Jest to komplementarna, traktująca ciało, jako funkcjonalną i strukturalną całość, metoda terapii. Opiera się o trwające od ponad 40 lat badania anatomiczne oraz związane z nią praktyki kliniczne. Metoda została stworzona i rozwijana przez włoskiego fizjoterapeutę prof. Luigi Stecco, a pracę nad nią kontynuują jego dzieci: prof. Carla Stecco i prof. Antonio Stecco. Obecnie metoda jest popularyzowana i rozwijana przez wielu międzynarodowych instruktorów na całym świecie.
FM jest wyjątkową metodą, ponieważ w oparciu o anatomię, fizjologię, biomechanikę i embriologię interpretuje wschodnią koncepcję meridianów. Okazuje się, że punkty meridianowe ściśle pokrywają się z tzw. centrami koordynacji (CC) czyli punktami na powięzi głębokiej, które poddawane są największym przeciążeniom, ponieważ są one wypadkowymi wektorów sił działających na segment, za który są odpowiedzialne.
Centrum koordynacji w stanie chronicznego przeciążenia ulega densyfikacji, czyli upośledzeniu funkcji powięzi, co prowadzi do bólu, wtórnych przeciążeń (kompensacji) i ograniczenia zakresu ruchu – na poziomie układu ruchu – oraz do zaburzeń pracy narządów wewnętrznych - na poziomie wisceralnym.
Odpowiednia stymulacja tych punktów likwiduje densyfikacje, przywracając prawidłowy ślizg pomiędzy warstwami powięzi, co przynosi większe uczucie komfortu, likwiduje przyczynę bólu oraz poprawia zakres ruchu (niezwykle ważny w sporcie, ale także w życiu każdego człowieka).
Czym jest powięź
„Powięź jest cierpliwa, wybacza wiele – powtarzające się mikrourazy w mechanizmach przeciążeń, uszkodzenia strukturalne, a nawet niekompetentny dotyk, mając ogromne właściwości adaptacyjne. Jednak po przekroczeniu bariery adaptacji staje się surowym sędzią.” Piotr Godek, ortopeda, osteopata
Mówiąc językiem wyobraźni – powięź jest wielowarstwowym organicznym kombinezonem, w którym zawieszone są mięśnie, kości narządy wewnętrzne, naczynia, nerwy, a nawet mózg (opona mózgowa).
Powięź jest włóknistą tkanką kolagenową o zróżnicowanej – w zależności od jej funkcji i położenia – grubości i elastyczności, tworzącą złożoną strukturę połączeń w całym ciele. Brak ruchu w pełnym zakresie, urazy czy przebyte choroby/stany zapalne mogą prowadzić do zmniejszenia zdolności adaptacyjnych powięzi i jej unieruchomienia, co w konsekwencji prowadzi do ograniczenia zakresu ruchu, dyskomfortu i/lub bólu oraz zwiększa ryzyko kontuzji.
Powięź jest tkanką, która tworzy skomplikowaną strukturę przypominającą trójwymiarową pajęczynę, której nitki (włókna) otaczają całe ciało, ale także wnikają w jego głąb, tworząc „zawieszenie” dla narządów oraz trajektorie dla pracujących mięśni.
Powięź powierzchowna leży bezpośrednio pod tkanką tłuszczową i oddziela skórę od mięśni, zapewniając właściwy ślizg między nimi. Spełnia przede wszystkim funkcję bariery ochronnej przed bakteriami i wirusami.
Pod powięzią powierzchowną znajduje się wielowarstwowa powięź głęboka, w której znajdują się mięśnie. Powięź głęboka tworzy tunele motoryczne, w których mięśnie się poruszają oraz ślizgają między sobą, zmniejszając tarcie pomiędzy nimi. Powięź otacza także brzusiec mięśnia (namięsna), pęczki włókien mięśniowych (omięsna), włókna mięśniowe (śródmięsna).
Powięź oponowa otacza układ nerwowy i mózg. Z kolei powięź trzewna otacza narządy wewnętrzne.
Powięź jest tkanką, która tworzy bardzo wyspecjalizowaną i złożoną sieć, której densyfikacje prowadzą do różnego rodzaju dysfunkcji i schorzeń. Obecnie uważa się, że ok. 60% schorzeń kręgosłupa wynika z densyfikacji powięzi trzewnych.
W koncepcji Stecco ciało dzielimy na 14 segmentów, z których każdy posiada jedno centrum koordynacji dla jednej sekwencji ruchu (głowa posiada trzy centra) dla każdego z sześciu możliwych ruchów tj. zginania, prostowania, przywodzenia (ruch dośrodkowy), odwodzenia (ruch boczny), rotacji zewnętrznej oraz rotacji wewnętrznej. Ponieważ ruchów mamy 6 – po dwa przeciwstawne w każdej z trzech płaszczyzn – oznacza to, że każdy segment posiada 6 centrów koordynacji:
– ruch prostowania i zginania w płaszczyźnie czołowej
– ruch odwodzenia i przywodzenia w płaszczyźnie czołowej
– ruch rotacji wewnętrznej i zewnętrznej w płaszczyźnie horyzontalnej.
Jak wygląda zabieg?
Zabieg polega na stymulacji ściśle określonych punktów zwanych centrami koordynacji, które są kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania całej sekwencji mięśniowo-powięziowej.
Manipulacja powięzi polega na stymulacji dysfunkcyjnych centrów koordynacji.
Punkty które nie są aktywne, są bezbolesne. Bolesne świadczą o densyfikacji czyli zaburzeniu funkcji powięzi i jej zablokowaniu. Aktywne punkty – generujące ból – wymagają stymulacji (manipulacji), w celu ich wyciszenia i przywrócenia prawidłowej funkcji.
Terapia przeprowadzana jest bezpośrednio na skórze pacjenta, dlatego pacjent w trakcie zabiegu ubrany jest tylko w bieliznę. Podczas jednej sesji można pracować tylko z jedną płaszczyzną ciała czyli jedną parą antagonistycznych sekwencji mięśniowo-powięziowych. Pomiędzy sesjami konieczna jest tygodniowa przerwa, która pozwala organizmowi odreagować i przeorganizować system powięziowy.
Celem terapii FM jest przywrócenie prawidłowego ślizgu powięzi, a co za tym idzie przywrócenie utraconych funkcji ciała.
Reakcje w trakcie i po zabiegu
Podczas stymulacji punkty, które są aktywne generują ból, który w miarę upływu czasu zmniejsza się, a patologiczna wcześniej tkanka zmienia swoją konsystencję z twardej i opornej na miękką i elastyczną. Poprawia się także jej ślizg, co jest głównym celem terapii. Trwa to zwykle około 2 minut (manipulacja jednego punktu). Czasami, gdy tkanka jest bardzo oporna – zwykle tkanki pooperacyjne, zbliznowacone – może to trwać dłużej.
Po zabiegu miejsca poddane stymulacji są wrażliwe na dotyk, a pacjent może się czuć jak po intensywnym treningu. Okres ten trwa od 24-72h i jest normalną reakcją, ponieważ stymulacja aktywnych punktów prowadzi do miejscowego mikrostanu zapalnego, którego celem jest przywrócenie naturalnego ślizgu powięziowego oraz przebudowa włókien kolagenowych.
Zapraszam też na moją stronę internetową: somatica.pl
- Krzysztof :)
tel. 730-793-373
