Beata Krzyżyńska - psycholog, psychoterapeuta

15/02/2025

 Jak pisze Scott Peck, okres intensywnej psychoterapii to okres intensywnego rozwoju, pacjent może przez ten czas bardziej się zmienić niż niektórzy ludzie przez całe życie, jednakże żeby doszło do tego skoku rozwojowego trzeba zrezygnować z odpowiedniej ilości „dawnego ja”.
Rezygnacja z „dawnego ja” lub jego utrata to nieodłączna część procesu rozwoju psychicznego i duchowego. Prowadzi do pojawienia się zdrowej depresji, która może stać się niezdrowa (patologiczna) wtedy, kiedy coś przeszkadza w procesie rezygnacji. Jednym z najgroźniejszych czynników zakłócających są doświadczenia z dzieciństwa, w których rodzice albo los, nie reagując na potrzeby dziecka, odebrali mu różne rzeczy, zanim było psychicznie gotowe na rozstanie się z nimi albo dostatecznie silne, żeby zaakceptować ich straty. Tego rodzaju przeżycia uwrażliwiają dziecko na doświadczenie utraty i wytwarzają w nim znacznie silniejszą niż u innych osób skłonność do kurczowego trzymania się różnych rzeczy i unikania bólu utraty lub rezygnacji.
Pacjenci, którzy zgłaszają się na psychoterapię często pragną tylko ulżenia im w objawach depresji, chcą, żeby znowu było „tak jak dawniej”, ich podświadomość jednak wie, że to nie jest ani osiągalne ani konstruktywne w rozpoczętym już wcześniej procesie rozwoju. Wiele osób nie chce albo nie potrafi znosić bólu rezygnacji z tego, z czego już wyrośli i co muszą porzucić. W konsekwencji kurczowo się trzymają dawnych schematów myślenia i zachowania, co uniemożliwia im pokonanie jakiegokolwiek kryzysu, prawdziwy rozwój i osiągnięcie większej dojrzałości. Depresja jest objawem i sygnalizuje konieczność zmiany, jeżeli ma się pojawić skuteczna adaptacja.
Zatem w toku życia, po to żeby się rozwijać trzeba rezygnować z wielu poglądów, pragnień i postaw
a także sposobów działania i patrzenia na rzeczywistość. Zdarza się jednak, że ból związany z rezygnację i utratą starego jest tak duży, że trudno nam przez niego skutecznie przebrnąć. 

19/01/2025

Jedno jest w życiu pewne-kiedyś się skończy.
Co zrobisz z myślnikiem pomiędzy datą przyjścia na świat i odejścia z niego zależy od Ciebie.
Bierz udział w swoim życiu!
Za Regina Brett

23/12/2024

(…) Żeby nam wciąż ubywało
to co boli i rozdziela
Żeby w nas się narodziło
dobre, mądre i … nadzieja
A co było niech nie będzie
pójdźmy wszyscy po kolędzie
Komu brakło- niech przybędzie
Komu zbywa- może dać
A kto przyjdzie po kolędzie
żeby z nami nie był sam…

[Andrzej Pacuła, "Kolęda życzliwa"]

Zdjęcie: Designed by Freepik

16/11/2024

Trudność z zaakceptowaniem odpowiedzialności za nasze zachowanie bierze się z pragnienia uniknięcia cierpień związanych z konsekwencjami tego zachowania. Zawsze kiedy dążymy do uniknięcia odpowiedzialności za nasze zachowanie, próbujemy przekazać tę odpowiedzialność innej osobie. A to oznacza, że oddajemy temu komuś – czy to będzie los, społeczeństwo, czy inny człowiek – część władzy nad naszym życiem. Próbując uniknąć bólu odpowiedzialności, usiłujemy uciec od wolności.
Kiedy rodzice są opresyjni, dzieci często muszą się podporządkować, ich wybory są ograniczone. Ale w wieku dorosłym, jeżeli tylko jesteśmy fizycznie zdrowi, nasze wybory są niemal nieograniczone. Nie oznacza to jednak, że nie towarzyszy im ból. 
Na świecie działają różne opresyjny siły, życie również bywa niesprawiedliwe, my jednak mamy wolność wyboru naszej reakcji na to.
U większości pacjentów jednym z korzeni poczucia bezsilności jest pragnienie częściowej lub całkowitej ucieczki od bólu wolności, a zatem częściowa lub całkowita odmowa wzięcia na siebie odpowiedzialności za swoje problemy i za swoje życie. A tymczasem dorosłe życie jest niekończącą się serią osobistych wyborów, decyzji. Osoby, które nie zdołają tego zaakceptować będą się wiecznie czuły ofiarami.
Za M. Scott Peck „Droga rzadziej przemierzana”

20/10/2024

Emocje, choć interpretowane i nazywane przez umysł, są nieodłącznie związane z ciałem. Każda emocje charakteryzuje się wyraźnym wzorcem skurczów mięśni szkieletowych, widocznym w mimice i postawie ciała. Każda emocje jest także inaczej odczuwana wewnątrz ciała. Różne wzorce skurczów mięśni narządów wewnętrznych są odbierane jako doznania cielesne. Doznania te są następnie przekazywane do mózgu za pośrednictwem nerwów proprioceptywnych. Sposób wyrażania się emocji na zewnątrz ciała, w mimice i postawie, komunikuje ją innym osobom w naszym otoczeniu. Sposób jej odczuwania wewnątrz ciała komunikuje ją naszemu Ja.
B. Rothschild

06/10/2024

Kiedy dusza jest gotowa, pojawia się mistrz, a wtedy wszystko co stanie na twojej drodze, może być twoim mistrzem.
Mistrz to ten, kto ociera kurz z Twoich oczu, potrząsa twoją duszą, stawia Cię w świetle jak diament i pokazuje jak wspaniale możesz błyszczeć.
Corrado Debiasi

27/08/2024

[parentyfikacja polega ] na tym, że rodzic przedstawia się światu jako skrzywdzone, zaniedbane albo samotne dziecko, którym ktoś powinien się zająć. Jego syn czy córka czuje się więc za niego odpowiedzialne, stara się nim opiekować. W procesie separacji – indywiduacji chodzi zaś o to, żeby potrzeby rodzica, jego ewentualne problemy i traumatyczne doświadczenie przestały zajmować całą uwagę młodego człowieka; żeby zaczął on żyć własnym życiem. Tymczasem wiele osób tak silnie rezonuje z uwewnętrznionym rodzicem cierpiącym kiedyś jako dziecko, że oddzielenie się od niego traktuje jak bycie świnią, która porzuca osobę w potrzebie.

Katarzyna Schier

20/08/2024

Nie żałuj, nigdy nie żałuj, że mogłeś coś zrobić w życiu, a tego nie zrobiłeś. Nie zrobiłeś, bo nie mogłeś.

Stanisław Lem

09/08/2024

Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA), które określa psychoterapię jako bardzo skuteczną i cały czas zbyt rzadko stosowaną metodę leczenia, uchwaliło w 2012 roku dokument "Uznanie skuteczności psychoterapii". W dokumencie tym, na podstawie wyników badań naukowych z ostatnich 30 lat, APA stwierdza m.in., że: * psychoterapia ma wysoką i udowodnioną skuteczność; * w porównaniu z leczeniem farmakologicznym efekty psychoterapii są trwalsze, nie wymagają dodatkowego leczenia, a po zakończeniu stan pacjenta wciąż się polepsza; * pacjenci mający zaburzenia depresyjne i lękowe po dość krótkiej psychoterapii całkowicie wracają do zdrowia; * koszty psychoterapii są niższe od farmakoterapii, a sama terapia jest bardzo ekonomiczną formą leczenia; * zmniejsza niesprawność, zachorowalność, śmiertelność, podwyższa funkcjonowanie zawodowe, redukuje hospitalizację w szpitalach psychiatrycznych, czasem obniża koszty innych usług medycznych i chirurgicznych.

Anna Król-Kuczkowska, o skuteczności psychoterapii, tekst opublikowany w "GW" 16.04.2014

06/08/2024

O samousprawiedliwianiu w małżeństwie

„ Nie pozna natury ludzkiej, natury mężczyzny ani kobiety, ten kto nigdy nie żył w małżeństwie, owym wymuszonym studium drugiego człowieka”.
Małżonkowie są zmuszeni dowiedzieć się o sobie więcej, niż się spodziewali i w wielu wypadkach chcieli dowiedzieć. W żadnym innym związku nie dowiadujemy się tak dużo o zachwycających i irytujących zwyczajach istot ludzkich, o ich sposobach radzenia sobie z frustracją i kryzysami oraz o ich osobistych, namiętnych pragnieniach.
Małżeństwo zmusza także każdego z małżonków do konfrontacji z samym sobą, mówi im więcej o tym, jak się zachowują w relacji z najbliższą osobą, niż kiedykolwiek się spodziewali i chcieli być może dowiedzieć.
W żadnym innym związku nie jesteśmy poddani tak wymagającemu sprawdzianowi, jak jesteśmy gotowi być elastyczni, wybaczać, uczyć się i zmieniać – jeśli potrafimy się oprzeć pokusie samousprawiedliwiania.
W związkach intymnych oddziaływuje potężny dysonans. Najpierw partnerzy starają się uzasadnić swoją decyzję o związaniu się ze sobą, a później – o pozostaniu w tym związku.
Małżeństwo/związek intymny dwojga osób jest najważniejszą wspólną decyzją w życiu większości ludzi, dlatego partnerzy są gotowi zrobić wiele, żeby je utrzymać.
Jak to się dzieje zatem, że szczęśliwi nowożeńcy stają się z czasem nieszczęśliwymi małżonkami?
W poszukiwaniu potwierdzenia, że poślubili właściwą osobę, wielu nowożeńców nie dostrzega lub nie bierze pod uwagę informacji, które mogą być zapowiedzią przyszłych problemów czy nieporozumień.
Wkładają wiele wysiłku w łagodzenie dysonansu po to, aby uniknąć druzgocącej myśli, że zainwestowali wiele lat, energii i argumentów w nieudaną próbę wspólnego życia czy choćby pokojowego współistnienia.
Często mówią do siebie: „ Wszystkie małżeństwa są takie. I tak nie można nic na to poradzić. W naszym związku i tak jest dużo dobrego. Lepiej zostać w trudnym małżeństwie niż żyć samotnie”.
Pomiędzy partnerami, początkowo pełnymi optymizmu, z biegiem lat narasta poczucie bliskości i miłości, związek jest miejscem, w którym rozkwitają jako jednostki i jako para, bądź przeciwnie – wytwarza się coraz większy dystans i wrogość, a związek staje się źródłem kłótni i niezgody, polem walki, relacją która tłamsi ich indywidualność i niszczy więź.
I choć czasami rozpad małżeństwa następuje wskutek skutek przemocy, zdrady bądź innego katastrofalnego wydarzenia to zdecydowana większość par rozchodzi się powoli i stopniowo, w następstwie o nasilającego się procesu obwiniania i samousprawiedliwiania.
Każdy z partnerów koncentruje się na tym, co druga osoba robi nie tak, jednocześnie usprawiedliwiając własne preferencje, postawy i zachowania. Nieprzejednanie każdej ze stron sprawia, że ta druga strona z większą determinacją broni swojego stanowiska. Zanim partnerzy zdadzą sobie z tego sprawę, znajdują się po dwóch stronach barykady, a każde z nich jest przeświadczone o swojej słuszności. Samousprawiedliwianie czyni ich głuchymi na głos empatii.
C. Tavris
E. Aronson
„Błądzą wszyscy ale nie ja”

Psycholog, Certyfikowana Psychoterapeutka Gestalt - cert. EAGT 24-3908, TRE Provider, Terapeuta Brainspotting

12/05/2024

Ludzie, którzy doświadczyli poważnej traumy, są odrętwiali, dopóki nie spotkają pełnego współczucia świadka. Kiedy uwierzą, że ta osoba nie oszukuje i można jej zaufać, mogą zmienić się w „prawdziwego” człowieka i odważyć się do kogoś przywiązać.
C. Gildiner

14/03/2024

"Ludzie są czasem w lepszej formie, a czasem w gorszej i popełniają wówczas błędy. I to jest w porządku. Tak ma prawo być. Nawet najpiękniejszy krzew różany w styczniu wygląda jak kolczasty patyk. Takie już są róże, musimy tylko pamiętać, aby nie podejmować ważnych decyzji ani nie oceniać swojej wartości akurat w tym momencie. Ta sama róża, która nadaje się jedynie do wyrzucenia na kompost zimą, następnego lata staje się upajająco pachnącym objawieniem piękna. Rzeczy się zmieniają. Nic nie kwitnie bez przerwy. Ważne jest, abyśmy pomagali sobie nawzajem w stworzeniu takiej wspólnoty, która jest dostatecznie pojemna i cierpliwa, aby nie skazywać żadnej rośliny na zagładę przed czasem jej kwitnienia."

Arnhild Lauveng, Byłam po drugiej stronie lustra
fot Rishabh