21/08/2025
Wróćmy do namysłu nad wnioskami mistrzów psychoterapii….
„Wierzę, że to stało się jasne dlaczego, dla mnie, przymiotniki takie jak: szczęśliwy, zadowolony, rozanielony, przyjemny, nie wydają mi się właściwe do ogólnego opisu procesu, który nazywam “dobrym życiem”, nawet jeśli osoba w tym procesie doświadczałby każdego z nich w odpowiednim na to czasie. Ale przymiotniki, które wydają się ogólnie bardziej dopasowane, to: wzbogacony, podekscytowany, satysfakcjonujący, stanowiący wyzwanie, znaczący. Jestem przekonany, że proces dobrego życia nie jest życiem dla tchórzliwych. Zawiera on w sobie rozciąganie i wzrastanie ku korzystaniu bardziej i bardziej z potencjału danej osoby. Obejmuje odwagę do bycia. Oznacza, angażowanie siebie w pełni w strumień życia. Jednak dogłębnie ekscytującą rzeczą w byciu człowiekiem jest, że gdy jednostka jest wewnętrznie wolna, wybiera jako dobre życie ten proces stawania się.” Carl Rogers
Carl Rogers to żyjący w latach 1902 – 1987 amerykański psycholog i psychoterapeuta. Pochodził z wielodzietnej i religijnej rodziny w Illinois. Początkowo mieszkał w Chicago, a następnie na farmie prowadzonej przez jego ojca. Najpierw studiował rolnictwo, z którego to kierunku po dwóch latach zrezygnował i przeniósł się do seminarium duchownego z myślą pozostania pastorem. Jednak z tej drogi również zrezygnował i podjął studia w Szkole Nauczycielskiej Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku. Następnie w latach 1927-28 odbywał praktyki w poradni dla dzieci - praktyki pedagogiczne odbył w latach 1927-1928 w Institute for Child Guidance, gdzie zetknął się z psychoterapią. Natomiast w 1931 roku obronił pracę doktorską. Podczas studiów, a potem w pracy terapeutycznej, którą prowadził z dziećmi zapoznał się z różnymi kierunkami terapeutycznymi i teoretycznymi. Carl Rogers podczas tej pracy dążył do pogodzenia dynamicznych teorii psychoanalitycznych z naukowymi, behawiorystycznymi, które dominowały na uniwersytecie. W ten sposób rozpoczął wypracowywanie własnego, unikalnego podejścia do psychoterapii, głównie na podstawie obserwacji poczynionych podczas pracy w poradniach i Towarzystwie Zapobiegania Okrucieństwu wobec dzieci. Swoje spostrzeżenia i teorie opublikował w pierwszej książce pt. „Clinical Treatment of Problem Child”.
W 1940 roku został zatrudniony na Uniwersytecie Stanowym w Ohio. Dwa lata później ukazała się jego druga książka pt. „Doradztwo i psychoterapia”. Następnie w latach 1945-57 prowadził centrum doradcze na Uniwersytecie w Chicago. W tym właśnie okresie, a dokładnie w 1951 roku wydał najważniejszą swoją książkę pt. „Terapia zorientowana na klienta”. W latach 1946-1947 był przewodniczącym Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego.
Carl Rogers w 1964 roku, po okresie pracy na Uniwersytecie Wisconsin przeniósł się do Kalifornii. Tam najpierw pracował w Western Behavioral Science Institute, a następnie od 1968 r. w La Jolla. Stworzył wówczas Centrum Studiów nad Osobą. Zakres jego zainteresowań badawczych i terapeutycznych stanowiła wówczas praca z różnymi osobami zdrowymi i chorymi. Natomiast często skłaniał się ku warsztatom i pracy terapeutycznej z grupami. Z wymienionym Centrum związany był do końca życia.
Carl Rogers w ostatnich latach życia skupiał się głównie na popularyzacji swojego podejścia do psychoterapii. W tym celu podróżował po całym świecie z odczytami i wykładami. Wspólnie z córką, Natalie, organizował i prowadził warsztaty terapii zorientowanej na klienta, samorozwoju i komunikacji międzykulturowej. Odwiedził między innymi Polskę.
