Psycholog - Urszula Mackiewicz

20/07/2025

19/07/2025

Co byś zrobił, gdyby powiedziano Ci, że możesz zrobić drugiemu człowiekowi cokolwiek… bez żadnych konsekwencji?

W 1974 roku artystka Marina Abramović przeprowadziła jeden z najbardziej skrajnych eksperymentów społecznych w historii sztuki. Ustawiła stół z 72 przedmiotami: od kwiatu… po naładowaną broń. Stanęła nieruchomo i powiedziała:

„Przez najbliższe 6 godzin jestem obiektem. Możesz zrobić ze mną, co tylko chcesz. Nie zareaguję.”

Na początku ludzie byli ostrożni.
Dawali jej kwiaty.
Uśmiechali się.
Głaskali ją.

Ale z czasem wszystko się zmieniło.

Rozcinali jej ubrania.
Rysowali po jej skórze.
Wbijali kolce.
Łapali za broń.
Jedna osoba nawet położyła palec na spuście.

Nikt jej nie bronił.
Przemoc rosła.
Szacunek zniknął.

Kiedy eksperyment dobiegł końca i Marina zaczęła się poruszać… ludzie uciekli. Nie potrafili spojrzeć jej w oczy.

Co to mówi o naturze człowieka? Gdy nie ma granic, gdy ktoś przestaje być traktowany jak osoba — jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć? Co by się stało, gdyby ten eksperyment powtórzono dziś?

To nie była sztuka.
To było lustro.

09/07/2025

Kiedyś urodzi mi się syn. I zrobię wszystko odwrotnie.
Od trzeciego roku życia będę mu powtarzać:
– Kochanie! Nie musisz być inżynierem. Nie musisz zostawać prawnikiem.
Nie ma znaczenia, kim zostaniesz, gdy dorośniesz.
Chcesz zostać patomorfologiem? Proszę bardzo!
Komentatorem sportowym? Dlaczego nie!
Klaunem w galerii handlowej? Świetny wybór!

A potem, gdy będzie miał trzydzieści lat, przyjdzie do mnie – ten spocony, łysiejący klaun z rozmazanym makijażem na twarzy – i powie:
– Mamo! Mam trzydzieści lat! Jestem klaunem w centrum handlowym! Czy o takim życiu marzyłaś dla mnie? Co ci przyszło do głowy, kiedy mówiłaś, że studia nie są obowiązkowe? Czego chciałaś, gdy pozwalałaś mi zamiast matematyki kopać piłkę z kolegami?!

A ja powiem:
– Skarbie, ja tylko szłam za tobą. Nie chciałam cię naciskać. Nie lubiłeś matematyki, lubiłeś bawić się z młodszymi dziećmi.
A on odpowie:
– Nie wiedziałem, dokąd to mnie zaprowadzi! Byłem dzieckiem, nie mogłem podejmować decyzji. A ty… ty zniszczyłaś mi życie!
– i zetrze szminkę brudnym rękawem.

Wtedy wstanę, spojrzę mu prosto w oczy i powiem:
– Wiesz co? Na świecie są dwa typy ludzi: jedni żyją, a drudzy całe życie szukają winnych.
I jeśli tego nie rozumiesz – to jesteś idiotą.

Powie „ach” – i zemdleje.
Na terapii spędzi jakieś pięć lat.

Albo inaczej. Kiedyś urodzi mi się syn. I zrobię wszystko odwrotnie.
Od trzeciego roku życia będę mu powtarzać:
– Nie bądź głupi, Władku. Myśl o przyszłości. Ucz się matematyki, jeśli nie chcesz całe życie siedzieć na infolinii.

A potem, gdy będzie miał trzydzieści lat, przyjdzie do mnie – ten spocony, łysiejący programista z głębokimi zmarszczkami na czole – i powie:
– Mamo! Mam trzydzieści lat. Pracuję w Google. Haruję po dwadzieścia godzin na dobę. Nie mam rodziny. Co ci przyszło do głowy, kiedy mówiłaś, że dobra praca uczyni mnie szczęśliwym? Czego chciałaś, zmuszając mnie do nauki matematyki?

A ja powiem:
– Synku, chciałam, żebyś miał wykształcenie! Żebyś miał wszystkie możliwości.
A on odpowie:
– A po co mi te wszystkie możliwości, jeśli jestem nieszczęśliwy, mamo? Przechodzę obok klaunów w galerii i zazdroszczę im. Oni są szczęśliwi. Mogłem być jednym z nich, ale ty… ty zniszczyłaś mi życie!
– i przetrze palcami nos pod okularami.

Wtedy wstanę, spojrzę mu w oczy i powiem:
– Wiesz co? Na świecie są dwa typy ludzi: jedni żyją, a drudzy całe życie marudzą.
I jeśli tego nie rozumiesz – to jesteś idiotą.

Powie „och” – i zemdleje.
Na terapii spędzi jakieś pięć lat.

Albo jeszcze inaczej. Kiedyś urodzi mi się syn. I zrobię wszystko odwrotnie.
Od trzeciego roku życia będę mu powtarzać:
– Nie jestem tu po to, by ci mówić, co masz robić. Jestem tu po to, by cię kochać. Idź do taty, kochanie. Jego zapytaj. Ja nie chcę być znów tą złą.

A potem, gdy będzie miał trzydzieści lat, przyjdzie do mnie – ten spocony, łysiejący reżyser z wieczną melancholią w oczach – i powie:
– Mamo! Mam trzydzieści lat i od trzydziestu lat próbuję zasłużyć na twoją uwagę. Poświęciłem ci dziesięć filmów i pięć spektakli. Napisałem o tobie książkę. Ale mam wrażenie, że to dla ciebie bez znaczenia. Dlaczego nigdy nie mówiłaś, co myślisz? Dlaczego zawsze odsyłałaś mnie do taty?

A ja powiem:
– Synku, ja po prostu cię kochałam. Nie chciałam podejmować decyzji za ciebie. A po porady był tata.
A on odpowie:
– A po co mi rady taty, skoro pytałem ciebie, mamo? Całe życie walczę o twoją uwagę. Jestem tobą owładnięty, mamo. Oddam wszystko, żeby choć raz, choć jeden jedyny raz usłyszeć, co o mnie myślisz. Tym milczeniem, tą obojętnością… ty… ty zniszczyłaś mi życie!
– i teatralnie zarzuci rękę na czoło.

Wtedy wstanę, spojrzę mu w oczy i powiem:
– Wiesz co? Na świecie są dwa typy ludzi: jedni żyją, a drudzy całe życie czekają.
I jeśli tego nie rozumiesz – to jesteś idiotą.

Powie „ach” – i zemdleje.
Na terapii spędzi jakieś pięć lat.

28/06/2025

„Miłość to uczucie, które zniewala, choć daje wolność. Rani, choć leczy. Odbiera rozum, a jednocześnie wszystko wyjaśnia.”
(autor nieznany)

MIŁOŚĆ – najpiękniejsze, ale i najbardziej wymagające doświadczenie

Miłość może być czułym domem. Ale czasem przypomina labirynt.

Daje nam skrzydła, ale potrafi też konfrontować z lękiem przed bliskością, opuszczeniem, byciem niewystarczającym.

Niektórzy tęsknią za nią całe życie, inni z lękiem uciekają, gdy tylko się pojawi.
Czasem zakochujemy się w kimś, kto nas rani. Czasem nie potrafimy przyjąć uczucia, które jest dobre i spokojne.

Miłość to nie tylko motyle w brzuchu.
To również wybór, odpowiedzialność, codzienne "tak", które wypowiadamy – także wobec siebie.

W gabinecie często wracamy do pytań:
– Czym jest dla mnie miłość?
– Skąd wiem, że kocham?
– Czy mogę kochać i jednocześnie dbać o swoje granice?
– Dlaczego wybieram relacje, które mnie ranią?

Jeśli chcesz lepiej zrozumieć siebie w relacjach – zapraszam.
Miłość nie musi boleć. Ale czasem potrzebuje terapii, by móc wzrastać.

04/06/2025

Mam dwie znajome.
Jedna 35 lat, nigdy w związku takim poważnym.
Druga 38lat, po kilku nieudanych, zrezygnowana.
Obie często mówią o tym, jak bardzo chcą mieć kogoś obok.
Że czas ucieka, że chciałyby stabilizacji, kogoś tak na poważnie, że dom, rodzinę, dzieci...

Spotykamy się czasem na kawę i co słyszę? Że ciężko, że nie ma wartościowych mężczyzn, że same porażki na Tinderze.
Okej. Rozumiem. Też tam kiedyś byłam więc pewnych rzeczy nie da się tam odzobaczyć. Więc wierzę na słowo! I dlatego nie bywam, ale słyszę wciąż ciekawe historię o tym miejscu .

Ostatnio jedna z nich wręcz błagała, żebym ją z kimś poznała. Jakiegokolwiek normalnego faceta. Serio, nie jestem wybredna! – mówiła. Ty znasz tyle osób.
No to się rozejrzałam w mojej głowie.
Mam znajomego jest kierowcą autobusu, 37 lat, kawaler, cichy, uprzejmy, spokojny. Zawsze punktualny, ma swoje mieszkanie, zero dramatów.
Pomyślałam może cos z tego wyjdzie ?

Zaproponowałam, opowiedziałam o nim, podkreśliłam, że to dobry człowiek. A ona tylko skrzywiła się i mówi:
– Kierowca? Nie no, ja to chciałabym kogoś z ambicjami. Może informatyk, ktoś z własną firmą może budowlaniec. Przystojny, błyskotliwy, żeby miał o czym pogadać.

Słuchajcie ... Zgłupiałam.

Z drugą było podobnie. Znam chłopaka z zawodu masażysta, wrażliwy, zadbany, lubi zwierzęta, trochę introwertyk, ale bardzo ciepły.
Ona:
– Masażysta to tak jakoś mało brzmi poważnie. Ja to bym chciała kogoś z pasją, pewnego siebie, silnego, z planem na życie. A najlepiej jakby jeszcze był wysoki, miał brodę i jeździł SUV-em.

Myślałam, że z krzesła pieprznę .

Ale to nie koniec tymczasem ci faceci ten kierowca i ten masażysta też mają swoje megs wizje. Jeden marzy o kobiecie z talią osy i nogami do nieba, najlepiej takiej, co chodzi tylko w sukienkach. Drugi powiedział wprost:
- Ja to lubię kobiety zadbane, wysportowane, z klasą, i z charakterem.

I tak siedzę i myślę.
Ludzie samotni, z sercami pełnymi pragnień, z głowami pełnymi oczekiwań. Mogliby być razem, mieć siebie, wspólne śniadania, wakacje, głupie seriale pod kocem. Ale każdy czeka. Na kogoś lepszego. Ładniejszego. Bogatszego. Mądrzejszego. Idealnego.

A przecież szczęście to nie casting. Miłość nie przyjeżdża w garniturze ani w sukience z Instagrama.

Wszyscy chcą partnera czy partnerkę jak z reklamy, a nikt nie pyta sam siebie:
-Czy ja jestem tą osobą, której sam bym chciał?
- Czy ja jestem partnerem, jakiego szuka ktoś?

Nie mam złotych rad. Ale jedno wiem, że warto czasem spojrzeć szerzej niż przez filtr marzeń.

Nie musi być książę. Może być ktoś, kto zna Twoją ulubioną herbatę i pamięta, że masz alergię na orzechy. Nie ma nałogów. Jest lojalny. Masz przy nim poczucie bezpieczeństwa. Zaangażowany. Rozumiem Ciebie i Twoje potrzeby.
I to już jest sporo!

Zdjęcie znalezione w sieci.

Pracownia wsparcia - Joanna Kruszyńska

13/03/2025

Prywatny Gabinet Psychiatryczny

09/11/2024

Zamiast przygotowywać się do życia w małżeństwie i rodzinie, uczniowie w szkołach mają szykować się do inicjacji seksualnej, uczyć się, że masturbacja jest właściwym zachowaniem oraz skupiać swoją uwagę na przyjemności seksualnej bez odpowiedzialności.

31 października Ministerstwo Edukacji opublikowało podstawę programową do nowego obowiązkowego przedmiotu – edukacji zdrowotnej, która od 1 września 2025 r. ma zastąpić nieobowiązkowe wychowanie do życia w rodzinie. Podstawa programowa podzielona jest na dziesięć obszarów, z założenia obejmujących edukację dotyczącą różnych aspektów zdrowia. Niestety, oprócz pożytecznych zajęć na temat zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej, przewidziana została też edukacja na temat „zdrowia seksualnego”, w skrajnej, permisywnej formie. Dzieci już od 4. klasy szkoły podstawowej mają przechodzić systemową, obowiązkową erotyzację.

Przygotowaliśmy obszerną analizę tej skandalicznej podstawy programowej. Bardzo zachęcamy do jej lektury i udostępnienia: https://proelio.pl/aktualnosci/114-systemowa-deprawacja-dzieci-skandaliczna-podstawa-programowa-edukacji-zdrowotnej-analiza

Aby już teraz dać Państwu wyobrażenie, co się w niej znalazło, prezentujemy kilka wybranych informacji:

- uczniowie IV-VI klas podstawowych maja dowiadywać się, że masturbacja jest normą medyczną, a więc czymś akceptowalnym oraz uczyć się utożsamiać własny dobrostan z zadowoleniem o seksualnym podłożu.

- uczniowie VII-VIII klas podstawowych mają omawiać elementy dojrzałego i świadomego przygotowywania się do inicjacji seksualnej ; zapoznawać się z różnymi metodami antykoncepcji a także uczyć się o różnych orientacjach seksualnych i tożsamościach płciowych w duchu propagandy aktywistów lgbt

- uczniowie liceów i techników będą zachęcani do stosowania "partnerskiej normie seksualnej", która obejmuje m.in. świadomą zgodę osób biorących w niej udział i dążenie do wspólnej rozkoszy, ale w której nie ma słowa o miłości i odpowiedzialności.

Zamiast uczyć się szacunku do ludzkiego od życia od momentu poczęcia, jak to robili na WDŻ, teraz będą uczyć się o różnych "uwarunkowaniach dotyczących przerywania ciąży".

Fakultatywnie, w zależności od decyzji nauczyciela, mają też rozmawiać o przyjemności seksualnej, różnych formach aktywności seksualnej oraz "kwestiach prawnych i społecznych związanych z grupą LGBTQ+"

- w odróżnieniu od WDŻ dzieciom i młodzieży nie będzie się już mówić, że współżycie seksualne powinno wiązać się z małżeństwem i wierną miłością na całe życie. Ba! Nie będzie się im mówić o współżyciu w odniesieniu do jakichkolwiek związków i miłości.

Zrezygnowano także z uczenia młodzieży odpowiedzialności oraz wskazywania na szkodliwość przedwczesnej inicjacji seksualnej. Jedyne, na co autorzy podstawy programowej chcą uczulić młodzież, to żeby podejmowała współżycie seksualne w pełni świadomie, dobrowolnie i z zastosowaniem antykoncepcji (wielokrotnie powtarzane jest pojęcie "świadoma zgoda"). To antywychowawcze. Jakiekolwiek przedwczesne podejmowanie współżycia seksualnego jest dla młodych osób bardzo szkodliwe

- pojęcie "małżeństwo" w podstawie programowej nie pojawia się w ogóle, a "rodzina" prezentowana jest jedynie w szkodliwych kontekstach. 10-12 letnie dzieci mają i umieć . Zamiast rozwijać w dzieciach pragnienie budowy wiernego małżeństwa i szczęśliwej rodziny na całe życie, będą one oswajane z różnymi modelami nietrwałych związków. W przypadku 13-14 letnich dzieci jedyną wzmianką o rodzinie jest uczulenie dzieci na możliwe manipulacje w rodzinach.

Zachęcamy raz jeszcze do lektury naszej analizy oraz do protestowania przeciwko nowemu przedmiotowi
Ministerstwo Edukacji zapowiedziało, że do 21 listopada potrwają konsultacje społeczne podstawy programowej. zamierzamy wziąć w nich udział i przekazać nasze uwagi oraz apel „Nie dla deprawacji seksualnej w szkołach". Podpisało go blisko 50 tysięcy! A liczymy, że będzie nas jeszcze więcej. Bardzo prosimy o dołączenie! (link w komentarzu)
Jednocześnie zachęcamy do wysyłania własnych uwag do Ministerstwa Edukacji na wskazane adresy do konsultacji:sekretariat.dko@men.gov.pl; magdaglena.musiatowicz@men.gov.pl, kancelaria@men.gov.pl.
A także do wszelkich innych form protestu. Planowaną deprawację może powstrzymać jedynie zdecydowana postawa rodziców i ogromny społeczny sprzeciw. Protestujmy zanim będzie za późno.

12/10/2024

12/10/2024

02/04/2024

Pamiętaj, to że jesteś inny to nie znaczy, że robisz coś źle.

To, że jesteś inny nie znaczy, że musisz dopasować się do reszty.

To dzięki Tobie, a także Twojej inności pozostali ludzie mogą poszerzyć swoją perspektywę i powiększyć serca

02/04/2024

"Jeszcze będzie pięknie, mimo wszystko.
Tylko załóż wygodne buty, bo masz do przejścia całe życie." ♥️

Jan Paweł ll

Pamiętamy.🕊

02/04/2024

Teens & Screen Pain: Unveiling Netflix’s Impact on Youth Empathy

Netflix's popular shows & films average 10 pain incidents/hr for teen viewers, spotlighting a need for more empathetic, diverse portrayals of pain. Let's harness media to reflect a world of compassion and understanding.

https://neurosciencenews.com/pain-empathy-teen-netflix-25839/