Gabinet Psychologiczny Beata Płażewska

18/09/2025

16/09/2025

Autyzm i LGBT – co je łączy? 🤔

Spoko, nie jesteś sam/a, jeśli czujesz, że to trochę jedno i drugie.

Statystyki mówią jasno: osoby w spektrum autyzmu zdecydowanie częściej identyfikują się jako LGBT niż te neurotypowe.

U dziewczyn w spektrum aż około 76% określa się jako nieheteroseksualne, a u chłopaków to około 53%. To dużo więcej niż w ogólnej populacji!

Dlaczego tak jest?

To trochę jak z byciem unikalnym modelem mózgu, który mniej „kupuje” standardowych społecznych norm i więcej podąża za własnym feelingiem.

Osoby autystyczne częściej mówią prosto z serca, mniej udają, mniej maskują, więc wybierają tożsamość i orientację, która jest najbardziej autentyczna dla nich.

Jednak sama inność bywa też podwójnie trudna bo środowiska LGBT+ mogą nie rozumieć autyzmu, a autyzm może utrudniać relacje i komunikację. To podwójne wykluczenie, ale też ogromna siła bycia sobą w dwóch różnych, ale ważnych światach.

Mówienie o tym otwarcie to klucz. Diagnoza autyzmu pomaga zrozumieć, dlaczego świat inaczej działa w twojej głowie, a akceptacja siebie daje siłę by być sobą, bez uprzedzeń i maski.

13/09/2025

✨ Zapraszamy na pierwsze spotkanie integrujące społeczność STTR! ✨

To przestrzeń na wymianę pomysłów, inicjatyw i doświadczeń, a także okazja do rozmów z zaproszonymi gośćmi i sesji Q&A. Spotkania są nieodpłatne i otwarte dla wszystkich zainteresowanych 🌱

📅 Kiedy? Czwartek, 18 września 2025 r., godz. 19:00–20:00
👩‍💼 Prowadząca: dr Marta Kochan-Wójcik
💻 Gdzie? Online na Zoomie:
👉 https://tinyurl.com/6nsf67aa
🔑 Kod dostępu: STTR

Dołącz do nas i stań się częścią społeczności! 💙

09/09/2025

https://sklep.sttr.pl/nasze-szkolenia/para-w-koluzji-terapia-pary-z-doswiadczeniem-traumy-zlozonej

19/08/2025

Nienawiść matki – to zazdrość.

Trudno w to uwierzyć. Trudno uwierzyć i w nienawiść, i w zazdrość – to temat mroczny, wstydliwy, o którym w polskich domach mówi się szeptem, jeśli w ogóle.

Była sobie dziewczyna, której mama mówiła wiele. Wiele przykrych rzeczy. Potrafiła boleśnie umniejszać jej sukcesy, powtarzając, że to tylko chwilowe, że i tak sobie nie poradzi. Robiła kąśliwe uwagi o wyglądzie – niby z miłości, niby „dla jej dobra”. Aż pewnego dnia doprowadziła swoją łagodną i posłuszną córkę do krzyku.

Córka kupiła sobie sukienkę. Zapracowała na nią i kupiła – porządną, elegancką. Mama spojrzała i powiedziała, że nie pasuje do brzydkich nóg i braku talii. A w ogóle, po co ci sukienki? I tak nie pomogą ci w życiu, choćbyś się owinęła w sobole.

Dziewczyna rozpłakała się i wykrzyczała:
– Mamo, za co ty mnie nienawidzisz?

Może liczyła, że matka ją przytuli, przeprosi, powie: „Kocham cię, po prostu chcę dla ciebie dobrze”. Ale mama, spokojnym, twardym głosem odpowiedziała:
– Za to, że nie musisz się malować o poranku i wyglądasz świeżo. Za to, że wystarczy, że przeczeszesz swoje gęste, lśniące włosy, zamiast godzinami siedzieć u fryzjera. Za to, że nie masz czego masować ani ukrywać. Za to, że nie wydajesz całej pensji na kosmetologa, na zastrzyki i liftingi. Za to, że nie robisz nic, żeby patrzyli na ciebie mężczyźni – a i tak patrzą. Za to, że niczym nie zasłużyłaś – a wszystko dostałaś za darmo!

Matka długo jeszcze wyliczała powody swojej „nienawiści” – a właściwie zazdrości. A na koniec dodała:
– Jeszcze się przekonasz, jeszcze popłaczesz!

Choć córka nie zrobiła nic, za co mogłaby żałować.

Odeszła z domu i wynajęła mieszkanie.

Tak bywa. Są matki, które nie potrafią znieść, że ich córki rozkwitają. W miejsce miłości wchodzi zazdrość i rywalizacja. Ale z młodością i urodą nie da się wygrać. Można tylko umniejszyć, podtruć radość, zniszczyć to, co w kimś piękne.

W takiej sytuacji pozostaje tylko dystans. Trzeba nauczyć się chronić swoje granice, mniej opowiadać o sobie, przypominać sobie dobre chwile – jeśli były. Bo kiedy bliską osobę opanują ciemne uczucia, zazdrość zaczyna pchać ją do złych słów i czynów.

Niezasłużona, skrywana nienawiść – to zawsze zazdrość.