Gabinet Psychoterapii Marta Reichel

29/01/2022

17/12/2021

Dzień Dobry 💚 💙 💛, miłego tygodnia 😘

17/12/2021

17/12/2021

„Największą potrzebą nawet bardzo skonfliktowanych ze swoimi rodzicami, łamiących zasady nastolatków jest zrozumienie i akceptacja ze strony rodziców. Dziecko nie potrzebuje już w tym momencie dorosłego po to, żeby mówił mu co robić, ale właśnie po to, by był przy nim, wierzył w nie i pomagał w trudnościach. By stanowił ostatnią deskę ratunku, gdy dziecko mierzy się ze skutkami swoich błędów, które nieuchronnie musi popełniać i to wielokrotnie, bo na tym polega rozwój.
Jest to jednak dla rodziców bardzo trudne, ponieważ mają w sobie głęboki lęk, że akceptacja oznacza przyzwolenie na robienie przez dziecko tego wszystkiego, na co ma ono ochotę (w domyśle – dziecko na pewno ma ochotę na złe rzeczy). W rzeczywistości akceptacja jest dla dziecka pomocą w dotarciu do swojego prawdziwego ja, swoich uczuć i potrzeb, które nie służą ranieniu innych, lecz trosce o dobro własne i dzielenie się z ludźmi.
Bezwarunkowa akceptacja jest też najsilniejszą tarczą ochronną przeciwko różnorakim naciskom z zewnątrz, presji grupy, głupim pomysłom. Dziecko, które czuje się kochane i akceptowane w domu, nie ma w sobie tak dużego ciśnienia na to, żeby zaistnieć między rówieśnikami i dopasować się do wymagań grupy. Łatwiej sobie radzi z obawami o to, co stanie się, kiedy jakieś jego zachowanie okaże się niepopularne albo źle odebrane. Paradoksalnie to z takich dzieci wyrastają prawdziwi liderzy, którzy są tak wewnętrznie przekonani do tego, żeby robić swoje, że potrafią za sobą pociągnąć również innych.”
Agnieszka Stein, „Dziecko z bliska idzie w świat”
Fot. Rayul/unsplash

17/12/2021

Agnieszka Jucewicz: Co się dzieje w mózgu osoby uzależnionej, kiedy używka już nie daje przyjemności, tylko po prostu przynosi ulgę w cierpieniu?
Anna Lembke: Badając ten mechanizm, a przede wszystkim pracując z uzależnionymi, zrozumiałam, że deficyt dopaminy, który pojawia się na skutek przebodźcowania mózgu bardzo silnymi doznaniami, może się utrzymywać długo po tym, jak uzależniona osoba odstawi daną substancję czy aktywność. Czasami ten deficyt utrzymuje się miesiącami, a czasem nawet latami i przypomina kliniczną depresję. To sprawia, że te osoby są cały czas bardzo podatne na nawrót uzależnienia.

Agnieszka Jucewicz: Czy ten chroniczny deficyt oznacza, że nic ich nie cieszy?
Anna Lembke: Dokładnie tak. Na początku leczenia pacjenci często mówią: „Wszystko jest takie szare, mdłe". To, co kiedyś sprawiało radość, już nie działa, bo jest "za słabe". Jedna z pacjentek, uzależniona od smartfona i mediów społecznościowych, na moją sugestię, żeby spróbowała przejść się przez park bez patrzenia w telefon czy słuchania czegokolwiek, a tylko patrzyła na drzewa, ludzi i okolicę, spytała: „Ale po co? To takie nudne!".

Agnieszka Jucewicz: Niejedna osoba się w tym opisie odnajdzie.
Anna Lembke: Ten brak umiejętności cieszenia się z codzienności dotyka dziś nie tylko osoby uzależnione. Jesteśmy bez przerwy bombardowani ekscytującymi obrazami, informacjami, wizjami alternatywnych, bardziej atrakcyjnych rzeczywistości. Przy nich taki zwykły spacer przez park, który kiedyś dawał dużo spontanicznej radości, wypada blado. Zaawansowane technologie sprawiły, że nasze mózgi przyzwyczajają się do większych i mocniejszych wyrzutów dopaminy.

fragment rozmowy Agnieszki Jucewicz, Każdy ma dziś swoją "maszynę do masturbacji"
z Anną Lembke, autorką „Dopamine Nation. Finding Balance in the Age of Indulgence"
fot Idin Ebrahimi

17/11/2021

Nasze pierwsze warsztaty Halloween za nami!
Było baaaaardzo słodko i very spoooooooky 🎃👻🍭🍬🍫

18/10/2021

Zmiana przychodzi znienacka i dotyka Cię lekko w ramię. Co wtedy czujesz? Czy boisz się, że przed Tobą znów stoi Nieznane? Czy może patrzysz w przyszłość z ciekawością? Czy wiesz, że zmiana – mimo że się jej obawiasz – jest najlepszą rzeczą, jaka się przytrafia, dlatego że zabiera Cię do miejsc, których bez niej nie mógłbyś odkryć? Zmiana jest wyzwaniem, okazją do nauki, uczenia się życia i budowania swojej siły. Nie martw się na zapas 😊 Wszystko będzie dobrze!

18/10/2021

Czy czujesz zmianę, która lekko jak liść dotyka twojego ramienia? Bądź z nią. Bądź nią. Pozwól się zaprowadzić do miejsca, którego bez niej nie zdołałbyś znaleźć.

18/10/2021

https://fb.me/e/1PjVsFU12
Odzyskiwanie czucia to, z perspektywy męskiego świata, proces wciąż niedoceniany. Większość z nas, kobiet, rozwija i pielęgnuje umiejętności „robienia”, „działania”, "myślenia", „ciężkiej pracy”, „podejmowania logicznych kroków”, aby osiągnąć tak oczekiwany społecznie sukces. I to działa… do momentu, gdy nie znajdziemy się na rozdrożu i zaczniemy zadawać sobie trudne pytania - Dlaczego właściwie żyję w taki sposób? Dlaczego czuję się wyczerpana? Dlaczego wciąż jestem spięta? Jak mogę żyć głębiej, z poziomu mego najgłębszego ja? Czego JA tak naprawdę chcę i co JA tak naprawdę czuję?
Czy Twoja kobiecość pragnie czuć przepływ życia? Czy tęskni za tym, aby być w swoim ciele, poruszać się w świecie, czując?
Czy tęskni za tym, aby doświadczać głębokiej przyjemności?
Chce dowiedzieć się więcej o tym, jak pracować z własną energią s3ksualną?
Czy szuka jak uznać siebie – kobietę, która przyjmuje siebie w całości - wraz ze swoją zmysłowością?
Zaproś i ugość swoją kobiecość, tę która czerpie przyjemność ze zmysłów, z własnego ciała i życia.
Kobiecość, która jest podekscytowana byciem sobą, która stawia swoją przyjemność na pierwszym miejscu.
Kobiecość, która jest w swoim ciele i wie, jak pielęgnować swój energetyczny potencjał.
Połączenie ze sobą i swoją zmysłowością jest aktem obecności, zadbaniem o siebie. Zastąpieniem słów „powinnam” i „muszę” połączeniem z „czuję”.
Kobieta, która odzyskuje połączenie ze swym ciałem i energią ma wolność wyboru życia obejmującego pełne spektrum emocji. Czuje wewnętrzną jedność z sobą samą.
To kobieta uśmiechająca się nawet do swoich organów.
Zapraszam ☯️ 6.11 Tao dla kobiet - inicjacja online
______
🌊☯🌞🌿
zdj

06/10/2021

W Therapify pomożemy Ci wybrać odpowiedniego specjalistę - umów się na bezpłatną konsultację: https://therapify.eu/pl/pomoc-w-doborze-psychologa0:00 Wstęp0:...

06/10/2021

Psychoterapia to trudne powołanie, a terapeuta, który odniósł sukces, musi umieć znosić izolację, niepokój i frustrację nieuchronnie związane z tą pracą.
Cóż to za paradoks: dla psychoterapeutów, którzy tak zachęcają pacjentów do bliskości, największym zawodowym zagrożeniem jest izolacja.
A właśnie terapeuci aż nazbyt często są stworzeniami samotnymi: cały swój dzień pracy spędzają odizolowani wraz z kolejnymi pacjentami od świata i rzadko spotykają kolegów, chyba że podejmą wytężony wysiłek, by zorganizować jakieś wspólne działania.
Tak, oczywiście, codzienne sesje indywidualne są przesycone bliskością, ale ta forma bliskości nie wystarczy do podtrzymania życia terapeuty; ta bliskość nie syci tak i nie odnawia, jak sycą i odnawiają głębokie, pełne miłości związki z przyjaciółmi i rodziną.
Co innego być dla kogoś, a co innego - być w związkach, które są w równym stopniu dla kogoś, jak i dla mnie.
Irvin Yalom
fot Priscilla Du Preez

06/10/2021

Kiedyś zrozumiesz

Że życie to zbieranie doświadczeń, a nie rzeczy. Że kilkoro przyjaciół jest ważniejszych niż tłumy nieznanych osób. Że jeden partner na stałe jest lepszy niż wielu od czasu do czasu. Że pieniądze szczęścia nie dają dopiero wtedy, gdy się je ma. Że większość Twoich problemów pochodzi z kultury i od rodziców. Że najlepszą inwestycją są umiejętności. Że 99% Twoich zmartwień dzieje się tylko w Twojej głowie. Że to, co czujesz, jest ważniejsze niż zasady. Że świadomość myśli, zachowań i emocji jest potrzebna w każdej dziedzinie życia. Że wszyscy przechodzą przez podobne etapy w życiu. Że wcale nie byłeś taki mądry, jak myślałeś. Że nie doceniałeś tego, co miałeś, i przeceniałeś to, czego nie miałeś. Że najwięcej do powiedzenia o Tobie mają ci, którzy Cię nie znają. Że jakość życia jest tym lepsza, im bardziej jesteś sobą. Że mając dobry pomysł oraz ciężko pracując w sprzyjających warunkach można osiągnąć wszystko. Że czujesz się lepiej gdy dajesz, niż gdy bierzesz. Że wszystko, co się wydarzyło w Twoim życiu, było potrzebne, byś dziś był tu, gdzie jesteś. Że intuicja jest równie ważna co wiedza. Że bez pomocy sobie nie można pomóc innym. Że z każdego, nawet najgorszego, wydarzenia można wyciągnąć wnioski. Że dopóki nie przestaniesz żałować, nie uwolnisz się od przeszłości. Że ludzi poznaje się w momentach kryzysowych, a nie wtedy, gdy wszystko dobrze idzie. Że masz gorsze zdanie o sobie niż inni o Tobie. Że mało kto Cię tak naprawdę zna. Że nikt za Ciebie nie rozwiąże Twoich problemów. Że nie można uciec od siebie. Że nie ma sensu udawać, że się czegoś nie czuje. Że miłość jest bezpieczniejsza niż udawana obojętność. Że straciłeś wiele czasu na wymówki. Że częściej wygrywałeś dzięki swojej pracy niż szczęściu. Że zrobiłeś w życiu rzeczy, dzięki którym innym jest lepiej. Że jesteś OK.

Ściskam
Mat

06/10/2021

Niby proste. Ale tak naprawdę bardzo trudne. Bo my jako dzieci też dostawaliśmy na czerwono. A utrwalony schemat sam się uruchamia. Nowy trzeba rąbać każdego dnia, świadomie i w pocie czoła. Ale powiem Wam, że w 5 klasie na polskim, który prowadziła moja polonistka, Halina Grzelak (Gdyby wiedziała ile ja jej zawdzięczam i jak pamiętam kilka zdań, które powiedziała), był rozbiór zdania. Na kartkówce. No takie rzeczy to nie moja stylówa. Ja jestem go with the flow a nie rozbiory. Popisałam jakieś głupoty i narysowałam zamek, z nudów. Halinka oddała mi pracę z malusieńka dwóją i wielkim napisem 'JAKI PIĘKNY ZAMEK' i dorysowaną królewną. O Halinie Grzelak myślę bardzo często.

06/10/2021

"Nie obchodzi mnie, jak zarabiasz na życie
Chcę wiedzieć, za czym najgłębiej tęsknisz
I czy ośmielasz się marzyć o spełnieniu.
Nie obchodzi mnie ile masz lat.
Chcę wiedzieć, czy pozwolisz, by świat uznał cię za szaloną
I pogonisz za miłością, za marzeniem, za przygodą,
Która przywróci ci życie.
Nie obchodzi mnie, jakie planety masz w kwadraturze księżyca.
Chcę wiedzieć, czy sięgnęłaś głębi swego smutku
Czy pozwoliłaś, by otworzyły cię zdrada i kłamstwo,
Czy też zamknęłaś się w lęku przed nowym bólem.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz znieść ból, mój albo swój
Nie próbując go ukryć, pomniejszyć, ani złagodzić.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz żyć w radości, mojej albo swojej,
Czy potrafisz zapamiętać się w tańcu i pozwolić, by wypełniła cię ekstaza po koniuszki palców
Nie zapominając o ostrożności, realizmie i ograniczeniach, przed jakimi stoi człowiek.
Nie obchodzi mnie, czy twoja historia jest prawdziwa.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz rozczarować kogoś, aby pozostać wierna swojej prawdzie;
Czy potrafisz znieść oskarżenie o zdradę i nie zdradzić własnej duszy;
Czy potrafisz być niewierna, a przez to godna zaufania.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz dostrzec piękno, nawet jeśli nie jest ono ładne, każdego dnia
I na nim właśnie oprzeć swoje życie.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz znieść porażkę, moja albo swoją i nadal,
Stojąc u brzegów jeziora w srebrnej pełni, wołać do księżyca: Tak!
Nie obchodzi mnie, gdzie mieszkasz, ani ile masz pieniędzy.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz wstać po nocy pełnej grozy i rozpaczy,
Słaba, i poraniona aż do kości i zrobić to, co należy zrobić, by nakarmić dzieci.
Nie obchodzi mnie kogo znasz, ani jak się tu dostałaś.
Chcę wiedzieć, czy potrafisz usiąść ze mną w ogniu i nie cofnąć się.
Nie obchodzi mnie, co, gdzie i z kim studiowałaś.
Chce wiedzieć, co cię podtrzymuje od wewnątrz, kiedy wszystko inne zawodzi.
Chce wiedzieć, czy potrafisz być sama ze sobą i czy prawdziwie
Odpowiada ci to towarzystwo
W chwilach pustki."
---Mary Oliver „Marzycielka z gór"
www.mapowaniejoni.com
___________

18/09/2021