06/07/2025
🌿 „W każdej dolinie Muminków jest jakaś BUKA„
Buka uosobieniem chłodu, lęku, samotności, smutku - to część każdej opowieści nie tylko w rodzinie Muminków. Pojawia się nieproszona w naszych życiach i w życiu ludzi, którym towarzyszymy — są chwile smutku, ciemności, trudu. Pytanie: jak na to patrzymy, jak dajemy poMOC?
Czy kierujesz się współczuciem patrząc na ludzi w trudzie, smutku czy patrzysz na nich jako twój trud bo musisz/ niby chcesz w nim mu towarzyszyć, ale… właściwie chcesz mieć już święty spokój? Aby Cię to nie niepokoiło, aby problem się już rozwiązał?
Czasami cudze cierpienie burzy porządek, przypomina o własnych zranieniach. Wtedy „poMOC” staje się próbą uciszenia, a nie byciem z drugim człowiekiem. Może to nie jest współczucie — to kontrola przebrana za empatię?
Cztery przykładowe sposoby na BYCie obok:
🌸 Bycie obok, nie ponad — nie kieruj się litością, oskarżaniem, wysyłaniem rad, pokazywaniem, że wiesz lepiej, ale byciem w słowach osoby, którą chcesz wspierać.
🌸 Zgoda na bezsilność — nie mamy wpływu na wszystko, ale mamy wpływ na to, czy będziemy obecni. Będziemy widzieć w danej sytuacji człowieka w pełni, bez oceny, wpuszczania w poczucie winy.
🌸 Zaufanie do procesu — to, co się dzieje, nie musi być naprawione natychmiast, ale może być przeżyte przechodząc przez różne np. Etapy żałoby (którą doświadczamy nie tylko wtedy, gdy ktoś umrze). Strata nadziei, relacji, poczucia bezpieczeństwa też może potrzebować opłakania, wykrzyczenia.
🌸 Opieka, która nie jest opresją — nie rozwiązuj/zmieniaj za kogoś jego życia, ale pomagaj nieść to, co chce żebyśmy mu pomogł/a dźwigać. Z uważnością na ile Cię obecnie do tego świata zaprasza.
🌿 Jak wygląda Twoje towarzyszenie innym i sobie? Nie powiem, że to jest prosta sztuka, ale WARTO się przy niej chociaż na chwilę zatrzymać. Owocnej obserwacji ☀️
