Gabinet terapii i rozwoju Sylwia Bylicka

25/09/2025

Zapewne większość rodziców choć raz słyszy z ust swojego dziecka zdanie: „Nie chcę iść do szkoły”, „Czy mogę nie iść dziś do szkoły”, albo co gorsza „Nie chcę chodzić do szkoły”.

Jeśli dziecko wyraża taką niechęć okazjonalnie i nawet zdarzy się taka pojedyncza sytuacja, gdy z jakiegoś powodu pozwolimy dziecku do tej szkoły nie iść, bo np. poprzedniego dnia wydarzyło się coś ekscytującego, co sprawiło, że wróciliście bardzo późno do domu i dziecko po prostu jest niewyspane - nie jest to powód do niepokoju.

Gdy takie sytuacje się powtarzają, warto od razu sprawdzić co się za tym kryje.

Przyczyny dla których dzieci nie chcą chodzić do szkoły, to:

- Brak gotowości szkolnej – dziecko nie jest jeszcze przygotowane do funkcjonowania w szkole przez kilka godzin dziennie pod względem emocjonalnym, społecznym, poznawczym (to dotyczy najmłodszych uczniów),

- Czynniki osobowościowe dziecka – duża podatność na stres, podwyższony poziom lęku, niska samoocena,

- Trudności w nauce, niepowodzenia szkolne, brak sukcesów edukacyjnych, zaległości (np. wywołane długotrwałą nieobecnością z powodu choroby), zbyt duże oczekiwania stawiane dziecku jeśli idzie o oceny, presja ocen,

- Relacje z innymi uczniami – brak koleżanek i kolegów, osamotnienie, konflikty w rówieśnikami, odrzucenie, dokuczanie,

- Rytm dnia – brak rutyny jeśli idzie o pory chodzenia spać i wstawania, zbyt późne chodzenie spać,

- Nawyki – korzystanie urządzeń cyfrowych do późna, granie w gry, oglądanie seriali przez wiele godzin i związane z tym zmęczenie, przebodźcowanie,

- Zmęczenie, wypalenie spowodowane nauką i dużą ilością zajęć dodatkowych,

- Zdrowie fizyczne i psychiczne – dolegliwości fizyczne i psychosomatyczne, zaburzenia, depresja, fobie, stany lękowe,

- Problemy rodzinne – kryzysy, konflikty, napięta atmosfera, rozstanie rodziców, choroba i śmierć w rodzinie, trudna sytuacja materialna (dziecko może się tym bardzo stresować, ale też może chcieć zostać w domu z rodzicem, aby go wspierać),

- Duże zmiany w życiu dziecka – przeprowadzka do innego miasta, dzielnicy, zmiana szkoły, pojawienie się młodszego rodzeństwa,

- Postawy rodzicielskie – brak zaufania do szkoły, brak współpracy,
wzmacnianie lęków dziecka, zamiast uspokajania, bardzo silna presja lub wręcz przeciwnie – bagatelizowanie problemów.

Najczęściej za niechęcią dziecka do szkoły stoi nie jedna przyczyna, lecz kompilacja różnych powodów.

Jak reagować, gdy dziecko nie chce iść do szkoły:

- Powstrzymaj się przed reakcją umniejszającą emocje dziecka i uwagami typu „Co za fanaberie – idziesz i już!”, „Natychmiast marsz do szkoły”, nie oskarżaj, nie zawstydzaj,

- Rozmawiaj z dzieckiem spokojnie i empatycznie, wysłuchaj jego argumentów,

- Postaraj się ustalić co się dzieje, aby poznać źródło problemów,

- Otaczaj dziecko wsparciem emocjonalnym, okazuj miłość, akceptację,

- Możesz podzielić się własnymi doświadczeniami, np. „Wiesz, kiedy byłam mała, to też czasem tak miałam, że nie chciałam iść do szkoły i nawet teraz, jako dorosła osoba, też nie zawsze mam ochotę iść do pracy – to zupełnie normalne”,

- Zadbaj o zdrową rutynę w życiu dziecka – regularne godziny snu i wstawania, odpoczynek, relaks, równowaga między nauką, zabawą, odpoczynkiem, powtarzalny rytm dnia wzmacnia poczucie bezpieczeństwa,

- Wprowadźcie zdrowe zasady ekranowe w domu – dobrze, aby dotyczyły wszystkich domowników,

- Wzmacniaj w dziecku pozytywne nastawienie do szkoły poprzez celebrowanie sukcesów (nawet tych małych), podkreślanie pozytywnych stron szkoły, nie wyrażaj w obecności dziecka negatywnych, pogardliwych, obraźliwych lub mogących wzmacniać lęki dziecka opinii o szkole i nauczycielach,

- Współpracuj ze szkołą – poinformuj, że pojawił się taki problem, ustalcie z wychowawcą plan wsparcia dziecka w tej sytuacji, działania jakie możecie podjąć np. w przypadku poczucia osamotnienia, izolacji dziecka – otoczenie go wsparciem koleżeńskim ze strony uczniów potrafiących budować bezpieczne relacje (wychowawca może pomóc zaaranżować takie wsparcie),

- Jeśli przyczyną problemów są trudności w nauce, pomocne może być zorganizowanie mu pomocy w nauce,

- Jeśli dziecko jest zmęczone, pomyśl nad redukcją zajęć dodatkowych,

- Dawaj dziecku poczucie, że kochasz je i akceptujesz bez względu na otrzymywane przez nie oceny. Motywuj, ale nie ponad miarę możliwości dziecka (zarówno tych intelektualnych, jak i emocjonalnych). Twoje dziecko może być bardzo zdolne, ale jednocześnie bardzo wrażliwe emocjonalnie, co będzie mu znacząco utrudniać podejmowanie takich wyzwań, jak na przykład konkursy, olimpiady.

Szukaj pomocy specjalistycznej, gdy:

- Niechęć dziecka do szkoły, lęk utrzymuje się tygodniami,

- Pomimo zastosowanego przez ciebie wsparcia problemy np. objawy psychosomatyczne nie ustępują,

- Gwałtownie pogarszają się wyniki w nauce,

- Dziecko się izoluje społecznie, reaguje agresją, autoagresją.

W takich sytuacjach wskazana jest konsultacja psychiatryczna, terapia np. poznawczo – behawioralna. Nie powinno się tego lekceważyć i liczyć, że minie samo.

25/09/2025

MECHANIZMY ZASTĘPCZE, BY NIE WIDZIEĆ PROBLEMÓW W ZWIĄZKU:

📌 INTENSYWNA KONCENTRACJA NA DZIECIACH - dzieci stają się głównym "projektowym" polem bliskości, a relacja partnerska schodzi na dalszy plan;

📌 PRZESUNIĘCIE ZAANGAŻOWANIA W PRACĘ / ZAINTERESOWANIA - partnerzy poświęcają się karierze lub hobby, uciekając od frustracji relacyjnej;

📌 ŻARTY Z PROBLEMU (HUMOR JAKO OBRONA) - minimalizowanie znaczenia trudnych emocji przez ironiczne komentarze lub dowcipy;

📌 UNIKANIE ROZMÓW - para funkcjonuje w tzw. "cichym kontrakcie", unikając tematów konfliktowych;

📌 UZALEŻNIENIA JAKO KOMPENSACJA - od alkoholu, jedzenia, mediów społecznośiowych. które "wypełniają" pustkę.

Magdalena Chorzewska, Charaktery 9-10/2025

*****

Grafika: Wydawnictwo Ilustris

22/09/2025

Jakie są postawy wobec radzenia sobie ze złością?
1. Tłumienie i zaprzeczanie:
-gromadzenie złości w sobie.
Skutek: wybuchy, nerwica,
-bierne wyrażanie.
Skutek: niechęć, złośliwość, pielęgnowanie urazy, pogarszanie kontaktów z ludźmi,
-kierowanie przeciwko sobie.
Skutek: autoagresja, zaniedbywanie siebie.
2. Chroniczne (kompulsywne) złoszczenie się:
-konflikty z otoczeniem,
-agresja słowna,
-fizyczna.
3. Sterowanie złością:
-wyrażanie złości w sposób umiarkowany i akceptowany społecznie,
-obrona swoich praw, szacunek do siebie i innych.
Z uwagi na sposób radzenia sobie ze złością możemy podzielić ludzi na:
-uległych,
-złoszczących się,
-asertywnych ( akceptujących swoją złość i wykorzystujących ją w takim stopniu, aby nie skrzywdzić siebie i innych).

20/09/2025

Pytanie do namysłu na wieczór - czym dla Ciebie jest "bierna agresja"? Stosujesz? Zofia Milska-Wrzosińska pisze o niej tak: Jest takie ludowe powiedzenie: „Dziurki nie zrobi, a krew wypije”. To dość dobrze oddaje istotę biernej agresji - atakuje się kogoś, poniża czy pozbawia czegoś, ale tak żeby nie było widać "dziurki" czyli by uniknąć ryzyka otwartego konfliktu. Taki agresor nie chce dać się złapać na swojej agresywności, "zamazuje" intencje, wobec tego nie zawsze można podjąć z nim uczciwą rozmowę czy negocjacje. Bierną agresją bywa też milczenie, pomijanie. Potocznie czasem mówi się w tym kontekście o obłudzie, "cichej wodzie" czy świętoszkowatości.
Zofia Milska-Wrzosińska
fot Eric Mc Lean

14/09/2025

"Na ADHD składa się szerokie spektrum trudności dotykających różnych obszarów funkcjonowania człowieka. Deficyty nie ograniczają się wyłącznie do uważności czy stopnia aktywności, ale utrudniają autoregulację, kontrolę afektów, wykonywanie czynności nakierowanych na cel, a także nawiązywanie relacji z innymi ludźmi. (...) Może współistnieć z wieloma dolegliwościami psychicznymi (oraz fizycznymi), jak również stanowić ukryte podłoże osobowości typu borderline. Zaburzenie czynności płata czołowego wydaje się w jego przypadku czynnikiem zasadniczym, chociaż bynajmniej nie jedynym.
U osoby z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi w zadziwiający sposób „bez-ład” komponuje się z wyjątkowym uzdolnieniem. Trudności w nauce, problemy z koncentracją oraz przetwarzaniem informacji (niczym w przeciążonym komputerze) splatają się z kreatywnością, intuicyjnością, a w niektórych przypadkach także wysoką inteligencją, która może kojarzyć się z ekscentryzmem. Nie wspominając o tym, że emocjonalne reakcje czy nastroje osób z ADHD i przeciętnego człowieka diametralnie się różnią. Oto trzy powszechna aspekty doświadczenia ADHD: ogólne wrażenie chaosu oraz bezładu; podatność na stany lękowe oraz napady szału pod wpływem stresu; brak czerpania satysfakcji z życia. Do tego dochodzi niemalże automatyczna instynktowna niechęć, a także bunt wobec autorytetu czy obowiązujących w społeczeństwie reguł."

Phil Mollon, Rozpadające się self. Psychoterapia osób dorosłych z ADHD, w spektrum autyzmu i z zaburzeniami somatopsychicznymi.
fot Bronislav Rodman

13/09/2025

"Nazbyt często zakłada się, że ADHD ma wpływ wyłącznie na uwagę albo poziom aktywności (jak sama nazwa wskazuje). Co gorsza, panuje błędne przekonanie, że jeśli ktoś potrafi choćby od czasu do czasu skupić się i skoncentrować na interesującej go czynności, to nie cierpi na tego rodzaju zaburzenie. Zdolność do hiperkoncentracji nie wyklucza upośledzenia uważności. Tak naprawdę ADHD wpływa na niemal każdy obszar psychologicznego funkcjonowania jednostki: związki, kariera, zdrowie, a także ogólne zadowolenie i satysfakcja z życia. (...)
Ludzie z ADHD - albo wykazujący pokrewne cechy ze spektrum autyzmu - żyją w ciągłej obawie przed dezintegracją. Czują szczególną potrzebę porządku, stymulacji oraz monitorowania empatycznej reakcji otoczenia. Jeżeli żadna się nie pojawia, wydaje im się, że ich świat psychiczny się rozpada, stają się niezdolni do myślenia, planowania, koncentracji. Jednym ze skutków takiego stanu rzeczy może być wściekłość (niekiedy skierowana przeciw nim samym), innym – kompulsywne poszukiwanie intensywnych bodźców."

Phil Mollon, Rozpadające się self. Psychoterapia osób dorosłych z ADHD, w spektrum autyzmu i z zaburzeniami somatopsychicznymi.
Autor będzie gościć na najbliższej konferencji NTPP

fot Markus Spiskie

09/09/2025

❤️Otoczenie ma znaczenie❤️

Sprzedam Wam dziś mój patent na życie: nie poświęcaj beznadziejnym relacjom więcej uwagi niż potrzeba.
W praktyce oznacza to: olej ludzi, którzy olewają Ciebie. Nie tłumacz się przed tymi, którzy nie chcą Cię zrozumieć. Nie inwestuj energii tam, gdzie tracisz.
Nie dawaj czasu tym, którzy nie potrafią go uszanować. Nie myśl za dużo o tych, którzy nie myślą o tobie. Nie szukaj sympatii tam gdzie jej nie ma. Nie szarp się z cudzą zazdrością, zawiścią, krętactwem i zwykłą złośliwością. Uwierz mi, że na świecie jest wielu ludzi dla których jesteś wartością i o te relacje warto dbać. Reszta to szum ❤️

06/09/2025

Freudowska interpretacja problemów obsesyjno-kompulsywnych kładzie duży nacisk na ten typ perfekcjonizmu. Obsesyjni pacjenci Freuda stale się obawiają, że ich agresywne impulsy wybuchną, wyrządzą krzywdę, narobią bałaganu. W napędzanej wstydem odmianie perfekcjonizmu kompulsja ta wyraża przerażenie osoby, że zostanie ona wystawiona na krytyczne spojrzenie innych i obnażona nie jako moralnie zła, ale jako niekompetentna, pusta, podająca się za kogoś, kim nie jest. „Narcystyczna pogoń za doskonałością" - według określenia Rothsteina (1980) - to przymusowe dążenie do wydawania się kimś bez grzechu i bez wad, dzięki czemu można nie ujawnić własnych ludzkich ograniczeń i uniknąć pogardy ze strony innych osób.

📖 Nancy McWilliams, "Opracowanie przypadku w psychoanalizie"
📸 Luke Jernejcic

29/08/2025

"Być może najważniejszą cechą struktury narcystycznej jest żądanie podziwu od innych. Może to jednak przybrać bardzo subtelną formę. Osoba narcystyczna po kryjomu idealizuje siebie, ale drogą idealizacji projektuje tę będącą spełnieniem pragnienia fantazję na innych ludzi albo na aktywności swojego życia. Dokonuje się swoista wymiana. Ty idealizujesz mnie - ja idealizuję ciebie. Narcyz zgadza się wprowadzać innych do wyidealizowanej socjety, którą sam wykreował. To jest właśnie „kontrakt narcystyczny”. Ja będę podnosił twoją wartość, a ty zrobisz to samo dla mnie, a potem zaoferujemy tę usługę innym. W ten sposób kruche poczucie wartości własnej zyskuje wsparcie. Życie w świecie idealizacji to wygrzewanie się w promieniach światła emitowanego przez idealizowany obiekt."

„Trzy struktury charakteru. Narcystyczna, Borderline, Maniakalno-depresyjna.” Christopher Bollas, przekład Danuta Golec
fot JohhnyVino

27/08/2025

𝐁𝐢𝐞𝐫𝐧𝐚 𝐀𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐚: 𝐙𝐚𝐜𝐡𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐞 𝐫𝐚𝐧𝐢 𝐢 𝐧𝐢𝐬𝐳𝐜𝐳𝐲 𝐫𝐞𝐥𝐚𝐜𝐣𝐞.

𝐓𝐨 𝐳ł𝐨𝐳̇𝐨𝐧𝐞 𝐢 𝐜𝐳𝐞̨𝐬𝐭𝐨 𝐧𝐢𝐞𝐫𝐨𝐳𝐮𝐦𝐢𝐚𝐧𝐞 𝐳𝐣𝐚𝐰𝐢𝐬𝐤𝐨, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐞 𝐦𝐚𝐧𝐢𝐟𝐞𝐬𝐭𝐮𝐣𝐞 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐣𝐚𝐤𝐨 𝐩𝐨𝐬́𝐫𝐞𝐝𝐧𝐢, 𝐮𝐤𝐫𝐲𝐭𝐲 𝐬𝐩𝐨𝐬𝐨́𝐛 𝐰𝐲𝐫𝐚𝐳̇𝐚𝐧𝐢𝐚 𝐠𝐧𝐢𝐞𝐰𝐮, 𝐟𝐫𝐮𝐬𝐭𝐫𝐚𝐜𝐣𝐢 𝐥𝐮𝐛 𝐨𝐩𝐨𝐫𝐮, 𝐳𝐚𝐦𝐢𝐚𝐬𝐭 𝐨𝐭𝐰𝐚𝐫𝐭𝐞𝐣 𝐤𝐨𝐧𝐟𝐫𝐨𝐧𝐭𝐚𝐜𝐣𝐢.

𝐎𝐬𝐨𝐛𝐲 𝐬𝐭𝐨𝐬𝐮𝐣𝐚̨𝐜𝐞 𝐛𝐢𝐞𝐫𝐧𝐚̨ 𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐞̨ 𝐮𝐧𝐢𝐤𝐚𝐣𝐚̨ 𝐛𝐞𝐳𝐩𝐨𝐬́𝐫𝐞𝐝𝐧𝐢𝐞𝐠𝐨 𝐰𝐲𝐫𝐚𝐳̇𝐚𝐧𝐢𝐚 𝐧𝐞𝐠𝐚𝐭𝐲𝐰𝐧𝐲𝐜𝐡 𝐞𝐦𝐨𝐜𝐣𝐢, 𝐜𝐨 𝐩𝐫𝐨𝐰𝐚𝐝𝐳𝐢 𝐝𝐨 𝐬𝐮𝐛𝐭𝐞𝐥𝐧𝐲𝐜𝐡, 𝐥𝐞𝐜𝐳 𝐝𝐞𝐬𝐭𝐫𝐮𝐤𝐜𝐲𝐣𝐧𝐲𝐜𝐡 𝐳𝐚𝐜𝐡𝐨𝐰𝐚𝐧́, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐞 𝐬𝐚𝐛𝐨𝐭𝐮𝐣𝐚̨ 𝐫𝐞𝐥𝐚𝐜𝐣𝐞 𝐢 𝐮𝐭𝐫𝐮𝐝𝐧𝐢𝐚𝐣𝐚̨ 𝐤𝐨𝐦𝐮𝐧𝐢𝐤𝐚𝐜𝐣𝐞̨. 𝐙𝐚𝐦𝐢𝐚𝐬𝐭 𝐦𝐨́𝐰𝐢𝐜́ 𝐰𝐩𝐫𝐨𝐬𝐭 „𝐧𝐢𝐞 𝐳𝐠𝐚𝐝𝐳𝐚𝐦 𝐬𝐢𝐞̨” 𝐥𝐮𝐛 „𝐣𝐞𝐬𝐭𝐞𝐦 𝐳ł𝐲/𝐳ł𝐚”, 𝐛𝐢𝐞𝐫𝐧𝐨-𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐲𝐰𝐧𝐢 𝐥𝐮𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐮𝐳̇𝐲𝐰𝐚𝐣𝐚̨ 𝐦𝐞𝐭𝐨𝐝, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐞 𝐬𝐩𝐫𝐚𝐰𝐢𝐚𝐣𝐚̨, 𝐳̇𝐞 𝐝𝐫𝐮𝐠𝐚 𝐬𝐭𝐫𝐨𝐧𝐚 𝐜𝐳𝐮𝐣𝐞 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐳𝐝𝐞𝐳𝐨𝐫𝐢𝐞𝐧𝐭𝐨𝐰𝐚𝐧𝐚, 𝐬𝐟𝐫𝐮𝐬𝐭𝐫𝐨𝐰𝐚𝐧𝐚 𝐢 𝐛𝐞𝐳𝐬𝐢𝐥𝐧𝐚.

𝐉𝐚𝐤 𝐑𝐨𝐳𝐩𝐨𝐳𝐧𝐚𝐜́ 𝐙𝐚𝐜𝐡𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐁𝐢𝐞𝐫𝐧𝐨-𝐀𝐠𝐫𝐞𝐬𝐲𝐰𝐧𝐞?

Bierna agresja może przybierać wiele form, często maskując się pod płaszczykiem pozornej życzliwości lub niewinności.

𝐎𝐩𝐨́𝐳́𝐧𝐢𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐢 𝐏𝐫𝐨𝐤𝐫𝐚𝐬𝐭𝐲𝐧𝐚𝐜𝐣𝐚: Celowe zwlekanie z wykonaniem zadań lub obietnic, zwłaszcza tych, których osoba bierno-agresywna nie chce robić.

𝐊𝐚𝐫𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐂𝐢𝐬𝐳𝐚̨: Ignorowanie próśb, nieodpowiadanie na pytania, udawanie, że się nie słyszy.

𝐒𝐚𝐫𝐤𝐚𝐳𝐦 𝐢 𝐃𝐰𝐮𝐳𝐧𝐚𝐜𝐳𝐧𝐞 𝐊𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐲: Używanie żartów lub „komplementów”, które w rzeczywistości są ukrytą krytyką.

𝐔𝐝𝐚𝐰𝐚𝐧𝐚 𝐎𝐛𝐨𝐣𝐞̨𝐭𝐧𝐨𝐬́𝐜́: Zachowanie sugerujące brak zainteresowania lub troski, nawet jeśli w rzeczywistości osoba jest zaangażowana emocjonalnie. 𝐏𝐫𝐳𝐲𝐤ł𝐚𝐝: Po kłótni z bliską osobą, bierno-agresywna osoba zachowuje się, jakby nic się nie stało, całkowicie ignorując napięcie i nie próbując rozwiązać konfliktu.

𝐆𝐫𝐚 𝐎𝐟𝐢𝐚𝐫𝐲: Ciągłe narzekanie i przedstawianie się jako ofiara okoliczności, aby uniknąć odpowiedzialności.

𝐔𝐤𝐫𝐲𝐭𝐲 𝐒𝐚𝐛𝐨𝐭𝐚𝐳̇: Działania mające na celu utrudnienie komuś osiągnięcia celu, często pod pretekstem pomocy.

𝐌𝐚𝐧𝐢𝐩𝐮𝐥𝐚𝐜𝐣𝐚: Często stosują manipulację, aby wywołać u innych poczucie winy lub lęku, co pozwala im osiągnąć swoje cele.

𝐖𝐩ł𝐲𝐰 𝐁𝐢𝐞𝐫𝐧𝐨-𝐀𝐠𝐫𝐞𝐬𝐲𝐰𝐧𝐲𝐜𝐡 𝐙𝐚𝐜𝐡𝐨𝐰𝐚𝐧́ 𝐧𝐚 𝐈𝐧𝐧𝐲𝐜𝐡

Bierna agresja, choć subtelna, ma niszczący wpływ na otoczenie. Osoby, które są celem bierno-agresywnych zachowań, często czują się:

𝐒𝐟𝐫𝐮𝐬𝐭𝐫𝐨𝐰𝐚𝐧𝐞 𝐢 𝐙𝐝𝐞𝐳𝐨𝐫𝐢𝐞𝐧𝐭𝐨𝐰𝐚𝐧𝐞: Trudno jest konfrontować się z czymś, co nie jest wyrażone wprost. Brak jasnej komunikacji prowadzi do poczucia bezradności.

𝐏𝐞ł𝐧𝐞 𝐆𝐧𝐢𝐞𝐰𝐮 𝐢 𝐔𝐫𝐚𝐳̇𝐨𝐧𝐞: Ukryte ataki, sarkazm czy ignorowanie prowadzą do narastającego gniewu i poczucia niedocenienia.

𝐏𝐨𝐜𝐳𝐮𝐜𝐢𝐞 𝐖𝐢𝐧𝐲: Osoba bierno-agresywna często odwraca kota ogonem, sprawiając, że to druga strona czuje się winna za zaistniałą sytuację.

𝐙𝐦𝐞̨𝐜𝐳𝐨𝐧𝐞 𝐄𝐦𝐨𝐜𝐣𝐨𝐧𝐚𝐥𝐧𝐢𝐞: Ciągłe próby rozszyfrowania ukrytych sygnałów i radzenie sobie z biernym oporem jest wyczerpujące.

𝐔𝐭𝐫𝐚𝐭𝐚 𝐙𝐚𝐮𝐟𝐚𝐧𝐢𝐞: Trudno ufać komuś, kto nie jest szczery w swoich intencjach i zamiast otwartej komunikacji, stosuje manipulację.

𝐁𝐢𝐞𝐫𝐧𝐚 𝐀𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐚 𝐰 𝐙𝐰𝐢𝐚̨𝐳𝐤𝐚𝐜𝐡

W związkach partnerskich bierna agresja jest szczególnie destrukcyjna. Podkopuje zaufanie, intymność i poczucie bezpieczeństwa.

𝐏𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐦𝐲 𝐰 𝐊𝐨𝐦𝐮𝐧𝐢𝐤𝐚𝐜𝐣𝐢: Partnerzy zaczynają unikać otwartych rozmów, ponieważ wiedzą, że nie uzyskają szczerej odpowiedzi. Komunikacja staje się powierzchowna i pełna niedomówień.

𝐅𝐫𝐮𝐬𝐭𝐫𝐚𝐜𝐣𝐚 𝐢 𝐆𝐧𝐢𝐞𝐰: Brak możliwości rozwiązania konfliktów prowadzi do narastającej frustracji. Niewypowiedziany gniew staje się murem między partnerami.

𝐏𝐨𝐜𝐢𝐚̨𝐠 𝐒𝐞𝐤𝐬𝐮𝐚𝐥𝐧𝐲: Intymność wymaga zaufania i otwartości. Bierno-agresywne zachowania niszczą te fundamenty, prowadząc do emocjonalnego oddalenia.

𝐏𝐨𝐜𝐳𝐮𝐜𝐢𝐞 𝐎𝐬𝐚𝐦𝐨𝐭𝐧𝐢𝐞𝐧𝐢𝐚: Partner borykający się z bierną agresją może czuć się samotny i niezrozumiany, ponieważ jego potrzeby i uczucia są ignorowane.

𝐂𝐢𝐚̨𝐠ł𝐞 𝐩𝐨𝐜𝐳𝐮𝐜𝐢𝐞 „𝐓𝐨 𝐧𝐢𝐞 𝐃𝐳𝐢𝐚ł𝐚”: W związku panuje napięcie, ale jego źródło jest trudne do zidentyfikowania, ponieważ druga strona nie wyraża swoich uczuć wprost.

𝐁𝐫𝐚𝐤 𝐑𝐨𝐳𝐰𝐢𝐚̨𝐳𝐚𝐧𝐢𝐚 𝐏𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐦𝐨́𝐰: Konflikty nigdy nie są rozwiązywane, ponieważ bierno-agresywny partner unika konfrontacji, co prowadzi do ich nawarstwiania się i najczęściej do zakończenia relacji.

𝐑𝐚𝐝𝐳𝐞𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐨𝐛𝐢𝐞 𝐳 𝐛𝐢𝐞𝐫𝐧𝐚̨ 𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐚̨ 𝐰𝐲𝐦𝐚𝐠𝐚 𝐜𝐢𝐞𝐫𝐩𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢, 𝐚𝐬𝐞𝐫𝐭𝐲𝐰𝐧𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐢 𝐣𝐚𝐬𝐧𝐲𝐜𝐡 𝐠𝐫𝐚𝐧𝐢𝐜. 𝐊𝐥𝐮𝐜𝐳𝐞𝐦 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐧𝐚𝐳𝐲𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳𝐲 𝐩𝐨 𝐢𝐦𝐢𝐞𝐧𝐢𝐮 𝐢 𝐰𝐲𝐫𝐚𝐳̇𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐰𝐨𝐢𝐜𝐡 𝐮𝐜𝐳𝐮𝐜́ 𝐰 𝐬𝐩𝐨𝐬𝐨́𝐛 𝐛𝐞𝐳𝐩𝐨𝐬́𝐫𝐞𝐝𝐧𝐢, 𝐧𝐚𝐰𝐞𝐭 𝐣𝐞𝐬́𝐥𝐢 𝐨𝐬𝐨𝐛𝐚 𝐛𝐢𝐞𝐫𝐧𝐨-𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐲𝐰𝐧𝐚 𝐮𝐧𝐢𝐤𝐚 𝐨𝐝𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢. 𝐂𝐳𝐚𝐬𝐞𝐦 𝐩𝐨𝐭𝐫𝐳𝐞𝐛𝐧𝐚 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐫𝐨́𝐰𝐧𝐢𝐞𝐳̇ 𝐩𝐨𝐦𝐨𝐜 𝐭𝐞𝐫𝐚𝐩𝐞𝐮𝐭𝐲, 𝐚𝐛𝐲 𝐧𝐚𝐮𝐜𝐳𝐲𝐜́ 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐳𝐝𝐫𝐨𝐰𝐲𝐜𝐡 𝐰𝐳𝐨𝐫𝐜𝐨́𝐰 𝐤𝐨𝐦𝐮𝐧𝐢𝐤𝐚𝐜𝐣𝐢 𝐢 𝐩𝐫𝐳𝐞ł𝐚𝐦𝐚𝐜́ 𝐜𝐲𝐤𝐥 𝐛𝐢𝐞𝐫𝐧𝐞𝐣 𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐢.