Gabinet Psychologiczno-Terapeutyczny

03/07/2025

Praca z młodymi ludźmi to ogromna satysfakcja – ale też wyzwanie. Każdy nastolatek to osobny świat, inna historia, inna wrażliwość. Niełatwo zdobyć ich zaufanie, a bez tego trudno mówić o prawdziwej zmianie.

Chcę sięgać po nowe narzędzia psychologiczne, jeszcze trafniej dobierać podejścia i jeszcze uważniej słuchać.
Trzymajcie kciuki ✊️

30/06/2025

Szczęście – wszyscy go pragniemy, wielu go szuka, nieliczni naprawdę rozumieją.
Sięgnęłam ostatnio po „Szczęścia można się nauczyć” Ewy Woydyłło oraz „Życie, którego pragniesz” Arthura C. Brooksa i mam wrażenie, że odbyłam dwie ważne, spokojne rozmowy. Z mądrymi osobami, które nie próbują mnie przekonać, że istnieje jedna droga do szczęścia, ale pokazują, gdzie można jej zacząć szukać.

To nie są poradniki z gotową receptą – i całe szczęście. To raczej kompas, który możesz dostroić do własnego życia.

Jeśli chcesz zatrzymać się na chwilę, wyciszyć szum „powinnaś”, „musisz”, „więcej, szybciej, lepiej” – te książki będą dobrym miejscem startu.
Nie dają gwarancji, ale mogą pomóc zauważyć momenty szczęścia, które już są obok.

🌿 A może właśnie na tym polega sztuka szczęścia?

28/06/2025

29/05/2025

To książka, która poruszyła mnie nie tylko jako terapeutkę, ale przede wszystkim jako człowieka. Łączy wszystko to, co jest mi bliskie w procesie terapii – zrozumienie, współczucie, łagodność, a także solidną wiedzę.

Selgelles z ogromną wrażliwością i klarownością tłumaczy mechanizmy, przez które wchodzimy w nieadaptacyjne zachowania – nie po to, by nas „naprawić”, ale po to, byśmy mogli się zrozumieć. I to zrozumienie właśnie daje wybór.

Autorka prowadzi czytelnika przez kluczowe koncepcje psychologiczne: Model Systemów Wewnętrznej Rodziny (IFS), teorię poliwagalną Stephena Porgesa, teorię więzi Johna Bowlby’ego, analizę transakcyjną Berne’a i wiele innych podejść, które pozwalają lepiej zrozumieć siebie i swoją historię.

Ta książka to bezpieczna przestrzeń – pokazuje, że nasze wczesne doświadczenia, jeśli tylko podejdziemy do nich z szacunkiem i czułością, nie muszą determinować naszej teraźniejszości. Bo dziś, jako osoby dorosłe, mamy wybór.

Nie cofniemy czasu i nie nadpiszemy dzieciństwa. Ale możemy je opłakać, zrozumieć, utulić i wreszcie zbudować bezpieczne, dobre relacje – z innymi i z samą sobą.

Na koniec – ostatnio córka zapytała mnie, czego się boję.
Powiedziałam jej (między innymi), że tego… że nie zdążę przeczytać wszystkich tak dobrych książek jak ta.
Bo ciągle pojawiają się nowe. A życie tylko jedno.

Ale jeśli miałabym polecić jedną na teraz – to właśnie tę. 💛

30/03/2025

29/03/2025

Kawka w Refleksie - pod takim hasłem w Pracowni Psychologiczno-Terapeutycznej Refleks w Puławach odb

22/03/2025

Balans.

To moje ulubione słowo. Klucz do życia, do spokoju, do zdrowia psychicznego.

Świat nie jest czarno-biały. Życie toczy się pomiędzy skrajnościami, a elastyczność w podejściu do siebie, do innych i do sytuacji, które nas spotykają, jest nieocenioną umiejętnością. Bo niezależnie od tego, co się dzieje, zawsze mamy wybór – możemy reagować impulsywnie albo z dystansem, możemy się zatrzymać, złapać oddech i znaleźć swoją równowagę.

Balans nie oznacza bierności. To świadome wybieranie tego, co nam służy, zamiast popadania w skrajności. To pozwolenie sobie na emocje, ale niepozwolenie im na całkowite przejęcie kontroli. To normalizowanie trudnych momentów, akceptowanie, że życie bywa nieprzewidywalne, i umiejętność dostosowywania się do tego, co przynosi.

Balans pomaga zachować spokój, zdrowie, harmonię. Uczy, że między czernią a bielą jest nieskończenie wiele odcieni. I to właśnie tam, w tym "pomiędzy", toczy się prawdziwe życie.

21/03/2025

Twoje zdrowie psychiczne jest ważne!

Żyjemy w świecie pełnym bodźców, oczekiwań i presji. Często dbamy o zdrowie fizyczne – zdrowo się odżywiamy, uprawiamy sport, robimy badania kontrolne. A co z naszą psychiką?

✔ Zrozumienie swoich emocji – to pierwszy krok do wewnętrznej harmonii. Emocje nie są naszym wrogiem, ale sygnałem, który warto odczytać.

✔ Poznanie siebie – pozwala nam świadomie kierować swoim życiem, zamiast działać na autopilocie czy pod wpływem presji innych.

✔ Stawianie granic – nie jest egoizmem, lecz dbaniem o siebie. Mówienie „nie” jest tak samo ważne, jak mówienie „tak”.

✔ Psychoterapia – to nie znak słabości, lecz odwagi. To przestrzeń, w której możemy przyjrzeć się sobie, przepracować trudne doświadczenia i nauczyć się lepiej funkcjonować na co dzień.

Nie odkładaj siebie na później. Zdrowie psychiczne to fundament dobrego życia! Jeśli czujesz, że coś Cię przytłacza – sięgnij po wsparcie. Masz prawo dbać o siebie.

06/03/2025

To jedna z tych książek, której nie czyta się rozumem. Ona trafia prosto do serca, czyta się ją sercem.
Cała energia treści, mądrość autorki, powodują wręcz wibracje, które są nie do opisania słowami.
Czucie i bycie💚
Serdecznie polecam

01/03/2025

Wdzięcznopost o wdzięcznopisie🩵
WDZIĘCZNOPIS jedno z narzędzi terapeutycznych, które służy do poradzenia sobie z zaburzeniami depresyjnymi, negatywną, krytyczną mową wewnętrzną ale również pozwala nauczyć nasz umysł myśleć w sposób bardziej zrównoważony, elastyczny.
W tym roku mówię życiu- SPRAWDZAM. Swój wdzięcznopis prowadzę od stycznia.
Moje pierwsze spostrzeżenia były takie, że to trudne (choć myślałam, że łatwe). Bywały takie dni, kiedy bardziej przez ROZUM zapisywałam za co mogę być wdzięczna. Z czasem przyszedł taki moment, kiedy uczucie wdzięczności zaczęło płynąć z SERCA. I to nie za "duże" rzeczy, ale właśnie za te małe. Za pyszną ciepłą kawę, za kolejną nieprzespaną noc (bo w końcu mam dla kogo jej nie przesypiać), za pobyt w szpitalu, bo poznałam tam fantastycznych ludzi i wiele innych.
Ostatnio poczułam nawet wdzięczność do osoby, która na pewnym etapie mojego życia powiedziała mi, że nie potrafię pisać. Wtedy w to uwierzyłam. Teraz jestem jej wdzięczna, bo to dzięki niej zaczęłam dużo czytać, rozwijać się. Teraz mam odwagę, pisać , dzielić się, bez zastanawiania się czy to gramatyczne, poprawne, logiczne. Mam już w sobie przyzwolenie na NIEDOSKONAŁOŚĆ.
Szczerze polecam tą praktykę. Mój wdzięcznopis jest z Action, ale są też takie specjalnie dedykowane zeszyty, które mają tylko jeden cel, rozbudzić w Tobie piękną emocję- WDZIĘCZNOŚĆ💚
Ania

19/02/2025

Czego potrzebujesz na dziś?

11/02/2025

Kończąc wczorajszy proces terapeutyczny, jedną z refleksji było to, że zawsze mamy wybór. Mamy wybór tego, jak zinterpretujemy to co nam się przydarza, czy pójdziemy zgodnie z dobrze znanym nam bezpiecznym ale destrukcyjnym schematem, czy pomimo tego, że coś było dla nas trudne, zareagujemy z naszej zdrowej dorosłej części, z uważnością na naszą wrażliwość.
Mamy wybór czy czując smutek, pogrążymy się w nim bez kontroli, czy damy sobie go przeżyć i pomimo tego być blisko siebie. Wolność…tego czy żyje, jak chce żyć i czy żyję za życia, czy żyje jakby mnie już nie było…
Czuje ogromną wdzięczność 🩷 za zaufanie i możliwość towarzyszenia w tak pięknej przemianie …
I na koniec bajka:
„Pewnego razu w lesie urodził się Wilczek. Był mały, śliczny, bezbronny. Kiedy był mały, znaleźli go ludzie i zabrali do swojego domu, jednak cały czas czuł, że tam nie pasuje, potrzebował… no właśnie potrzebował swojego miejsca, potrzebował mieć coś dla siebie. Tak bardzo pragnął wolności, tak bardzo pragnął przestrzeni, do której tęskniło całe jego serce, choć tego nie rozumiał, bo jego opiekunowie byli dla niego dobrzy.
Wilczek często uciekał do ciemnego lasu – mógł być sam, upajając się zapachem wilgotnych sosen, gdy nadchodził zimny poranek. Nauczył się ukrywać swoje pragnienia, nauczył się nie chcieć nic dla siebie, nauczył się żyć tak, jak tego oczekują inni, zakopał głęboko swoją dzikość. Wilczek dorastał, ale powoli zapominał, że jest wilkiem – stał się kimś podobnym do wilka – z boku można by zobaczyć psa, który bardzo wilka przypomina. Był niezwykle lojalny, piękny, wierny, brał to, co mu dawano, nie walcząc o więcej, bo przecież wyzbył się swoich pragnień.
Pewnego dnia Wilczek spotkał Prosiaczka. Niezwykłe stworzenie! Ile w tym małym ciałku było ciepła, miłości i chęci dawania siebie innym. Prosiaczek bał się wielu rzeczy, ale było w nim coś, co urzekało Wilczka – była to prostolinijność, była to niezwykła radość dziecka, było to dawanie siebie całego, do końca! Prosiaczek był fascynujący w tej swojej prosiaczkowatości!
Wilczek nie bardzo wiedział jak to się stało, ale stali się sobie niezwykle bliscy, zaczęli się uzupełniać, iść ramię w ramię. Wydawało mu się, że Prosiaczek czerpie z jego siły, wierności, przyjaźni, a tak naprawdę to on bardzo dużo czerpał z dziecięcości Prosiaczka i dzięki niemu uczył się jak być wiernym, jak uczyć się słuchać swojego pragnienia!
Prosiaczek mężniał z dnia na dzień! Stawał się coraz dzielniejszy, stawiał czoła licznym wyzwaniom, dorastał! Niezwykłe było to, że dwa tak różne stworzenia, mogły się tak dobrze spotkać! Przyjemnie było biegać razem po łąkach, wchodzić w zakazane zakątki lasu, do których Prosiaczek normalnie bał się nawet zaglądać. Wilczek czuł się bardzo odpowiedzialny za Prosiaczka – zawsze troszczył się o to, by Prosiaczek się nie wystraszył, by nie uraził łapki o kamień, by nie poczuł się odrzucony, coraz mniej było Wilczka, coraz więcej Prosiaczka i jego męstwa.
Pewnego dnia obaj poznali Tygryska. To, co pociągało Wilczka w Tygrysie to była jego dzikość – czasami się jej bał, czasami jej nie rozumiał, ale czuł że odnajduje w nim jakiś kawałek siebie. Wilczek chciał być blisko nich obu! Obaj byli bardzo ważni, obaj uzupełniali jakąś część wilczka, poczuł jednak jakąś dziwną tęsknotę – zaczął jednak ogromnie tęsknić za sobą! Za wolnością, za dzikością, którą nosił w sercu, a która została gdzieś pogrzebana pod warstwą strachu i uległości. Dzikość wymagała walki o siebie, walki o prawdę. Prawdą było to, że wilczek znowu zaczął się bać – wróciło wiele lęków. Że straci Tygrysa, bo udawał coś, czego nie chciał. Bał się, że skrzywdzi Prosiaczka, bo bez niego może stać mu się Prosiaczkowi coś złego!
Tak bardzo się bał, tak bardzo nie wiedział, kim jest, co jest istotą jego serca, że uciekł do lasu – tam, gdzie zawsze znajdował swój azyl, swoje miejsce, za czym tak zwyczajnie tęskniło jego serce…
Prawda jest taka, że rósł w domu ludzi, zamiast w lesie, w którym nie było znaków, nie było innych wilków, które nauczyłyby go walczyć o siebie – potrzebował czasu na odnalezienie siebie, na odnalezienie dzikiego ale i pięknego serca w sobie, na nauczenie się, jak być prawdziwym wilkiem. Kiedy został sam w lesie musiał zacząć walczyć, musiał doświadczyć zimna, głodu, pragnienia, samotności, ale tylko tak mógł usłyszeć swoje serce… podjął walkę o siebie choć nie było łatwo, choć bardzo bał się czy jego przyjaciele potem go przyjmą…
Kiedy odnalazł siebie, zrozumiał, że może wrócić do swoich przyjaciół, że może odnaleźć się we wrażliwości prosiaczka i dzikości tygryska… że oni potrzebują jego serca – Prosiaczek jego ochrony, a Tygrysek dzikiej i szalonej zabawy. Zrozumiał, że tylko odnajdując siebie w sobie samym może odnaleźć drogę do swoich przyjaciół mimo tego, że byli tak bardzo różni…”