Mariposa gabinety psychologiczne i logopedia

29/08/2025

Ostatni czas był dla mnie trudny, wymagający, pojawiły się liczne wyzwania zawodowe, których się nie spodziewałam, a nie wszystkie dziś wydają mi się korzystne...

Miesiąc temu wzięłam udział w szkoleniu dotyczącym zmiany, przemijania...

Nie spodziewałam się, że zmiana czeka za rogiem...że zaatakuje z nienacka, obezwładni, że nic już nie będzie takie samo.

Dziś, po odebraniu aktu nadania dyplomowania czuję dumę i ulgę - bo pewien etap udało się zamknąć.

Ale towarzyszy mi również wiele niepokoju, znaków zapytania, pożegnań, poczucia straty...
Od września przyjdzie Nowe (zawodowe).
Trzymajcie proszę kciuki, żebym znalazła w sobie siłę, aby tę zmianę przyjąć, zaakceptować, odnaleźć się.

•zmiany •przemijanie •strata •nieprzewidywalność

21/08/2025

Na książkę trafiłam przez absolutny przypadek...

Zainteresowała mnie szata graficzna
i wydawnictwo, którego książek mam już kilka, a które jest dość mało znane (niesłusznie, moim zdaniem).

"Niespokojny umysł. Siedem historii o życiu nastolatków" to pozycja obowiązkowa w gabinetach psychologów
i terapeutów pracujących z młodzieżą i ich rodzinami.

Co mnie w niej ujęło?
To, że:
🪼powstała w oparciu o serial animowany wyprodukowany dla BBC i zawiera prawdziwe wypowiedzi młodzieży, doświadczającej problemów

🪼Autorka jest psychologiem klinicznym, ma doświadczenie w pracy z młodymi, doświadczającymi osamotnienia w swoich zmaganiach z problemami

🪼w książce znajdziecie 7 historii nastolatków borykających się z an0reksją, samo0kaleczaniem, uzależnieniem, zastraszaniem, depresją, lękiem...
🪼grafika jest atrakcyjna dla młodych, trafia do nich
🪼na końcu książki znajdziecie opis
i przydatne interwencje w omawianych trudnościach

🪼znajdziecie wskazówki gdzie młody człowiek może uzyskać niezbędną pomoc psychologiczną.

Polecam pozycję zarówno dla specjalistów, rodziców, jak i nastolatków.

Egzemplarz własny.

•psycholog •psychologia •nastolatki •mlodzież •problemy

06/08/2025

Dziś chciałam zaprosić Państwa do dyskusji na temat oczekiwań - oczekiwań Klientów do terapeuty oraz do procesu terapii...

Często zdarza się, że Klient przyglądając się celowi/celom terapii ma wyobrażenie, że (jak w cytacie), terapeuta zabierze od Klienta to co trudne/ niewygodne/ "destrukcyjne".
Że na skutek terapii zniknie lęk, partner/ka zmieni się, dziecko zacznie zachowywać zgodnie z oczekiwaniami Klienta. I kiedy mówię, że mogę pomóc, towarzyszyć, być obok, wesprzeć w znalezieniu nowych ścieżek, zdarza się, że pojawia się rozczarowanie, smutek, żal, czasami złość.

Bo terapia miała zadziałać jak magiczna różdżka,
a terapeuta jak posiadacz tajemnych mocy.

Tymczasem, jak często mówię Klientom - terapia
i siłownia mają z sobą wiele wspólnego.
Nie wystarczy chodzić na siłownię raz na jakiś czas, aby urosły mięśnie, sylwetka "się poprawiła", a ciało stało się silniejsze.
Konieczne jest zaangażowanie, praca własna, systematyczność (!) i przede wszystkim uznanie WŁASNEJ SPRAWCZOŚCI w zmianie...

Jakie są Wasze doświadczenia w temacie?
Jako terapeuta, jako Klient/Pacjent?

•terapia •sprawczość •psychoterapia •zmiana

22/07/2025

Czym jest zmiana? Po czym ją poznać i jak się do niej nastawić? Jak budować relację ze zmianą/zmianami, czego się po zmianach można spodziewać...

A przemijanie?
Czym jest dla mnie, dla Ciebie?
Czy widzisz symptomy przemijania?

Przemija przyroda, zmieniają się pory roku, budynki niszczeją, są wyburzane, budowane nowe...
Przemija człowiek- zmienia się jego ciało i umysł, dynamika, osobowość...
Przemijanie widać w zmarszczkach na twarzy, siwych włosach, coraz słabszym ciele...
W smakach dzieciństwa, które minęło, zapachach, znanych i kochanych, dotyku tych, których już nie ma obok nas, we wspomnieniach...

A na finale?
Śmierć.
Jakie emocje we mnie budzi? Jak sobie radzić
z myślą o własnej śmiertelności, ale też śmiertelności i kruchości życia bliskich, znajomych?

Czy warto odpowiadać sobie na powyższe pytania?
Warto... warto przyjrzeć się sobie w kontekście zmian, przemijania, śmierci... By lepiej pomagająca Klientom w ich "przejściach", by lepiej radzić sobie samemu z własnymi "plamkami ślepymi".

A Ty?
Jak sobie radzisz z powyższymi tematami?
Jakie odczuwasz emocje?

•strata •przemijanie •zmiany •zmiana •kruchość •śmiertelność

22/07/2025

20/07/2025

Adaptacja przedszkolna to proces, który nie dotyczy wyłącznie dziecka.
W dużej mierze postawa rodzica/ców ma ogromne znaczenie i może wspomóc lub zaburzyć adaptację.

W związku z tym, kluczem jest zadbanie o SIEBIE podczas adaptacji przedszkolnej (I nie tylko) dziecka.

Jak to zrobić?
🎯 sprawdź, jakie emocje towarzyszą Tobie, gdy myślisz o przedszkolu - czy jest to lęk, napięcie, wstyd? Czy pamiętasz własny czas w przedszkolu?
Jakie towarzyszą mu wspomnienia?
Zadbaj o to, aby Twoje trudne doświadczenia nie miały wpływu na adaptację dziecka.

🎯 przyjrzyj się własnym OCZEKIWANIOM co do placówki - głównie w kontekście własnych wartości, tego, co dla Ciebie ważne (czy ma być własna kuchnia, czy catering, czy dziecko miałoby mieć drzemkę, czy zależy Ci, aby wchodzić do placówki, czy jest dla Ciebie ok żegnanie dziecka w holu).

🎯 od początku zadbaj o relację z nauczycielem Twojego dziecka - pamietajac, że oboje macie na nią wpływ. Jeśli nie ufasz nauczycielowi (z różnych względów) nie bój się rozmawiać, mówić o swoich obawach. Nie neguj informacji od nauczyciela
o dziecku (nawet jeśli są trudne) - nauczycielowi zależy na prawidłowym rozwoju Twojego dziecka, tak samo, jak Tobie. Bądź uważn* na to, jak i co mówisz o nauczycielu w domu

🎯 korzystaj z grup komunikacyjnych z innymi rodzicami z grupy dziecka, ale staraj się robić to racjonalnie i z głową. Często na grupach takich pojawiają się hejt, złość, nagonka na nauczycieli
i innych rodziców, a nawet dzieci

🎯 jeśli pojawią się trudności w adaptacji, zawsze szukaj wsparcia w osobach, które są w placówce dostępne dla Ciebie - nauczycielu czy specjaliście (psycholog, pedagog specjalny).

I NAJWAŻNIEJSZE!

DAJ SOBIE I DZIECKU CZAS!

Adaptacja jest procesem i może trwać (nawet kilka miesięcy a czasami cały rok - jeśli dziecko ma częste absencje)

Dodasz coś od siebie?

•Adaptacja •przedszkole •poznań •psycholog •rozwojdziecka •akacjaadaptacja

18/07/2025

Dzielę się dziś moją radością i... ulgą.

Czy psychologowi dyplomowanie "daje" cokolwiek? Z takimi pytaniami spotykałam się dość często.

A także z niezrozumieniem, po co robię awans zawodowy, który de facto dotyczy nauczycieli...

Ale dziś przychodzę głównie z wdzięcznością dla osób, które:

🍉 motywowały mnie do tego, żeby awans jednak robić
🍉 wspierały w decyzji, kiedy miałam dość i mówiłam sobie "po co mi to?"
🍉 wierzyły we mnie i w to, że praca jaką wykonuję ma SENS -dla nich, dla rodziców i dla samych dzieci, z którymi na codzień pracuję w przedszkolu (choć bywało, że sama tego sensu widziałam coraz mniej, lub wcale...)
🍉 I w końcu: słuchały mojego marudzenia (albo udawały, że słuchają 😁) i były gotowe odłożyć swoje plany na później, żeby dyplomowanie mogło się dziać (tu moja kochana Rodzina i najbliżsi)

Bardzo jestem Wam dziś wdzieczna i dziękuję Wam z tego miejsca.

Czy polecam młodym psychologom realizować awans zawodowy?
Tak! Z całego serca! Wymagania awansowe
to praca, którą wykonujecie na codzień, która nie zawsze jest dostrzegana, bo "niewidoczna", mało "spektakularna", często wykonywania w samotności.
Skąd o tym wiem? Bo ja również mam takie doświadczenia!
Co daje awans?
Satysfakcję? Wyższe zarobki? Dumę?
Tak, wszystko powyższe!



•awans •oświata •edukacja •psycholog •dyplomowanie

16/07/2025

Zastanawiasz się, jak możesz pomóc swojemu dziecku w adaptacji do placówki?

A może jesteś już w trakcie tego procesu i chcesz go udoskonalić?

Co możesz zrobić?

🍬 w przypadku ważnych zmian dla dziecka (a jest nią adaptacja) postaraj się wprowadzić jedną zmianą i ograniczyć inne (na tyle, na ile to możliwe).

🍇 postaraj się, aby dziecko miało pozytywne doświadczenia pozostawania pod opieką innych dorosłych osób (dziadkowie, opiekunka, przyjaciele rodziny itp.) - doświadczenie pożegnania z rodzicami, a następnie ponownego spotkania, da dziecku świadomość, że rodzice po nie wracają,
że opieka innej osoby również może być czuła i uważna, że rozstanie nie jest tragedią i końcem relacji

🍉 zadbaj o samodzielność dziecka w zakresie samoobsługi - im więcej dziecko potrafi zrobić samo, tym bardziej sprawcze będzie się czuło. Pamiętaj, że poczucie sprawczości buduje poczucie własnej wartości.

🍏 zadbaj o komunikację werbalną dziecka - to ważne, aby dziecko potrafiło komunikować swoje potrzeby (także fizjologiczne). Zarówno w relacji
z dorosłymi mowa jest ogromnym wsparciem, gwarancją zaspokojenia potrzeb, jak i w przypadku relacji rówieśniczych daje możliwość współbrzmienia i współdziałania!
Jeśli masz wątpliwości co do rozwoju mowy swojego dziecka - udaj się do specjalisty (logopedy)

🍒 bądź uważn* na uczucia swojego dziecka
w kontekście przedszkola (placówki). Rozmawiaj, nazywaj emocje, dopytuj, ale jeśli dziecko nie chce rozmawiać, uszanuj i daj mu przestrzeń na rozmowę kiedy będzie gotowe (np. wieczorem przed snem).

Co jeszcze wydaje Wam się ważne/ potrzebne
w kontekście adaptacji do placówki?

Jakie wyzwania spotkaliście Państwo
w dotychczasowej adaptacji?
____


•przedszkole •Adaptacja •psychologdziecięcy •psychologiamałegodziecka

13/07/2025

Jakiś czas temu wygrałam w konkursie tę cudną, absolutnie zaskakującą picture book "Odkrywcy".

Przepiękne grafiki "opowiadają" historię robocika (w świecie postapokaliptycznym - jak możemy przeczytać na ostatnich stronach książki).

To opowieść o samotności, przyrodzie, marzeniach, ale również lęku, odkrywaniu, kontakcie...

Bardzo polecam tę pozycję.
Myślę, że z pewnością zagości w moim gabinecie jako inspiracja do pracy nad wartościami, przekonaniami, wyobrażeniami.

Dziękuję za kolejną wartościową pozycję na moim regale 🤩 oraz spersonalizowany, ręcznie pisany list 😘 jesteście perełką na wydawniczym rynku.

12/07/2025

Bywa, że podczas wywiadu z rodziną/rodzicami dorosłym wydaje się, że dziecko nie zauważa kryzysu w rodzinie, tego, co trudne i obciążające...
Tego, co dotyczy rodziny lub samego dziecka...

Może to być choroba w rodzinie, zaburzenie, o którym dorośli w rodzinie wiedzą, a dziecko nie (zdawać by się mogło), strata i żałoba...

Dorośli często chcąc chronić dziecko, w dobrej wierze nie mówią o tym, co się dzieje.
Twierdzą, że dziecko nie wie, nie widzi, nie dostrzega...

I ono często na poziomie świadomym nie wie, co się dzieje, ale czuje, że atmosfera w domu rodzinnym jest inna, że pojawia się nienazwane napięcie...

W terapii Systemowej pamiętamy, że rodzina jest systemem - trochę jak system naczyń połączonych...
To, co dzieje się w systemie rodziców, odczuwane jest w systemie dzieci. Nawet to, co nienazwane.

Co sądzicie o cytacie F. Dolto?
Jak są Wasze doświadczenia rodzinne oraz jako terapeutów?

20/05/2025

•rodzina •terapiarodziny •terapiasystemowa •przekazyrodzinne

17/05/2025

Czy chciałabym znać (I dzielić się np.z Klientami) receptą na stres? Tak, z pewnością!

Czy sama zawsze mam stres pod pełną kontrolą?
Z pewnością nie, ale staram się radzić sobie z nim, jak potrafię, za pomocą dostępnych mi narzędzi.

Czy możliwe jest całkowite wyeliminowanie stresu?
Nie, dlatego, że stres jest Twoim przyjacielem, mobilizuje Twój organizm do działania, a największym stresem (pamiętam to zdanie
z podręcznika biologii ;)) jest brak stresu...
Dziwne? Kontrowersyjne?
Ale prawdziwe ☺️

Po co zatem dzielę się z Tobą recenzją książki wydawnictwa "Recepta
na stres"?

Ponieważ to pozycja, z której dowiesz się dlaczego stres jest Twoim sprzymierzeńcem, jak możesz sobie z nim radzić, w jaki sposób możesz zadbać
o swoją odporność psychiczną...

Ponadto poznasz wiele fascynujących wyników badań specjalistki od stresu-Elissy Epel, która dzieli się swoimi doświadczeniami w radzeniu sobie
z trudnościami.

A wszystko to napisane zrozumiałym, pełnym uważności językiem.

Czy po przeczytaniu tej książki staniesz się panem swojego stresu? Raczej nie 😁 natomiast otrzymasz narzędzia, za pomocą których (działając, praktykując) będziesz mógł/mogła z każdym dniem radzić sobie lepiej.

Dla mnie pozycja MUST HAVE💚💙🩵

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz recenzencki.
_______________