Pierwsze wzmianki o puławskiej służbie zdrowia sięgają XVIII wieku. Doktorzy, chirurdzy, felczerzy, cyrulicy byli już od okresu Renesansu częścią dworów magnackich, dwór rodu Czartoryskich również nie odbiegał od tego standardu. Książęta Czartoryscy, którzy chcieli być dobrze postrzegani przez swoich poddanych zorganizowali służbę medyczną zwaną lazaretami i aptekami. Pierwszy lazaret dla poddanyc
h w Puławach mieścił się w nowych oficynach i liczył 16 łóżek. Zagraniczne podróże książąt Czartoryskich pozwalały im poznawać nowinki w zakresie szpitalnictwa i służby zdrowia. Sprowadzali oni także na swój dwór lekarzy z zagranicy czego przykładem był nadworny lekarz Ks Izabeli Czartoryskiej Karol Khittel. Większa świadomość magnatów i dobre rady doktorów doprowadziły do zbudowania drugiego lazaretu w 1793 roku. Khittel odegrał większą rolę w rozwoju szpitalnictwa w Puławach ponieważ przeznaczył fundusze w swoim testamencie na budowę szpitala, który powstał w 1943 roku - to budynek obecnego Muzeum Regionalnego PTTK. Szpital nosił nazwę św. Karola Boromeusza, a w 1888 roku liczył 13 łóżek dla chorych. Początki lat dwudziestych w Puławach to walka z chorobami takimi jak dur brzuszny, czarna ospa czy czerwonka. Zwalczaniem epidemii zajmowała się państwowa służba zdrowia, reprezentowana przez lekarzy powiatowych. Do nich także należała opieka nad szpitalami, których w mieście w latach dwudziestych było 2. Początkowo w budynku kasyna wojskowego działał prowizoryczny szpital zakaźny złożony z 26 łóżek. Jego zwierzchnikiem był dr Apolinary Bolesław Horodyski
