Zapraszamy na zajęcia hipoterapii w miejscu pełnym spokoju, przyjaźnie nastawionych ludzi i zwierząt.Hipoterapia oprócz działania terapeutycznego to przede wszystkim wspaniała, rozwijająca zabawa. Terapie tę, wyjątkową czyni obecność zwierzęcia- konia, który tu jest głównym terapeutą. Jego obecność poprawia nie tylko wzorzec chodu ale wpływa również na sferę emocjonalną, poznawczą jak i wiele inny
ch. Zapraszam:)
Zajęcia są prowadzone w:
STADNINIE KONI "SABATÓWKA"
BEŁWIN 30
Hipoterapeutą z uprawnieniami Polskiego Towarzystwa Hipoterapeutycznego jest
Marta Skrzypczyk inż. Zootechnik
Koń- terapeuta to 7 letni hucuł OLAF
Szczegółowe informacje, które muszą Państwo poznać to:
(kanony hipoterapii)
DEFINICJA
Hipoterapia jest to ukierunkowane działanie terapeutyczne mające służyć poprawie funkcjonowania człowieka w sferach fizycznej, emocjonalnej, poznawczej i/lub społecznej, podczas którego, specjalnie przygotowany koń, stanowi integralną część procesu terapeutycznego. ODDZIAŁYWANIE HIPOTERAPII
1. Sfera fizyczna – podnoszenie ogólnej sprawności, normalizacja napięcia mięśniowego; torowanie prawidłowego wzorca chodu; poprawa koordynacyjnych zdolności motorycznych, głównie równowagi i poczucia rytmu; poprawa orientacji w przestrzeni i schemacie własnego ciała; stymulacja i normalizacja czucia głębokiego i powierzchniowego.
2. Strefa emocjonalno-motywacyjna – wzrost motywacji i akceptacji procesu terapeutycznego; zwiększenie poczucia własnej wartości; zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych.
3. Strefa poznawcza – stymulacja odbioru wrażeń zmysłowych; poprawa percepcji wzrokowej i słuchowej; stymulacja uwagi, pamięci, myślenia, mowy; nabywanie i rozwijanie nowych umiejętności.
4. Strefa społeczna – aktywizacja psychospołeczna; rozwijanie pozytywnych relacji społecznych. FORMY HIPOTERAPII
Fizjoterapia na koniu – gimnastyka lecznicza na koniu poruszającym się stępem, mająca na celu usprawnienie ruchowe; prowadzona przez fizjoterapeutę lub pod jego kierunkiem. Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka – zespół działań jeździeckich, pedagogicznych i psychologicznych podejmowanych w celu usprawnienia intelektualnego, poznawczego, emocjonalnego i fizycznego; prowadzona przez psychologa, pedagoga, terapeutę zajęciowego lub pod ich kierunkiem. Terapia kontaktem z koniem – celem terapii jest nawiązanie kontaktu pacjenta ze zwierzęciem, z otaczającym środowiskiem, wreszcie z innymi ludźmi, jej istotą jest kontakt pacjenta z koniem, stworzenie sytuacji terapeutycznej, a nie samo dosiadanie konia; prowadzona przez psychologa, pedagoga, lekarza psychiatrę lub pod ich kierunkiem. Ponadto wyróżnia się jazdę konną dla osób niepełnosprawnych (rekreacyjną i sportową), która nie stanowi części hipoterapii, ale jest z nią ściśle związana i może mieć aspekt terapeutyczny. WSKAZANIA
Hipoterapia może przynosić korzyści we wszystkich obszarach funkcjonowania człowieka: fizycznym, motywacyjnym, emocjonalnym, poznawczym oraz społecznym. Każda osoba niepełnosprawna, cierpiąca na jakąkolwiek chorobę czy zaburzenie może wynieść specyficzne dla siebie korzyści z zajęć hipoterapeutycznych. Hipoterapii poddawane są najczęściej osoby z następującymi schorzeniami i zaburzeniami rozwoju. Dzieci
Zespoły neurologiczne
1. Mózgowe porażenie dziecięce, konieczna samodzielna kontrola głowy i czynna pozycja siedząca pacjenta.
2. Stany po urazach czaszkowo-mózgowych.
3. Minimalne uszkodzenia mózgu.
4. Choroby mięśni (przy sile mięśni ocenianej w skali Lovetta na min. 3 punkty), konieczna indywidualizacja intensywności i czasu zajęć.
5. Dzieci niedowidzące i niewidome.
6. Choroby i zaburzenia psychiczne. Zespoły ortopedyczne
1. Wady postawy.
2. Skoliozy do 20° wg Coba z wyjątkiem progresujących skolioz idiopatycznych.
3. Stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn. Inne
1. Zespoły genetyczne, np. Zespół Down'a
2. Przepukliny oponowo-rdzeniowe, w zależności od wysokości uszkodzenia, obrazu klinicznego, współwystępowania wodogłowia.
3. Zespoły psychologiczne: zaburzenia emocjonalne, upośledzenia umysłowe, niedostosowanie społeczne.
4. Opóźnienie psychoruchowe o nieustalonej etiologii. Dorośli
1. Stwardnienie rozsiane.
2. Stany po udarze.
3. Stany po urazach czaszkowo - mózgowych.
4. Inne choroby narządu ruchu na tle neurologicznym i ortopedycznym.
5. Choroby i zaburzenia psychiczne.
6. Uzależnienia.
7. Patologie społeczne. PRZECIWWSKAZANIA
Przeciwwskazania bezwzględne
Uczulenie na sierść, pot lub zapach konia. Nie wygojone rany. Nietolerancja tej formy terapii przez pacjenta, np. niepohamowany lęk. Odklejanie siatkówki, wzmożone ciśnienie śródgałkowe. Brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym i czynnej pozycji siedzącej. Wodogłowie bez wszczepionej zastawki. Niestabilność kręgów szyjnych występująca np. w zespole Down’a. Zwichnięcia i podwichnięcia stawów biodrowych. Skoliozy powyżej 20° wg Coba oraz progresujące skoliozy idiopatyczne. Choroby mięśni przy sile mięśni ocenianej poniżej 3 punktów w skali Lowetta. Pogorszenie stanu w zespołach neurologicznych, stanach po urazach czaszkowo-mózgowych, chorobach mięśni. Ostre stany chorób i zaburzeń psychicznych. Podwyższona temperatura. Ostre choroby infekcyjne. Przeciwwskazania względne:
Padaczka. Upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim. Zaburzenia mineralizacji kości. Utrwalone deformacje i zniekształcenia, przykurcze, ograniczenia zakresu ruchu układu kostno-stawowego. Przepuklina oponowo-rdzeniowa zlokalizowana w odc. lędźwiowym. Dyskopatia. Hemofilia oraz inne skazy krwotoczne. Schorzenia okulistyczne – wymagana konsultacja.
