Psychoterapia Magdalena Piętak

30/06/2025

Z biegiem czasu nauczyłam się dostrzegać istotę funkcjonowania psychicznego moich pacjentów, którzy – oprócz problemów psychologicznych – cierpieli także wskutek alergii, chorób układu krążenia i układu oddechowego, dolegliwości ginekologicznych albo innych chorób pojawiających się lub nawracających w związku ze znaczącymi psychologicznie wydarzeniami. [...] Na podstawie obserwacji klinicznych stopniowo dochodziłam do wniosku, iż od czasu do czasu wszyscy pacjenci somatyzują – szczególnie wtedy, gdy stresujące okoliczności przeciążają dotychczasowe metody radzenia sobie z bólem psychicznym i konfliktem. Najbardziej jednak interesowali mnie ci pacjenci, którzy na niemal każdą sytuację wzbudzającą emocje (szczególnie gniew lub lęk) reagowali tendencją do zapadania na różne choroby.

Joyce McDougall, Teatry ciała.
Tłumaczenie: Marta Kruszyńska-Mąka
Obraz Egon Schiele Fräulein Beer

28/05/2025

[…] porządkując, podstawowym ludzkim doświadczeniem jest utrata. Wszelkie urazy, odrzucenia, separacje i rozczarowania składają się na bagaż utrat. Ludzie różnią się psychicznymi możliwościami radzenia sobie z nimi. Zdolność do żałoby, choć okupiona cierpieniem, jest wielkim przywilejem człowieka, która warunkuje jego umysłowy rozwój.

Czy depresja zawsze wiąże ze stratą?

Myślałaby pani, że nie?

Właściwie utrata pracy może być utratą wolności finansowej, zawód miłosny wiąże się ze stratą. Wiele złych okoliczności życiowych można tak nazwać.

Jednak osoba w stanie depresyjnym może tego nie wiedzieć. I na przykład przychodzi do psychoanalityka, psychoterapeuty czy do psychiatry i opisuje swój stan. Ta osoba czuje się zdezorganizowana; nie może pracować, nie śpi, skarży się na niepokój. Opisuje typowe objawy depresji, a terapeuta pyta: „co się stało?”. Pacjenci w cięższym stanie depresyjnym nie potrafią określić przyczyny swojego stanu. Mówią „nic się nie stało, coś się nagle załamało, czuję pustkę, jakby coś zniknęło. Ledwie chodzę, ledwie mówię”. Niemożność rozpoznania przez pacjenta okoliczności swojego stanu, sugeruje stan depresji czy, jak wcześniej ją określano, melancholii. Pacjent może pominąć fakt, że jego ukochana kobieta wyjechała i został sam lub że zaufany współpracownik okazał się nielojalny i wziął stronę rywala.
[…] W codziennym myśleniu ludzie postrzegają depresję jako brak sił do życia. Jednak niemoc jest skutkiem wewnętrznego agresywnego procesu, który opisuje psychoanaliza.

Brytyjska psychoanalityczka Ignês Sodré użyła metafory, która obrazuje dwa składniki, dwie tonacje depresji – czarną i czerwoną. Kolor czarny pokazuje, że człowiek nie ma siły żyć, bo jest zdewastowany czerwienią agresji do obiektu. Praca terapeutyczna czy analityczna powinna wydobywać i analizować te dwie tonacje.

Z Maciejem Musiałem rozmawia Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin, Kultura liberalna
Obraz: Edward Hopper, Automat | 1927, Des Moines Art Center, Iowa

08/03/2025

Stopień intensywności cierpienia, jakie odczuwamy, jest równy dystansowi, jaki dzieli nas od rzeczywistości. Niestety, zamiast szukać uleczenia, zwracając się czym prędzej ku prawdzie, uciekamy od niej coraz dalej – w objadanie się, pracę, alkohol, narkotyki albo seks. Mówimy, że jesteśmy od tych rzeczy uzależnieni. Mylimy się. To tylko symptomy, a prawdziwe uzależnienie jest jedno – od złudzenia, że jesteśmy gdzie indziej, gdziekolwiek indziej niż tu i teraz, w rzeczywistości naszego życia. Nie chcemy czuć tego, co czujemy. Nie chcemy teraźniejszości, tylko wymyśloną przeszłość albo przyszłość.

Jon Frederickson
"Kłamstwa, którymi żyjemy"

06/08/2023

Terapia psychodynamiczna jest jednym z kilku najpopularniejszych podejść psychoterapeutycznych na świecie. Jest także popularną metodą leczenia w naszym kraju. Zajmuje się ona badaniem, oraz modyfikacją specyficznego dla każdego człowieka wzorca funkcjonowania umysłowo-emocjonalno-społecznego, który nabyty został w trakcie procesu dojrzewania. Oznacza to, że każdy z nas posiada specyficzny wzorzec funkcjonowania człowieka, który wpływa nasz sposób myślenia, sposób doświadczania emocji, oraz drogę budowania i podtrzymywania relacji z innymi ludźmi. Psychoterapia polega na swobodnym badaniu tego wzorca, oraz jego modyfikacji wspólnie z psychoterapeutą.

Terapia psychodynamiczna rozwiązuje takie problemy, jak: depresja, nerwica, zaburzenia funkcjonowania seksualnego, zaburzenia lękowe, zaburzenia osobowości, myśli samobójcze, zachowania impulsywne, niezdolność wchodzenia w satysfakcjonujące związki, czy niezdolność do utrzymania stałej pracy, oraz brak satysfakcji z własnego życia. Dedykowana jest dla wszystkich osób powyżej 11 lat, których problemy wydają się mieć podłoże psychologiczne.

Psychoterapia psychodynamiczna jest metodą pracy opierającą się o zastosowanie technik analizy przeniesienia i przeciwprzeniesienia. Psychoterapeuta psychodynamiczny podejmuje się analizy tego, w jaki sposób w relacji terapeutycznej prezentuje się wzorzec funkcjonowania pacjenta. Podstawowym założeniem jest to, że główne mechanizmy funkcjonowania pacjenta są nieświadome. Gdyby było inaczej, pacjent byłby w stanie zmienić swoje życie z łatwością, dzięki osobistej motywacji, czy pomocy innych. Fakt, iż pacjent nie jest w stanie zmienić swojego życia, oraz ma poczucie braku kontroli nad swoim życiem, wskazuje iż rządzą nim siły, na które ten nie ma wpływu. Zakłada się wtedy, iż są to siły irracjonalne, oraz nieświadome. Psychoterapia psychodynamiczna zajmuje się rozwiązywaniem wpływu tych sił na osobę cierpiącą z ich powodu.

Z tego względu psychoterapia dynamiczna uważana jest za metodę przeznaczoną dla osób, które cierpią z powodu różnych zaburzeń psychicznych. W związku z tym metoda ta nie jest zalecana osobom, które uważają że nie mają żadnych problemów psychicznych, a psychoterapię traktują jako formę samorozwoju.

31/03/2023