10/07/2025
Urazy mięśni kulszowo-goleniowych stanowią powszechny problem wśród sportowców, wymagający rehabilitacji ukierunkowanej na powrót do optymalnej wydajności sportowej i minimalizację ryzyka ponownego urazu.
Pomimo stosunkowo szybkiego powrotu do aktywności (zazwyczaj w ciągu tygodni), często obserwuje się obniżoną wydajność oraz wysokie wskaźniki reinjury. Skuteczna rehabilitacja wymaga od praktyków (np. trenerów, fizjoterapeutów) dogłębnego zrozumienia etiologii i mechanizmów urazów kulszowo-goleniowych, biegłości w przeprowadzaniu oceny klinicznej oraz bezpiecznego i progresywnego obciążania uszkodzonego obszaru.
Geneza naciągnięć kulszowo-goleniowych jest dwojaka: może wynikać ze skumulowanych mikrourazów tkanki, prowadzących do jej osłabienia i podatności na pozornie niegroźne bodźce (np. bieganie z submaksymalną prędkością), lub być efektem jednorazowego, silnego bodźca przekraczającego wytrzymałość jednostki mięśniowo-ścięgnistej (np. gwałtowne zgięcie w stawie biodrowym).
Niezależnie od pierwotnej przyczyny, kluczowe mechanizmy prowadzące do urazu obejmują: (1) wysokie siły działające na jednostkę mięśniowo-ścięgnistą (czynne lub bierne), (2) wydłużenie jednostki mięśniowo-ścięgnistej poza fizjologiczne zakresy oraz (3) ruchy o wysokiej prędkości.
Choć nie jest w pełni jasne, czy wszystkie te czynniki muszą współwystępować, stanowią one fundamentalną podstawę przy projektowaniu programów prewencji i rehabilitacji.
Kluczowym elementem rehabilitacji jest powrót do biegu z dużą prędkością, co jest niezbędne dla wielu dyscyplin sportowych i stanowi częsty mechanizm inicjujący naciągnięcia kulszowo-goleniowe.
W procesie rehabilitacyjnym należy implementować ćwiczenia ekscentryczne mięśni kulszowo-goleniowych, wzmacniać prostowniki bioder, aby przygotować sportowców na wymagania dynamicznego biegu i skorygować istniejące deficyty siły i struktury mięśniowej a także techniki biegu i poruszania się.