Gabinet Psychologiczny Anna Jabłczyk

23/06/2025

"Dziecko w okresie dojrzewania jest trudne do kochania: robi okropne rzeczy, działa nam na nerwy, zachowuje się w sposób nieprzewidywalny, często szalony. W tym trudnym okresie, w którym nie rozpoznajemy naszego dziecka, łatwo przegapić, że to jest to samo dziecko, które – wbrew pozorom – tak samo potrzebuje naszej miłości i akceptacji. Że się oddala, buntuje, kontestuje, a my mamy je po staremu kochać i stawiać sensowne granice. Nadal jesteśmy dla niego punktem odniesienia. I żeby za kilka lat zacząć budować z nim relację opartą na wzajemności, musimy teraz ten okres rozumnie przetrwać."

Zofia Milska-Wrzosińska
fot Daniil Onischenko

21/05/2025

Zapraszamy do kontaktu! ❤️

Gabinet terapeutyczny do podnajęcia w Bielsku-Białej. Dla doświadczonego psychoterapeuty. Dostępność w piątki, soboty i wybrane dni tygodnia.

07/05/2025

“Kiedy wypowiadasz swój ból na głos, przestaje on mieć nad Tobą władzę. A w grupie terapeutycznej ktoś w końcu go usłyszy. (...) Nie zmieniamy się, czytając książki czy myśląc o zmianie. Zmieniamy się, kiedy nasze serce doświadcza czegoś nowego. Grupa daje tę możliwość.”

Irvin D. Yalom, Psychoterapia grupowa. Teoria i praktyka, s. 198
fot Mackenna Philips

03/05/2025

A dzieci to ludzie.

02/04/2025

💙

Dla niektórych 2.kwietnia to Dzień Świadomości Autyzmu, dla innych to Dzień Zderzania Się Ze Stereotypami na Temat Autyzmu.

Chociaż zdarzają się nadal kwiatki, to świadomość na temat neuroróżnorodności wzrasta. Jak w każdym temacie - pojawienie się większej ilości informacji prowadzi do łatwiejszego tworzenia się zniekształceń i półprawd. Lepiej niesie się uproszczona wizja rzeczywistości, wymagająca jak najmniejszej ilości wysiłku umysłowego. Nic w tym dziwnego.

Cokolwiek dziś świętowaliście, mam nadzieję, że Wam służyło!

01/02/2025

Doświadczamy jej [straty] nie tylko na skutek śmierci, ale także wtedy, gdy opuszczamy kogoś lub gdy ktoś nas opuszcza, gdy zmieniamy się, gdy rezygnujemy z czegoś, gdy idziemy dalej, zostawiając coś za sobą. Nasze straty obejmują nie tylko rozłąkę i odejście od tych, których kochamy lecz także świadomą i nieświadomą utratę romantycznych marzeń, niemożliwych do spełnienia oczekiwań, złudzeń dotyczących własnej wolności i władzy, iluzji bezpieczeństwa, a także utratę własnego, dawniejszego „ja”(…).

Także i ja (…) przypatrywałam się wszystkim naszym stratom. Stratom trwającym całe życie. Stratom koniecznym. Stratom, z którymi musimy się zmierzyć, gdy stają przed nami fakty, od których nie sposób uciec:

jak to, że nasza matka niebawem nas opuści i my ją opuścimy;

jak to, że jej miłość nigdy nie może w całości należeć do nas;

jak to, że jeśli coś nas boli, nie zawsze wystarczy pocałować i podmuchać, żeby było lepiej;

jak to, że w świecie jesteśmy zasadniczo zdani wyłącznie na siebie;

jak to, że będziemy musieli zaakceptować – w sobie i innych – to, że miłość się miesza z nienawiścią, a dobro ze złem;

jak to, że nasze możliwości dławią anatomia i poczucie winy;

że żaden ludzki związek nie jest wolny od ułomności;

że nasz pobyt na tej planecie jest nieubłaganie nietrwały;

że jesteśmy całkowicie bezsilni, chcąc ochronić siebie i innych przed tym, co musimy utracić.

Judith Viorst
"To, co musimy utracić" (tłumacz: Aleksander Gomola)

fot. Thanh Lâm

10/01/2025

Nie doceniamy dziś tej głębokiej potrzeby: potrzeby bycia widzianym. Dostrzeżonym w niepowtarzalności, indywidualności, jedyności. Dlatego właśnie jesteśmy tak bezradni wobec tych pokus i pragnień, na których z powodzeniem żeruje rynek. I nie chodzi tu wcale o banalne zaspokajanie jakichś narcystycznych potrzeb coraz bardziej zobojętniałej, a zarazem coraz bardziej przestraszonej i zdezorientowanej klasy średniej. Chodzi o najprostszą ludzką potrzebę. Najbardziej bazowe pragnienie.

Tomasz Stawiszyński, „Powrót fatum”

Fot. Demeter Attila

23/12/2024

Wszystkim, którzy teraz świętują lub szykują się do świąt, niezależnie czy jest to Przesilenie, Boże Narodzenie, Chanuka czy inna świąteczna okoliczność - życzymy dużo światła.
Tego wewnętrznego, które koi i uspokaja oraz tego na zewnątrz - w relacjach z Bliskimi i ze Światem.
Starajmy się wierzyć, że "z całym swym znojem i rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny."

Zespół Laboratorium Psychoedukacji, Adminki i Admini
fot Mira Kemppe

11/12/2024

Czasami nieobecny rodzic pojawia się na chwilę i ma bardzo wysokie oczekiwania, które dziecko powinno spełnić. Ma być najlepsze i perfekcyjne. Jeśli takie nie jest, bywa zawstydzane, poniżane. Dziecko, by sprostać takim oczekiwaniom, które nie są adekwatne do jego wieku, aby przetrwać, musi się „od siebie oddzielić”. Musi zapomnieć o sobie, swoich potrzebach, nie okazywać emocji, np. gniewu czy złości, bo nie są one akceptowane przez opiekunów.

Mamy ogromną potrzebę akceptacji i przynależności. I wiele poświęcimy jako dzieci, żeby opiekunowie zwrócili na nas uwagę. Rodzina to dla dziecka jedyny gwarant schronienia i przeżycia.

Dziecko pozwala siebie „nadużywać”, by przetrwać. Ten proces nazywamy parentyfikacją, gdy następuje zamian ról i dziecko „jak dorosły” zajmuje się sprawami rodziny, pełni rolę nieadekwatną do swojego wieku biologicznego.

Fragment pochodzi z wywiadu Joanny Mosiej-Sitek z psycholożką kliniczną i psychoterapeutką Joanną Zapałą. Całą rozmowę można przeczytać w bieżącym wydaniu magazynu „Wysokie Obcasy”.

Fot. Juan Pablo Serrano

01/12/2024

"Zdolność do swobodnego doświadczania uczuć jest potrzebna, żebyśmy mogli czuć się bardziej rozluźnieni i bezpieczni w swoim własnym ciele, a także abyśmy mogli pełniej doświadczać smaku życia. Dążymy więc do tego, żeby uczucia stały się doznaniem, od którego nie trzeba uciekać i przy którym nie trzeba napinać ciała – żeby były wskazówką, a nie udręką. Bardzo ważnym elementem tego procesu jest odkrywanie mieszanych uczuć, aby nie utknąć na stałe w jednej tylko emocji, takiej jak złość czy smutek wobec danego wydarzenia czy osoby."

Paweł Malinowski, Umysł, Ciało, Duchowość
fot Camilo Contreras

22/04/2024

Tłumienie emocji jest jak wciskanie piłki pod wodę.
„Działa”, gdy cały czas trzymasz i kontrolujesz
…a gdy w końcu choć na chwilę puścisz,
wybucha z potrójną mocą.

Emocje, których doświadczamy potrzebują wyrażenia, wypuszczenia.
Zdarza się, że chcemy nie czuć,.
Zdarza się, że oczekujemy, że nasze dzieci będą nie czuć
(„No już, już.
Uśmiech na twarz, głowa do góry, nie smucimy się tylko się uśmiechamy).

A emocje, których doświadczamy, nie rozpuszczają się w nas, tylko dlatego, że je stłumimy.
One cały czas tam są, potrzebują zaopiekowania i wyrażenia.

Tłumienie emocji wymaga siły. Nasze ciało jest napięte.

Im więcej upychamy, tym robi się trudniej i ciaśniej, emocje napierają, chcą się wydostać
I trzeba cały czas KONTROLOWAĆ.
Zakładamy uśmiech na twarz,
udajemy, że jest w porządku i często sami w to wierzymy,

Nauczeni „nieczucia” nie czujemy.
Aż w końcu przychodzi moment przeciążenia,
chwila, kiedy pozwalamy sobie puścić i następuje wybuch
(dla naszego zdrowia psychicznego to i tak lepiej niż trzymać jeszcze dłużej i się zamrażać).

Wybuch, który jest trudny i często niezrozumiały, bo niejednokrotnie wystarczy potknąć się o buta i rozpadamy się na kawałki.

Tak samo działa to u dzieci, stąd niezwykle ważne jest AKCEPTOWANIE i opiekowanie się dziecięcymi uczuciami. POKAZYWANIE, że emocje są dobre i ważne, by o nich mówić.

No właśnie.
…a, dlaczego w ogóle tłumimy?

Często to wyuczony schemat, wyniesiony z dzieciństwa. Żyjemy w kulturze tłumienia.

Poprzednie pokolenia żyły w modelach rodzicielskich, które opierały się o uczenie niewyrażania emocji.
I ta strategia została z nami do dorosłości.

Czy tłumienie zawsze kończy się wybuchem?
Niestety nie.
Czasami trzymamy tę piłkę przez wiele, wiele lat.

Boli nas całe ciało, nie mamy siły, ale trzymamy.

I wokół tego przekazu powstała ta kartka.
Znajdziecie ją tutaj:
https://dzieciecapsychologia.pl/sklep/kartka-tlumienie-emocji/

Mam nadzieję, że Was wesprze - jeżeli tak zostawcie ślad i podzielcie się refleksją co sądzicie o tej metaforze.
♡

13/04/2024

Złość jest bardzo potrzebną emocją.

To dzięki niej wiemy, że na naszej drodze pojawiła się przeszkoda,
dzięki niej wiemy, że nasze potrzeby nie są zaspokojone,
dzięki niej mamy siłę, by walczyć o to na czym nam zależy,
i w końcu dzięki niej wiemy, że ktoś przekroczył nasze granice i mamy sygnał, by je chronić.

Jednocześnie złość bywa…trudna.

Gdy myślimy o dziecięcej złości widzimy dwie strony tego trudu:
DZIECKO, które musi poradzić sobie z doświadczeniem dyskomfortu w ciele, z przeżyciem trudnej emocji

i RODZICA, który jest najważniejszym regulatorem dziecka i którego obecność i akceptacja są niezbędne, by pomóc przeżyć dziecku złość - co przy fakcie bycia człowiekiem i posiadania ludzkich emocji, często jest dużym wyzwaniem.

Droga do osiągnięcia umiejętności regulowania złości jest długa.
Dziecko potrzebuje czasu, by jego układ nerwowy dojrzał i by nauczyło się w zdrowy sposób wyrażać złość.

Ogromnym wsparciem na tej drodze jest wiedza i umiejętności.

I to również po obu stronach.
DZIECI wspiera wiedza o tym, czym jest złość,
jak ją rozpoznawać, jak można ją regulować.
RODZICÓW wspiera wiedza o tym, jak reagować, co robić by pomóc, a czego unikać, by nie dokładać do ognia.

Czy owa wiedza sprawi, że dziecko i rodzic będą się zawsze regulować?
Nie :)

…ale wierzymy, że owa wiedza sprawi, że będzie łatwiej.
Po obu stronach:
DZIECKA
i
RODZICA.
♡

Po dawkę solidnej rodzicielskiej wiedzy zapraszamy na nasz warsztat :)

Szczegóły i link do zapisów w komentarzu ♡

♡ I najważniejsze: jakie są Wasze doświadczenia ze złością? ♡

・ marka własna ・

Seksuologia Dziecięca