EEG Biofeedback, Integracja Sensoryczna Synapsa Słupsk

14/10/2025

Zapraszamy na treningi Biofeedback

🎯 Biofeedback – nowoczesne narzędzie wspierające rozwój dzieci z trudnościami w uczeniu się

Biofeedback, a w szczególności EEG Biofeedback (neurofeedback), to coraz szerzej wykorzystywane narzędzie w terapii dzieci z dysleksją, zaburzeniami uwagi i przetwarzania słuchowego oraz innymi trudnościami neurorozwojowymi.

🔍 Dlaczego warto wdrożyć biofeedback w praktyce terapeutycznej lub edukacyjnej?

1️⃣ Rozwój samoświadomości i regulacji fizjologicznej
Biofeedback umożliwia obserwację i świadomą regulację procesów fizjologicznych – takich jak napięcie mięśniowe, aktywność fal mózgowych czy rytm serca – co sprzyja zwiększeniu kontroli nad reakcjami organizmu i poprawie funkcjonowania poznawczego.

2️⃣ Wsparcie zdrowia psychicznego
Terapia ta znajduje zastosowanie w redukcji objawów lękowych, nadmiernego napięcia, trudności adaptacyjnych oraz zaburzeń koncentracji. W przypadku dzieci z ADHD czy zaburzeniami emocjonalnymi biofeedback wspomaga regulację pobudzenia oraz poprawia zdolności wykonawcze.

3️⃣ Potwierdzona skuteczność w pracy z dziećmi z dysleksją i trudnościami szkolnymi
Badania EEG wskazują na obecność charakterystycznych wzorców aktywności mózgowej u dzieci z trudnościami w czytaniu i pisaniu – np. obniżoną aktywność pasma SMR, zakłócenia rytmów theta/beta czy asymetrię aktywacji półkul. Dzięki EEG Biofeedback możliwa jest celowana modulacja tych wzorców.

4️⃣ Zastosowanie wspomagające terapie sensomotoryczne i metodę Warnkego
Terapia biofeedback może być skutecznym uzupełnieniem metod takich jak integracja odruchów, trening funkcji przetwarzania słuchowego (np. metoda Warnkego) czy ćwiczenia na platformie balansującej. Połączenie treningu neurofizjologicznego z pracą nad integracją sensoryczną przynosi najlepsze rezultaty.

5️⃣ Spersonalizowane podejście i możliwość monitorowania postępów
Biofeedback to technika oparta na indywidualnych reakcjach pacjenta. Daje możliwość bieżącego monitorowania efektów terapii i dostosowywania protokołów treningowych do konkretnych deficytów funkcjonalnych.

📊 Dla kogo?
Terapia biofeedback polecana jest placówkom edukacyjnym, gabinetom terapeutycznym, psychologicznym i logopedycznym, które chcą wdrożyć nowoczesne narzędzia diagnostyczno-terapeutyczne i oferować kompleksowe wsparcie dzieciom z zaburzeniami neurorozwojowymi.

📩 Skontaktuj się z nami, jeśli chcesz dowiedzieć się, jak wdrożyć biofeedback w Twojej placówce lub rozszerzyć ofertę terapeutyczną.
Napisz na: zapytania@biomed.org.pl

21/09/2025

NIEOCZYWISTE PRZEJAWY ROZWOJU W SPEKTRUM AUTYZMU ⬇️

W obszarze poznawczym
• Asymetria umiejętności – bardzo wysoki poziom w jednej dziedzinie (np. pamięć faktów, języki, matematyka) i równocześnie duże trudności w innej (np. organizacja, planowanie). Inaczej nazywa się to ostrym, szpiczastym profilem umiejętności (ang. spiky profile).
• Nietypowe strategie uczenia się – np. zapamiętywanie całych fragmentów tekstów zamiast rozumienia ogólnego sensu.
• Perfekcjonizm poznawczy – silna potrzeba dokładności i szczegółowości, która utrudnia elastyczne myślenie - co nie oznacza, że nie da się tego przekroczyć, można, ale świadomym wysiłkiem.
• Literalne rozumienie – nawet przy wysokim poziomie inteligencji trudności z ironią, podtekstami, „czytaniem między wierszami”; ponownie da się wyuczyć jakiegoś wzoru w tym temacie, można dopytać, analizować później i nabywać rozumienia tego, co zaszło / konsultować się.

W obszarze emocjonalnym
• nieharmonijny rozwój – np. nastolatek, który wciąż potrzebuje dziecięcych rytuałów bezpieczeństwa, ale w innych aspektach funkcjonuje dojrzale.
• Silne, ale nietypowo wyrażane emocje – zamiast łez przy smutku może pojawić się złość, milczenie albo reakcja „bez emocji”.
• Nietypowe źródła lęku – np. przed zmianą planu dnia, hałasem, kolorem ubrania.
• Opóźniona reakcja emocjonalna – emocje mogą pojawić się dopiero kilka godzin po zdarzeniu.

W obszarze społecznym
• Nadmierna uprzejmość i „dorosłość” – dziecko wydaje się wyjątkowo grzeczne, ale to wynik sztywnego trzymania się zasad.
• Dosłowne przestrzeganie reguł – traktowane jako „upór” lub „nieelastyczność”.
• Silne przywiązanie do jednej osoby zamiast równoległych relacji w grupie.
• Maskowanie przez naśladowanie – dziecko wydaje się typowo funkcjonować, ale to wynik ciężkiej pracy w odgrywaniu roli.

W obszarze sensorycznym i motorycznym
• Nieoczywiste trudności sensoryczne – np. problem tylko z jednym rodzajem tkaniny, specyficzną wysokością dźwięku, czy układem światła w pomieszczeniu.
• Dziwne wybiórcze reakcje – np. dziecko nie reaguje na głośny hałas, ale wpada w panikę na dźwięk chrupania chipsów.
• Niepewność ruchowa – drobne niezgrabności, trudności w sporcie, które nie są ewidentną niepełnosprawnością, ale utrudniają zabawy ruchowe.
• Zachowania samoregulacyjne „ukryte” – np. obgryzanie skórek, skubanie metek, pocieranie ołówka, które wyglądają jak „nawyki”, a są formą stymowania.

W obszarze zainteresowań i rozwoju tożsamości
• Monotematyczne zainteresowania – mogą być społecznie akceptowane (np. piłka nożna, gry komputerowe, konie), więc nie wyglądają „nietypowo”, ale różnią się intensywnością i głębokością.
• Wczesne, nietypowe pytania egzystencjalne – dzieci zastanawiają się nad śmiercią, nieskończonością, sprawiedliwością w wieku, gdy rówieśnicy interesują się zabawkami.
• Tworzenie własnych systemów – np. wymyślone języki, klasyfikacje, uporządkowane kolekcje, których inni nie rozumieją.

W codziennym funkcjonowaniu
• Nadmierna potrzeba rutyn – niewielkie zmiany (np. inna kolejność potraw na talerzu) powodują duży stres.
• Specyficzne nawyki snu i jedzenia – wybiórczość pokarmowa, rytuały przed snem.
• Nieregularna energia – okresy hiperaktywności przeplatane nagłym wyczerpaniem, interpretowane jako „lenistwo” albo „niechęć”.
• Trudności w samoobsłudze przy dobrym poziomie intelektualnym – np. ubieranie się, organizacja rzeczy, punktualność.

Przejawy te często nie są rozpoznawane jako spektrum, bo mogą wyglądać jak „indywidualne cechy charakteru”, „talenty”, „dziwactwa” albo „problemy wychowawcze”.
To sprawia, że wiele osób w spektrum diagnozuje się dopiero w dorosłości.

07/06/2025

Opóźnienia w rozwoju motorycznym dziecka mogą wpływać na jego edukację i codzienne czynności

Rozwój motoryczny dziecka jest fundamentem jego ogólnego funkcjonowania – zarówno w sferze fizycznej, jak i poznawczej, emocjonalnej oraz społecznej. Gdy pojawiają się opóźnienia w tym obszarze, mogą one znacząco wpływać na zdolność dziecka do uczestniczenia w edukacji, zabawie i codziennym życiu. Zrozumienie przyczyn, objawów oraz konsekwencji opóźnień motorycznych jest kluczowe dla wczesnej interwencji i wsparcia.

Czym są opóźnienia w rozwoju motorycznym?
Opóźnienia w rozwoju motorycznym to sytuacje, w których dziecko nie osiąga określonych kamieni milowych w przewidywanym czasie. Dotyczą one zarówno motoryki dużej (np. siadanie, chodzenie, bieganie), jak i małej (np. chwytanie, rysowanie, zapinanie guzików). Nie każde dziecko rozwija się w tym samym tempie, jednak istotne odchylenia od normy powinny być sygnałem do działania.

Jak wpływają na edukację?
Dzieci z opóźnieniem w rozwoju motorycznym mogą mieć trudności z wykonywaniem zadań wymagających precyzji i koordynacji, takich jak pisanie, wycinanie czy układanie klocków. Problemy z motoryką małą mogą skutkować trudnościami w nauce pisania i rysowania, co z kolei wpływa na osiągnięcia edukacyjne i samoocenę dziecka. Z kolei słaba motoryka duża może utrudniać udział w zajęciach ruchowych, zabawach zespołowych czy nawet samodzielnym poruszaniu się po szkole.

Codzienne wyzwania
Opóźnienia motoryczne mogą także znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie dziecka. Problemy z ubieraniem się, korzystaniem z toalety, jedzeniem czy zabawą mogą prowadzić do frustracji, wycofania społecznego i zależności od dorosłych. Często dzieci te czują się inne lub „gorsze”, co może odbić się na ich zdrowiu emocjonalnym.

Znaczenie wczesnej diagnozy i interwencji
Im wcześniej zostaną zidentyfikowane trudności, tym większe szanse na skuteczną pomoc. Wczesna interwencja, np. poprzez terapię integracji sensorycznej, fizjoterapię czy zajęcia z terapeutą zajęciowym, może znacząco poprawić funkcjonowanie dziecka. Współpraca rodziców, nauczycieli i specjalistów jest kluczowa dla opracowania indywidualnego planu wsparcia.

Jak wspierać dziecko?
Obserwuj rozwój dziecka – reaguj, jeśli zauważysz niepokojące sygnały.

Konsultuj się ze specjalistami – pediatrą, fizjoterapeutą, terapeutą SI lub psychologiem dziecięcym.

Zachęcaj do ruchu – poprzez zabawę i aktywność fizyczną dostosowaną do możliwości dziecka.

Dbaj o pozytywne emocje – wzmacniaj wiarę dziecka w siebie, unikaj porównań z rówieśnikami.

🟦 Ćwiczenia rozwijające motorykę dużą (ruchy całego ciała):
Turlanie się po podłodze – rozwija orientację w przestrzeni i koordynację.

Skakanie przez linę lub niskie przeszkody – poprawia równowagę i planowanie ruchu.

Chodzenie po linii (np. sznurku ułożonym na podłodze) – ćwiczy równowagę i koncentrację.

Zabawy z piłką – rzucanie, łapanie, odbijanie – rozwijają koordynację ręka–oko.

Czołganie się przez tunele lub pod krzesłami – wzmacnia mięśnie tułowia i ramion.

Skakanie na jednej nodze – wspiera równowagę i kontrolę nad ciałem.

Zabawy ruchowe z muzyką – taniec, zatrzymywanie się, podskoki do rytmu.

Jazda na hulajnodze lub rowerze biegowym – rozwija równowagę i koordynację.

🟨 Ćwiczenia rozwijające motorykę małą (precyzyjne ruchy rąk i palców):
Przewlekanie koralików na sznurek – wspiera precyzję i cierpliwość.

Zabawy plasteliną lub ciastoliną – ugniatanie, wałkowanie, lepienie kształtów.

Wycinanie prostych kształtów nożyczkami – rozwija kontrolę dłoni.

Składanie papieru (origami, samoloty) – ćwiczy precyzję i koordynację wzrokowo-ruchową.

Rysowanie i kolorowanie w obrębie konturu – pomaga w nauce pisania.

Wkręcanie śrubek, otwieranie i zamykanie pojemników – doskonali ruchy manipulacyjne.

Zapinanie i odpinanie guzików, zamków, rzepów – zwiększa samodzielność.

Zabawy paluszkowe i rymowanki z gestami – stymulują rozwój językowy i ruchowy.

🟩 Ćwiczenia integrujące motorykę dużą i małą:
Rysowanie kredą na dużej powierzchni (np. chodniku) – łączy ruch całego ciała z precyzją.

Tworzenie torów przeszkód z zadaniami manualnymi (np. przejdź po linii, potem zbuduj wieżę z klocków).

Zabawy z balonem (uderzanie, łapanie) – wymagają kontroli i delikatności.

Gry planszowe z rzucaniem kostką i przesuwaniem pionków – koordynacja, planowanie, precyzja.