Instytut Medycyny Komplementarnej

26/11/2025

Prawdziwe luksusy są bezcenne ...

24/11/2025

Łukasz Kaiser jest jednym z największych informatyków w historii nauki. Artykuł jego współautorstwa „Attention is all you need” jest najważniejszą pracą naukową dotyczącą uczenia maszynowego od kilkudziesięciu lat. Sam Łukasz mówi, że od „60 lat” żadna praca z tego obszaru nie zmieniła więcej. Drodzy Państwo, P***k choć zapewne niewiele osób to wie, jest jednym z ojców współczesnej AI. Jego praca naukowa z 2017 roku stała się rewolucją dla sztucznej inteligencji, doprowadzając do powstania dużych modeli językowych oraz generatywnej sztucznej inteligencji. Stała się też jedną z najczęściej cytowanych prac naukowych 21 wieku. Opracował w niej koncepcję „transformer”, która stała się podstawą współczesnej technologii AI. Nie ma pracy współautorstwa lub autorstwa P***ka, częściej cytowanej w nauce. Po prostu nie ma.

Za swoje osiągnięcie Łukasz Kaiser otrzymał „Japońskiego Nobla” za fundamentalny wkład w rozwój AI. By go otrzymać wraz z współautorami pracy, zmieniono regulamin jej wręczania. Jego prace naukowe uzyskały ponad 300 tysięcy cytowań w innych publikacjach naukowych. Od pięciu lat jest jednym z kluczowych naukowców w Open AI. Dziś, w jednym z nielicznych swoich wywiadów mówi na naszym kanale, jak ogromnym wyzwaniem dla świata nauki jest zjawisko „generalizacji AI”, oraz jaki nowy cel w rozwoju stawia sobie Open AI.

Polecam tę rozmowę każdemu. Uważam, że Łukasza powinien poznać każdy w Polsce. Jest jedynym P***kiem, który w mojej ale też ocenie niemal każdego matematyka z jakim rozmawiałem, otrzymałby Nagrodę Turinga. Jego praca jest fundamentem tej skali. Jedyną przeszkodą jest to, że pracę napisało ośmiu uczonych.

Do tej rozmowy zbieraliśmy się bardzo długo. Wiele razy rozmawialiśmy. Padają w niej ważne zdania o tym, że AI nie jest w pełni kontrolowalna, pada w niej wiele ważnych zdań o tym, jaką rewolucję da nauce, o tym, że już dziś w Open AI połowa czasu pisania kodu ich modeli, to AI. To AI tworzy dziś AI. Dla mnie najważniejszy jest jednak fragment, w którym ojciec całego tego zamieszania mówi, że sam jest zaskoczony, jak ogromnie trafny obraz świata wybudowała sobie AI działając tylko na języku. Co będzie, gdy zacznie „żyć” danymi przestrzennymi?

To podróż spokojna, pełna ogromnej klasy Łukasza. Łukasz, wprowadziłeś nas w tę erę AI. Poświęćcie chwilę pod linkiem w komentarzu na naszą rozmowę. Trzeba być dumnym z takich P***ków.

19/11/2025

13/11/2025

Nie chcę być kobietą, która zabiera innej kobiecie mężczyznę.
Nie chcę być tą, która wchodzi w czyjeś życie jak cień — po cichu, z uśmiechem, z ciekawością, ale wbrew czyjemuś zaufaniu. Wiem, że czasem wszystko zaczyna się niewinnie: rozmowy, żarty, porozumienie. Zwykła wymiana słów, które z czasem nabierają znaczenia, którego nikt nie planował.

A jednak przychodzi moment, gdy coś się zmienia. Słowa stają się zbyt ciepłe, obecność zbyt znacząca, a spojrzenia zaczynają trwać odrobinę dłużej, jakby między nimi dojrzewało coś, czego obie strony nie chcą nazwać. I wtedy pojawia się pytanie: czy to jeszcze przyjaźń, czy już zdrada – choćby tylko emocjonalna?

Nie chcę być kobietą, która patrzy w lustro i widzi w sobie tę, która odebrała komuś spokój. Która pozwoliła, by cudze małżeństwo pękało przez jej obecność, nawet jeśli nie miała złych intencji. Bo to właśnie intencje często nas mylą — usprawiedliwiają, że „to tylko rozmowa”, „to tylko sympatia”. Ale czy naprawdę „tylko”?

Wiem, że w relacjach ludzie przyciągają się w sposób, którego nie zawsze da się kontrolować. Czasem spotykamy kogoś, z kim czujemy więź, jakiej brakowało nam od dawna. Ale to właśnie wtedy najważniejsze jest, kim chcemy być — czy kimś, kto ulega chwilowej fascynacji, czy kimś, kto potrafi powiedzieć „stop”, zanim zrobi się krzywdę innym.

Nie chcę być tą, która niszczy, nawet nieświadomie. Chcę być kobietą, która potrafi się zatrzymać, gdy widzi, że coś zaczyna się wymykać spod kontroli. Która umie chronić nie tylko siebie, ale i innych — nawet jeśli to znaczy, że musi odejść, zanim cokolwiek się wydarzy.

Bo siła nie zawsze polega na zdobywaniu. Czasem największą siłą jest odejście, zanim zrobimy coś, czego same nie potrafiłybyśmy sobie wybaczyć.
I choć czuję emocje, które nie są mi obojętne, rozumiem, że muszę się zatrzymać, zanim ktoś ucierpi.
Po Mojemu
Alicjaaliala

05/06/2025

Kiedy na szpitalnym łóżku mijałem drzwi oddziału ortopedycznego Krakowskiego Szpitala Uniwersyteckiego w oczy rzuciła mi się kartka z czarno białym zdjęciem zabitego tu w kwietniu przez pacjenta lekarza. Trafiłem właśnie na ten oddział.

Po kilku dniach spędzonych tu nie potrafię znaleźć słów które oddadzą wystarczający szacunek dla poświęcenia pań salowych, pielęgniarek, rejestratorek, lekarek, lekarzy i każdego kto pracuje w tej tak trudnej branży.

Czekając w kolejce na kolejne badania reportersko przyglądałem się relacji pracownik szpitala - pacjent.

Nie wiem, może Kraków jest jakiś wyjątkowy, ale uśmiech, uprzejmość, banalne zapytanie na dzień dobry - co u Pana/Pani słychać dotyczyły każdej interakcji.

Lubimy narzekać, o służbie zdrowia mówi się wtedy, kiedy dzieje się źle bo to się klika. Że kolejki, że system niewydolny.

Tylko, że gdybym nie wiedział gdzie jestem to obstawiałbym stereotypowo kraj Europy zachodniej. Pytanie czy tam byłoby lepiej ? Obstawiam, że nie.

Zbierając wszystkie te długie zdania w jedno słowo powiem tylko - dziękuję❤️

22/05/2025