13/07/2025
✅ Z punktu widzenia kinezjologii stosowanej, odruch paraliżu strachu to najgłębszy, archetypowy wzorzec przetrwania, który aktywuje się w momencie, gdy człowiek odbiera zagrożenie jako totalne, nieuniknione, takie, przed którym nie da się uciec – i po prostu godzi się z nieuchronnością śmierci lub innego tragicznego końca. Stan ten blokuje połączenie między świadomością a ciałem, „zamraża” ruch, myślenie i wolę.
✅ W ciele objawia się to jako chroniczne napięcie mięśni w okolicach szyi, żuchwy, miednicy, przepony, zaburzenia rytmu oddechowego oraz obniżona elastyczność układu autonomicznego. Testy mięśniowe wskazują na odłączenie podstawowych systemów koordynacji, dezorganizację układu przedsionkowego i zahamowanie kory mózgowej. Takie zahamowanie kory prowadzi do tego, że człowiek jakby „nie włącza się” w życie — nie podejmuje adekwatnych decyzji, które mogłyby go wyprowadzić z trudnej sytuacji, podporządkowuje się okolicznościom, nie działa z myślą o przyszłości, nie chce się zmieniać ani planować, ignoruje realne zagrożenia lub zamyka się w wewnętrznym świecie, bojąc się wyjścia poza „strefę komfortu”.
✅ Ważne jest, by pracować z tym odruchem — poprzez techniki cielesne, ćwiczenia oddechowe i neurokorekcję — aby przywrócić człowiekowi zdolność do poruszania się, wyboru i adekwatnego reagowania na życie w sposób spójny i świadomy.
✅ Odruch paraliżu strachu jest ściśle związany z instynktem zamierania — jest, w istocie, jego najgłębszym, pierwotnym przejawem. Instynkt „zamrożenia” (freeze) to jedna z trzech podstawowych reakcji na zagrożenie: walcz, uciekaj lub zamarznij. Ale to właśnie odruch paraliżu strachu jest wrodzoną, neurofizjologiczną reakcją, która aktywuje się już w okresie embrionalnym i stanowi głęboką podstawę późniejszych reakcji na stres.
✅ W warunkach prawidłowych ten odruch powinien wygasnąć do wieku 2 miesięcy. Jeśli jednak tak się nie stanie, pozostaje aktywny w układzie nerwowym i utrwala się jako wzorzec zachowania, objawiając się w postaci:
– emocjonalnego stuporu, gdy zamiast reakcji na zagrożenie człowiek się „wyłącza”;
– wstrzymywania oddechu, sztywności ciała, napięcia w krtani, szyi, brzuchu;
– trudności w podejmowaniu decyzji, nawet prostych;
– permanentnego trybu „oczekiwania”;
– rozregulowania układu wegetatywnego, problemów z koncentracją i pamięcią.
📌 W ten sposób odruch paraliżu strachu staje się cielesną, głęboką podstawą instynktu zamierania, który uniemożliwia prawidłowe postrzeganie zagrożenia i adaptacyjną reakcję. W kinezjologii stosowanej praca z tym odruchem pozwala „odmrozić” ciało i świadomość, przywrócić kontakt z rzeczywistością i dać człowiekowi możliwość działania zamiast biernego poddania się.
