Gabinet Psychoterapii

02/07/2025

Emocjonalna niepewność w dzieciństwie to nie tylko trudne wspomnienia. To coś, co zostaje z nami na dłużej.

29/06/2025

We współczesnym świecie partnerzy są bardziej zmęczeni, przestraszeni i zamknięci w swoich relacjach. A ciśnienie rośnie. Większość nie potrafi sobie z tym poradzić, dlatego zaczyna się wzajemne oskarżanie i rozczarowanie – mówi terapeuta Jacek Masłowski. Z jakich jeszcze powodów mówimy dziś sobie: żegnaj?

27/06/2025

16/06/2025

"Błędem jest sądzić, że małe dziecko nie rozumie, o co kłócą się dorośli. Nie rozumie, ale czuje, doświadcza. Im jest młodsze, tym bardziej. Kłótnia rodziców jest dla niego jak trzęsienie ziemi: hałas, pękają niemalże ściany i nie wiadomo, co za chwilę się wydarzy.

Dziecko - zwłaszcza małe - odbiera taką sytuację jak zagrożenie dla swego istnienia. Bo rodzice zaraz się unicestwią: "zabiją się" w sensie emocjonalnym. A to dla dziecka byłoby tożsame z końcem (jego) świata.

Takim "trzęsieniem ziemi" jest też utrata bliskości rodziców. Jedna z sytuacji szczególnie trudnych to oczekiwanie któregoś z rodziców, że dziecko wciągnięte w konflikt opowie się po jego stronie. Jeśliby dziecko miało takiego wyboru dokonać, to będzie to dla niego doświadczeniem utraty jednego z rodziców, tego, od którego się odwróciło. Stając po stronie słabszego (krzywdzonego) rodzica, dziecko czuje, jakby się zwracało przeciwko silniejszemu. Wystarczy się wczuć w taką sytuację, by dostrzec, jaki to musi być dla dziecka dramat."

prof. Bogdan de Barbaro

16/06/2025

"Granic nie trzeba dziecku wyznaczać, one po prostu są! Najważniejsze byśmy sami znali własne granice. Niestety wielu z nas nie za dobrze sobie z tym radzi. Nasze dzieci są wtedy zagubione i nie czują się z nami bezpiecznie.
Po czym możemy poznać, że mamy kłopoty z własnymi granicami?
- gdy spostrzegamy zbyt wiele spraw dookoła siebie, jakby były naszą częścią; poświęcamy dużo czasu na myślenie o rzeczach, na które nie mamy wpływu;
- gdy uczucia i zachowania innych ludzi wydają nam się zawsze celowe i wymierzone w nas albo obarczamy innych odpowiedzialnością za swoje uczucia;
- gdy traktujemy dziecko i innych bliskich jako przedłużenie samych siebie; uważamy, że wszystko dokoła nas powinno się odbywać tak, jak to zaplanowaliśmy;
- jeśli mamy trudności gdy dziecko się z nami nie zgadza; nie potrafimy sobie poradzić, gdy dziecko czuje i przeżywa coś w inny sposób niż my;
- trudno nam zaufać dziecku i uwierzyć w to, że zna swoje potrzeby; często wtedy stosujemy różne formy przemocy, aby skłonić je do współpracy: karmimy na siłę, ubieramy gdy nie jest mu zimno;
- gdy pozwalamy wchodzić sobie na głowę i dla dobra ogółu poświęcamy wiele ważnych dla siebie spraw;
- chcemy uszczęśliwić wszystkich dookoła, nawet kosztem własnego szczęścia. Uważamy, że bez nas inni ludzie nie daliby sobie rady;
- gdy początkowo naturalna sytuacja, w której rodzice starają się zaspokajać wszystkie potrzeby dziecka trwa zbyt długo;
- gdy czujemy się złymi rodzicami, jeśli dziecko płacze mimo, że jesteśmy przy nim i staramy się pomóc, a także wtedy, gdy cierpimy mówiąc dziecku „nie”, nie zgadzając się na coś;
- gdy nie potrafimy pogodzić się z tym, że nasze dziecko się stopniowo usamodzielnia i unieszczęśliwia nas fakt, że potrafi zaspakajać coraz więcej swoich potrzeb samo, bez naszej pomocy."
Agnieszka Stein
fot Max Böhme

16/06/2025

Uczucie obojętności wobec partnera jest trudne, ponieważ z jakiegoś powodu ta obojętność nasila się w miarę upływu czasu.

30/05/2025

Dziecko wychowane przez rodzica, który otacza je miłością, wsparciem i troską, postrzega związki i przywiązanie do drugiej osoby jako coś dobrego i bezpiecznego.

30/05/2025

Przestać, wreszcie sobie darować i odangażować się - słowa posiadające większą magiczną moc niż tęczowy jednorożec.

30/05/2025

Jakie ślady pozostawia w nas wychowanie przez matkę, której byliśmy obojętni i która nie umiała okazać nam uczuć oraz troski?