do oddychania. Mowa pełni drugorzędną funkcję. Żeby coś powiedzieć proces oddychania musi przebiegać sprawnie i nie być niczym zakłócony.
Usta tonących na przemian znajdują nad i pod poziomem lustra wody. Nie znajdują się ponad powierzchnią wystarczająco długo, by zrobić wydech, wdech i jeszcze krzyknąć po pomoc.
Tonący oddychają bardzo szybko chcąc nabrać powietrza zanim znów znajdą się pod wodą. Nie są w stanie krzyczeć.
Tonący nie potrafią machać rękami po pomoc. Odruchowo rozkładają ramiona i wykonują ruchy pozwalające utrzymać się na powierzchni, by móc oddychać.
Tonący nie potrafią kontrolować ruchów rąk. Nie są w stanie się uspokoić i machać rękami po pomoc, płynąć w kierunku ratującego lub złapać się koła ratunkowego.
Od początku do końca ich ciało znajduje sie w pionowej pozycji, nie potrafią machać nogami. Ludzie, którzy toną walczą na powierzchni wody przez 20 do 60 sekund zanim pójdą pod wodę.
To oczywiście nie oznacza, że osoba krzycząca o pomoc nie potrzebuje pomocy - oni doświadczają tzw rozpaczy wodnej. Nie trwa to długo, ale w przeciwieństwie do prawdziwego topienia się, ofiary potrafią ułatwić zadanie ratownikom, bo są w stanie chwytać przedmioty takie jak lina itd.
Zwróć uwagę na poniższe oznaki:
* Głowa w wodzie, usta na poziomie lustra wody
* Głowa przechylona do tyłu i otwarte usta
* Szklane oczy i puste spojrzenie
* Zamknięte oczy
* Włosy opadające na czoło lub oczy
* Nogi nie pracują, pozycja pionowa
* Gwałtowne łapanie powietrza
* Nieudane próby płynięcia w określonym kierunku (osoba próbuje płynąć, ale stoi w miejscu)
* Próby płynięcia na plecach
Więcj jeśli członek załogi wypadnie za burtę i wszystko wygląda ok - nie bądź tego taki pewien. Czasami najczęstszą oznaką, że ktoś się topi jest to, że na to nie wygląda. Mogą wyglądać jakby „kroczyli" w wodzie i patrzeli w kierunku pokładu. Jak się upewnić? Zapytaj "Wszystko w porządku?". Jeśli taka osoba nie potrafi odpowiedzieć - prawdopodobnie się topi. Jeśli patrzy na Ciebie pustym spojrzeniem - całkiem prawdopodobne, że zostało ci 30 sekund, by ją uratować. Do rodziców: dzieci, które bawią się w wodzie robią hałas. Jeśli ucichną podpłyń do nich i dowiedz się co jest grane.
Autorem tekstu jest Mario Vittone
tekst skopiowany z Medkursy. pl
fot. www.se.pl

27/04/2024

Dla wszystkich zatroskanych rodziców, ku pokrzepieniu serc.

18/01/2024

12/11/2023

Artykuł wyjaśniający dlaczego psychoterapię należy odbywać w gabinecie, nie zaś on- line. Zachęcam wszystkie osoby, które decydują się na podjęcie psychoterapii do odbywania jej na żywo , w gabinecie. To naprawdę jest zasadnicza różnica, co pokazują najnowsze badania w neuroobrazowaniu pracy mózgu.
https://neurosciencenews.com/zoom-conversations-social-neuroscience-24996/?fbclid=IwAR14Eez0a87cG0LE0M7swvX4luIS8d2fMs_1CDjvB55QKuBFUHOV24nAhtg

The research suggests online faces, with present technology, don't engage our social neural circuits as effectively.

08/11/2023

Serdecznie witam,
kiedy postanawiasz rozpocząć pracę nad sobą i chcesz poradzić sobie z trudnościami i dolegliwościami psychicznymi, to przychodzi moment i decydujesz się na podjęcie psychoterapii. Jedną z rzeczy, którą zajmujesz się w pierwszych jej etapach to nabywanie umiejętności rozpoznawania i nazywania emocji. Nie jest to łatwy proces. Jednak, czynnikiem podstawowym, choć nie jedynym, lepszego funkcjonowania w świecie i z samym sobą jest właśnie umiejętność rozpoznawania swoich emocji oraz umiejętność ich regulacji. Polecam zapoznanie się z poniższym materiałem.

Emocje - są nimi zarówno radość, podniecenie, jak i strach, gniew czy złość. Z całą mocą można stwierdzić, że emocje odgrywają bardzo ważną rolę w ludzkim życiu...

27/05/2023

Polecam wszystkim mamom, które doświadczyły urazu i traumy podczas porodu lub pobytu w szpitalu. To książka, która da Wami wiele wsparcia.

Justyna Dąbrowska: Jak trauma uszkadza poczucie kompetencji kobiety jako matki?
Anna Zarzycka: Wiele kobiet mówi o tym, że czuły się niesłyszane, że ktoś decydował poza nimi, że ich ciało było traktowane przez innych jak przedmiot. Każda kobieta przeżywa to oczywiście na swój sposób, ale to, co jest wspólne, to takie uczucie braku wpływu: „Ja nic nie mogę”. I to się potem przekłada na wiele innych obszarów w życiu. Również na obszar matkowania.
Ciężko ten proces opisać słowami, one wydają mi się tu niewystarczające, nieprzystające. Stwarzają złudzenie, że „tak jest”, a ja nie chcę, żeby to brzmiało, jakby to była normalna sytuacja.
Istotny jest też fakt, że w szpitalu kobieta jest traktowana jak pacjentka, a więc osoba chora. To jej odbiera coś, co jest kluczowe w tym momencie, czyli jej podmiotowość, siłę i możliwości twórcze. Przez dziewięć miesięcy jej ciało wykonywało ciężką pracę, by wykreować nową istotę, a w szpitalu nagle te jej twór- cze możliwości zostają podważone.

JD: Jakby inni wiedzieli lepiej?
AZ: Przerywa się ciągłość i kobieta nagle zaczyna czuć, że nie wie, jak ma rodzić, jest słaba, nie czuje swojej siły, nie ma decyzyjności. W porodzie kobieta jest bardzo wrażliwa i wyczulona na to, co słyszy. A słyszy mniej więcej coś takiego: „To, co robiłaś do tej pory, to, co myślałaś, to, co sobie wyobrażałaś, to, jak się przygotowywałaś, jest teraz zupełnie nieważne. My mamy inny plan, nie wiesz jaki i my cię w niego nie wprowadzimy, bo nie musisz tego wiedzieć. Masz po prostu poddać się naszemu działaniu”.
Zaprzecza się w ten sposób tej sprawczej części kobiety, która jest niezbędna nie tylko w porodzie, lecz także w macierzyństwie. Ta część jest jej teraz bardzo potrzebna, kiedy psychika musi w twórczy sposób przygotować się na przyjęcie nowej istoty.

fragment z książki "Przeprowadzę Cię na drugi brzeg. Rozmowy o porodzie, traumie i ukojeniu" str 134
fot "Baby on board"

28/03/2023

'Zajecia z edukacji seksualnej' w kościele. Wzorce, jakie przekazane zostały młodzieży w czasie ich trwania nie tylko modelują zachowania ale są źródłem traum , szczególnie dla dziewcząt. Propozycja KK, która zastąpiła lekcje w szkole.

"Jest mi przykro, bo trochę poniosły ich emocje".

25/03/2023

# # # #
Miód na moje serce.
Bardzo się cieszę, że coraz szersze staje się pojęcie Toksycznej pozytywności.
Moi pacjenci i klienci doskonale wiedzą z jakiego powodu zachęcam do unikania szkoleń, wyjazdów, lektur, które kierują się właśnie tego typu poglądem. Efektami toksycznej pozytywności są problemy.
Na pewno większość z Was ma wśród swoich znajomych chociaż jedną z osób, która opisana jest w tym krótkim wykładzie.
Kilkakrotnie miałam możliwość pracy z osobami, które przerywały psychoterapię po tego typu wyjazdach. Wracały, niestety w bardzo kiepskim stanie psychicznym.
Polecam wysłuchanie tego krótkiego wykładu, w którym krok po kroku, w prosty sposób opisany jest mechanizm tego zjawiska.

Mini-wykład o toksycznej pozytywnościTranskrypcja tekstu: https://jaroslawgibas.com/2021/03/10/toksyczna-pozytywnosc-189/Wersja audio: https://soundcloud.com...

25/03/2023

# # # #

Miód na moje serce.
Bardzo się cieszę, że coraz szersze staje się pojęcie Toksycznej pozytywności.
Moi pacjenci i klienci doskonale wiedzą z jakiego powodu zachęcam do unikania szkoleń, wyjazdów, lektur, które kierują się właśnie tego typu poglądem. Efektami toksycznej pozytywności są problemy.
Na pewno większość z Was ma wśród swoich znajomych chociaż jedną z osób, która opisana jest w tym krótkim wykładzie.
Kilkakrotnie miałam możliwość pracy z osobami, które przerywały psychoterapię po tego typu wyjazdach. Wracały, niestety w bardzo kiepskim stanie psychicznym.
Polecam wysłuchanie tego krótkiego wykładu, w którym krok po kroku, w prosty sposób opisany jest mechanizm tego zjawiska.

Mini-wykład o toksycznej pozytywnościTranskrypcja tekstu: https://jaroslawgibas.com/2021/03/10/toksyczna-pozytywnosc-189/Wersja audio: https://soundcloud.com...