YourSelf- Gabinet psychoterapii

07/08/2025

Okiem terapeuty

Aby dokonać prawdziwej zmiany w sposobie postrzegania świata, nie wystarczy jedynie intelektualne zrozumienie tego, co w nas nie działa. Niekonstruktywne wzorce myślenia i mechanizmy obronne, choć często nieświadome, są głęboko zakorzenione w naszej emocjonalnej strukturze i to właśnie tam — w świecie przeżyć, a nie wyłącznie w logice — należy szukać ich źródła i sposobu przemiany.
Zmiana zaczyna się od świadomego zatopienia się w emocjonalny stan związany z daną sytuacją, wydarzeniem czy sposobem myślenia. To oznacza pozwolenie sobie na odczuwanie — nie tłumienie, nie analizowanie na chłodno, lecz pełne wejście w to, co się z nami dzieje. Dopiero w takim stanie możemy połączyć element uczuciowy z konstruktywnym aspektem poznawczym — czyli nie tylko przeżyć, ale i zrozumieć, co to uczucie nam mówi, jakie niesie informacje, jakie uruchamia mechanizmy.

Kluczowym momentem jest rozpoznanie, które z naszych reakcji, przekonań czy schematów są niekonstruktywne — czyli takie, które zamiast wspierać nasze życie, relacje i rozwój, ograniczają nas, zamykają w lęku, złości lub unikaniu. Tylko wtedy możemy zacząć je zastępować nowymi, bardziej wspierającymi wzorcami. Ale ten proces rzadko kiedy jest jednorazowy. Czasami trzeba wielokrotnie powracać do tych samych emocji, doświadczeń i schematów, aż w nas samych zmieni się sposób ich odczuwania i interpretowania.

I choć pewne etapy tej drogi można przejść samodzielnie, to bardzo często — a czasem wręcz zawsze — potrzebujemy kogoś drugiego, kto pomoże nam wejść głębiej, zobaczyć więcej, utrzymać się w tym, co trudne, a jednocześnie towarzyszyć nam bez oceny. Tym „innym” może być psychoterapeuta — ktoś, kto nie tylko posiada odpowiednie narzędzia i wiedzę, ale przede wszystkim daje nam bezpieczną przestrzeń do zmiany. Bo zmiana wzorców to nie tylko kwestia decyzji — to proces, który wymaga obecności, uważności i wsparcia.

17/02/2025

Kluczowe aspekty emocji w zaburzeniach osobowości:

Nadwrażliwość emocjonalna – osoby z zaburzeniami osobowości często charakteryzują się wysoką reaktywnością emocjonalną, co prowadzi do impulsywnych i skrajnych reakcji. Na przykład w zaburzeniu borderline występuje intensywna chwiejność emocjonalna.

Regulacja emocji – niezdolność do skutecznej kontroli emocji jest charakterystyczna dla wielu zaburzeń, takich jak osobowość chwiejna emocjonalnie czy narcystyczna, gdzie trudności w regulacji emocji prowadzą do konfliktów interpersonalnych.

Związek z neurotycznością – zgodnie z Wielką Piątką, wysoka neurotyczność jest silnie skorelowana z zaburzeniami osobowości, zwłaszcza z unikającym i zależnym typem, gdzie emocje lękowe dominują w funkcjonowaniu jednostki.

Impulsywność a agresja – niektóre zaburzenia, jak osobowość antyspołeczna, charakteryzują się niską kontrolą emocji i impulsywnymi reakcjami, często związanymi z agresją.

Podsumowując, emocje są kluczowym czynnikiem w rozwoju i przebiegu zaburzeń osobowości, zarówno jako źródło problemów w regulacji afektywnej, jak i mechanizm wzmacniający patologiczne wzorce zachowań.

28/10/2024

28/10/2024

Trauma Rozwojowa – Czym Jest i Jak Wpływa na Nasze Życie?

Trauma rozwojowa to szczególny rodzaj traumy, która powstaje we wczesnym okresie życia, często jeszcze w dzieciństwie, i związana jest z brakiem poczucia bezpieczeństwa, bliskości oraz emocjonalnego wsparcia w relacji z opiekunami. Trauma ta nie wynika z pojedynczego wydarzenia, jak w przypadku traumy pourazowej, ale jest efektem długotrwałego, chronicznego stresu emocjonalnego. Może wynikać z trudnych doświadczeń, takich jak przemoc, zaniedbanie, utrata bliskiej osoby, ale także z bardziej subtelnych, powtarzających się sytuacji, które pozostawiają ślad w psychice dziecka.

Czym jest trauma rozwojowa?
Trauma rozwojowa to reakcja organizmu na chroniczny brak stabilności i wsparcia w najważniejszych fazach rozwoju. Każde dziecko potrzebuje poczucia bezpieczeństwa i stabilnych więzi, aby prawidłowo się rozwijać. Jeśli te potrzeby nie są zaspokojone, dziecko może wykształcić mechanizmy obronne, które początkowo pomagają mu przetrwać trudne sytuacje, ale z czasem mogą negatywnie wpływać na dorosłe życie.

Trauma rozwojowa może wpływać na wiele obszarów funkcjonowania, takich jak:

Relacje interpersonalne – trudność w budowaniu bliskości, zaufaniu innym oraz obawa przed odrzuceniem.
Poczucie własnej wartości – brak stabilnego poczucia własnej wartości oraz wewnętrzna niepewność.
Zdolność do regulacji emocji – częsta niestabilność emocjonalna, trudność w radzeniu sobie ze stresem, lękiem i frustracją.
Postrzeganie świata i siebie – przekonanie, że świat jest niebezpieczny, a ludzie nie są godni zaufania.
Przyczyny traumy rozwojowej
Trauma rozwojowa może mieć różne źródła i wynikać zarówno z sytuacji związanych z zaniedbaniem emocjonalnym, jak i z doświadczeń bardziej gwałtownych. Do najczęstszych przyczyn traumy rozwojowej należą:

Przemoc fizyczna lub emocjonalna – zarówno w rodzinie, jak i poza nią.
Zaniedbanie emocjonalne – brak uwagi, zrozumienia i wsparcia emocjonalnego.
Niestabilność rodzinna – częste zmiany opiekunów, rozwód rodziców, separacja.
Przewlekła krytyka lub odrzucenie – doświadczenie dezaprobaty i brak akceptacji ze strony bliskich.
Chroniczny stres rodzinny – długotrwałe napięcie, np. wynikające z trudnej sytuacji ekonomicznej lub zdrowotnej.
Jak trauma rozwojowa wpływa na dorosłe życie?
Osoby, które doświadczyły traumy rozwojowej, często borykają się z trudnościami, które wpływają na ich codzienne funkcjonowanie i relacje z innymi. Trauma rozwojowa może prowadzić do:

Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu bliskich relacji – osoby mogą unikać bliskości lub wręcz przeciwnie – nadmiernie lgnąć do innych z obawy przed odrzuceniem.
Problemów z poczuciem własnej wartości – osoba dorosła może czuć się niepewna siebie, mieć tendencję do samokrytyki i odczuwać niską samoocenę.
Nadreaktywności emocjonalnej – silne reakcje na pozornie błahe sytuacje mogą być wynikiem nieprzepracowanej traumy z dzieciństwa.
Skłonności do autoagresji lub autodestrukcyjnych zachowań – zachowania te mogą być próbą radzenia sobie z wewnętrznym bólem emocjonalnym.
Czy można poradzić sobie z traumą rozwojową?
Tak, choć praca nad traumą rozwojową wymaga czasu, wsparcia i profesjonalnej pomocy. Trauma rozwojowa może pozostawić głęboki ślad na psychice, jednak istnieją skuteczne metody terapeutyczne, które pomagają w przepracowaniu bolesnych doświadczeń i odbudowie zdrowego poczucia własnej wartości. W terapii traumy rozwojowej często wykorzystuje się metody takie jak:

Terapai psychodynamiczna

Terapia EMDR

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)

Terapia schematów

Terapia somatyczna

Jakie kroki warto podjąć?
Radzenie sobie z traumą rozwojową to proces, który wymaga zaangażowania i cierpliwości. Poniżej kilka kroków, które mogą wspierać proces zdrowienia:

Zrozumienie źródła traumy – poznanie przyczyn swoich trudności pozwala na lepsze zrozumienie reakcji emocjonalnych.
Budowanie samoświadomości – praca nad rozpoznaniem i nazywaniem emocji oraz potrzeb to ważny element w procesie odbudowy zdrowej tożsamości.
Budowanie bezpiecznych relacji – znalezienie wsparcia w relacjach, które oparte są na zaufaniu i wzajemnym szacunku, może pomóc w leczeniu ran z przeszłości.
Regularne praktyki wspierające zdrowie emocjonalne – techniki oddechowe, medytacja czy ćwiczenia uważności mogą pomóc w radzeniu sobie z napięciem i stresem.

24/10/2024

Syndrom Oszusta – Czym jest i jak sobie z nim radzić?
Czy zdarza Ci się wątpić we własne osiągnięcia, nawet gdy obiektywnie odnoszą sukcesy? Czy masz wrażenie, że Twoje sukcesy to wynik przypadku, a nie Twoich umiejętności? A może obawiasz się, że inni w końcu „odkryją”, że nie jesteś tak kompetentny, jak im się wydaje? Jeśli te myśli brzmią znajomo, być może doświadczasz syndromu oszusta.

Czym jest syndrom oszusta?
Syndrom oszusta (ang. Impostor Syndrome) to psychologiczne zjawisko, w którym osoba, pomimo swoich rzeczywistych osiągnięć i kompetencji, czuje się nieadekwatna i żyje w przekonaniu, że nie zasługuje na swoje sukcesy. Często towarzyszy temu lęk przed „zdemaskowaniem” – strach, że inni odkryją, iż dana osoba nie jest tak kompetentna, jak się wydaje. Osoby cierpiące na syndrom oszusta mają tendencję do przypisywania swoich sukcesów czynnikom zewnętrznym, takim jak szczęście czy pomoc innych, zamiast własnym umiejętnościom i wysiłkom.

Kto doświadcza syndromu oszusta?
Choć syndrom oszusta może dotknąć każdego, często występuje u osób:

Perfekcjonistycznych, które stawiają sobie niezwykle wysokie oczekiwania i mają trudności z zaakceptowaniem nawet drobnych błędów.
Ambitnych i odnoszących sukcesy, takich jak studenci, profesjonaliści, liderzy czy osoby pracujące w zawodach wymagających ciągłego rozwoju i konkurencji.
Zmagających się z niskim poczuciem własnej wartości, co sprawia, że nie potrafią dostrzec własnych mocnych stron.
Co ciekawe, badania pokazują, że nawet osoby o uznanej renomie, takie jak naukowcy, artyści, przedsiębiorcy czy menedżerowie, mogą odczuwać syndrom oszusta, pomimo swojego obiektywnego sukcesu.

Objawy syndromu oszusta
Osoby cierpiące na syndrom oszusta często doświadczają poniższych objawów:

Brak poczucia własnej wartości – Wątpliwości co do swoich umiejętności, mimo dowodów na ich posiadanie.
Obawa przed porażką – Strach przed niepowodzeniem i byciem „zdemaskowanym” jako osoba niekompetentna.
Bagatelizowanie sukcesów – Przypisywanie swoich osiągnięć przypadkowi, a nie ciężkiej pracy czy talentowi.
Perfekcjonizm – Dążenie do ideału, co prowadzi do nadmiernej samokrytyki w przypadku nawet drobnych potknięć.
Porównywanie się z innymi – Ciągłe myślenie, że inni są bardziej utalentowani lub kompetentni.
Jak radzić sobie z syndromem oszusta?
Jeśli czujesz, że syndrom oszusta wpływa na Twoje życie i hamuje rozwój zawodowy lub osobisty, istnieją skuteczne sposoby, aby sobie z nim poradzić:

1. Rozpoznaj swoje uczucia
Zrozumienie, że syndrom oszusta jest zjawiskiem powszechnym i nie jesteś w nim osamotniony, to pierwszy krok w walce z tym problemem. Wiele osób, które podziwiasz, prawdopodobnie również zmagają się z podobnymi myślami.

2. Daj sobie prawo do błędów
Perfekcjonizm często napędza syndrom oszusta. Zamiast dążyć do bycia nieomylnym, zaakceptuj, że popełnianie błędów jest naturalnym elementem procesu uczenia się i rozwoju.

3. Zacznij doceniać swoje osiągnięcia
Prowadź dziennik sukcesów, w którym zapisujesz swoje osiągnięcia, projekty, które zakończyłeś z sukcesem, oraz pozytywne opinie od innych. W chwilach zwątpienia warto wrócić do tych notatek i przypomnieć sobie, jak wiele już osiągnąłeś.

4. Unikaj porównywania się z innymi
Każdy ma inną drogę i tempo rozwoju. Porównywanie swoich osiągnięć z sukcesami innych może prowadzić do frustracji i poczucia niedoskonałości. Skup się na swoim postępie, nie na innych.

5. Znajdź wsparcie
Rozmowa z zaufaną osobą – przyjacielem, mentorem lub terapeutą – może pomóc w przełamaniu wewnętrznych blokad i zrozumieniu, że Twoje uczucia nie są odzwierciedleniem rzeczywistości.

6. Skorzystaj z terapii
Terapia psychodynamiczna może być skutecznym narzędziem w pracy nad syndromem oszusta. Pomaga ona zmienić destrukcyjne myślenie i zastąpić je bardziej realistycznym spojrzeniem na siebie i swoje osiągnięcia.

Czy syndrom oszusta można przezwyciężyć?
Tak! Choć syndrom oszusta może wydawać się głęboko zakorzeniony w sposobie myślenia, istnieją skuteczne strategie, które pozwalają nad nim pracować. Kluczem jest konsekwentna praca nad wzmocnieniem swojego poczucia własnej wartości i rozpoznaniem, że Twoje sukcesy są wynikiem Twojej ciężkiej pracy, a nie szczęśliwego przypadku.

22/10/2024

📢 Czy trauma zostaje na zawsze? Jak działa terapia traumy i co może Ci pomóc?

Czujesz, że trudne wydarzenia z przeszłości nadal mają wpływ na Twoje życie? Zastanawiasz się, jak trauma wpływa na Twoje myśli, emocje i codzienne funkcjonowanie?

🧠 Trauma nie musi definiować Twojej przyszłości! Zapraszam Cię na specjalny webinar, podczas którego dowiesz się:

🔍 Czym jest trauma i jak wpływa na naszą psychikę.
🛠️ Jakie są najskuteczniejsze metody terapii traumy, takie jak EMDR, terapia poznawczo-behawioralna, praca z ciałem czy terapia psychodynamiczna.
💬 Jakie kroki możesz podjąć, aby zacząć proces uzdrawiania i odzyskać kontrolę nad swoim życiem.

🌿 W czasie webinaru poznasz konkretne narzędzia, które mogą pomóc Ci lepiej zrozumieć swoje emocje i zacząć żyć pełnią życia.

Nie czekaj, aby zadbać o siebie – trauma to nie wyrok! 💪

📅 Kiedy: listopad 2024
💻 Gdzie: Online, z dowolnego miejsca
💸 Cena: bezpłatnie

Zapisz się już dziś! 👇
aleksandra-iwanska@wp.pl

Przełam trudności, uzyskaj wsparcie i rozpocznij swoją drogę do uzdrowienia. ❤️

22/10/2024

Czy trauma zostaje na zawsze? Jak działa terapia traumy i co może Ci pomóc?
Trauma to bolesne przeżycia, które mogą pozostawić ślad na naszym umyśle, emocjach i ciele na długo po zakończeniu trudnego wydarzenia. Wiele osób zastanawia się, czy trauma musi towarzyszyć im przez całe życie i czy możliwe jest pełne wyzdrowienie. Dobra wiadomość jest taka, że trauma nie musi trwać wiecznie. Współczesna psychoterapia oferuje skuteczne metody, które mogą pomóc w odzyskaniu równowagi emocjonalnej i lepszym funkcjonowaniu w codziennym życiu.

Czym jest trauma?
Trauma to reakcja na wydarzenia lub sytuacje, które przekraczają zdolność osoby do radzenia sobie z nimi. Mogą to być takie doświadczenia, jak wypadki, przemoc, utrata bliskiej osoby, a nawet trudne przeżycia z dzieciństwa, które z pozoru mogły wydawać się mniej poważne. Trauma może wpłynąć na każdy aspekt życia – od relacji międzyludzkich po fizyczne zdrowie.

Czy trauma może zostać na zawsze?
Trauma nie musi trwać wiecznie, ale może, jeśli nie zostanie odpowiednio przepracowana. Objawy traumy mogą pojawiać się przez lata, manifestując się w postaci:

Natrętnych myśli, wspomnień lub koszmarów.
Trudności w relacjach interpersonalnych.
Uczucia lęku, napięcia lub niepokoju.
Problemów ze snem lub koncentracją.
Unikania sytuacji, które przypominają o traumatycznych przeżyciach.
Dla wielu osób trauma może stać się przytłaczająca, co prowadzi do uczucia bezradności i izolacji. Jednak odpowiednio prowadzona terapia może znacznie zmniejszyć te objawy, a nawet całkowicie je wyeliminować.

Jak działa terapia traumy?
Terapia traumy skupia się na procesie uzdrawiania i stopniowego przetwarzania bolesnych wspomnień. Istnieje kilka metod terapeutycznych, które okazały się skuteczne w leczeniu traumy:

1. EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing)
EMDR to metoda, która pomaga przetwarzać traumatyczne wspomnienia poprzez kontrolowane ruchy gałek ocznych. W trakcie sesji osoba skupia się na traumatycznym wspomnieniu, jednocześnie wykonując określone ruchy oczu, co pozwala na stopniowe zmniejszenie siły emocjonalnej związanej z tym wspomnieniem.

2. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)
Terapia poznawczo-behawioralna pomaga osobom zrozumieć, jak ich myśli wpływają na emocje i zachowania. W kontekście traumy, CBT pozwala przekształcić destrukcyjne myślenie związane z traumatycznymi przeżyciami w bardziej realistyczne i zdrowe.

3. Terapia somatyczna
Wiele osób zmagających się z traumą doświadcza objawów psychosomatycznych, czyli objawów fizycznych, które wynikają z przeżytej traumy. Terapia somatyczna skupia się na pracy z ciałem, pomagając osobie uwolnić napięcie i blokady, które mogą być wynikiem traumatycznego doświadczenia.

4. Terapia ekspozycyjna
Terapia ta polega na stopniowym, kontrolowanym narażaniu osoby na bodźce lub sytuacje związane z traumą. Pomaga to osłabić reakcje lękowe, które są związane z traumatycznym wspomnieniem, i pozwala na przełamanie mechanizmów unikania.

Co może Ci pomóc?
Każda trauma jest inna, ale istnieją pewne wspólne elementy, które mogą pomóc w procesie zdrowienia:

Wsparcie specjalisty: Praca z doświadczonym terapeutą to kluczowy krok. Terapeuta pomoże Ci zrozumieć mechanizmy działania traumy i dostarczy narzędzi do jej przepracowania.
Budowanie bezpieczeństwa: Ważne jest, aby w procesie terapii czuć się bezpiecznie – zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Stworzenie takiego środowiska sprzyja uzdrowieniu.
Samopomoc i techniki relaksacyjne: Ćwiczenia oddechowe, medytacja, techniki uważności (mindfulness) mogą pomóc w radzeniu sobie z napięciem i stresem, które często towarzyszą traumie.
Wsparcie bliskich: Oprócz profesjonalnej pomocy, wsparcie ze strony rodziny i przyjaciół może pomóc w odbudowie poczucia przynależności i bezpieczeństwa.
Czy trauma to wyrok?
Trauma może mieć głęboki wpływ na życie, ale nie musi definiować całej przyszłości. Odpowiednio prowadzona terapia pomaga zintegrować traumatyczne doświadczenia, co umożliwia powrót do pełniejszego i bardziej satysfakcjonującego życia. Proces zdrowienia jest różny dla każdej osoby, ale warto pamiętać, że istnieją skuteczne narzędzia i metody, które mogą przynieść ulgę.

Chcesz dowiedzieć się więcej?
Jeśli czujesz, że trauma wpływa na Twoje życie i chcesz zrozumieć, jak może pomóc Ci terapia, zapraszam Cię na specjalny webinar „Czy trauma zostaje na zawsze? Jak działa terapia traumy i co może Ci pomóc?”, gdzie dowiesz się więcej na temat dostępnych metod i tego, jak możesz odzyskać kontrolę nad swoim życiem.

Nie jesteś sam – pomoc jest na wyciągnięcie ręki.

07/10/2024

Zaburzenia Opozycyjno-Buntownicze (ODD)
Zaburzenia opozycyjno-buntownicze (ODD) to stan, który najczęściej diagnozowany jest u dzieci i młodzieży. Charakteryzuje się uporczywym wzorcem negatywistycznego, opozycyjnego oraz wrogo nastawionego zachowania, które znacząco wpływa na codzienne funkcjonowanie oraz relacje interpersonalne.

Objawy
Osoby z ODD mogą przejawiać następujące objawy:

Częste wybuchy złości: Dzieci mogą łatwo się irytować i reagować gniewem na sytuacje, które wydają się im niesprawiedliwe.
Sprzeciw i nieposłuszeństwo: Osoby z ODD często kwestionują autorytety, odmawiają wykonania poleceń i ignorują zasady.
Cynizm i wrogość: Często stosują sarkazm, prowokują inne osoby i mają tendencję do oskarżania innych o swoje problemy.
Zachowania agresywne: Mogą występować zarówno werbalne, jak i fizyczne ataki na innych.
Przyczyny
Przyczyny zaburzeń opozycyjno-buntowniczych są złożone i mogą obejmować:

Czynniki biologiczne: Predyspozycje genetyczne oraz neurobiologiczne mogą odgrywać ważną rolę.
Czynniki środowiskowe: Problemy w rodzinie, takie jak konflikty, brak stabilności czy niewłaściwe metody wychowawcze, mogą przyczyniać się do rozwoju ODD.
Czynniki psychologiczne: Dzieci z ODD mogą mieć trudności w radzeniu sobie ze stresem i emocjami, co sprzyja negatywnym zachowaniom.
Diagnoza i leczenie
Diagnoza ODD opiera się na dokładnej ocenie zachowań dziecka przez specjalistów, takich jak psycholodzy czy psychiatrzy. Warto zwrócić się o pomoc, gdy negatywne zachowania utrzymują się przez dłuższy czas i wpływają na codzienne życie.

Leczenie ODD może obejmować:

Terapię psychologiczną: Terapia behawioralna oraz terapia rodzinna mogą pomóc w radzeniu sobie z trudnymi emocjami i poprawie relacji.
Edukację rodziców: Szkolenia i wsparcie dla rodziców mogą pomóc w zrozumieniu i zarządzaniu zachowaniem dziecka.
Wsparcie w szkole: Współpraca z nauczycielami i pedagogami może pomóc w stworzeniu odpowiedniego środowiska edukacyjnego.

10/09/2024

Owocny czas :)

11/07/2024

Mechanizmy Obronne a Zniekształcanie Odbioru Rzeczywistości
Mechanizmy obronne to nieświadome strategie stosowane przez umysł w celu ochrony przed nieprzyjemnymi myślami, emocjami i sytuacjami. Chociaż są one naturalną częścią funkcjonowania psychicznego i pomagają radzić sobie z lękiem oraz stresem, mogą również prowadzić do zniekształcania odbioru rzeczywistości. Oto, jak niektóre z tych mechanizmów działają:

1. Zaprzeczenie
Opis: Zaprzeczenie polega na odmowie uznania rzeczywistości lub faktów, które są zbyt trudne do zaakceptowania.
Przykład: Osoba, która straciła pracę, może nadal codziennie wstawać rano i "iść do pracy", nie przyznając się przed sobą, że została zwolniona.
Zniekształcenie rzeczywistości: Powoduje, że osoba nie reaguje na realne problemy i nie podejmuje koniecznych działań, aby sobie z nimi poradzić.
2. Projekcja
Opis: Projekcja polega na przypisywaniu własnych nieakceptowanych uczuć, myśli lub motywów innym osobom.
Przykład: Osoba, która czuje złość do swojego partnera, może oskarżać go o to, że to on jest na nią zły.
Zniekształcenie rzeczywistości: Prowadzi do tworzenia fałszywych obrazów innych ludzi i może wywoływać konflikty interpersonalne.
3. Racjonalizacja
Opis: Racjonalizacja polega na tworzeniu logicznych, ale fałszywych wyjaśnień dla zachowań, które są nieakceptowalne lub trudne do zaakceptowania.
Przykład: Uczeń, który nie zdał egzaminu, może twierdzić, że egzamin był niesprawiedliwy, zamiast przyznać, że nie był dobrze przygotowany.
Zniekształcenie rzeczywistości: Uniemożliwia naukę na błędach i rozwijanie się, ponieważ osoba nie widzi prawdziwych przyczyn swoich problemów.
4. Przemieszczenie
Opis: Przemieszczenie polega na przekierowywaniu uczuć lub reakcji z ich pierwotnego źródła na mniej groźny obiekt.
Przykład: Osoba, która jest zła na swojego szefa, może wyładować złość na członkach rodziny.
Zniekształcenie rzeczywistości: Może prowadzić do niewłaściwego rozładowania emocji i problemów w relacjach z innymi ludźmi.
5. Regresja
Opis: Regresja polega na powrocie do wcześniejszych, mniej dojrzałych sposobów zachowania się w obliczu stresu.
Przykład: Dorosła osoba, która doświadcza dużego stresu, może zacząć zachowywać się w sposób dziecinny, np. płakać lub obrażać się bez powodu.
Zniekształcenie rzeczywistości: Utrudnia adaptacyjne radzenie sobie ze stresem i wyzwaniami, co może prowadzić do dalszych problemów emocjonalnych i interpersonalnych.
6. Intelektualizacja
Opis: Intelektualizacja polega na oddzielaniu emocji od myśli, poprzez skupianie się na logicznych aspektach sytuacji.
Przykład: Osoba, która straciła bliską osobę, może skupić się na organizacyjnych aspektach pogrzebu, unikając konfrontacji z własnym smutkiem.
Zniekształcenie rzeczywistości: Może prowadzić do unikania ważnych emocji, co utrudnia proces żałoby i emocjonalne przetwarzanie straty.

05/07/2024

1. Postanowienia Ogólne

1.1. Niniejszy regulamin określa zasady funkcjonowania Gabinetu YourSelf w Ożarowie Mazowieckim.

1.2. Gabinet świadczy usługi psychoterapeutyczne w nurcie psychodynamicznym, które obejmują sesje indywidualne osób dorosłych i niepełnoletnich za zgodą ich rodziców lub opiekunów prawnych oraz terapie par.

1.3. Każdy pacjent korzystający z usług Gabinetu zobowiązany jest do przestrzegania niniejszego regulaminu.

2. Zasady Rejestracji

2.1. Rejestracja wizyt odbywa się telefonicznie lub e-mailowo.

2.3. W przypadku spóźnienia się pacjenta na sesję, czas jej trwania zostanie skrócony o czas spóźnienia, bez możliwości odrobienia tego czasu w innym terminie.

3. Zasady Płatności

3.1. Płatności należy dokonywać gotówką lub przelewem bankowym zgodnie z ustalonymi warunkami.

3.2. Wszystkie sesje są płatne. Również te, na które pacjent nie przybędzie.

4. Przebieg Sesji Terapeutycznych

4.1. Sesje terapeutyczne trwają standardowo 45 minut, chyba że zostało ustalone inaczej.

4.2. Podczas sesji terapeutycznych pacjent i terapeuta wspólnie pracują nad rozumieniem i rozwiązywaniem problemów pacjenta, zgodnie z założeniami terapii psychodynamicznej.

4.3. Terapeuta zobowiązany jest do zachowania tajemnicy zawodowej, chyba że ujawnienie informacji jest wymagane przez prawo lub pacjent wyrazi na to zgodę.

5. Zasady Etyki i Współpracy

5.1. Terapeuta zobowiązuje się do przestrzegania zasad etyki zawodowej oraz do nieustannego doskonalenia swoich kwalifikacji zawodowych.

5.2. Pacjent zobowiązany jest do współpracy z terapeutą, co oznacza m.in. uczciwość w udzielaniu informacji oraz regularne uczestnictwo w sesjach.

5.3. Terapeuta może zakończyć współpracę z pacjentem w przypadku naruszania regulaminu przez pacjenta, braku współpracy lub sytuacji zagrażających bezpieczeństwu terapeuty i innych pacjentów.

6. Prawa Pacjenta

6.1. Pacjent ma prawo do pełnej informacji na temat przebiegu i planu terapii.

6.2. Pacjent ma prawo do zmiany terapeuty, jeżeli uzna to za konieczne.

7. Postanowienia Końcowe

7.1. Niniejszy regulamin wchodzi w życie z dniem jego opublikowania.

7.2. Regulamin może być zmieniany przez właściciela Gabinetu, przy czym wszelkie zmiany będą ogłaszane z odpowiednim wyprzedzeniem.

7.3. Wszelkie sprawy nieuregulowane niniejszym regulaminem będą rozstrzygane zgodnie z obowiązującym prawem.

7.4. Wszelkie spory wynikłe na tle realizacji usług świadczonych przez Gabinet będą rozstrzygane przez sąd właściwy dla siedziby Gabinetu.

05/07/2024

Czym jest somatyzacja w zaburzeniach psychicznych?
Somatyzacja to zjawisko, w którym stresy emocjonalne i psychiczne manifestują się poprzez objawy fizyczne. Osoby doświadczające somatyzacji mogą odczuwać różnorodne dolegliwości cielesne, takie jak ból, zmęczenie, problemy z układem pokarmowym, a także inne objawy, które nie mają jasno określonej przyczyny medycznej.

Charakterystyka somatyzacji
Somatyzacja często występuje w kontekście zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, lęk czy zaburzenia stresowe pourazowe (PTSD). Osoby z tymi zaburzeniami mogą mieć trudności z rozpoznawaniem i wyrażaniem swoich emocji, co prowadzi do tego, że ich stres emocjonalny przejawia się jako objawy fizyczne.

Jak objawia się somatyzacja?
Objawy somatyzacji mogą być różnorodne i obejmują:

Ból: Często niespecyficzny, który może dotyczyć różnych części ciała, np. ból głowy, mięśni, stawów.
Problemy żołądkowo-jelitowe: Takie jak nudności, biegunka, zaparcia, ból brzucha.
Zawroty głowy i zmęczenie: Częste uczucie zmęczenia, brak energii, zawroty głowy.
Objawy kardiologiczne: Ból w klatce piersiowej, kołatanie serca.
Przyczyny somatyzacji
Somatyzacja jest złożonym procesem, na który wpływa wiele czynników:

Stres i traumy: Długotrwały stres i przebyte traumy mogą zwiększać ryzyko somatyzacji.
Czynniki psychologiczne: Brak umiejętności radzenia sobie ze stresem, trudności w wyrażaniu emocji, skłonności do katastrofizacji.
Czynniki biologiczne: Niektóre badania sugerują, że genetyka i biochemia mózgu mogą odgrywać rolę w podatności na somatyzację.
Leczenie somatyzacji
Leczenie somatyzacji jest multidyscyplinarne i często obejmuje:

Psychoterapię: Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest szczególnie skuteczna w radzeniu sobie z somatyzacją, pomagając pacjentom zrozumieć i zmienić wzorce myślowe prowadzące do objawów fizycznych.
Farmakoterapię: W niektórych przypadkach mogą być zalecane leki, takie jak antydepresanty lub leki przeciwlękowe.
Interwencje zdrowotne: Ćwiczenia relaksacyjne, techniki oddechowe, aktywność fizyczna i zdrowa dieta mogą wspierać leczenie.