opsychologii.pl

24/07/2025

zapraszam Was do współobecności w Leśny krąg Aktywnej Nadziei | 2 sierpnia, w Poznaniu 🙏

M.

2 sierpnia (sobota), w ramach przestrzeni Fundacja Trzy Bramy, spotkamy się w Leśnym kręgu Aktywnej Nadziei.

Krąg zebrał się, możemy przyjąć jeszcze trzy osoby 🙏 (szczegóły znajdziesz w komentarzu).

chciałabym Wam opowiedzieć, dlaczego zapraszam do spotkań w kręgach.

za doświadczeniem facylitowanego kręgu stoi solidna neuronauka (i inne grunty):

💧w kręgu znosimy na chwilę hierarchię w mówieniu (struktura płaska), wszystkie głosy są ważne, żaden głos nie jest komentowany, żadnemu głosowi nie przeszkadza się wybrzmieć, nie trzeba o głos walczyć, nie trzeba się spieszyć, nie trzeba czuwać nad tym, kiedy możemy głos zabrać/dać (swoją drogą ciekawe, jak to jest w języku, że jedne zwierzęta dają głos, inne zabierają).

💧 możemy mówić słowami, możemy mówić ciszą, możemy mówić gestem - przestrzeń kręgu jest dla nas, niezależnie od formy komunikacji.

💧w kręgu przyjmujemy jasne zasady: mówienia w swoim imieniu/swoim głosem, nie oceniania, nie teoretyzowania, nie dyskutowania z głosami innych, nie przerywamy sobie, dbamy o siebie samych i o inne osoby i o miejsce, w którym jesteśmy, bo jesteśmy częścią kręgu. dbanie o siebe-innych, bywa, że staje się tym samym.

💧kiedy mówimy, trzymamy w dłoniach mówiący przedmiot, co pozwala nam trochę bardziej się ucieleśnić, wracać do ucieleśnionej świadomości, ucieleśniać nasz głos, wracać do ramy ciała, regulować układ nerwowy.

💧unikamy triggerowania ciała migdałowatego, jak to się czasem dzieje w zwyczajowej komunikacji (nikt nam nie przeszkadza, nie przerywa, jesteśmy w bezpiecznej przestrzeni o jasnych ramach, jest z nami obecna osoba facylitująca).

💧jesteśmy słuchan_, jesteśmy usłyszan_ - a to - jak świat światem - misie lubią najbardziej, rajt?

💧choć bywa przecież i tak, że to właśnie głębokie słuchanie innych rodzi w nas przestrzeń otwartości, odpieprza nas od siebie, pozwala dotknąć większej wolności i przypomina o złożoności świata.

💧choć bywa i tak, że to moje-nie moje w kręgu zaciera się, a słuchanie-bycie słyszaną/słyszanym smakuje tak samo.

💧mamy też w kręgu możliwość wrócić do pełniejszej obecności w sobie-w relacjach z innymi-w świecie.

💧w kręgu - szczęśliwie - bywa różnie. pielęgnując raczej wielokulturę, niż monokulturę, możemy doświadczyć pokojowego bycia z różnicą, z różnością, z wielością, a czasem i przenieść to doświadczenie do swojego wnętrza i trochę może częściej siadać w kręgu ze wszystkimi częściami/wersjami siebie - praktykując nieprzywiązywanie się do ocen, do kryteriów lepsze-gorsze, bardziej chciane-mniej chciane - widząc siebie teraz w tej unikalnej pełni, która i tak przecież, jak wszystko, z chwili na chwilę zmienia się, przekształca.

💧i nie musimy reagować, o rany, jak to dobrze, że przez chwilę nie musimy reagować. możemy zatrzymać tę naszą zwyczajową, codzienną, automatyczną reaktywność na bodźce płynące z zewnątrz (i z wewnątrz przecież też!). dla mnie (i dla mojego mózgu, który jest jak baobab), to cud nad cudami. i odpoczynek. i droga do większej wolności wybierania odpowiedzi, zamiast automatycznej reakcji.

💧doświadczenie kręgu jest rytuałem, w znaczeniu celebrowanego, specjalnego czasu, który płynie w innym rytmie i innym tempie niż zwyczajowa codzienność. nazywam go świętym czasem. święta jest dla mnie - w świecie, w którym nie wiadomo już z kim najpierw oddychać, kogo trzymać, kiedy odpocząć - możliwość spotkania z ludźmi w pokoju, przestrzenności i zaciekawieniu. we wspólnym.

jeśli i Wy chcecie tego - jesteście mile widzian_ 🙏

w kręgu siądzie z nami Joanna Macy, pierwszy raz w charakterze przodkini (ach 🤍), tej która była tu przed nami, wspólnie z innymi, które i którzy wytyczali nam drogę, a także z tymi, które i którzy są z nami teraz, i którzy przyjdą tu po nas.

do zobaczenia 🙏

27/06/2025

dajemy znać, że jeśli Wy, Wasze osoby bliskie, lub osoby, z którymi pracujecie potrzebowałyby grupowej ramy terapeutycznej na czas od lipca do końca września, to nadal trwa nabór do grupy, która rozpocznie pracę za jakiś tydzień pewnie (w NFZ-towej poradni na poznańskiej Wildzie).

możecie dzwonić do poradni, do pana Wojtka: 618354308
a jeśli wolicie pisać to jest i mail: oddzial@opolska.med.pl

polecamy oddział, w ramach którego jest i terapia grupowa, i relaksacja i warsztaty psychologiczne w podejściu systemowym, i opieka psychiatryczna i arteterapia, a wszystko to trzymane przez trójkę świetnych psychoterapeutów i psychoterapeutek 🤍

wzięłam dziś udział w domykaniu 3-miesięcznej pracy grupowej na dziennym oddziale psychiatrycznym w jednej z wildeckich poradni. tym samym domknęłam mój staż, ucząc się systemowej pracy terapeutycznej z grupami.

to był dobry, intensywny, piękny, trudny, wzruszający, mądry czas.

odpocznę chwilę, przyglądając się wysianym ziarnom i zobaczymy, co to dalej będzie. narazie jest podarunek wielorybi, bo najwyraźniej o wielorybach była moja w grupie obecność 😉 (o tym pewnie, że bywamy jak i one, wysyłamy sygnały-komunikaty, uczymy się ufać echolokacji, a z tego, co wędruje po grupie i odbija się w tym wielo-sercu rodzi się nasza obecność i wiedza o tym, gdzie, jak i kim jesteśmy).

tymczasem chciałabym dać Wam znać, że jeśli Wy, Wasze osoby bliskie, lub osoby, z którymi pracujecie potrzebowałyby grupowej ramy terapeutycznej na czas od lipca do końca września, to nadal trwa nabór do grupy, która rozpocznie pracę za jakiś tydzień pewnie.

możecie dzwonić do poradni, do pana Wojtka: 618354308
a jeśli wolicie pisać to jest i mail: oddzial@opolska.med.pl

polecam oddział, w ramach którego jest i terapia grupowa, i relaksacja i warsztaty psychologiczne w podejściu systemowym, i opieka psychiatryczna i arteterapia (NFZ), a wszystko to trzymane przez trójkę świetnych psychoterapeutów i psychoterapeutek 🤍

20/06/2025

"To zaczyna się cicho i nie przychodzi nagle. Przejawia się w drobnych gestach, spojrzeniu, które nagle nie unika, ale patrzy uważnie. Pokazuje się w tonie głosu, który brzmi nieco bardziej pewnie lub w decyzjach, które już nie są pytaniami, ale komunikatami: „zdecydował_m”.

I choć to dzieje się obok Ciebie, to nie zawsze jesteś gotów to zobaczyć. Bo przez tyle lat znał_ś to dziecko, te oczy, tę twarz, te reakcje a teraz… coś się przesuwa. Pojawia się nowe „ja”, które jeszcze nie do końca znasz, które buduje się na Twoich oczach, nie pytając, czy jesteś na to gotow_.

To, co kiedyś było wspólne, zaczyna się rozdzielać. Jego decyzje nie zawsze są Twoje, jego gust, jego słowa, jego sprzeciwy są nie po to, by Cię ranić, ale po to, by zbudować siebie na nowo.

Nie robi rewolucji. Po prostu zaczyna żyć coraz bardziej po swojemu, a Ty, jeśli chcesz naprawdę być blisko, potrzebujesz to zauważyć.

I właśnie wtedy — w tej cichej zmianie, która nie woła, ale jest prawdziwa — Twoje dorastające dziecko nie potrzebuje od Ciebie instrukcji, ocen ani lęku. Potrzebuje natomiast czegoś znacznie, ale to znacznie ważniejszego: Twojego autentycznego uznania".

Przychodzimy dziś do Was z przepięknym tekstem (pierwszym z serii) Moc Relacji Sylwia Śliwocka, która pisze dla nas o dojrzałym towarzyszeniu "tym, którzy/które przy nas rosną".

🙏

Ta seria tekstów powstała z potrzeby nazwania tego, co najważniejsze, a często niedopowiedziane w relacji z dorastającym dzieckiem. Nie znajdziesz w ni

17/06/2025

Z ogromnym wzruszeniem daję Wam znak, że Maria Sitarska, współzałożycielka portalu opsychologii, psychoterapeutka, ekoterapeutka i moja prywatna przyjaciółka wydała tom wierszy „Życie to sierota”.

Wszyscy teraz tych wierszy teraz mocno potrzebujemy - w świecie, w którym w każdej sekundzie coś bezpowrotnie tracimy i w którym rzeczy przestały wracać po turbulencjach do dawnego, zastanego porządku. W świecie, który ciągle walczy, a każdy nosi w sobie swoją wewnętrzną wojnę. W świecie bez odpowiedzi, za to z wieloma wykrzyknikami.
"Życie to sierota" to wiersze-medytacje, wiersze - świadectwa, wiersze - znaki zapytania, wiersze - impulsy do wymarszu.

Dziękuję, Mario, że jesteś i piszesz. To jedne z piękniejszych wierszy, jakie miałam okazję przeczytać w swoim życiu.

Pisz dalej

27/05/2025

„Jesteśmy częścią ciała Ziemi. Już dawno jesteśmy w domu” – mówi twórczyni Praktyki Aktywnej Nadziei (Ponownego Połączenia), Joanna Macy, wspólnie z zaprzyjaźnionymi osobami zapraszając nas w podróż po Spirali Ponownego Połączenia, na którą składają się cztery etapy: 1. rozpoczynanie od wdzięczności, 2. honorowanie bólu z powodu stanu świata, 3. widzenie nowymi/starymi oczami, 4. pójście dalej/rozprzestrzenianie.

U progu lata spotkamy się w Poznaniu 14 czerwca.

Doświadczymy wspólnie drogi wytyczonej przez Spiralę Ponownego Połączenia, przyglądając się temu jak współtańczą ze sobą: wdzięczność i głęboka radość z żalem utraty i trudem świadkowania cierpieniu w nas-wokół nas, przynależność do ekosystemu Ziemi i współdzielone sny i marzenia z zaangażowaniem w budowanie świata, w którym Ziemia jest domem.

Podczas spotkania usłyszysz krótką opowieść o Praktyce Ponownego Połączenia, o pracy ze spiralą i o Aktywnej Nadziei oraz zostaniesz zaproszon_ do udziału w pracy grupowej, pracy w parach i do dzielenia się w kręgu. Nasza praktyka odbędzie się zarówno w przestrzeni sali, jak i w przestrzeni czerwcowego parku.

Zapraszam Was w imieniu Fundacja Trzy Bramy 🙏

Szczegółowe informacje znajdziecie w komentarzu 🌱

Maria

26/05/2025

"Nienormalna reakcja na nienormalną sytuację jest normą. Jeżeli natomiast można uniknąć cierpienia, sensownym działaniem będzie usunąć jego przyczynę, ponieważ przyjmowanie cierpienia, które nie jest konieczne, to raczej masochizm, a nie heroizm".

~ Viktor E. Frankl, "Człowiek w poszukiwaniu sensu"

"Tekst zainspirowany jest książką dr Judith L. Herman 'Trauma. Od przemocy domowej do terroru politycznego', która pomogła mi w odczarowaniu tematyki traumy. Chociaż chciałabym zachować neutralność w jej ocenie, nie jest to możliwe z powodów osobistych jako osoby, która ocalała z traumy relacyjnej. To doświadczenie mnie, co prawda nie zabiło, ale złamało. I to właśnie z tego złamania zdrowieję. Skoncentruję się zatem na opisie najważniejszych rzeczy, które wyniosłam dla siebie w 2024 roku z lektury książki Herman z perspektywy ryzyka wchodzenia na fałszywe ścieżki w drodze prowadzącej do zdrowienia z traumy".

Zapraszamy Was do lektury tekstu Elżbiety Anny Filipow, która przygląda się trzem fałszywym ścieżkom dotyczącym procesu wychodzenia z traumy. Ela nazwała je:

1. Fantazje o wybawcy, czyli o rycerzu na białym koniu
2. Zemsta jest słodka jak wisienka na torcie
3. Masochistyczne „karmienie demonów”

Tekst powstał jako rezultat projektu badawczego pt. „Analiza filozoficzna problemu przemocy – teorie post-strukturalistyczne oraz feministyczne” realizowanego w ramach programu „Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza” finansowanego przez MNiSW na Uniwersytecie Warszawskim.

Dzięki, Ela 🙏

O trzech fałszywych ścieżkach w zdrowieniu z traumy relacyjnej [inspirowane książką roku 2024] Maria Sitarska26 maja 20250 odsłonyAktualnościArtykułyBez kategoriiO emocjachO książkachO traumie0 komentarzy0 odsłony 0 Nienormalna reakcja na nienormalną sytuację jest normą. Jeżeli natom...

23/05/2025

dzień doby majowe :)

przychodzimy dziś do Was z zaproszeniem od naszej autorki Aleksandra Borowska - coaching, doradztwo, szkolenia na nieodpłatny webinar w temacie rezyliencji:

"Zapraszam Cię do spotkania z Twoją rezyliencją. Dowiesz się, kiedy się ona ujawnia, a kiedy może warto ją jeszcze wzmocnić. Skupię się na przykładasz dla managerów, ale także na życiu prywatnym, codziennym.

Mam nadzieję, że razem wyruszymy w ciekawą podróż

24/04/2025

"My, ludzie, odzwierciedlamy stan autonomiczny osób z naszego otoczenia. Kiedy ci obok nas roztaczają wokół siebie swoje poczucie bezpieczeństwa, nasza neurocepcja to zauważa i pozwala nam włączyć się do niego i również emanować pewnością.

Dzieje się wtedy trochę jak w grze pinball, gdzie zaraźliwe poczucie bezpieczeństwa odbija się od osób znajdujących się blisko siebie.

Ale istnieje też odwrotny efekt. Poczucie strachu i zagrożenia - a co za tym idzie, przekierowanie naszego ciała w stan obronny - są równie zaraźliwe.

Więzienia pełne są ludzi, którzy w przeszłości dopuszczali się aktów przemocy lub przestępstw, a następnie umieszczono ich w zamkniętej przestrzeni zamieszkanej przez inne osoby z podobnym doświadczeniem.

A samo środowisko? Zwyczajnie nie sprawia wrażenia bezpiecznego - nawet pomijając obecność niezliczonych więźniów "promieniujących" własnymi, zagrożonymi stanami autonomicznymi.

Ciasne pomieszczenia, niekorzystne cechy architektoniczne i estetyczne oraz ciągłe dźwięki ostrzegawcze i alarmowe są interpretowane przez neurocepcję jako sygnały niebezpieczeństwa. Osadzeni w więzieniach mogą je odbierać 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Poczucie ulgi i możliwość wejścia w uzdrawiający stan homeostazy, którego pragnie ciało, mogą nie nadejść.

Czynniki te sprawiają, że więzienie staje się zamkniętą przestrzenią autonomicznej reakcji - autonomiczną komorą pogłosową - w której poczucie wszechobecnego zagrożenia odbija się od więźniów oraz przeprogramowuje układ nerwowy w stan obronności i dalszej przemocy. Odczucia te są następnie kierowane z powrotem do otoczenia w niekończącej się pętli sprzężenia zwrotnego, co jeszcze bardziej zaostrza problem".

To cytat z najnowszej książki Stephena i Setha Porgesów - "Jak trauma i poczucie bezpieczeństwa wpływają na nasze życie". To chyba najbardziej przystępnie napisana, najbardziej praktyczna, najcenniejsza dla budowania powszechnej świadomości naszych neurobiologicznych potrzeb książka Stephena Porgesa.

Z dumą objęliśmy ją naszym portalowym patronatem 🌿.

To nie tylko bardzo obrazowo napisane kompendium funkcjonowania naszego autonomicznego układu nerwowego, to również swoisty manifest na temat tego, jak uczynić obszary funkcjonowania człowieka bardziej ludzkimi. Stephen Porges wraz ze swoim synem piszą w niej o tym, jak usprawnić - z perspektywy neurobiologicznej - funkcjonowanie szkół, miejsc pracy, więzień. Znajdziemy tam ważne wskazówki odnośnie pracy z traumą, lękami (również lękiem scenicznym), uzależnieniami i nie tylko. Książka pełna jest bardzo praktycznych wskazówek do wdrożenia w życie czytelnika od razu.

Bardzo mocno Wam tę książkę polecamy!

Książkę wydało Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

24/04/2025

"Potrzebujemy uważności, żeby widzieć głęboko złożone procesy życia oraz współczucia, żeby mądrze i z zaangażowaniem odpowiadać na zauważone cierpienie w nas i wokół nas.
Uważność definiujemy jako praktykę świadomej obserwacji i obecności w tym, czego doświadczamy w danym momencie zarówno w naszym umyśle, jak i w ciele, praktykując jednocześnie nieprzywiązywanie się do pojawiających się ocen, myśli, doznań, emocji i przekonań na temat tego, co jest w nas i wokół nas.

Dzięki uważności uczymy się zarówno widzieć cierpienie obecne w świecie, jak i zapraszać współczujące nastawienie lub działanie, które ma na celu złagodzenie cierpienia oraz zadbanie o to, żeby zmniejszyć prawdopodobieństwo jego pojawienia się w przyszłości.

Nieuważne, automatyczne, płynące z nawyków indywidualnych, społecznych i kulturowych działanie często prowadzi do zwiększania cierpienia w nas i na świecie, a nieumiejętne, pozbawione współczucia bycie z cierpieniem rodzi relacyjną i społeczną apatię, obojętność i wycofanie z zaangażowania.

Praktykując umiejętność obejmowania cierpienia z uważnością i współczuciem oraz rozpoznawania jego głębokich przyczyn, uczymy się również z czasem uwalniać od niego – od nawyku strachu, wyzysku i przemocy – dotykając głębokiej radości płynącej z uważnego życia i bycia częścią wspólnoty istot doświadczających życia na Ziemi".

Jedną z ujętych w naukowe ramy metod praktykowania uważności jest 8-tygodniowy kurs uważność MBLC (Mindfulness Based Living Course), którego drugą edycję rozpocznie się w maju we współprowadzonej przez Marię i Bartka przestrzeni Fundacja Trzy Bramy.

zapraszamy Was 🙏

Potrzebujemy uważności, żeby widzieć głęboko złożone procesy życia oraz współczucia, żeby mądrze i z zaangażowaniem odpowiadać na zauważone cierpienie w nas i wokół nas.

Uważność definiujemy jako praktykę świadomej obserwacji i obecności w tym, czego doświadczamy w danym momencie zarówno w naszym umyśle, jak i w ciele, praktykując jednocześnie nieprzywiązywanie się do pojawiających się ocen, myśli, doznań, emocji i przekonań na temat tego, co jest w nas i wokół nas.

Dzięki uważności uczymy się zarówno widzieć cierpienie obecne w świecie, jak i zapraszać współczujące nastawienie lub działanie, które ma na celu złagodzenie cierpienia oraz zadbanie o to, żeby zmniejszyć prawdopodobieństwo jego pojawienia się w przyszłości.

Nieuważne, automatyczne, płynące z nawyków indywidualnych, społecznych i kulturowych działanie często prowadzi do zwiększania cierpienia w nas i na świecie, a nieumiejętne, pozbawione współczucia bycie z cierpieniem rodzi relacyjną i społeczną apatię, obojętność i wycofanie z zaangażowania.

Praktykując umiejętność obejmowania cierpienia z uważnością i współczuciem oraz rozpoznawania jego głębokich przyczyn, uczymy się również z czasem uwalniać od niego – od nawyku strachu, wyzysku i przemocy – dotykając głębokiej radości płynącej z uważnego życia i bycia częścią wspólnoty istot doświadczających życia na Ziemi.

Jedną z ujętych w naukowe ramy metod praktykowania uważności jest 8-tygodniowy kurs uważność MBLC (Mindfulness Based Living Course), którego drugą edycję rozpoczniemy w maju.

Po szczegóły i formularz zgłoszeniowy zajrzyj do komentarza 🙏

16/04/2025

"Jako entuzjastka terapii akceptacji i zaangażowania (ACT), o której możecie poczytać tutaj i tu, nie mogłam doczekać się wydania w języku polskim książki Russa Harrisa, którą zadedykował wszystkim tym, którzy żyją w miłosnych relacjach i chcą poprawić jakość swojego związku (choć warto wiedzieć, że opisane strategie z powodzeniem można zastosować w każdej innej, ważnej dla nas relacji, w celu jej wzmocnienia). Poradnik bazuje na fundamentach terapii ACT, jakimi są akceptacja emocji, życie w zgodzie z wartościami oraz uważność i zawiera wiele praktycznych technik i ćwiczeń, które pomogą czytelnikom wdrożyć teorię do codziennego życia. Jeśli dotąd nie spotkaliście się z tym nurtem terapii i macie obawy, co do jego przystępności, bądźcie spokojni, bądźcie spokojne. Autor pisze w sposób jasny i zrozumiały, a po lekturę może sięgnąć każda osoba, zarówno mająca pewną wiedzę psychologiczną, jak ta, dla której będzie to pierwsze spotkanie na tym gruncie".

W tej przedwieczornej złotej godzinie przychodzimy do Was z recenzją książki Russa Harrisa "ACT dla par. Jak zakończyć konflikty, wzmocnić więź i odzyskać utraconą bliskość", którą napisała dla portalu Maria Potęga. Dzięki, Aniu!

Książkę wydało GWP Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne w przekładzie Anny Sawickiej-Chrapkowicz. Dziękujemy Wydawnictwu 🙏

Link do recenzji znajdziecie w komentarzu ⬇️