Neurologopeda Sanok

09/01/2025

Bardzo ważne !

Rodzic jest dla dziecka przede wszystkim rodzicem –,wsparciem, kimś kto zawsze stoi murem za swoim dzieckiem. To dorosły, u którego dziecko znajduje zrozumienie, ciepło, uśmiech i akceptację. Rodzic buduje relację pełną zaufania, miłości i bliskości – taką, która daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Tego nie zastąpi żadna praca terapeutyczna przy stoliku.

Małe dziecko nie potrzebuje rodzica-terapeuty, który wymusza odpowiedzi na pytania „co to?”, „a dlaczego?”, czy ćwiczy z nim sztywne scenariusze.

Co może pomóc w przypadku małych dzieci?
1. Gotowanie i pieczenie
Wspólnie przygotowując posiłki, mów: syp, syp, syp…, to nic, że ono nie podchodzi od razu, to nic, że nie chce. Rób to codziennie, mówiąc podobne słowa. Niech Cię słyszy, niech Cię kątem oka widzi…
2. Mycie:
Podczas mycia śpiewaj: myję głowę, myję brzuszek, myję pupę, nogi też!
Codziennie, na tą samą melodię - wykonuj te same ruchy i bądź cierpliwy.
3. Jedzenie:
Gdy dziecko zjada kanapkę/ cokolwiek mów: o!!! Wpadło do brzucha malucha! (Użyj melodyjności, emocji w wypowiedzi)
4. Czytanie książek:
Zacznij od jednej strony! Otwórz książeczkę, wskaż psa! Zrób dźwięk zdyszanego psa, z jęzorem na wierzchu i zacznij śpiewać piosenkę o psie. Resztę odpuść. Kolejnym razem powtórz to. Możesz dodać drugie zwierzę.
Dziecko potrzebuje dziecko od rodzica – nie presji, a relacji pełnej miłości i akceptacji.
Fot. Własna

23/10/2024

29/07/2024

Jakie to praktyczne! 🤩

09/07/2024

03/06/2024

To miejsce stworzone z pasji🩷
Wsparamy rozwój dziecka oraz otaczamy kompleksową opieką stomatologiczną, ortodontyczną, logopedyczną i laryngologiczną.
Specjaliści Oziemczuk Clinic działają wspólnie, by dbać o zdrowie naszych Pacjentów 🩵

22/04/2024

O presji do jedzenia można pisać wiele, można też przytaczać badania.

Jednak to właśnie wspomnienia osób, które tego doświadczyły w swoim życiu i mimo upływu wielu lat, nadal o tym pamiętają, przemawiają do nas najmocniej.

„Co znienawidziłam w przedszkolu, że doprowadziło mnie do tak ostentacyjnego postawienia granic? Właściwe wszystko. Chociaż dzieci tam nie pamiętam. Za to wyraźnie, bardzo wyraźnie pamiętam makaron z truskawkami, do którego mnie zmuszano, a na którego absolutnie ochoty nie miałam (nie wiem czemu, bo zawsze bardzo lubiłam tę potrawę). Dodatkowo, pokazywano mi kogoś, kto układał klocki, mówiąc: „Jak zjesz, to się też pobawisz”. Pamiętam to dojmujące poczucie niesprawiedliwości- on nie je i się bawi, a ja muszę jeść i się nie bawię. Klocki były wtedy moim Świętym Graalem”.

▶️ Fragment pochodzi z książki „Cykle. O życiu w spektrum autyzmu i ADHD” A. Wojtkiewicz

27/03/2024

Mój prawie niemówiący, dziesięcioletni syn, przynosi mi i układa obok mojego komputera małe zlepki plasteliny.

Za każdym razem kiedy stawia mi kolejną figurkę mówię do niego

“ O Staszek…. zrobiłeś figurkę. Ma oczy w trzech wymiarach. Ooo! Przyniosłeś kolejną, ta ma niebieskie boczki. Myślę, że to ptak" Chciał, żebym moim paznokciem docisnęła odpadającą nogę.

"O, temu noga odpada, chcesz, żebym docisnęła" stwierdzam i robię to, o co mnie prosił. "Teraz mam już cztery figurki na stole, chyba nawet się znają. Ustawiłeś je tak, jakby się przytulały”.

Przy szóstej figurce Staszek udawał, że przyfrunęła do grupy. Ponieważ ja patrzyłam w komputer, więc obrócił moja głowę, żebym to zauważyła. Przy siódmej wydawało mi się, że chce mi ją włożyć do ucha. Szybko zrozumiałam, że chodzi o to, żebym zauważyła, że ta ma kolczyki.

Powiedziałam “o, ten ma kolczyki” a Staszek na to - “ No… kolcyki, łajt perls” ( white pearls - białe perły)

Staszek nie mówiąc, opowiedział mi bajkę o ptasiej awanturze. Wybrał mnie, żeby przejść ze mną przez swój sukces ulepienia postaci, którymi mogliśmy się pobawić. Oddał mi prawo głosu, nawet prawo do popełniania błędów, bo nie znałam treści.

To była dobra rozmowa o kształtach, kolorach wielkościach i kumpelstwie. O plastelinowych ptakach z bajki.

A jak to widzą inni?

Ten chłopiec prawie w ogóle nie mówi a matka zamiast ćwiczyć z nim jakieś masaże logopedyczne i słówka czy coś, to pozwala mu ciągle tylko lepić z tej modeliny. I on tak chodzi i lepi jakieś literki albo układa z klocków literki i jakieś zdania nie wiadomo o czym.

Jak u nich byłam to naprzynosił na stół takich małych zlepków. Wszystko jakieś takie niby do siebie podobne, oczy wyłupiaste, po kilka warstw. Takie niby ładnie brzydkie. A ta nic mu nie powie, że ładne albo żeby zrobił większe, bo nic nie widać tylko każdego ogląda i mu opisuje, jakby on nie wiedział, co sam zrobił. No i pozwala mu stawiać na drewnianym stole zamiast gdzieś na jakimś kartonie z boku, a to tłuste, to plamy z tego będą nie do wyczyszczenia. Ona coś pisze, to ten ją za włosy ciągnie żeby tylko na niego patrzyła, a ona nic, no nic mu nie powiedziała. Ani „Nie ciągnij za włosy!”, ani „Nie rób tak, bo mnie to boli!”. Zero jakiegoś wychowania, zakazu, reprymendy. Później pewnie w szkole też będzie za włosy innych ciągnął. No i patrzę a on jej zakleja tą plasteliną uszy. Pewnie jest mu za głośno w tym domu to tak robi. No ale on ma autyzm, to w ogóle nie ma empatii i pewnie nic z tego nie rozumie. Ja nie wiem, czy on tej plasteliny nie zjada. A jak coś powiedział, to było niezrozumiałe, żadne słowo to nie było, a matka się cieszyła, jakby inwokacje wyrecytował. Nic z tego dzieciaka nie będzie.

Joanna Klaga, mama autystycznego Staszka, wiceprezes Fundacja Autika.

13/03/2024

Właśnie dlatego wspomagamy naszych podopiecznych możliwością precyzyjniejszej komunikacji,gdy werbalnie nie są jeszcze w stanie przekazać w pełni tego,co chcą powiedzieć.

Bez AAC najbliższe środowisko- rodzina, nauczyciele,terapeuci nie wiedzieliby,że to Dziecko w umyśle buduje całe zdania, których jeszcze werbalnie nie może powiedzieć.

Dziecko chciało zacząć zajęcia siedząc na moich kolanach, bez wspomagania komunikacji musiałabym zgadywać może po stronie dziecka pojawiłaby się frustracja,zniecierpliwienie,a może do końca zajęć nie wpadłabym na to,czego mój podopieczny chce.

27/04/2023

14/07/2022

Martwicie się szparą między jedynkami, czyli diastemą u swojego dziecka⁉️ 🦷🦷

Na zdjęciu (za jego zgodą dla celów naukowych 😉) jest mój osobisty, wakacyjny, 9 letni syn z piękną przerwą między jedynkami zwaną przez niego "karolakiem".😜 Ponieważ mam bardzo dowcipne dziecko - pyta mnie co kilka miesięcy w dość zabawny sposób: " mamo, kiedy nie będę mieć karolaka?" 😉😉

Diastemę ma od momentu wyrżnięcia się mlecznych siekaczy. 😁
Jest to również związane z mocną budową wędzidełka wargi górnej, które widać na drugim zdjęciu. Zostało ono zrobione jesienią, kiedy nie miał jeszcze dwójek stałych, ale za to miał większego "karolaka", no i widać przerośnięte wędzidełko wargi górnej.

Ponieważ wędzidełko nie zaburzało pozycji spoczynkowej warg oraz funkcji (karmienie , jedzenie i domykanie ust) zostawiliśmy je w spokoju i do obserwacji.

W ostatnich miesiącach, kiedy wyrzynały się stałe dwójki, diastema zmniejszyła się, a według naukowych doniesień większość diastem, które mają 2 mm i mniej samoistnie się korygują po wyrośnięciu stałych kłów.

My spokojnie czekamy. 🙌 A jak jest u Was ❓

Przypominam Wam również artykuł na moim blogu o wędzidełku wargi górnej 👉 https://mamaortodonta.pl/wedzidelko-wargi-gornej/

25/09/2021

To fascynujące ! Ile niesamowitych zdolności mamy w sobie przychodząc na świat:D Niemowlęta są mądrzejsze niż się wydają ;)
Dokumentalny serial platformy Netflix będę polecać każdemu rodzicowi maluszka jako źródło informacji i inspiracji:D Bo to, co damy dzieciom w najwcześniejszym etapie ich rozwoju zaprocentuje na każdym kolejnym szczebelku ich drabinki ku pięknemu życiu😊

Ps. Jeden odcinek poświęcony jest rozwojowi MOWY 🤩