Centrum Terapii Dziecka

29/03/2025

25/10/2024

STAN CHRONICZNEGO ZAMROŻENIA A PROKRASTYNACJA

Reakcje przetrwania mają zawsze pierwszeństwo. Układ nerwowy najpierw zapewnia sobie (i nam) bezpieczeństwo, nawet jeśli kosztem bezpieczeństwa jest nasze wyregulowane, twórcze, pełne życie. Jedną z neurobiologicznych strategii przetrwania jest reakcja zamrożenia. Wchodzimy w stan zamrożenia - ekstremalnego pobudzenia uwięzionego w nieruchomym ciele - zawsze wtedy gdy nie byłoby bezpiecznie użyć bardziej aktywnych strategii przetrwania - walki lub ucieczki.

Jeśli w naszym życiu musieliśmy wchodzić w reakcję zamrożenia wielokrotnie, a może nawet rzadko wychodziliśmy ze stanu zamrożenia, bo świat na zewnątrz był zbyt zagrażający - zamrożenie staje się nie tylko strategią przetrwania, staje się sposobem na życie. Dotyczy to szczególnie sytuacji dorastania w chaotycznym, przemocowym domu, mobbingu, bullyingu i kumulujących się, długotrwałych traum o charakterze interpersonalnym.

Prokrastynacja, czyli niesprzyjające nam odkładanie realizacji ważnych zadań na później, może być jednym z przejawów chronicznego stanu zamrożenia. Prokrastynując dotykamy esencji stanu zamrożenia - mamy w ciele dużo pobudzenia, napięcia, stresu, jednak zacina się w nas ważny samoregulujący mechanizm - oddania tego pobudzenia, użycia psychofizjologicznej energii stresu w kierunku realizacji zadań. W ciele narasta w nas presja (od wielu dni, tygodni, miesięcy, lat), by coś zrobić, ale nie możemy z nią zrobić zupełnie nic.

Funkcjonalny (długoterminowy) stan zamrożenia może przyjąć postać:
❄️paraliżującego lęku przed działaniem
❄️nierozpoczynania lub niekończenia ważnych dla nas zadań
❄️kręcenia się w kółko, popełniania stale tych samych błędów
❄️wypadania ze sprzyjającego nam rytmu pracy i życia; branie na siebie za dużo, a potem zupełne odpuszczanie, tak by - w efekcie końcowym - wylądować znów w punkcie wyjścia
❄️mówienia o tym, co mamy zrobić i nierobienie tego nigdy
❄️szukania idealnego rozwiązania/samochodu/psychoterapeuty/… i niesięganie po rozwiązania “wystarczająco dobre”
❄️atakowania w myślach lub rozmowach osób, które coś robią
uporczywych negatywnych myśli (ruminacji) na swój własny temat
❄️fantazjowanie o życiu, które zacznie się dla nas, gdy tylko coś się w tym życiu zmieni
❄️niesięganie po wsparcie, gdy tego potrzebujemy

Trwający latami stan zamrożenia rzadko mija w naszym życiu samoistnie. Im bowiem dłużej trwa, tym trudniej nam ze stanu zamrożenia wejść do stanu czucia, używania swojej energii i tworzenia.

Od czego zatem zacząć wychodzić ze stanu chronicznego zamrożenia?

🌞sprawdź jakość swojego monologu wewnętrznego; negatywne myśli na swój własny temat mogą jeszcze bardziej wtrącać nas w stan zamrożenia (i prokrastynacji), a nie motywować do wyjścia z tego stanu
🌞przyjmij, że działaniom - po latach zamrożenia - może towarzyszyć lęk, wstyd, a nawet gniew (“czemu zajęło mi tyle czasu?”); te emocje świadczą o tym, że zamrożenie zaczyna się delikatnie (lub wcale nie) rozmrażać i są przejawem zdrowienia
🌞priorytetyzuj ruch: ruch ciała, ruch emocji, ruch myśli; twórz wokół siebie środowisko stymulujące cię do ruszania się
🌞otocz się bodźcami sprzyjającymi działaniu (u mnie jest to ostatnio muzyka Harry’ego Belafonte)
🌞 sięgnij po wsparcie z zewnątrz; zamrożenie domaga się asysty, a asysta jest dokładnym odwróceniem tego, co przeżywaliśmy w momentach traumy - kompletnego osamotnienia.

Trzymam za Was mocno w tym procesie kciuki!

Autorką posta jest Sabina Sadecka - terapia traumy, wiedza i miłość, praktyczka Somatic Experiencing, członkini zespołu redakcyjnego PSSE.

13/05/2024

❤️ Tak miło nam poinformować, że już pod koniec października ukaże się nowa książka Wydawnictwa Psychologiadziecka.org: 🧚‍♀️🧚‍♀️Bajkoterapia. Kojące opowieści na trudne emocje🧚‍♀️ Jest to przepiękny zbiór bajek terapeutycznych autorstwa psycholog Joanny Stawińskiej z ilustracjami Aleksandry Włodarskiej.

W książce znajdziesz 27 bajek terapeutycznych, które możesz przeczytać dziecku, kiedy przechodzi przez coś trudnego. To konkretne narzędzie, dzięki któremu wesprzesz rozwój emocjonalny najmłodszych jako rodzic, opiekun czy nauczyciel.

Jeśli zdarzało Ci się czuć bezradność w obliczu emocji Twojego dziecka – 🧚‍♀️Bajkoterapia. Kojące opowieści na trudne emocje🧚‍♀️ będzie dla Ciebie dużym wsparciem.

Zapraszamy na naszą stronę. Możesz tam zajrzeć do środka książki, zamówić ją w przedsprzedaży lub bezpłatnie pobrać dwa rozdziały ❤️
Zobacz: https://psychologiadziecka.org/ksiazki/bajkoterapia-kojace-opowiesci-na-trudne-emocje/

13/05/2024

Odpowiedzialność za relację z dzieckiem zawsze jest po stronie dorosłego.
Niby to oczywiste, bo jak odpowiedzialność za relację może wziąć mały człowiek?

Niestety, zdarza się, że gdy w dorosłych pojawiają się trudne emocje,
gdy w ich dorosłych relacjach jest bałagan,
gdy sami, jako dzieci były skrzywdzeni przerzucaniem odpowiedzialności,
lub gdy są bardzo zmęczeni i przeciążeni,
to..."zapominają" kto w relacji jest dorosły.

To po stronie dorosłego jest poszukiwanie sposobu na budowanie relacji z dzieckiem,
to po stronie dorosłego jest radzenie sobie z trudnymi emocjami,
to po stronie dorosłego jest odpowiedzialność za jego słowa,
to po stronie dorosłego jest poszukiwanie wsparcia i pomocy dla siebie, gdy wspieranie i budowanie relacji z dzieckiem jest dla nas wyzwaniem.

Czy to zawsze łatwe?
Nie, absolutnie.

W relacji z niektórymi dziećmi bywa ekstremalnie trudno.
Rodzicielstwo tak, jak ten świat, nie jest sprawiedliwe.
Niektórzy z nas dźwigają bardzo dużo,
niektórzy muszą wspiąć się na wyżyny możliwości emocjonalnych, fizycznych, by być wspierającym dorosłym w relacji z dzieckiem.
Niektórzy muszą osiągnąć level master w wiedzy na temat rodzicielstwa, wychowania, by być towarzyszem w trudnych emocjach, by budować poczucie bezpieczeństwa.

Pisząc te słowa, szczególnie ciepło myślę o rodzicach dzieci z wieloma trudnościami, zaburzeniami,
którzy zamiast planować kalendarz z treningami,
nieustannie planują kalendarz z terapiami, rehabilitacjami.

Natomiast
to po stronie RODZICA jest nauczenie się, jak być rodzicem, którego potrzebuje moje dziecko,

to po stronie rodzica jest odpowiedzialność za poszukiwanie.
..to po stronie rodzica jest odpowiedzialność za budowanie relacji z dzieckiem.

♡

Jakie są Wasze refleksje na ten temat?

12/05/2024

🥀⚘️

16/04/2024

20/12/2023

Co się dzieje w mózgu dziecka, które czuje złość?
grafika: BLIŻEJ PRZEDSZKOLA - wychowanie i edukacja
-----------------------------
Wydaliśmy książkę o złości >>> "Uwaga! Złość"
książka --> https://bit.ly/Zlosc_Wyd_Natuli
ebook --> https://bit.ly/Uwaga_Zlosc_Ebook
audiobook --> https://bit.ly/Uwaga_Zlosc_Audiobook

29/11/2023

Ten rysunek na temat skutków kontaktu z komputerem lub książką - z profilu Yo Runner - przypomniał mi, że miałem tu już w ubiegły weekend zapisać jedno zdanie i zapomniałem.

Otóż w Gazeta Wyborcza ukazała się świetna rozmowa Donaty Subbotko z malarzem Wilhelmem Sasnalem Wilhelm Sasnal . Malarz powiedział coś, co postanowiłem zapamiętać:

„Ci, którzy czytają, nie gubią drogi”.

A to przypomniało mi, że miałem się wziąć za poszukiwanie autora cytatu, który sfotografowałem i nie pamiętam już w jakiej książce. Mówi przed czym chroni poezja. Bo nie wiem, czy wiecie, że poezja ma właściwości ochronne.

„Im więcej czyta się poezji, tym gorzej znosi się wszelkie wielosłowie, czy to w dyskursie politycznym, czy filozoficznym, w histori, w naukach społecznych czy w fikcji literackiej. Dobry styl w prozie jest zawsze dłużnikiem precyzji, tempa i lakonicznej intensywnosci dykcji poetyckiej” - napisał ktoś i nie wiem, kto.

Autor/ka twierdzi, że usiłuje jedynie w praktyczny sposób uchronić nasze oczy i komórki mózgowe od nadmiaru bezużytecznego słowa pisanego. „Właśnie w tym celu stworzono, można by rzec, poezję, albowiem jest ona synonimem oszczędności”.

Każdy z nas powinien zatem zaopatrzyć się w tomiki poezji ojczystej i czytać. Są cieńsze niż tomy prozy. Autor/ka uważa, że najlepiej mają Polacy, gdyż najbardziej niezwykła poezja w XX w. powstała po polsku.

A ja mam mały sukcesik, bo w rozmowie z młodym dziennikarzem Radio Egida Pawłem Sadeckim namówiłem go, aby czytał poezję. Nie był ucieszony, ale podsunąłem pomysł, by chociaż każdego dnia na chybił-trafił czytał jeden wers z jakiegoś wiersza i o nim rozmyślał jako o drogowskazie na dany dzień. (Na wszelki wypadek link do tego nagrania w moim komentarzu).

Napisał mi po 3 tygodniach: „Koleżanka po odsłuchaniu naszej rozmowy pożyczyła mi książkę, abym mógł wdrożyć w życie Twoją propozycję dotyczącą czytania poezji. Niektóre wiersze są dla mnie bardziej zrozumiałe, inne mniej, natomiast wtedy kiedy mniej, poświęcam im więcej czasu lub rozmawiam z nią o nich”.

A kogo czyta? Amerykańsko-wietnamskiego poetę Ocean Vuonga po angielsku!

EDIT: Chyba jestem już starym człowiekiem. Albo działają skutki covidu: cytaty przecież pochodzą z mojego ulubionego eseju – „Pochwała nudy” Josifa Brodskiego.

12/11/2023

20/09/2023