Poczuj Ulgę

30/08/2025

Nie uczmy dziewczynek, by były GRZECZNE ⛔️

Uczmy je, by były odważne, silne i wolne.
By potrafiły stawiać granice i mówić „nie”, gdy ktoś je narusza.
By nie czuły potrzeby przepraszania za to, kim są.
By nie szukały uznania w oczach innych, lecz w swoim własnym odbiciu.
By miały odwagę wyrażać swoje potrzeby i sięgać po marzenia.

Świat nie potrzebuje kolejnych cichych kobiet.
Świat potrzebuje takich, które znają swoją wartość i potrafią ją pokazać bez lęku.

__________________
Poczuj Ulgę 💜

27/07/2025

Życie daje do myślenia
wypadki, choroby, zdrady, bankructwa

Z zewnątrz: dramat.
Z wewnątrz… być może wezwanie do przebudzenia.

🤔 ilu z nas żyje tak, jakby mieli wieczność na „kiedyś”?
Gonimy za pieniędzmi. Karierą. Przetrwaniem.
Oszczędzamy na marzenia.
Odkładamy na "lepszą" przyszłość
Przekładamy rozmowy na później.
Nie mamy czasu, bo „trzeba robić swoje”.

Dzieci rosną, partnerzy się starzeją. Rodzice słabną.
A my... ciągle w biegu.🥵

A potem życie samo nas zatrzymuje:
⛔️
wypadek, choroba, strata, oszustwo.
I wtedy nagle zdajemy sobie sprawę, że to, co odkładaliśmy na później – nie wróci.

💡 Może warto już dziś zadać sobie pytanie:
Czy to, za czym gonię, naprawdę jest tego warte?
Czy nie przegapiam życia, trzymając się planu, który nie uwzględnia duszy?

Wierzę, że życie zawsze mówi do nas – tylko nie zawsze słuchamy.

Poczuj Ulgę 💜
Beata Paruzel

08/07/2025

Kiedyś urodzi mi się syn. I zrobię wszystko odwrotnie.
Od trzeciego roku życia będę mu powtarzać:
– Kochanie! Nie musisz być inżynierem. Nie musisz zostawać prawnikiem.
Nie ma znaczenia, kim zostaniesz, gdy dorośniesz.
Chcesz zostać patomorfologiem? Proszę bardzo!
Komentatorem sportowym? Dlaczego nie!
Klaunem w galerii handlowej? Świetny wybór!

A potem, gdy będzie miał trzydzieści lat, przyjdzie do mnie – ten spocony, łysiejący klaun z rozmazanym makijażem na twarzy – i powie:
– Mamo! Mam trzydzieści lat! Jestem klaunem w centrum handlowym! Czy o takim życiu marzyłaś dla mnie? Co ci przyszło do głowy, kiedy mówiłaś, że studia nie są obowiązkowe? Czego chciałaś, gdy pozwalałaś mi zamiast matematyki kopać piłkę z kolegami?!

A ja powiem:
– Skarbie, ja tylko szłam za tobą. Nie chciałam cię naciskać. Nie lubiłeś matematyki, lubiłeś bawić się z młodszymi dziećmi.
A on odpowie:
– Nie wiedziałem, dokąd to mnie zaprowadzi! Byłem dzieckiem, nie mogłem podejmować decyzji. A ty… ty zniszczyłaś mi życie!
– i zetrze szminkę brudnym rękawem.

Wtedy wstanę, spojrzę mu prosto w oczy i powiem:
– Wiesz co? Na świecie są dwa typy ludzi: jedni żyją, a drudzy całe życie szukają winnych.
I jeśli tego nie rozumiesz – to jesteś idiotą.

Powie „ach” – i zemdleje.
Na terapii spędzi jakieś pięć lat.

Albo inaczej. Kiedyś urodzi mi się syn. I zrobię wszystko odwrotnie.
Od trzeciego roku życia będę mu powtarzać:
– Nie bądź głupi, Władku. Myśl o przyszłości. Ucz się matematyki, jeśli nie chcesz całe życie siedzieć na infolinii.

A potem, gdy będzie miał trzydzieści lat, przyjdzie do mnie – ten spocony, łysiejący programista z głębokimi zmarszczkami na czole – i powie:
– Mamo! Mam trzydzieści lat. Pracuję w Google. Haruję po dwadzieścia godzin na dobę. Nie mam rodziny. Co ci przyszło do głowy, kiedy mówiłaś, że dobra praca uczyni mnie szczęśliwym? Czego chciałaś, zmuszając mnie do nauki matematyki?

A ja powiem:
– Synku, chciałam, żebyś miał wykształcenie! Żebyś miał wszystkie możliwości.
A on odpowie:
– A po co mi te wszystkie możliwości, jeśli jestem nieszczęśliwy, mamo? Przechodzę obok klaunów w galerii i zazdroszczę im. Oni są szczęśliwi. Mogłem być jednym z nich, ale ty… ty zniszczyłaś mi życie!
– i przetrze palcami nos pod okularami.

Wtedy wstanę, spojrzę mu w oczy i powiem:
– Wiesz co? Na świecie są dwa typy ludzi: jedni żyją, a drudzy całe życie marudzą.
I jeśli tego nie rozumiesz – to jesteś idiotą.

Powie „och” – i zemdleje.
Na terapii spędzi jakieś pięć lat.

Albo jeszcze inaczej. Kiedyś urodzi mi się syn. I zrobię wszystko odwrotnie.
Od trzeciego roku życia będę mu powtarzać:
– Nie jestem tu po to, by ci mówić, co masz robić. Jestem tu po to, by cię kochać. Idź do taty, kochanie. Jego zapytaj. Ja nie chcę być znów tą złą.

A potem, gdy będzie miał trzydzieści lat, przyjdzie do mnie – ten spocony, łysiejący reżyser z wieczną melancholią w oczach – i powie:
– Mamo! Mam trzydzieści lat i od trzydziestu lat próbuję zasłużyć na twoją uwagę. Poświęciłem ci dziesięć filmów i pięć spektakli. Napisałem o tobie książkę. Ale mam wrażenie, że to dla ciebie bez znaczenia. Dlaczego nigdy nie mówiłaś, co myślisz? Dlaczego zawsze odsyłałaś mnie do taty?

A ja powiem:
– Synku, ja po prostu cię kochałam. Nie chciałam podejmować decyzji za ciebie. A po porady był tata.
A on odpowie:
– A po co mi rady taty, skoro pytałem ciebie, mamo? Całe życie walczę o twoją uwagę. Jestem tobą owładnięty, mamo. Oddam wszystko, żeby choć raz, choć jeden jedyny raz usłyszeć, co o mnie myślisz. Tym milczeniem, tą obojętnością… ty… ty zniszczyłaś mi życie!
– i teatralnie zarzuci rękę na czoło.

Wtedy wstanę, spojrzę mu w oczy i powiem:
– Wiesz co? Na świecie są dwa typy ludzi: jedni żyją, a drudzy całe życie czekają.
I jeśli tego nie rozumiesz – to jesteś idiotą.

Powie „ach” – i zemdleje.
Na terapii spędzi jakieś pięć lat.

Autor nieznany
Cokolwiek byś nie zrobił_a to każdy ma swoją interpretacje danej sytuacji.
Bo są 2 typy ludzi , jedni żyją
a drudzy spędzą 5 lat opowiadając o Tobie na terapii.😅
więc...
Poczuj Ulgę 💜

01/07/2025

„Zmieniłaś się…” — mówią.
„Nie jesteś już taka jak dawniej. Robisz się zdystansowana, chłodniejsza, samotna…”

Ale nie. To nie zmiana - to odnalezienie siebie.

Już nie staram się przypodobać wszystkim.
Nie czekam, aż ktoś mnie pokocha, żeby poczuć, że istnieję.
Nie potrzebuję już aprobaty, potwierdzenia ani fałszywych uśmiechów.

Nauczyłam się mówić „nie”.
Nauczyłam się wybierać siebie.
Odchodzić od tego, co mnie męczy,
od tych, którzy mnie wyczerpują,
od miejsc, i spraw w których nie czuję się dobrze.

To nie jest gniew.
To nie jest żal.
To dojrzałość.
To spokój.
To wolność.

Nie staję się gorszą.
Staję się bardziej prawdziwa,
bardziej uważna i bardziej pogodzona ze sobą.

Zrozumiałam, że lepiej być samej niż w złym towarzystwie.
I że nie ma nic cenniejszego niż spokój oraz miłość i szacunek do samej siebie.

Tego również Wam życzę!
Spokoju - w sercu .
Odwagi - by wybierać siebie.
Ludzi przy których nie musisz nic udawać.
Miłości- najpierw tej do siebie, a potem tej która będzie prawdziwa.

Poczuj Ulgę 💜
Beata Paruzel

23/06/2025

Pewnego dnia Twoje dziecko usiądzie naprzeciwko kogoś zupełnie obcego… i zacznie opowiadać o Tobie.

● O tym, czy je przytulałeś, czy raczej ignorowałeś.
● Czy potrafiłeś je słuchać, czy tylko poprawiać.
● Czy Twój głos był dla niego schronieniem… czy burzą.

A wtedy…
● Nie będzie Cię już obok, by cokolwiek wyjaśnić.
● Zostanie tylko jego wersja.
● Jego wspomnienie.
● Jego rana… albo jego siła.

Bo dzieciństwo to nie tylko etap życia.
To fundament całej przyszłej emocjonalności.
To na nim dziecko buduje obraz siebie i świata.

Nie wychowujesz go po to, by było posłuszne.
Wychowujesz je po to, by pewnego dnia potrafiło
wejść w życie z godnością, odwagą i miłością do samego siebie.

To niełatwe — nikt nie powiedział, że kształtowanie duszy będzie proste.

Ale jeśli masz popełniać błędy,
niech wynikają z miłości, a nie z obojętności.

Jeśli masz zawieść — niech to będzie w walce, a nie przez rezygnację.

I oby pewnego dnia, gdy Twoje dziecko będzie o Tobie mówić — czyniło to z wdzięcznością w sercu,
ze łzami miłości w oczach
i z dumą, że miało mamę lub tatę,
którzy nigdy się nie poddali.

Bo będzie wiedziało,
że nie istnieje ani czas, ani odległość,
które mogłyby rozdzielić miłość prawdziwą,
czystą i wieczną.

Poczuj Ulgę 💜

19/06/2025

17/06/2025

Zanim wejdziesz w konflikt, zadaj sobie jedno pytanie:
Czy ta osoba jest wystarczająco dojrzała, by zrozumieć inną perspektywę?
Bo jeśli nie – szkoda Twojej energii.

Nie każdy argument jest wart wypowiedzenia.
Są ludzie, którzy nie słuchają, by zrozumieć – tylko po to, by odpowiedzieć.
Uwięzieni we własnych schematach, nie gotowi na spojrzenie poza siebie.
I żadna logika tego nie zmieni.

Jest ogromna różnica między zdrową rozmową a bezsensowną debatą.
Z kimś otwartym, kto szuka zrozumienia,
nawet spór może być wartościowy.
Ale próba dotarcia do kogoś, kto nie chce widzieć inaczej,
to jak mówienie do ściany.
Nieważne, jak spokojnie tłumaczysz – i tak zostaniesz źle zrozumiany lub odrzucony.
Nie dlatego, że się mylisz,
ale dlatego, że druga strona nie jest gotowa słuchać.

Dojrzałość to nie „wygrana w kłótni”
– to umiejętność wyjścia z niej w spokoju.
To świadomość, że Twój wewnętrzny spokój jest więcej wart niż cudze uznanie.
Nie każda rozmowa musi się odbyć.
Nie każdy zasługuje na Twoje wyjaśnienia.

Czasem największą siłą jest odejście – nie dlatego, że nie masz nic do powiedzenia,
ale dlatego, że rozumiesz, iż nie każdy jest gotowy, by to usłyszeć.
I to nie jest już Twój ciężar.

Poczuj Ulgę 💜
Beata Paruzel

08/06/2025

Masz prawo stawiać granice.
Masz prawo robić to nawet wtedy, gdy komuś się to nie podoba.
Masz prawo ustawić je tam, gdzie czujesz, że ich potrzebujesz.
Nie tam, gdzie „wypada”.
Nie tam, gdzie inni sobie życzą.
Nie tam, gdzie nikomu nie będzie „przykro”.

I to jest Twoje święte prawo.

To się nie zaczęło dziś.
To się zaczęło dawno temu.
Kiedy uczono nas, że bycie GRZECZNĄ
jest ważniejsze niż bycie PRAWDZIWĄ.
Że trzeba się tłumaczyć z tego, co się czuje.
Że „dobra dziewczyna” to ta, która nie robi problemów.

To było wtedy, gdy kazano Ci iść do ludzi, choć nie czułaś się bezpieczna.
Gdy nie wolno było powiedzieć „nie”, bo to raniło dorosłych.
Gdy uczucia innych były ważniejsze niż Twoje granice.

I teraz, gdy stajesz za sobą, gdy mówisz „nie chcę tego kontaktu” – znów słyszysz, że jesteś trudna, że dzielisz rodzinę, że masz „focha”.

Znasz to?
Bo ja tak.

Najpierw ktoś przekracza Twoje granice – pod płaszczykiem „troski”, „bliskości”, „rodziny”.
A kiedy mówisz stop – robią z Ciebie niewdzięczną. Szczują a pogarną śmierdzi na kilometr.
I już sama sie gubisz, kto jest normalny a kto tu zwariował?!

Więc ;

🔸 Masz prawo nie chcieć kontaktu z ludźmi, którzy Cię ranią.
🔸 Masz prawo nie odpowiadać na telefony,
kiedy chronisz swój spokój.
🔸 Masz prawo nie udawać, że wszystko gra – kiedy nie gra.
🔸 Masz prawo odciąć się – nawet jeśli to „rodzina”.
🔸 Masz prawo wyboru towarzystwa w jakim przebywasz.

👈Nie musisz się tłumaczyć z tego, co czujesz.
👈Nie musisz się uśmiechać, kiedy w środku boli.
👈Nie musisz brać udziału w tej grze, gdzie szacunek oznacza uległość.

Masz prawo być po swojej stronie.
Z całym sercem, ze wszystkimi konsekwencjami – i z ulgą, która przychodzi, gdy przestajesz się godzić na mniej.

Beata Paruzel
Poczuj Ulgę 💜