resuscytacja.plus

05/07/2025

Warto przypomnieć w erze błyskawicznych powodzi. Niesamowite …

🔍 Znieczulenie w ekstremalnych warunkach – jak uratowano dzieci z jaskini Tham Luang. Śmiało mogę napisać to nie była tylko operacja nurkowa. To była precyzyjna misja medyczna na granicy ludzkich możliwości. 👀😲❤️

Operacja ratunkowa, która poruszyła cały świat, była nie tylko wyzwaniem logistycznym, ale też medycznym. Jak uśpić dziecko na 3 godziny nurkowania, tak by oddychało samodzielnie, nie obudziło się w wodzie i nie zerwało maski?

Australijski anestezjolog dr Richard Harris i zespół nurków zaplanowali niewiarygodnie odważny schemat: pełne znieczulenie ketaminą podaną domięśniowo – w jaskini, w wodzie, w absolutnej ciemności. Żadnego wcześniejszego precedensu w historii medycyny.

Uproszczony system dawkowania, dokładne szkolenie nurków, awaryjne podania w wąskich tunelach – wszystko po to, by dzieci wyszły żywe. Ketamina okazała się jedynym środkiem, który spełniał warunki tej misji: pozwalała utrzymać oddech, była odporna na błędy dawkowania, nie wymagała intubacji.

To nie tylko opowieść o ratowaniu – to historia medycznej odwagi, kreatywności i zimnej krwi.

👉Podczas opracowywania planu znieczulenia, RJH (dr Richard Harris) konsultował się szeroko z innymi specjalistami, w tym anestezjologami dziecięcymi i psychiatrami.

Poza przypadkiem Edgara P***a z czasów II wojny światowej, nie znaleziono precedensu dla zanurzania ludzi w znieczuleniu ogólnym.

Rozważano wiele leków, takich jak benzodiazepiny, klonidyna czy chloralhydrat, ale ostatecznie wybrano ketaminę ze względu na jej skuteczność w trudnych warunkach oraz szeroki margines bezpieczeństwa.

Ketamina pozwalała na utrzymanie oddechu własnego, dawała stabilność krążeniową i mogła być podawana domięśniowo — idealna w rękach niewykwalifikowanych nurków jaskiniowych.

Z uwagi na konieczność uproszczenia dawek, ratowanych podzielono na „małych” (ok. 40 kg) i „dużych” (ok. 50 kg). Ratownicy – amatorzy otrzymali przygotowane wcześniej dawki 100 mg lub 125 mg ketaminy w zależności od klasyfikacji dziecka.

Choć prowadziło to do pewnych odchyleń w dawkowaniu, było to bezpieczniejsze niż ryzyko błędu podczas obliczeń w ciemnych, wilgotnych korytarzach jaskini.

Operacja rozpoczęła się 15 dni po wejściu drużyny do jaskini i trwała trzy dni (8–10 lipca). Każdego dnia ratowano 4–5 dzieci. Dziecko na czczo od godziny 6:00 otrzymywało najpierw 0,5 mg alprazolamu w celu zmniejszenia lęku.

Następnie w kombinezonie neoprenowym schodziło do anestezjologa, który podawał atropinę domięśniowo (przeciw ślinotokowi), a potem ketaminę – również domięśniowo. Po potwierdzeniu głębokiego znieczulenia i utrzymania własnego oddechu, dziecku zakładano maskę pełnotwarzową i aparat nurkowy.

Każde dziecko transportowano w pozycji twarzą w dół, z kończynami skrępowanymi – dla uniknięcia przypadkowego ściągnięcia maski i zaczepów w wąskich tunelach. W razie konieczności w trakcie drogi nurkowie podawali kolejne dawki ketaminy, najczęściej w ciasnych przestrzeniach między syfonami. Operacja była precyzyjnie koordynowana, a każde dziecko otrzymało 3–4 dawki przypominające podczas ewakuacji.

Po wyciągnięciu z zalanej jaskini dzieci były badane najpierw przez zespół medycyny podwodnej, potem w polowym szpitalu wojskowym. Największym zagrożeniem była hipotermia – jedno z dzieci miało temperaturę ciała zaledwie 29,6°C, ale dzięki szybkiej interwencji nie doznało żadnych uszkodzeń.

Mimo że dzieci przebywały nieprzytomne pod wodą, żadne się nie utopiło. Tylko jeden chłopiec miał krótki skurcz krtani, a u trójki zauważono niewielkie zmiany w płucach. Co najważniejsze – żadne z dzieci nie pamiętało nic z samej akcji ratunkowej. To pokazuje, jak skuteczne i głębokie było znieczulenie.

To nie była tylko operacja nurkowa. To była precyzyjna misja medyczna na granicy możliwości.

👉cały opis akcji ratunkowej - link w komentarzu pod postem👇

Z ratowniczym pozdrowieniem Kuba. 😉

👉 PS POLECAM FILM "TRZYNASTU" 👇

Prawdziwa historia przedstawiona w filmie "Trzynastu" opowiada o dwunastu chłopcach z tajlandzkiej drużyny piłkarskiej i ich trenerze, którzy podczas wycieczki po jaskini Tham Luang zostają uwięzieni przez nieoczekiwane opady deszczu w komorze we wnętrzu góry. W labiryncie zalanych tuneli grupa staje przed niemożliwym wyzwaniem. Zespół światowej klasy nurków pokonuje kilometry niebezpiecznych korytarzy, aby odkryć, że odnalezienie chłopców to dopiero początek problemów.

👉Link bezpośredni do filmweb w komentarzu pod postem 👇

13/06/2025

🚑 Jak długo trwa przyniesienie AED ? Nowe badanie pokazuje, dlaczego każda sekunda ma znaczenie! ⚡🧐

👉Nowe badanie Gramm i wsp. (2025) pokazuje, że dystans do defibrylatora AED ma kluczowe znaczenie dla przeżycia osoby z zatrzymaniem krążenia poza szpitalem. Mimo że aplikacje mobilne mogą wskazać lokalizację AED, brakuje jasnych wytycznych: Jestem sam - biec po AED czy od razu rozpocząć RKO ?

🔍 Co zbadano?

30 uczestników biegło po AED z dystansów 200 m, 400 m i 600 m (w obie strony odpowiednio 400 m, 800 m i 1 200 m).

Testy odbywały się w warunkach miejskich (z przeszkodami jak światła, tłum, pogoda) i na torze (bez przeszkód).

📊 Wyniki:

Średni czas dla 200/400 m: 4,05 min

400/800 m: 6,62 min

600/1 200 m: 8,62 min

Torowy bieg 400/800 m (bez przeszkód): 4,35 min

🚨 Wniosek?

Bariery mobilności, takie jak sygnalizacja świetlna, pojazdy mechaniczne, warunki pogodowe i piesi, mają znaczący wpływ na czas potrzebny na dostarczenie AED.

Korzystając z tych przebiegów symulacyjnych, wykazaliśmy, że krótka odległość do AED jest prawdopodobnie niezbędna, aby wpłynąć na przeżycie.

W porównaniu z naszymi krajowymi czasami pierwszej reakcji ZRM (USA), tylko odległość 200/400 m pozwala realnie dostarczyć AED przed przyjazdem służb ratunkowych.

📣 Dlaczego to ważne?

Projektując rozmieszczenie AED w przestrzeni publicznej, liczy się nie tylko „gdzie”, ale też „jak daleko i czy bez przeszkód dostępne”. Czas to życie. Dosłownie.

Strategiczne rozmieszczenie AED i ograniczenie dystansu dostępu mogą bezpośrednio zwiększyć przeżywalność w nagłym zatrzymaniu krążenia.

👉 Link bezpośredni do cytowanego badania w komentarzu pod postem: 👇

Gramm ER, Gumucio JA, Flickinger K, Salcido DD, Menegazzi JJ. Improving Bystander Response: How Long Does It Take to Retrieve an AED From Varying Distances. Prehosp Emerg Care. 2025 Apr 1:1-5. doi: 10.1080/10903127.2025.2475323. Epub ahead of print. PMID: 40126392.

Z ratowniczym pozdrowieniem Kuba. 😉

11/05/2025

Stymulacja fajnie, fajnie ale czamu saturator nie podłączon ?

27/04/2025

24/04/2025

Nasz tydzień dla serca w GCM . Jak możecie sprawić by chory który docier do Szpitala miał większe szanse:

23/04/2025

https://www.facebook.com/share/v/163oossZYS/?mibextid=wwXIfr

05/03/2025

https://natural.pl/konkursy/ratuj-z-sercem/

Natural.pl to norweskie suplementy diety. W naszym sklepie znajdziesz m.in. najpopularniejsze kwasy omega-3 w Polsce, a na blogu - dowiesz się więcej o własnym organizmie. Sprawdź nas!

15/11/2024

On this day in 1952, Dr. Paul Zoll reported in NEJM the first description of two patients whose hearts were resuscitated using electric charges. Today, automatic external defibrillators (AEDs) are used everywhere to save lives, including in airports, sports arenas, and gyms.

Read “Resuscitation of the Heart in Ventricular Standstill by External Electric Stimulation,” published in NEJM on November 13, 1952: http://nej.md/GUw39W

This illustration comes from the 2019 Review Article “Lay Responder Care for an Adult with Out-of-Hospital Cardiac Arrest”: https://nej.md/383CaM0

08/11/2024

Położenie przednio boczne elektrod zostaje. Po trzeciej defibrylacji warto rozważyć zmianę na ułożenie przednio tylne (w ALS).

Wszystkie najnowsze badania dotyczące tego tematu były stronnicze i niskiej jakości.

Oczywiście wszystko się może zmienić jak ktoś przed publikacją wytycznych wyciągnie z kapelusza wiarygodne RCT z wyższością przednio tylnego ułożenia elektrod w czasie defibrylacji.

"(...)
Konsensus w sprawie umieszczania elektrod samoprzylepnych podczas zatrzymanie akcji serca poza szpitalem

Nie znaleziono żadnych RCT porównujących skutki różnych pozycji elektrod dla jakichkolwiek krytycznych lub ważnych wyników poza opornym migotaniem komór/pVT (migotanie komór/pVT utrzymujące się po trzech kolejnych próbach defibrylacji).

Zidentyfikowaliśmy dwa badania obserwacyjne u pacjentów z zatrzymaniem krążenia poza szpitalem (OHCA). Całkowita pewność dowodów została oceniona jako bardzo niska dla wszystkich wyników, głównie z powodu bardzo poważnego ryzyka błędu.

Wszystkie poszczególne badania były obarczone krytycznym ryzykiem błędu z powodu czynników zakłócających. Z tego powodu, a także ze względu na wysoki stopień heterogeniczności i niedobór badań, nie można było przeprowadzić metaanaliz, a przedstawiono podsumowanie narracyjne poszczególnych badań.

W przypadku krytycznego wyniku korzystnego wyniku neurologicznego przy wypisie ze szpitala zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na bardzo poważne ryzyko stronniczości i pośredniości) z jednego badania kohortowego obserwacyjnego (Lupton 2024 e2431673) przeprowadzonego przez jedną agencję pogotowia ratunkowego (EMS).

Protokół EMS zalecał początkowe umieszczenie elektrod w pozycji przednio-tylnej, jeśli było to wykonalne, oraz zmianę na pozycję przednio-boczną po trzech kolejnych nieudanych wstrząsach.

Badanie, w którym wzięło udział 255 pacjentów z pozaszpitalnym zatrzymaniem krążenia, nie wykazało istotnych korzyści z początkowego położenia elektrod w pozycji przednio-tylnej w porównaniu z początkowym położeniem przednio-bocznym (34,2% w porównaniu z 22,7%, skorygowany OR 1,86 [95% CI 0,98, 3,51]; dzięki interwencji przeżyło 126 pacjentów więcej/1000 [95% CI, od 4 pacjentów mniej/1000 do 280 pacjentów więcej/1000).

W przypadku krytycznego wyniku przeżycia do wypisu ze szpitala zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na bardzo poważne ryzyko błędu systematycznego i pośredniości) z jednego badania kohortowego obserwacyjnego (Lupton 2024 e2431673), które nie wykazało istotnych korzyści z początkowego położenia elektrod w pozycji przednio-tylnej w porównaniu z początkowym położeniem przednio-bocznym (34,2% w porównaniu z 25,8%, skorygowany OR 1,55 [95% CI 0,83, 2,90]; dzięki interwencji przeżyło 92 pacjentów więcej/1000 [95% CI, od 34 pacjentów mniej/1000 do 244 pacjentów więcej/1000).

W przypadku ważnego wyniku powrotu spontanicznego krążenia zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na bardzo poważne ryzyko błędu systematycznego i pośredniości) z jednego badania kohortowego obserwacyjnego (Lupton 2024 e2431673), które wykazało znaczącą korzyść z początkowego położenia podkładki przednio-tylnej w porównaniu z początkowym położeniem przednio-bocznym (74,1% w porównaniu z 50,5%, skorygowany OR 2,64 [95% CI 1,50, 4,65]; 224 pacjentów więcej/1000 miało ROSC po interwencji [95% CI, 100 pacjentów więcej/1000 do 321 pacjentów więcej/1000 miało ROSC po interwencji).

W przypadku ważnego wyniku powodzenia defibrylacji zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na bardzo poważne ryzyko błędu systematycznego, poważną pośredniość i niedokładność) z jednego retrospektywnego badania przed-po (Steinberg 2022-16) wykorzystującego dane z elektronicznego defibrylatora zarejestrowane w pozaszpitalnych przypadkach zatrzymania krążenia z początkowym migotaniem komór lub beztętnowym częstoskurczem komorowym.

Powodzenie defibrylacji określono retrospektywnie przy użyciu EKG, przy czym powodzenie zdefiniowano jako zakończenie migotania komór 5 sekund po wstrząsie. W zestawie danych przedsercowych 207 pacjentów otrzymało 1023 wstrząsy z przednio-tylnym rozmieszczeniem elektrod (jedna elektroda umieszczona z przodu z lewej strony, a druga poniżej lewej łopatki), w porównaniu z 277 pacjentami z zestawu danych poresuscytacyjnych, którzy otrzymali 1020 wstrząsów z przednio-bocznym (standardowym) rozmieszczeniem elektrod (jedna elektroda umieszczona pod prawym obojczykiem tuż przy mostku, a druga elektroda umieszczona w środkowej części pachy na tym samym poziomie co elektroda EKG V6).

Nie zaobserwowano różnicy w powodzeniu defibrylacji między rozmieszczeniem elektrod przednio-tylnym i przednio-bocznym (82,1% w porównaniu z 82,2%, p = 0,99; OR 1,08 [95% CI, 0,61–1,91], p = 0,8).

Zmiana wektora, zdefiniowana jako defibrylacja z użyciem nowego zestawu elektrod umieszczonych w położeniu przednio-tylnym u pacjentów z opornym migotaniem komór (tj. utrzymywaniem się migotania komór lub beztętnowego częstoskurczu komorowego (pVT) po trzech kolejnych defibrylacjach przednio-bocznych):

W przypadku krytycznego wyniku korzystnego wyniku neurologicznego przy wypisie ze szpitala zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone o poważne ryzyko stronniczości, pośredniości i bardzo poważnej nieprecyzyjności) z jednego klastrowego randomizowanego kontrolowanego badania (Cheskes 2022-1947), które zostało przedwcześnie przerwane z powodu pandemii COVID-19, porównującego defibrylację ze zmianą wektora (pozycja przednio-tylna) ze standardową defibrylacją przednio-boczną u dorosłych pacjentów podczas OHCA.

Badanie, obejmujące 280 pacjentów, nie wykazało istotnych korzyści z pozycji elektrod w pozycji przednio-tylnej w porównaniu z przednio-boczną (16,2% w porównaniu z 11,2%, skorygowany RR 1,48 [95% CI 0,81, 2,71]; 54 więcej pacjentów/1000 przeżyło dzięki interwencji [95% CI, 21 mniej pacjentów/1000 do 191 więcej pacjentów/1000 przeżyło dzięki interwencji]).

W przypadku krytycznego wyniku przeżycia do wypisu ze szpitala zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na poważne ryzyko błędu systematycznego, pośredniości i niedokładności) z jednego klastrowego badania z randomizacją kontrolowaną (Cheskes 2022-1947), w którym stwierdzono poprawę przeżycia do wypisu ze szpitala w przypadku zmiany wektora na położenie podkładki przednio-tylnej w porównaniu z położeniem elektrod w pozycji przednio-bocznej (21,7% w porównaniu z 13,3%, skorygowany RR 1,71 (95% CI 1,01, 2,88); dzięki interwencji przeżyło 95 pacjentów więcej/1000 [95% CI, od 1 pacjenta więcej/1000 do 251 pacjentów więcej/1000].

W przypadku ważnego wyniku powrotu spontanicznego krążenia (ROSC) zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na poważne ryzyko błędu systematycznego, pośredniości i bardzo poważnej nieprecyzyjności) z pojedynczego klastrowego badania z randomizacją kontrolowaną (Cheskes 2022-1947), które nie wykazało znaczącej poprawy po zmianie wektora na położenie podkładki przednio-tylnej w porównaniu z przednio-bocznym (35,4% w porównaniu z 26,5%, skorygowany RR 1,39 (95% CI 0,97, 1,99); 103 pacjentów więcej/1000 przeżyło dzięki interwencji [95% CI, 8 pacjentów mniej/1000 do 262 pacjentów więcej/1000 przeżyło dzięki interwencji]).

W przypadku ważnego wyniku zakończenia migotania komór (VF) zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na poważne ryzyko stronniczości, pośredniości i niedokładności) z pojedynczego klastrowego badania z randomizacją kontrolowaną (Cheskes 2022-1947), w którym stwierdzono wyższy wskaźnik zakończenia ze zmianą wektora na położenie elektrod w pozycji przednio-tylnej w porównaniu z przednio-bocznej (79,9% w porównaniu z 67,6%, skorygowany RR 1,18 (95% CI 1,03, 1,36); 122 pacjentów więcej/1000 uzyskało skuteczną defibrylację po zastosowaniu interwencji [95% CI, 20 pacjentów więcej/1000 do 244 pacjentów więcej/1000 uzyskało skuteczną defibrylację po zastosowaniu interwencji]).

Zatrzymanie akcji serca w szpitalu

Nie znaleziono badań dotyczących zatrzymania akcji serca w warunkach szpitalnych.

Zatrzymanie akcji serca u dzieci

Nie znaleziono badań dotyczących przypadków zatrzymania akcji serca u dzieci.

Rozmiar elektrod
Nie znaleziono żadnych badań RCT dotyczących wyników leczenia pacjentów, w których porównywano by wpływ różnych rozmiarów elektrod i rozmiaru standardowego na jakiekolwiek krytyczne lub ważne wyniki.

W przypadku ważnego wyniku powodzenia defibrylacji zidentyfikowaliśmy dowody o bardzo niskiej pewności (obniżone ze względu na bardzo poważne ryzyko błędu i poważną pośredniość) z badania obserwacyjnego przed i po wdrożeniu (Yin 2023 109754), które nie wykazało istotnej różnicy między dużym rozmiarem podkładki (113 cm2) a małym rozmiarem elektrod (65 cm2) (86% w porównaniu z 88,8%, OR 0,82 (95% CI 0,42, 1,60); u 21 pacjentów mniej/1000 defibrylacja zakończyła się powodzeniem [95% CI, u 39 pacjentów mniej/1000 do 119 pacjentów więcej/1000 defibrylacja zakończyła się powodzeniem w przypadku interwencji]).

Zatrzymanie akcji serca w szpitalu

Nie znaleziono badań dotyczących zatrzymania akcji serca w warunkach szpitalnych.

Zatrzymanie akcji serca u dzieci

Nie znaleziono badań dotyczących przypadków zatrzymania akcji serca u dzieci.

(...)"

24/10/2024

08/09/2024

Nasza bratnia strona strona "Ratuj z Sercem" zamieściła wyniki konkursu przeprowadzonego wraz z firmą Natural Pharmaceuticals, dzięki której 10 miejsc, często w małych miejscowościach wzbogaciło się o darmowe AED i to podobno nie ostatnie słowo... liczę na dalszy ciąg tej współpracy i na to ze inne firmy pójdą tym tropem. Często widzę konkursy gdzie nagrodą jest TV lub komórka, AED jest w podobnej cenie a może ratować życie przez lata. Dodatkowo , zamieścili w ząłączniku nieźle, szczegółowo, opracowany algorytm resuscytacji z AED. :)). GRATULUJEMY !!!

Natural.pl to norweskie suplementy diety. W naszym sklepie znajdziesz m.in. najpopularniejsze kwasy omega-3 w Polsce, a na blogu - dowiesz się więcej o własnym organizmie. Sprawdź nas!