29/02/2024
Neurorehabilitacja w zespole Arnolda – Chiariego – stan po odbarczeniu szczytowo – potylicznym.
W ostatnim czasie do gabinetu zgłosił się pacjent po zabiegu odbarczenia szczytowo – potylicznego w przebiegu zespołu Chiariego typ I.
Zespół Arnolda-Chiariego to uwarunkowane genetycznie zaburzenie rozwoju cewy nerwowej, polegające na nieprawidłowej lokalizacji rdzenia przedłużonego i migdałków móżdżku, poniżej otworu wielkiego w kanale kręgowym. Biorąc pod uwagę głębokość przemieszczenia struktur tyłomózgowia wyróżniane są cztery stopnie zespołu.
▪Zespół Chiari typu I wywołuje różnorodne i złożone objawy. Obniżenie migdałków móżdżku powoduje zaburzenie krążenia płynu mózgowo-rdzeniowego (między przestrzenią wewnątrzczaszkową a przestrzenią wewnątrz kanału kręgowego). Może również wpłynąć na wzrost ciśnienia śródczaszkowego. Ponadto obniżone migdałki mogą uciskać pień mózgu, wpływając na dysfunkcje nerwów czaszkowych oraz dróg nerwowych czuciowych i ruchowych. Zespół ten może wywołać także dysfunkcje samego móżdżku, który jest odpowiedzialny w dużym stopniu za uzyskiwanie oraz udoskonalanie kontroli posturalnej, co jest istotne z punktu widzenia terapeutycznego.
▪Model oceny pacjenta przed zaplanowaniem procesu terapeutycznego musi być bardzo specyficzny z uwagi na szereg istotnych elementów, które powinny zostać ocenione, przeanalizowane oraz skorelowane z obecnym stanem funkcjonalnym pacjenta, by ocenić ich rzeczywisty wpływ na obecne deficyty.
▪Ocenie poddaliśmy: liniowość, wzorce ruchu, problemy mięśniowo – szkieletowe, odpowiedź na torowania (manualne, słowne, środowiskowe), selektywność ruchów/sekwencje ruchowe, kontrolę posturalną (w jaki sposób pacjent orientuje się w odniesieniu do płaszczyzny podparcia oraz środowiska, w jaki sposób kontroluje swoje ciało i utrzymuje równowagę podczas ruchu kończynami, głową oraz jakie strategii równoważne wykorzystuje by utrzymać/odzyskać równowagę).
Szczegółowa i specyficzna obserwacja oraz analiza sekwencji ruchu pozwoli nam na ocenę w jaki sposób wykonanie zadania ruchowego przez pacjenta różni się od typowego zachowania ruchowego oraz czy i jakich strategii kompensacyjnych używa pacjent oraz co najważniejsze dlaczego rozwiązuje problemy ruchowe w taki a nie w inny sposób.
▪Mając świadomość, iż w przebiegu zespołu Arnolda-Chiariego możemy mieć do czynienia z zaburzeniami wzrokowymi, nie sposób pominąć tego aspektu podczas oceny funkcjonalnej i wywiadu.
▪Feedback wzrokowy jest bardzo istotny dla utrzymania równowagi oraz stabilności posturalnej i lokomocji. Dodatkowo pacjenci z deficytami wzrokowymi mogą używać wzroku, by kompensować deficyty czuciowe. Bardzo ważnym odruchem wartym uwagi podczas oceny jest odruch przedsionkowo – oczny, polegający na utrzymaniu oczu w jednej pozycji podczas ruchu głowy. Odruch ten jest istotny z punktu widzenia informacji wysyłanych do mięśni posturalnych tułowia, kończyn, dzięki czemu możliwe jest utrzymanie równowagi.
Planowanie procesu terapeutycznego bez uwzględnienia potencjalnych zaburzeń wzrokowych może wiązać się z utrudnionym lub też niemożliwym do osiągnięcia celem.
▪Dla omawianego pacjenta głównym celem z uwagi na obecny niedowład prawostronny jest poprawa chodu oraz funkcji kończyny górnej np. możliwość przytrzymania przedmiotów prawą dłonią.
▪Pacjent jest świadomy tego, iż podchodząc do terapii skupiamy się na możliwie najlepszym jakościowo oraz wydajnym wykonaniu zadania ruchowego. Musimy zaktualizować schemat ciała w taki sposób by procesy kontroli posturalnej oraz kontroli ruchu były jak najbardziej optymalne.
Po pierwszej sesji terapeutycznej można stwierdzić, iż pacjent bardzo dobrze reaguje na torowanie manualne, jest mocno zmotywowany i skupiony na terapii.
Pozdrawiamy,
Terapeutica🧠
