Terapia Traumy Magdalena Ładziak

10/02/2025

Dziś temat traumy perinatalnej...
Kiedy narodziny zostawiają ślad

Czy poród może zostawić ślad na całe życie?

Moment narodzin to coś więcej niż medyczny proces – to pierwsze doświadczenie przejścia, pierwsze spotkanie ze światem. Ale co, jeśli ten moment jest trudny, bolesny lub pełen lęku? Czy sposób, w jaki przyszliśmy na świat, może wpływać na nasze życie, emocje i ciało?

Trauma perinatalna to coś, co dotyka zarówno dziecko, jak i matkę, często w sposób, którego nie jesteśmy nawet świadomi. Może to być:

skomplikowany, długi lub gwałtowny poród,

cesarskie cięcie, interwencje medyczne (kleszcze, próżnociąg),

przedwczesne narodziny i oddzielenie od matki,

stres, lęk lub poczucie bezradności w trakcie porodu.

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak wyglądał Twój poród? Czy ktoś opowiedział Ci tę historię? Czy był to spokojny moment, czy raczej pełen napięcia i walki?

Jak trauma perinatalna wpływa na dziecko?

Noworodek, choć tak mały, chłonie wszystko – dźwięki, emocje, napięcia. Jeśli jego pierwsze chwile były stresujące, jego układ nerwowy może „nauczyć się”, że świat nie jest bezpiecznym miejscem.

🔹 Czy często czujesz się niespokojny, choć nie wiesz dlaczego?
🔹 Masz wrażenie, że Twój organizm szybko się męczy albo reaguje na stres silniej niż inni?
🔹 Czy masz trudności w bliskich relacjach, mimo że bardzo ich pragniesz?

Te sygnały mogą mieć swoje źródło w samym początku Twojego życia.

Co z matką?
Poród to moment graniczny. Gdy przebiega trudno, może zostawić w kobiecie poczucie straty, lęku czy winy.

Czasem mówi się jej: „Najważniejsze, że dziecko jest zdrowe.” Ale co z nią? Z jej emocjami, ciałem, historią tego porodu?

Czy czujesz, że Twój poród wciąż w Tobie „siedzi”, choć minęły już miesiące albo lata?
Czy masz trudność w nawiązywaniu więzi z dzieckiem, choć kochasz je najbardziej na świecie?
Czy unikasz rozmów o porodzie, bo wracają do Ciebie trudne emocje?

To mogą być znaki, że Twoje ciało i psychika wciąż przechowują tamte doświadczenia.

Jak leczyć traumę perinatalną?

Dobra wiadomość? Z tą traumą da się pracować. Można oswoić ją, zrozumieć, a nawet przekształcić w siłę.

🟢 Terapia somatyczna – czy Twoje ciało wciąż pamięta tamte napięcia? Praca z ciałem może je uwolnić.
🟢 Opowieść o narodzinach – czy kiedykolwiek pozwoliłaś sobie naprawdę przeżyć swoją historię porodu? Może warto ją zapisać lub o niej porozmawiać?
🟢 EMDR i inne techniki terapeutyczne – czy wciąż masz w głowie obrazy z porodu, które wracają w najmniej oczekiwanych momentach?
🟢 Bliskość i budowanie więzi

Nowe narodziny – dla matki i dziecka

Trauma perinatalna nie musi definiować życia. Można ją przepracować, zintegrować i odnaleźć w niej nowe znaczenie. Bo narodziny to nie tylko moment na sali porodowej – to proces, który może trwać miesiące, a nawet lata.

05/02/2025

28/01/2025

Trauma rozwojowa – cichy towarzysz dorosłości, który można oswoić

Pracując z traumą wielokrotnie widziałam jak cicha i niepozorna potrafi być jej rozwojowa forma.Trauma rozwojowa to temat, który dotyka wielu osób, choć często pozostaje niezauważony. Nie zawsze łączy się z dramatycznymi wydarzeniami – czasem wynika z powtarzającego się braku uwagi, zrozumienia czy miłości w dzieciństwie.

Co to jest trauma rozwojowa?

Trauma rozwojowa to nie jednorazowe wydarzenie, ale proces – suma doświadczeń, które dziecko przeżywa w kluczowych latach swojego rozwoju emocjonalnego, społecznego i poznawczego. Może obejmować:

Brak emocjonalnego wsparcia – gdy dziecko nie otrzymuje ciepła i akceptacji.

Przemoc lub zaniedbanie – fizyczne, psychiczne lub emocjonalne.

Niestabilność środowiska rodzinnego – np. w wyniku rozwodu, uzależnień czy problemów finansowych.

Nadmierną odpowiedzialność – kiedy dziecko staje się „dorosłe” zbyt wcześnie, opiekując się rodzeństwem lub wspierając emocjonalnie rodziców.

To, co dziecko przeżywa w tych pierwszych latach, zapisuje się w jego systemie nerwowym i emocjonalnym, wpływając na to, jak będzie radziło sobie z wyzwaniami w dorosłości.

Jak trauma rozwojowa wpływa na dorosłych?

Pracując z dorosłymi, którzy doświadczyli traumy rozwojowej, obserwuję powtarzające się schematy:

Trudności w relacjach – lęk przed odrzuceniem, nadmierna potrzeba kontroli lub unikanie bliskości.

Problemy z samooceną – wewnętrzne przekonanie, że „nie jestem wystarczająco dobry”.

Trudności z regulacją emocji – wybuchy złości, chroniczny niepokój lub emocjonalna pustka.

Praca ponad siły – potrzeba „zasługiwania” na wartość poprzez sukcesy.

Problemy ze zdrowiem fizycznym – ciało często przechowuje napięcie wynikające z traumy.

Trauma jako droga do wzrostu

Choć trauma rozwojowa bywa bolesna, widziałam też, jak wiele osób potrafi przemienić ją w siłę. Praca nad sobą, choć trudna, daje szansę na lepsze zrozumienie siebie i budowanie życia w zgodzie z własnymi potrzebami.

Pamiętaj: przeszłość może wpływać na Twoje życie, ale to Ty decydujesz, jaką przyszłość sobie stworzysz.
Jakie schematy z dzieciństwa zauważasz w swoim dorosłym życiu? Czy bywają pomocne? Czy raczej obciążające?

27/01/2025

Zmiana pierwszego rzędu i zmiana drugiego rzędu

To kluczowe pojęcia w terapii systemowej, które odnoszą się do różnic w sposobach, w jakie system reaguje na trudności i wprowadza zmiany:

---

Zmiana pierwszego rzędu
Dotyczy modyfikacji zachowań w obrębie istniejącego systemu, bez naruszenia jego głębszych struktur, zasad czy wzorców funkcjonowania.

System pozostaje ten sam, jedynie dostosowuje się w ramach swoich aktualnych reguł.

Jest to powierzchowna zmiana.

Zmiany nie zmieniają podstawowych relacji ani dynamiki systemu.

Przykłady:

Rodzice zaczynają stosować nową metodę wychowawczą wobec dziecka, ale nie zmieniają wzorców komunikacyjnych między sobą.

W zespole pracowników zmienia się sposób podziału obowiązków, ale podstawowe napięcia i konflikty pozostają nierozwiązane.
---

Zmiana drugiego rzędu

Dotyczy fundamentalnych zmian w strukturze systemu, jego zasadach, wzorcach lub regułach funkcjonowania.
System przechodzi transformację, zmieniając sposób funkcjonowania na głębszym poziomie.

Wprowadza nową jakość w relacjach, interakcjach lub sposobach rozwiązywania problemów.

Może wymagać przełamania dotychczasowych schematów lub przekonań.

Przykłady:

Rodzina, która wcześniej unikała rozmów o emocjach, zaczyna otwarcie komunikować swoje uczucia, zmieniając dynamikę relacji.

W zespole pracowników dochodzi do zmiany kultury pracy: z hierarchicznej na bardziej współpracującą i partnerską.

Osoba, która przez lata unikała konfrontacji, zaczyna asertywnie się kmunikować.

---

Praktyczne znaczenie w terapii:

Zmiana pierwszego rzędu bywa pomocna na początkowym etapie terapii, gdy trzeba złagodzić objawy lub poprawić funkcjonowanie systemu.

Zmiana drugiego rzędu prowadzi do trwałego rozwiązania problemu, ponieważ dotyka jego głębszych przyczyn i zmienia podstawy funkcjonowania systemu.

21/01/2025

18/01/2025

Poproszono o rozwinięcie tematu INTERWENCJI PARADOKSALNYCH;)

Interwencje paradoksalne w psychologii to techniki terapeutyczne, które polegają na świadomym wykorzystaniu sprzeczności lub „przekornego” działania w celu zmiany zachowania lub postaw pacjenta. Paradoksalność tych interwencji polega na tym, że terapeuta zachęca pacjenta do tego, co na pierwszy rzut oka wydaje się sprzeczne z celem terapii lub problemem, z którym pacjent się zmaga.

Przykłady interwencji paradoksalnych:

1. Przepisywanie symptomu
Terapeuta zachęca pacjenta do świadomego wykonywania zachowania, które wcześniej było niepożądane lub problematyczne. Na przykład, osobie cierpiącej na bezsenność można zasugerować, aby postarała się nie zasnąć w nocy. Takie podejście często zmniejsza napięcie związane z problemem i może prowadzić do naturalnego rozwiązania.

2. Zwiększenie problemu
Terapeuta może zasugerować pacjentowi, aby świadomie intensyfikował swoje trudności. Na przykład osobie z lękiem można powiedzieć: „Spróbuj się jeszcze bardziej martwić przez 10 minut dziennie”. W efekcie pacjent często zauważa, że jego lęk maleje, gdy zaczyna być kontrolowany.

3. Odwrócenie celu terapii
Terapeuta może zasugerować rezygnację z próby rozwiązania problemu, co może zdjąć presję i paradoksalnie pomóc w osiągnięciu zmiany.

Cele interwencji paradoksalnych:

Zmniejszenie oporu: Pacjenci czasami opierają się zmianom. Paradoksalne podejście może zneutralizować ten opór, bo pacjent zaczyna działać wbrew swoim oczekiwaniom.

Zwiększenie świadomości: Skierowanie uwagi na problem w sposób nieoczywisty pozwala pacjentowi lepiej go zrozumieć.

Przełamanie sztywnych wzorców myślenia i zachowania: Paradoksalność zmusza do spojrzenia na problem z innej perspektywy.

Teorie i konteksty:

Interwencje paradoksalne wywodzą się głównie z terapii systemowej i terapii strategicznej (np. prace grupy z Palo Alto, szczególnie Miltona Ericksona). Często są stosowane w terapii krótkoterminowej, zwłaszcza w przypadku takich problemów jak lęk, obsesje czy konflikty w relacjach.

Choć są skuteczne w wielu przypadkach, wymagają dużego doświadczenia terapeutycznego, ponieważ niewłaściwe użycie może wywołać niepożądane efekty lub zwiększyć opór pacjenta.

17/01/2025

Terapia systemowa skupia się na relacjach, wzajemnych powiązaniach i dynamice systemów, w których funkcjonuje człowiek, takich jak rodzina, związki czy grupy społeczne. Oto główne pojęcia terapii systemowej:

1. System

Zorganizowana całość składająca się z jednostek, które wzajemnie na siebie wpływają (np. rodzina, grupa).

2. Homeostaza

Tendencja systemu do zachowania równowagi i utrzymania status quo.

3. Cyrkularność

Pojęcie odnoszące się do wzajemnych wpływów w systemie – zachowania jednej osoby wpływają na inne osoby w systemie i na odwrót.

4. Granice

Linie oddzielające jednostki lub podsystemy w systemie, które regulują przepływ informacji, energii i emocji. Granice mogą być:

Sztywne (utrudniają bliskość).

Przepuszczalne (sprzyjają otwartości).

Rozmyte (prowadzą do chaosu i braku struktur).

5. Rola w systemie

Funkcja, jaką jednostka pełni w systemie, np. opiekun, buntownik, mediator.

6. Trójkąty (Triady)

Konflikty lub napięcia między dwiema osobami są przenoszone na trzecią osobę, aby zmniejszyć napięcie w systemie.

7. Symetria i komplementarność

Wzory interakcji między członkami systemu:

Symetryczne: relacje oparte na równowadze sił.

Komplementarne: relacje oparte na uzupełnianiu się ról (np. lider i podporządkowany).

8. Struktura rodziny

Układ relacji i wzorców w rodzinie, w tym podsystemy (np. rodziców, dzieci).

9. Genogram

Graficzne narzędzie do analizy struktury rodziny i relacji między członkami, uwzględniające kilka pokoleń.

10. Reguły systemowe

Niewypowiedziane zasady i wzorce zachowań, które regulują funkcjonowanie systemu.

11. Zmiana pierwszego i drugiego rzędu

Zmiana pierwszego rzędu: zmiana zachowań, która nie wpływa na głębsze struktury systemu.

Zmiana drugiego rzędu: fundamentalna zmiana wzorców i reguł systemowych.

12. Koalicje i sojusze

Tworzenie się podgrup w systemie, które mogą wzmacniać lub osłabiać jego funkcjonowanie.

13. Perspektywa wielopokoleniowa

Uwzględnienie wpływu wzorców i przekonań przenoszonych z pokolenia na pokolenie.

14. Interwencje paradoksalne

Techniki terapeutyczne, które pozornie wzmacniają problem, aby zmotywować system do zmiany.

JESTEŚCIE CIEKAWI KTÓREGOŚ Z NICH BARDZIEJ?

15/01/2025

A tu rozpocznę opis pojęć, o których rozmawiamy na terapii, a często są nieznane
Lojalności parafunkcjonalne to pojęcie stosowane w psychologii systemowej, szczególnie w terapii rodzin, aby opisać niezdrowe, nieuświadomione zobowiązania emocjonalne między członkami systemu rodzinnego. Są to rodzaje lojalności, które nie służą prawidłowemu rozwojowi jednostki ani harmonii w rodzinie, lecz przyczyniają się do utrzymywania dysfunkcyjnych wzorców relacji.

Czym są lojalności parafunkcjonalne?

1. Dysfunkcyjne zobowiązania emocjonalne: Osoba czuje się zobowiązana do realizacji oczekiwań, norm lub potrzeb innych członków rodziny w sposób, który ogranicza jej autonomię, rozwój osobisty lub zdolność do budowania zdrowych relacji poza rodziną.

2. Nieświadome powiązania: Lojalności te często wynikają z rodzinnych przekazów, norm lub traum, które nie są w pełni świadome, ale wpływają na zachowanie i wybory jednostki.

3. Równowaga w rodzinie: Lojalności parafunkcjonalne są próbą utrzymania równowagi w rodzinie, jednak kosztem rozwoju indywidualnego członków systemu.

Przykłady lojalności parafunkcjonalnych:

Rodzic jako dziecko: Dziecko przejmuje odpowiedzialność za emocjonalne potrzeby rodzica, np. stając się jego powiernikiem lub wsparciem emocjonalnym.

Zastępcza rola w rodzinie: Dziecko wypełnia rolę brakującego członka rodziny, np. przejmuje obowiązki nieobecnego rodzica.

Zatrzymanie indywidualizacji: Młody dorosły odczuwa lojalność wobec rodziny, która uniemożliwia mu opuszczenie domu rodzinnego lub realizację swoich ambicji.

Przekazywanie traumy pokoleniowej: Osoba czuje się zobowiązana do niesienia ciężaru rodzinnej traumy lub realizacji oczekiwań wynikających z nierozwiązanych problemów z przeszłości.

Skutki lojalności parafunkcjonalnych:

Zablokowanie rozwoju jednostki, zarówno emocjonalnego, jak i społecznego.

Utrwalenie dysfunkcyjnych wzorców relacji w rodzinie.

Powstawanie konfliktów wewnętrznych i trudności w budowaniu zdrowych relacji z innymi ludźmi.

Jak pracować z lojalnościami parafunkcjonalnymi w terapii?

1. Uświadomienie wzorców: Kluczowe jest zrozumienie i nazwanie lojalności oraz ich źródeł.

2. Budowanie autonomii: Terapia pomaga klientom odzyskać poczucie własnej tożsamości i autonomii, bez odrzucania więzi rodzinnych.

3. Rozwiązanie konfliktów lojalnościowych: Celem jest znalezienie nowych sposobów utrzymywania więzi, które nie będą opierały się na poświęceniu czy rezygnacji z własnych potrzeb.

4. Praca z narracją: Zmiana rodzinnych narracji, które podtrzymują lojalności parafunkcjonalne.

Podsumowanie:

Lojalności parafunkcjonalne to złożone i często nieświadome wzorce, które wiążą członków rodziny w sposób ograniczający ich rozwój. Terapia systemowa pomaga zrozumieć te mechanizmy i wprowadzić zdrowsze wzorce relacji, które umożliwiają równowagę między więziami rodzinnymi a indywidualną autonomią.

25/12/2024

🌲🌲🌲Spokoju, zdrowia, granic,które utrzymacie
i odpoczynku od trudnych decyzji...
Życzę wszystkim podczas tych Świąt🌲🌲🌲