Sensorynka Gabinet Wspierania Rozwoju Metodą Integracji Sensorycznej

06/06/2025

Drodzy Rodzice, korzystajcie i przekazujcie w świat!

Las w Słoiku – Arteterapia dla rodziców i opiekunów!

Stowarzyszenie My Niewidoczni serdecznie zaprasza na kolejne bezpłatne warsztaty w ramach Programu Społecznik na 5! zainicjowanego przez Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego.

Tym razem zanurzymy się w świat zieleni i spokoju tworząc Las w Słoiku – to nie tylko piękna dekoracja, ale przede wszystkim forma artoterapii, która koi zmysły, wycisza i daje chwilę wytchnienia.

Dla kogo?
Dla rodziców, opiekunów, wolontariuszy oraz wszystkich, którzy są blisko tematu niepełnosprawności niewidocznych, w tym spektrum autyzmu.

Kiedy i gdzie?
4 czerwca 2025 roku, w godzinach 17:00–20:00
Szczecin, ul. Wyzwolenia 70

Podczas spotkania zapewniamy:
– bezpłatną opiekę dla dzieci,
– kawę, herbatę i coś słodkiego,
– miłą, wspierającą atmosferę,
– oraz chwilę tylko dla siebie, na regenerację i kontakt z naturą – zamkniętą w szklanym naczyniu.

Zapisy:
Prosimy o zgłoszenia na adres e-mail:myniewidoczni@gmail.com

To dzięki gościnności Stowarzyszenie "Synergia" oraz Dzieńdoberek Placówki Terapeutyczne możemy spotkać się w tak wspaniałym miejscu. Dziękujemy za przestrzeń pełną życzliwości i otwartości!

Do zobaczenia – razem tworzymy coś pięknego!

!

20/04/2025

Z okazji Świąt Wielkanocnych
Życzę wszystkim prawdziwej dziecięcej radości z bycia razem.
Życzę Wam by zajadanie świątecznych przysmaków kojarzyło się z najpiękniejszymi momentami z dzieciństwa, a stukanie jajkiem było tradycją a nie walką.
Życzę pogody, zdrowia i zwolnienia tempa.
Wesołych Świąt!!!

17/04/2025

Istotny temat w obliczu dzieci w Spektrum!
Jak niewiele a zarazem wiele potrzeba, by dzieci czuły się spokojne i akceptowane....

🧩 Kiedy integracja boli – o dzieciach włączonych, ale wykluczonych

Integracja to nie jest miejsce przy ławce.
To nie jest obecność w klasie.
To nie jest wpis w dzienniku.
To jest poczucie przynależności. Bycie zauważonym.
Bycie akceptowanym. Włączonym naprawdę – z sercem, z troską, z empatią.

Tymczasem bardzo często…

📚 Dziecko w spektrum siedzi w klasie – ale nikt nie podchodzi do niego na przerwie, żeby z nim porozmawiać (no chyba, że nie ma pracy domowej i chce ją spisać).
✋ Jest na zajęciach – ale nikt go nie wybiera do grupy, bo jego potrzeby są pomijane, a trudności niezrozumiane.
📂 Ma orzeczenie – ale jego potrzeby są ignorowane.
…Jest obecne – ale przezroczyste.

To integracja pozorna.
Z zewnątrz wszystko się zgadza – ale w środku dziecko czuje się jeszcze bardziej samotne niż gdyby wcale go tu nie było.

👣 Czasem dookoła dziecka szybko pojawiają się drwiny.
Czasem głupie żarty.
Czasem wykluczenie jest ciche, ale brutalne.
A czasem wręcz przybiera formy bullyingu – wyśmiewania, prowokowania, nagrywania, wykluczania z czatów klasowych.

Dziecko ze spektrum często nie marzy o tym, żeby być zauważone.
Marzy o tym, żeby być niewidzialne, żeby nikt się nie śmiał, nie oceniał, nie rzucał „żartów”.
Żeby choć jeden dzień w szkole był po prostu spokojny.

👉 Dlatego potrzebujemy świadomych nauczycieli, empatycznych kolegów i koleżanek, przemyślanego wsparcia.
Potrzebujemy edukacji, rozmowy, wrażliwości i odwagi, by przyznać, że samo „włączenie do klasy” to za mało.
Bo dziecko zasługuje nie tylko na miejsce przy ławce.
Zasługuje na relacje, bezpieczeństwo, zrozumienie i takie środowisko, w którym będzie mogło naprawdę być sobą.

💡 I tak, są też klasy, w których to się udaje.
Gdzie dziecko w spektrum codziennie przychodzi z uśmiechem.
Bo czuje się bezpieczne, lubiane, akceptowane.
Bo ma wokół siebie kolegów i koleżanki, którzy je wspierają.
Bo nauczyciel nie tylko uczy – ale rozumie, dostrzega, reaguje.
To nie są bajki – takie szkoły istnieją.
Ale niestety… wciąż stanowią zbyt mały procent.

📣 A my, dorośli?

Nauczyciele próbują – ale nie zawsze wiedzą jak.
Bo edukacja włączająca bez wsparcia, bez narzędzi, bez współpracy – nie działa.
Rodzice pozostałych dzieci – często wypinają się na temat.
Bo „to nie moje dziecko, to nie mój problem”.

Nie uwrażliwiają swoich dzieci. Nie rozmawiają.
A przecież empatia nie rodzi się sama.

📌 I nie, to nie jest ich zła wola.
To mechanizm, który znamy wszyscy – łatwiej ignorować to, co nas nie dotyczy.
Tak jest wygodniej. Tak jesteśmy „zaprogramowani”.

Ale właśnie dlatego musimy przestać działać na autopilocie.

😢 Pamiętam, jak kiedyś – tak po prostu – pomaganie było normalne.
Empatia, koleżeństwo, bezinteresowność – były czymś naturalnym.
Nikt nie musiał o tym przypominać.
Widzieliśmy to w domach, na podwórku, w szkole.

Dziś… osoba, która kieruje się takimi wartościami, często zostaje wyśmiana.
„Dziwak”. „Święty Mikołaj”. „Mięczak”.
Bo teraz punktuje się łokcie, a nie serce.
Teraz premiuje się głośnych, szybkich, złośliwych.
Hejt stał się częścią klasowej kultury.

❗Ale to nie szkoła wychowuje.
Szkoła może naprawiać, łagodzić, wspierać.
Ale wychowanie – to nasza rola. Rodziców. Dorosłych. Społeczności.

Bo kiedy nie ma jasnego przekazu z domu, szkoła walczy z wiatrakami.
I najbardziej cierpi to jedno dziecko.
To, które tylko chciało być częścią wspólnoty.
A zostało oznakowane i wykluczone.

📜 Polskie prawo mówi jasno: każde dziecko ma prawo do edukacji.
Ale nie mówi już, że edukacja to coś więcej niż obecność.
Że to także prawo do relacji, szacunku, poczucia własnej wartości.
I że dopóki dziecko w spektrum czuje się jak niechciany „dodatek”,
nie mamy do czynienia z prawdziwą integracją.

Nazywam się Anna Pius i prowadzę gabinet terapeutyczny „Autyzm po godzinach”.
Wspieram dzieci i dorosłych w spektrum, oraz szkolę ich otoczenie, aby rozumieli czym jest spektrum i byli bardziej otwarci na neuroróżnorodne osoby.

Chcesz poznać moją historię?
👉 www.autyzmpogodzinach.pl

Pobierz bezpłatny informator dla rodziców „Autyzm po godzinach” tutaj:
📄 https://autyzmpogodzinach.pl/do-pobrania/

Szukasz wsparcia, konsultacji lub diagnozy? Napisz lub zadzwoń.
📞 533 305 404
✉️ anna.m.pius@wp.pl

📖 Jeśli chcesz, by Twoja placówka była miejscem prawdziwego włączenia, nie tylko z nazwy – koniecznie 📸 zobacz, jak wyglądają moje szkolenia
👉 https://autyzmpogodzinach.pl/galeria/

03/04/2025

Wzruszające, piękne i prawdziwe.

Nie trzeba być terapeutą, żeby być wsparciem dla drugiego człowieka.
Nie trzeba rozumieć całej neurologii, znać pojęć, systemów i skrótów.
Czasem wystarczy być po prostu człowiekiem życzliwym.
Czasem wystarczy zauważyć drugiego człowieka bez dokonywania oceny i bez tworzenia własnych założeń i wyobrażeń na jego temat.

Nie mów matce w sklepie: „nie umie go wychować”.
Może właśnie trzyma dziecko, które przeżywa meltdown, bo świat był dziś za głośny, za szybki i za trudny.
Ona wie, co robi. Stara się całą sobą, najlepiej jak potrafi.

Nie pytaj z przekąsem: „czemu on znów nie poszedł do szkoły?”
Może każda próba kończy się paraliżującym lękiem, bólem brzucha i łzami.
Może mama i tata codziennie negocjują granice bezpieczeństwa między wymaganiami systemu, a spokojem własnego dziecka.
Nie oceniaj, gdy słyszysz: "nie możemy się dziś spotkać, bo mamy terapię."
Może dzień rodziny, to często układanka złożona z dojazdów, awaryjnych planów B i prób przewidzenia meltdownów.
Może każde „idzie dobrze” i "jest lepiej", to tygodnie stresu, frustracji, łez i przełamywania lęków.
Nie pytaj: " a czemu on tak dziwnie macha rękami?".
Może to sposób, aby poczuć się bezpiecznie, a może to jego język i jego rytm.
Nie mów: „w tym wieku, to już powinien…”Nie trzeba. On jest w swoim tempie. I to tempo też zasługuje na miejsce.
Nie pytaj: „ile jeszcze będzie nosić te same spodnie?”
Być może aktualnie, to jedyna tkanina, która nie sprawia fizycznego bólu lub dyskomfortu.

Rodziny dzieci w spektrum robią, co mogą. Kochają. Towarzyszą. Codziennie.
Nie pytaj i nie dawaj nie proszonych rad, gdy widzisz dziecko ze skrajną wybiórczością, gdzie posiłki bardzo często są stresogenne dla całej rodziny: „czemu on je tylko bułki i parówki?”
Ta mama wie. I naprawdę chciałaby, żeby jej dziecko jadło inaczej, ale może najważniejsze jest teraz to, że w ogóle je.

I często w całej tej logistyce, to nie tylko jedno dziecko. To też rodzeństwo, które czeka i też potrzebuje uwagi. Chwil tylko dla siebie i miejsca, w którym nie będzie musiało być dzielne.

Codzienność rodzin dzieci w spektrum, to nie historia z poradnika.
To logistyka emocji, sensoryki i nieprzewidywalności.
To czasem wyjścia na plac zabaw, gdzie mama odruchowo rozgląda się za najbliższą drogą ucieczki w obawie przed kryzysem i reakcją ludzi.
To spacery, które kończą się czasem po pięciu minutach, bo: nieoczekiwanie zaszczekał pies, bo ktoś zjechał na hulajnodze, bo trzeba było zmienić trasę. I mimo wielu starań utrzymanie rutyny i stałego planu dnia bywa szalenie trudne.
To czasem też unikanie wzroku innych dorosłych.
To wyłapywanie szeptów: „niegrzeczne dziecko”, „taka duża i jeszcze nie mówi”, „moje to już dawno…”.
To często też samotność wśród ludzi.
Nie trzeba wszystkiego wiedzieć i nie trzeba umieć wszystkiego wyjaśnić, wystarczy czasem powstrzymać się od osądu.
Nie musisz wiedzieć, jak działa układ nerwowy dziecka, które widzisz, ale możesz je przyjąć takie, jakie jest z uważnością i otwartym sercem.

03/04/2025

Czy jest coś piękniejszego niż Miłość dziecka?
Czasami jednak dzieci okazują miłość w sposób nieoczywisty, trudny do odczytania dla rodzica, nieznośny w odbiorze...
Gdy tylko zostanie nadana tej energii właściwa amplituda, to rodzic odnajdzie kod do własnego dziecka, a dziecko rozkwita i rozwija skrzydła. Niesamowita siła jest w rezonowaniu, lecz tylko świadomy rodzic potrafi ją dostrzec.
Życzę wszystkim świadomości i nie tylko w miesiącu poświęconym Autyzmowi.
Sensorynka

30/03/2025

Istotny temat w kontekście Spektrum u dziewczynek i Kobiet.
Bardzo często źle zdiagnozowane idą dalej przez życie, ponosząc masę poważnych konsekwencji.
Maski zaczynają uwierać, ale presją społecznego dostosowania przeważa i zarazem ciąży.
Dlatego jeśli coś Was niepokoi w rozwoju własnych córek, nie czekajcie aż "wyrosną"...

"Przez dziesiątki lat autyzm był opisywany przez pryzmat męskiego fenotypu. Chłopcy byli pilnie obserwowani i opisywani w literaturze naukowej. Ich zachowania mocniej odbiegały od tak zwanej normy. Tymczasem dziewczynki, od urodzenia socjalizowane do ról, które miały pełnić w dorosłym życiu, łatwiej było lekceważyć. Były idealne – grzeczne, ciche, posłuszne, wzorowo wypełniające szkolne obowiązki. (...) łatwo było przeoczyć ich prawdziwe trudności, nieśmiałość pomylić z lękiem, a brak obrony własnych granic – z grzecznością. Część z nich zakładała maski. Te maski z czasem zaczynały coraz bardziej ciążyć" - pisze Monika Szubrycht, autorka książki „Za dobrze się maskowałam. Rozmowy o doświadczeniach kobiet w spektrum autyzmu” (wyd. Copernicus Center Press).

Link w komentarzu

20/03/2025

Porażająca skala dzisiejszych czasów, świat pędzi, cyber przemoc się rozwija, otoczenie daje milczące przyzwolenie a dzieci cierpią w ciszy...

01/03/2025

31/03/2024

Przy okazji Świąt, lecz nie tylko od święta życzę ciepła i radości. Niech każdy dzień dostarcza pięknych chwil, Niech nadzieja na lepsze towarzyszy nam każdego dnia. Mnóstwa zdrowia I miłości!
Wesołych Świąt Wielkanocnych!

23/12/2023

W tym szczególnym czasie, w którym zasiadamy do wspólnego stołu, życzę Wszystkim wrażliwości na potrzeby innych. Życzę Wam, by najwspanialszym prezentem, który otrzymacie był wspólnie spędzony czas w atmosferze uważnosci, życzliwości, radości i miłości.