Beata Liwowska - Psycholog

24/11/2025

I wiesz co?
Nie chodzi o to, że potrzebujemy kolejnej rzeczy.
Chodzi o emocje.
O ten szybki strzał dopaminy, chwilę ulgi, poczucie kontroli, kiedy w życiu czujemy jej mniej.
Tylko że zakupy nie rozwiązują trudności.
One je na chwilę… przykrywają.
Jeśli więc kolejna paczka z kurierem daje Ci moment spokoju — to nie problem.
Problem zaczyna się wtedy, gdy jest jedyną metodą na stres, samotność czy napięcie.
Bo prawdziwe szczęście rzadko przychodzi w kartonie.
Częściej — w relacji, odpoczynku, granicach i czułości do siebie.

Jeśli czujesz, że potrzebujesz wsparcia, to z kodem bw40 otrzymasz 40% rabatu na konsultację, ebooki, webinar:

https://kursybeataliwowska.pl/sklep/

23/11/2025

„Rodzinne gry” – tak Mara Selvini-Palazzoli nazwała ukryte zasady, które rządzą komunikacją w rodzinie.

Rozstanie nie musi oznaczać utknięcia w „grze”. Gdy rodzice podejmują wysiłek, by rozmawiać ze sobą bez wciągania dzieci, najmłodsi odzyskują przestrzeń na bycie sobą – bez poczucia, że muszą kogoś zadowolić albo kogoś ratować.

(M. Selvini-Palazzoli, Cierpiałkowska, 2005)

21/11/2025

Kiedy dorośli są skupieni na swoim konflikcie, często nieświadomie tworzą „grę”, w której dziecko staje się pionkiem.

Dzieci w takich układach często płacą wysoką cenę za lojalność wobec rodziców – uczą się, że ich emocje i potrzeby muszą zejść na dalszy plan.

Zaobserwuj ten profil, aby dowiedzieć się więcej.

18/11/2025

„Bezpieczeństwo nie jest stanem. To relacja.” Stephen Porges

Czasem próbujemy stworzyć bezpieczeństwo w sobie, zanim doświadczymy go z kimś.
Ale bezpieczeństwo nie jest deklaracją — jest doświadczeniem, które budujemy krok po kroku, w kontakcie.

Zaobserwuj po więcej inspiracji.

17/11/2025

„Rodzinne gry” – tak Mara Selvini-Palazzoli nazwała ukryte zasady, które rządzą komunikacją w rodzinie.

Kiedy dorośli są skupieni na swoim konflikcie, często nieświadomie tworzą „grę”, w której dziecko staje się pionkiem.

Jak to wygląda w praktyce?
- Rodzice rywalizują, kto ma „rację”, a dziecko próbuje zadowolić oboje.
- Ważne potrzeby najmłodszych (np. poczucie bezpieczeństwa) schodzą na drugi plan, bo głównym celem dorosłych jest utrzymanie „równowagi” w relacji.
- Objawy u dziecka – takie jak wycofanie, agresja czy trudności w nauce – mogą być nieświadomym sygnałem: „w naszej rodzinie jest coś nie tak”.

Więcej w kolejnej części, zaobserwuj ten profil.

15/11/2025

Psychologowie od lat podkreślają, że rodzina jest centralnym środowiskiem rozwoju dziecka. To w niej uczymy się relacji, bliskości i radzenia sobie z emocjami. Jak pisał H. Rudolph Schaffer (2013) - „rozwój to wspólne przedsięwzięcie dziecka i dorosłego". Oznacza to, że dziecko rozwija się nie w izolacji, ale w dialogu - w kontakcie, więzi i uważności dorosłych.

Badacze (Bronfenbrenner, 1970; Schaffer, 2008; Goldenberg i Goldenberg, 2006; Namysłowska, 2000) zwracają uwagę, że to właśnie bliskie interakcje w rodzinie odróżniają ją od szkoły czy innych grup - i sprawiają, że ma tak ogromny wpływ na zdrowie emocjonalne i sposób budowania relacji przez dziecko.

Dlatego tak ważne jest, by dziecko w trudnych sytuacjach miało obok siebie dorosłego, który pomoże mu odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zadba o jego poczucie bezpieczeństwa.

Jeśli taka wiadze Cię interesuje, zaobserwuj mój profil.

12/11/2025

Czasem rozstanie przypomina falę — przychodzi, zalewa, a potem powoli się cofa.

A z czasem odkrywasz, że nie każda fala Cię przewraca — niektóre uczą Cię żyć głębiej.

11/11/2025

„Człowiek w poszukiwaniu sensu”
Viktor Frankl

Między tym, co nas spotkało — bólem, zranieniem, utratą — a tym, jak odpowiemy, naprawdę jest przestrzeń. Na początku wydaje się zbyt wąska, by w ogóle się w niej zmieścić. Ale z czasem, jeśli pozwolimy sobie nie działać odruchowo — nie tłumić, nie atakować, nie uciekać — zaczyna się rozszerzać.

To właśnie tam rodzi się wolność. Nie w braku emocji, nie w „odcięciu się”, ale w chwili, gdy potrafimy zauważyć, co w nas się porusza, i świadomie zdecydować, jak chcemy odpowiedzieć.
To moment, w którym przestajemy być tylko reakcją na czyjeś zachowanie, a zaczynamy być autorem własnych decyzji.

Rozstanie może być początkiem tej wewnętrznej niepodległości — trudnej, czasem bolesnej, ale prawdziwej. Bo wolność zaczyna się wtedy, gdy zamiast reagować automatycznie, wybieramy z uważnością: dla siebie, z siebie, w zgodzie ze sobą.

07/11/2025

**💔 Gdy dziecko staje się “silne” w obliczu rozwodu**

Donald Kalsched, analityk jungowski, opisuje zjawisko, które można nazwać “wewnętrznym tyranem” - gdy psychika dziecka atakuje własną wrażliwość.

W sytuacji rozwodu może to wyglądać tak:

🛡️ **“Mały dorosły”** - 6- latek nagle “nie ma problemów”, sam się ubiera, nie płacze, mówi mamie “nie martw się o mnie”

🛡️ **“Zimny jak lód”** - nastolatka, która wcześniej była bardzo emocjonalna, nagle staje się obojętna: “Mi wszystko jedno gdzie będę mieszkać”

🛡️ **“Opiekun rodzica”** - dziecko przejmuje rolę dorosłego, pociesza płaczącą mamę, nie wyraża własnych potrzeb

To NIE jest dojrzałość. To mechanizm obronny.

Co się dzieje?
Dziecko nie może “atakować” rodziców (bo od nich zależy), więc atakuje własne potrzeby: “Nie będę potrzebować miłości, to bezpieczniejsze”.

Sygnały ostrzegawcze:

- Dziecko nagle “nie ma problemów”
- Mówi, że rozwód to “dobra decyzja”
- Nie wyraża emocji ani potrzeb
- Przejmuje obowiązki dorosłych

Pamiętaj: prawdziwa siła dziecka to możliwość bycia wrażliwym w bezpiecznej relacji.

Interesuje Cię ten temat?
Zarezerwuj miejsce na darmowym webinarze, a wkrótce otrzymasz informację o jego terminie.
Link do zapisu w bio (zobaczysz go po kliknięciu w nazwę moją profilu pod opisem🔗).

04/11/2025

03/11/2025

Wszystkiego czego pragniesz znajduje się po drugiej stronie strachu.
Napisz w komentarzu co o tym myślisz.

31/10/2025

Teoria continuing bonds (Klass, Silverman & Nickman, 1996): utrzymanie więzi z osobą zmarłą pomaga w integracji straty i poczuciu ciągłości tożsamości.

Worden – Zadania żałoby (2009): jednym z zadań jest znalezienie trwałego miejsca dla zmarłego w swoim emocjonalnym świecie, a nie „pożegnanie na zawsze”.

Neimeyer – konstrukty narracyjne żałoby: opowiadanie historii relacji pozwala nadać sens utracie.

Stroebe & Schut – model podwójnego procesu: zdrowe „kołysanie” między bólem a odbudową życia.