Gabinet Terapii Psychoanalitycznej Jolanta Liczkowska - Czakyrowa

06/07/2025

Cały rok intensywnie pracujemy, zajmujemy się różnymi działaniami więc kiedy zbliża się czas wakacji, odpoczynku pora nie tylko wyhamować ale również spojrzeć wstecz na rok, który właśnie upływa. Zaczynamy zbierać w jedno miejsce różne spotkania, które miały miejsce działania, które udało się doprowadzić do końca i takie, które są w przygotowaniach, ludzi z którymi mieliśmy przyjemność spotkać się i wymieniać myśli.
W takich chwilach można poczuć jaki ważny był dla nas ten rok.
Podzielimy się z Państwem tym bilansem:

- w listopadzie 2024 odbyły się wybory do Zarządu Koła, ponownie wybrana została na Prezesa Koła Jolanta Liczkowska – Czakyrowa oraz zastępczyni Adriana Meller,

- 25.01.2025 roku w zaprzyjaźnionym z naszym Kołem Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu odbyło się spotkanie pod tytułem „Melancholia kobiet- o sile przekazu transgeneracyjnego. Wokół książki J. K.-Frydryszak „Chłopki”. Spotkanie składało się z dwóch części jedna to krótka prelekcja, którą wygłosiła psychoanalityczka Pani Beata Maciejewska Sobczak, w drugiej części odbyła się dyskusja a właściwie wymiana myśli. Spotkanie okazało się bardzo ważnym wydarzeniem, na którym zdecydowało się być prawie 80 osób.

- 25.04. 2025 r. w Warszawie odbyło się jubileuszowe spotkanie Polski na Kozetce, na które zostaliśmy zaproszeni jako współorganizatorzy różnych edycji Kozetki. Na spotkaniu tym nasze Koło reprezentowała koleżanka Beata Drychta.

-29.11. 2025 roku, oczywiście w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, odbędzie się jubileuszowa edycja Polski na Kozetce pt. : „ Kobieta”. Więc już zapraszamy!!!!

- w maju nasza koleżanka Adriana Meller uzyskała status superwizora Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Jeszcze raz gratulacje Ada!

- w czerwcu zakończyliśmy 6 rok naszego seminarium kliniczno superwizyjnego prowadzonego przez psychoanalityczkę Panią Ewę Modzelewską Kossowską,

- kolejny rok odbywały się spotkania koleżeńskiej, dyskusyjnej grupy filmowej, na których rozmawialiśmy o takich filmach jak: „ Strefa interesów”, „ Kwiat wiśni i czerwona fasola”, „Pod skórą”, „ Dziewczyna z igłą”, „ Na rauszu”, „Ex machina”. Jak widać było różnorodnie i ciekawie, czasem dość trudno emocjonalnie.
Po wakacjach kontynuujemy i nasze seminarium, i spotkania filmowe.

- 27.09. 2025r.odbędzie się seminarium z p. Beatą Maciejewską- Sobczak psychoanalityczką członkinią PTPa, seminarium o kobiecości jako ciąg dalszy pogłębionych rozważań na temat kobiecości a punktem wyjścia dalej będzie książka „ Chłopki”.

- Przygotowujemy się do Kozetki w listopadzie.

- Organizujemy nowe seminarium, zebrana już grupa rusza od października a będzie wokół myśli Biona, poprowadzi ją psychoanalityczka , członkini Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego Pani Justyna Zalewska.

-Od 10.10 do 12.10 2025 roku, po sąsiedzku czyli w Bydgoszczy odbędzie się dwudniowa konferencja „ Pomiędzy, migracje wewnętrzne i zewnętrzne”. Zapraszamy!!!

-Polecamy uwadze informację, że po wakacjach w Toruniu rusza nabór na 2 letnie szkolenie wstępne w ramach Psychoanalitycznej Szkoły Psychoterapii w Poznaniu. Poprowadzi je nasza koleżanka Beata Drychta, kierowniczka PSP Poznań, superwizorka i terapeutka szkoleniowa PTPP. Zapraszamy do kontaktu z koleżanką, osoby zainteresowane psychoanalizą i rozpoczęciem szkolenia psychoterapeutycznego.
Mamy jeszcze inne pomysły, o których będziemy informować w miarę ich realizacji.
Na razie czeka nas czas odpoczynku.
Dziękuję moim koleżankom i koledze z Koła za tak sprawną współpracę, pomysły i cały wysiłek.
Państwu, którzy towarzyszyli nam obserwując ale nie tylko.
dziękujemy CSW Toruń, Polska na Kozetce, PTPP.

Przygotowała Jolanta Liczkowska- Czakyrowa

08/06/2025

📖„W pewien ciemny i dżdżysty wieczór rodzina Muminków obierała grzyby”...

🎈W dzień dziecka pragniemy zabrać Was w podróż do doliny Muminków i opowiedzieć, jak to się ma do psychoterapii psychoanalitycznej.

📖W owy wieczór Too-Tiki przyprowadziła niewidzialne dziecko. „Wiecie przecież jak łatwo stać się niewidzialnym, kiedy jest się bardzo wystraszonym” wyjaśniła zaskoczonej rodzinie. Okazało się, że Ninni wystraszyła zimna jak lód ciotka, która się nią zajmowała, choć wcale jej nie lubiła.
Tata Muminka chciał zabrać niewidzialną Ninni do lekarza, ale Mama Muminka odparła, że najwidoczniej Ninni ma swoje powody, by przez jakiś czas pozostawać niewidzialną.
N***y jest dzieckiem, które wszystko robi jak należy. Zjada śniadanie, nie proszona zmywa po sobie talerzyk. Kłopot w tym, ze według Muminka i Małej Mi jest nieznośnie irytująca w zabawie. Bawi się przez grzeczność, ale to nie jest fun.

✒Ta opowieść staje się tematem artykułu Joony Taipale „Social Mirrors. Tove Janson’s Invisible Child and the importance of being seen”
Autorka zauważa, że zawiodła funkcja odzwierciedlania. Ninni dorastała w zniekształconym lustrze, który nie odbijał jej prawdziwego ja.
Od momentu narodzenia dziecko przepełnione jest potrzebami, których samo nie jest w stanie zaspokoić. Przetrwanie i rozwój są uzależnione od wystarczająco dobrej opieki. Poczucie siebie zależy od tego, czy matka pozostaje otwarta na potrzeby niemowlęcia i reaguje na nie empatycznie. Jeśli to doświadczenie jest powtarzane dowiadujemy się o sobie różnych rzeczy: czy jesteśmy głodni, czy jesteśmy wściekli, czy lubimy kaszkę, czy wolimy truskawki. Co ważne, uczymy się, że możemy nasze subiektywne przeżycia otwarcie pokazywać innym.

🫂Ninni w domu Muminków rozpoczyna terapię! Mama muminka szuka recepty na niewidzialność w poradniku spisanym przez babcię. Sprawdza, jak jej własna zinternalizowana matczyna figura poradziłaby sobie z tą niespotykaną sytuacją. Dom muminków to trzymające środowisko, a niewidzialne dziecko jest zachęcane do wyrażania potrzeb i uczuć. Ninni przykleja się do Mamy Muminka i podąża za nią krok w krok. Nie ma czegoś takiego jak Ninni – powiedziałby w tej sytuacji D. W. Winnicott.

🥰Po długim okresie niewidzialności wydarza się sytuacja, która zmienia N***y. Tatuś Mumika usiłuje wepchnąć do wielkiego, przerażającego morza mamę. N***y widzi po raz pierwszy, że Mama Muminka jest kimś więcej niż tylko jej subiektywnym obiektem, że istnieje naprawdę w realnym świecie. To wyzwala w niej dziką agresję i czuje się po raz pierwszy odrębną całością. Gryzie tatę Muminka z całej siły w ogon. W tej chwili wyłania się jej buzia z zadartym noskiem i rudymi lokami.
"Jaka ona słodka" – mówi Mama Muminka
"Sama bym tego lepiej nie zrobiła" – mówi Mała Mi.

📣Z okazji Dnia Dziecka życzymy Wam bycia widzianymi przez kogoś w całości z wszelkimi możliwymi uczuciami i potrzebami.
Zespół fb PTPP

Cytaty z książki Tove Janson "Opowiadania z Doliny Muminków" wyd. Nasza Księgarnia
Link do artykułu na PEP WEB:
Taipale, J. (2016) Social mirrors. Tove Jansson’s Invisible Child and the importance of being seen. Scandinavian Psychoanalytic Review 39:13-25

08/06/2025

Jak zauważa Allan V. Horwitz – znany z wnikliwej analizy socjologicznej licznych zagadnień z obszaru zdrowia psychicznego – chociaż definicje zawarte w DSM wyodrębniają zaburzenia osobowości z innych zaburzeń psychicznych, jednak w żaden sposób nie wyjaśniają, jakie jest kryterium rozróżnienia zaburzeń osobowości od osobowości „normalnych”. Mimo że dla cierpienia psychicznego od wieków nie sposób znaleźć jednoznacznego biologicznego korelatu, rozwój neuronauki dawał i wciąż daje wielu lekarzom nadzieję, że odszukanie upośledzeń w sposobie funkcjonowania mózgu rozwiąże większość problemów związanych z brakiem wystarczająco skutecznych terapii.

Od czasów starożytnych występowanie chorób psychicznych zyskiwało zupełnie różne wyjaśnienia – od kary bogów, przez średniowieczne myślenie w kategoriach opętania i grzechu, przez powstawanie azylów w epoce nowożytnej prowadzących do kiełkowania psychiatrii i jej rozwoju jako dziedziny medycznej w XIX w., po XX-wieczne spory między psychoterapią a biologicznymi formami leczenia.

Wywodzące się z tradycji psychoanalitycznej dynamiczne ujęcia cierpienia psychicznego postrzegają je jako nierozłączne z osobistym doświadczeniem jednostki. Tymczasem ten rodzaj myślenia został, począwszy od lat 80. XX w., kiedy to ukazała się trzecia edycja DSM, całkowicie wyparty przez model określany przez Horwitza jako „psychiatria diagnostyczna”, która zestandaryzowała kryteria rozpoznawania chorób psychicznych, nie rozpoznawszy zarazem przyczyn ich powstawania. Diagnoza stawiana jest na podstawie objawów, a my wciąż nie wiemy, dlaczego występują, a co więcej – nie dostarczają one całościowego rozumienia problemów danej osoby. Dlatego to podejście może czasem prowadzić do diagnozowania wielu odrębnych jednostek chorobowych u tego samego pacjenta.System klasyfikacji DSM, ewoluujący wraz z kolejnymi edycjami, spotkał się już nieraz z rozbudowaną i rzeczową krytyką, ale pozostał podręcznikiem, który opisuje choroby psychiczne dość schematycznie i z pominięciem wielowymiarowości, dynamiki i fenomenologicznych aspektów indywidualnego doświadczania.

[...]

Charles Rosenberg, jeden z najwybitniejszych historyków medycyny i nauki, zapytany o siłę diagnozy
w kształtowaniu naszego spojrzenia na chorobę i opiekę zdrowotną, odpowiedział: „Niektórzy nazwaliby to
postępem, niektórzy redukcjonizmem, inni biurokracją. Ale to wszystko naraz”.
Uzupełnię to rozpoznaniem Olgi Tokarczuk – cierpimy dziś na chorobę literalizmu. Potrzebujemy więc nie
tylko więcej danych, ale także więcej opowieści.

________
Cveta Dimitrova w najnowszym numerze Miesięcznik ZNAK, czerwiec 2025 r.
Link do wersji elektronicznej w komentarzu poniżej

26/05/2025

Zapraszamy. Ja już zapisana

Zapraszamy na ciekawe seminarium do Torunia.

„Jednak praca, którą opisuję, nie odbywała się na poziomie słów.
Halucynoza jako środek komunikacji pozwoliła mi odebrać i doświadczyć podstawowych lęków pacjentki.

Strach przed zniknięciem reprezentuje jeden z najbardziej pierwotnych i regresywnych lęków, oznaczający ustanie życia, niebezpieczeństwo unicestwienia.

Implikuje zarówno absolutną potrzebę obiektu, jak i wczesną porażkę w doświadczaniu obiektu jako kontenera. W tym regresywnym stanie pacjent nie może sobie wyobrazić, że jest kontenerowany przez obiekt, a jedynie pozostaje z nim w fuzji lub jest z nim pomieszany. Tendencja do mieszania się z obiektem chroni pacjenta przed poczuciem zagubienia i zniknięcia w nicości.

Danielle Quinodoz( 1997) omawia, w jaki sposób lęk przed separacją może prowadzić do obronnej strategii mieszania się z obiektem, aby zapobiec lękom przed unicestwieniem :

„ W Takim przypadku( pacjent) może użyć fuzji jako sposobu obrony: aby nie zniknąć, może nieświadomie dążyć do połączenia się z nim …..

Wchłaniam cię, jestem tobą, nie ma między nami przestrzeni, nie mogę cię już stracić, ponieważ jesteśmy „jednym”.(str 22-23)

Każde oddzielenie zakłada unicestwienie. W stanie splątania nie ma przestrzeni wewnątrz ani na zewnątrz. Poza fuzją istnieje tylko nicość, ponieważ nie ma receptywnego obiektu,który mógłby przyjąć projektowane pierwotne części. Quinodoz twierdzi, że pomieszanie jest równie przerażające, ponieważ kiedy obiekt znika człowiek przestaje istnieć”
Justyna Zalewska „ Halucynacja analityczki jako przejaw komunikacji osmotycznej”

Zapraszamy do udziału w seminarium poświęconym wspólnemu studiowaniu myśli W.R. Biona — jednego z najważniejszych myślicieli psychoanalizy XX wieku. Punktem wyjścia i osią naszej pracy będzie doświadczenie emocjonalne — zarówno nasze własne, jak i uczestników spotkania z tekstami Biona, a także doświadczenie emocjonalne samego Biona, obecne w jego pismach i poszukiwaniach.

Nie będziemy koncentrować się wyłącznie na teorii – wspólne czytanie i refleksja staną się przestrzenią do głębszego rozumienia tego, co niewyrażone, poruszające i transformujące.
Zajęcia poprowadzi Justyna Zalewska- psychoanalityczka szkoleniowa PTPa,superwizorka i terapeutka szkoleniowa PTPP

Spotkania odbywać się będą w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu co 2 miesiące, w soboty- począwszy od października 2025 r, w godzinach 10:00-13:30. Seminarium składać się będzie z części teoretycznej i klinicznej.
Szczegółowe informacje i zapisy:

Adriana Meller
adriana.meller@ interia.pl

Na zdjęciu Justyna Zalewska.

26/05/2025

Dziś w Polsce obchodzimy Dzień Matki – święto, które może wzbudzać wiele różnych uczuć.
Wdzięczność za dar życia, troskę, miłość, oddanie, wytrwałość, niepoddawanie się… ale także emocje trudniejsze – złość, rozczarowanie, poczucie braku, niemocy, czasem nawet przemoc. To dzień, który może uaktywniać zarówno uczucia matki wobec dziecka, jak i dziecka wobec matki.

Temat macierzyństwa od pokoleń obecny jest w literaturze, sztuce i filozofii.
Chciałybyśmy zatrzymać się dziś przy kilku refleksjach:

🔸 Donald Winnicott wskazywał, że „matka jest pierwszym lustrem”, w którym dziecko uczy się siebie. W duchu jego teorii „wystarczająco dobra matka” to ta, która potrafi odzwierciedlać emocje dziecka, zanim ono samo nauczy się je rozpoznawać.
Dzień Matki to dobry moment, by zapytać siebie: co widzieliśmy w oczach swojej matki (akceptację, niepokój…?) i co dajemy naszym dzieciom – zarówno tym własnym, jak i terapeutycznym?

🔸 Julia Kristeva, francuska psychoanalityczka bułgarskiego pochodzenia, pisała:
„Macierzyństwo nie jest instynktem, lecz wyborem, który przemienia kobietę w podmiot, który rodzi.”

🔸 Jacques Lacan natomiast podkreślał, że matka jako „pierwszy Inny” zostawia w nas pustkę, której nic nie może zapełnić.
Nasze relacje i życiowe wybory bywają często próbą poradzenia sobie z tym brakiem.
Dzień Matki może być zatem nie tylko aktem pamięci, ale i uznaniem tej niemożliwej do zapełnienia luki.
Czujecie to Państwo … ?

Wszystkim matkom – również nam, terapeutkom, które niejednokrotnie doświadczamy przeniesienia i przeciwprzeniesienia macierzyńskiego – życzymy radości, mądrości, rozwoju oraz satysfakcji.

26/05/2025

Zapraszamy psychoterapeutki i psychoterapeutów, osoby pracujące w obszarze zdrowia psychicznego, twórców i pracowników kultury, nauczycielki i nauczycieli oraz wszystkie osoby zaciekawione łączeniem tych obszarów do udziału w integrującym, nieodpłatnym wydarzeniu o kreatywności i wspólnocie.

Tytuł spotkania — „Szczęśliwy dom, gdzie pająki są” — zaczerpnięty został z ludowego powiedzenia, według którego szczęście może kryć się w tym, co nieoczywiste, czasem wręcz budzące lęk. Pająk, wielo-oczna i wielonożna istota, łączy w sobie sprzeczności — symbol porządku i piękna tkanej sieci, ale także agresji i zagrożenia.

Motywem pająka fascynowała się Louise Bourgeois, francusko-amerykańska artystka, której monumentalna rzeźba Maman (zdrobnienie od „mama”) przedstawia 35-metrowego pająka jako hołd dla matki-tkaczki, cierpliwie naprawiającej zniszczone gobeliny. Bourgeois widziała w pająku figurę twórczej siły: zdolności naprawy, opieki i trwania — także w kontekście osobistej straty i pamięci o zmarłym synu.

W podobnym duchu chcemy spojrzeć na kreatywność: jako na proces wymagający cierpliwości, zdolności łączenia wątków, naprawiania zerwanych nici i tworzenia na nowo. Jej symbolem może być Janus — rzymskie bóstwo o dwóch twarzach, spoglądające jednocześnie w przeszłość i przyszłość. Zarówno praca terapeutyczna, jak i artystyczna to nie tylko relacja z pacjentem czy widzem, ale też nieustanny dialog z kulturą, językiem, instytucjami i społecznymi ramami.
Pomysł na to wydarzenie narodził się podczas seminarium o psychoanalizie i kreatywności, kiedy to Aleksandra Brzozowska opowiedziała o swojej psychoterapeutycznej pracy w małej miejscowości — pracy wymagającej żmudnego budowania wspólnego języka oraz tworzenia środowiska, które zapewniałoby odpowiednie kulturowe „trzymanie”.

Poczułyśmy potrzebę przestrzeni, w której będzie można przyglądać się temu, jak kultura wpływa na naszą codzienną pracę – i jak my, poprzez działania pozaterapeutyczne, możemy wnosić coś ważnego do społeczności, w których żyjemy.

Wydarzenie to stanowi również krok w stronę utworzenia Stowarzyszenia CAT im. Donalda W. Winnicotta — przestrzeni dla „pająków” rozumianych jako osoby splatające nici między psychoanalizą, psychoterapią a sztuką.

Organizatorzy: grupa nieformalna związana z Centrum Aktywności Twórczej im. D. W. Winnicotta, grupy seminaryjne Kreatywnych Stanów Umysłu.
Wsparcie: Małopolsko-Podkarpacki Oddział PTPP, Zarząd PTPP, Patronat PTPP
Miejsce: dzielnica Nowa Huta (część stara), Dom Utopii- Międzynarodowe Centrum Empatii
(os. Szkolne 26a)

PROGRAM:
.........................................................................................
7.6.2025 (sobota)/ 13.30- 17.30
FOTOSPACER PO NOWEJ HUCIE:
(wstęp wolny, nie obowiązują zapisy)

„Nowa do zobaczenia. Od nowa”.
Prowadzenie: Bartosz M. Puk.
(spotykamy się pod Cafe Nowa/ os. Zgody 7)
...........................................................................................
8.6.2025 (niedziela)/ 14.00 – 18.00
DOM UTOPII. MIĘDZYNARODOWE CENTRUM EMPATII:
(wstęp wolny, konieczna rejestracja elektroniczna)

Otwarcie wydarzenia: Kinga Kocjan, Karolina Sikora-Zych, Elżbieta Sala-Hołubowicz
POEZJA: Krzysztof Walczewski, Rachela Molicka
WYSTĄPIENIE KLINICZNE: Aleksandra Brzozowska „Praca psychoanalityczna w wiejskiej społeczności”
TEATR: Jan Molicki, Rachela Molicka,Teatr Trochę Inny. Projekcja spektaklu „Bez słów” opartego na tekstach S. Becketta.
PREZENTACJA PROJEKTÓW SPOŁECZNIE ZAANGAŻOWANYCH:
– Tomasz Talerzak (Dom Utopii), Projekt choreograficzny „Ławica” autorstwa Aleki Polis
– Agnieszka Balicka, Maja Raczyńska- Ścigaj/ Specjalistyczna Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna „Krakowski Ośrodek Terapii”/ Projekt „Gadający KOT”
WYSTAWA: „Szczęśliwy dom, gdzie pająki są”/ Dom Utopii/Klub Kombinator. Przygotowanie wystawy: S.Warzkowicz, K.Kocjan, Elżbieta Sala-Hołubowicz, A. Brzozowska, Z. Szpunar. Artyści: twórczynie z seminarium Kreatywne Stany Umysłu i zaproszeni goście i gościnie

Dziękujemy za zgodę na udostępnienie utworów muzycznych: Magdalenie Pamule, Martwej Nędzy (ESH, L**h Kalita)

Płytę Magdaleny Pamuły można kupić tutaj: tutaj:https://magdalenapamula.bandcamp.com/album/doswitek
……………..
WSTĘP na wszystkie wydarzenia jest nieodpłatny
Link do zapisów: https://serwis.ptpp.pl/wydarzenia/enroll/185

Po wydarzeniu spotykamy się na Afterparty w Klubie Kombinator (osiedle Szkolne 25)

Twórczynie i twórcy wydarzenia:

Piotr Adamski /Agnieszka Balicka/ Beata Bernatek/ Grażyna Bogucka/ Aleksandra Brzozowska/ Aleksandra Fajga/ Mariusz Ferenc/ Fotoanalitycy/ Małgorzata Futyma/ Anna Gawlik/ Ewa Jeżowska-Charchut/ Patrycja Klim-Kubica/ Kinga Kocjan/ Iga Koźmińska-Kiniorska/ Martwa Nędza/ Rachela Molicka/ Jan Molicki/ Aleksandra Monser-Milczarek/ Anna Nieniewska-Mello/ Żaneta Niemiec/ Danuta Nowak/ Mariola Pańszczyk/ Magdalena Pamuła/ Bartosz M. Puk/ Maja Raczyńska-Ścigaj/ Dominika Sarna-Palacz/ Elżbieta Sala-Hołubowicz/ Gabriela Słowińska
Izabela Szalewska/ Zuzanna Szpunar/ Tomasz Talerzak/ Mariola Tempska/ Krzysztof Walczewski/ Sylwia Wawrzkowicz/ Kinga Widyna-Woch/ Wiktoryna Wróbel/ Małgorzata Zioło

21/05/2025

Zapowiedź: Warsztaty Obywatelskiej Refleksyjności – 10-lecie Inicjatywy!

Polska na Kozetce, a tematem będzie Kobieta

Z ogromną radością informujemy, że wspólnie z Instytutem Analizy Grupowej Rasztów oraz Polskim Towarzystwem Psychoterapii Psychoanalitycznej organizujemy wyjątkowe spotkanie z okazji 10-lecia naszej inicjatywy!

Kiedy? 29 listopada, 2025
Gdzie? Centrum Sztuki Współczesnej „ Znaki czasu” w Toruniu

W programie spotkania – rozmowy, refleksje i wymiana doświadczeń z wyjątkowymi gośćmi:

Elżbieta Olszewska – toruńska aktywistka społeczna, współtwórczyni programu „Cała Polska czyta dzieciom”
Karolina Zioło-Pużuk – językoznawczyni, polityczka, doktor nauk humanistycznych, sekretarz stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Dawid Bieńkowski – pisarz, psychoanalityk, działacz społeczny

To będzie przestrzeń dialogu, inspiracji i wspólnego namysłu nad kondycją społeczną, językiem i relacjami we współczesnej Polsce.

Zapraszamy!

21/05/2025

Trzeba zrozumieć, jak rodzi się moralne self. Na przykład osoba neurotyczna, a w jeszcze większym stopniu psychotyczna jest hipermoralizatorska. Nie pozwala sobie na najmniejsze oddalenie od obiektu. Nawet jeżeli, jak filmie „Psychoza”, eliminuje go. Gdy jest to ważnym śladem w pierwotnej relacji, instynktowna reakcja niemowlęcia sprowadza się do przylegania do obiektu, aby w ten sposób zatkać swoje dziury. Totalna identyfikacja z bezwzględnym obiektem, brak dystansu od niego, drastycznie ogranicza stopień wolności podmiotu w odniesieniu do normy. Odpowiedzi na bodźce stają się sztywne lub nieomal automatyczne. Każde minimalne zróżnicowanie od obiektu, samo istnienie natychmiast staje się winą. Podobnie jak w „Procesie” Kafki dominuje uczucie strachu i rodzaj biernej rezygnacji. Można więc zrozumieć, że absolutne superego, podobnie jak każda forma postawy moralizatorskiej skierowane jest przeciwko życiu.
[…]
Jeżeli mam w sobie okrutne bóstwo, muszę odbywać pokutę. Nie mogę się wyodrębnić, czyli oddzielić od obiektu. Bycie sobą, stawanie się tym, kim jestem, byłoby grzechem, wkroczeniem w ziemię niczyją poczucia winy. Moje życie znika przesłonięte „prawem”, którego muszę przestrzegać co do joty, bo teraz żyję w strachu.

Giuseppe Civitarese, O arogancji. Esej psychoanalityczny
Przekład: Danuta Golec

14/05/2025

„Syn zbliża się pewnego ranka do ojca, tuż po wyjściu rodziców z sypialni.

-„Nie znoszę cię tato- mówi chłopiec- mamę lubię bardziej niż ciebie.”
Ojciec robi groźną minę i mówi udając złość:

-„Rzeczywiście?.”Potem zmienia intonację i mówi:

-„Wszystko wporzadku, ja Cię przecież kocham i wiem, że ty mnie zwykle też kochasz.”
Chłopiec, który przyjął z niekłamaną ulgą zrozumienie ze strony ojca, odpowiada, stale jeszcze nadąsany:

-„No tak, lubię cię, ale tylko trochę.”Ojciec uśmiecha się, przyciąga chłopca do siebie, obejmuje go i wykrzykuje: „

-„Cieszę się, mój synu!”

Lothar Schon „Synowie i ojcowie”

14/05/2025

Cele terapii psychoanalitycznej obejmują: zrozumienie wszystkich aspektów Ja, nawet najbardziej prymitywnych i zaburzających, rozwój współczucia dla samego siebie (i innych w miarę jak zmniejsza się nasza potrzeba projekcji i przemieszczenia niepożądanych cech) oraz poszerzenie swej wolności, by móc rozwiązywać stare konflikty nowymi metodami.
Do celów terapii nie należy przeprowadzanie czystki w Ja i usuwanie niechcianych aspektów czy wymazywanie prymitywnych pragnień.

📖 Nancy McWilliams, "Diagnoza psychoanalityczna. Nowe, zaktualizowane wydanie"
📸 Võerahansu Johannes

14/05/2025

🌊 Z początkiem 2026 roku zapraszamy do Gdańska.
𝟭𝟳 𝘀𝘁𝘆𝗰𝘇𝗻𝗶𝗮 – warto zarezerwować czas. Szczegóły będziemy podawać wkrótce. 🌊

28/04/2025

10 lecie Polski na Kozetce
25 kwietnia 2025 roku w siedzibie Instytutu Analizy Grupowej Rasztów odbył się kameralny i jubileuszowy warsztat: „Polska na Kozetce”.

Spotkanie zostało nagrane i wkrótce zostanie zaprezentowany film, który uświetni obchody jubileuszu 10 lecia „Polski na Kozetce” w Toruniu.

Kujawskie Koło PTPP będzie miało zaszczyt być współorganizatorem tego wydarzenia.
Spotkamy się w Toruniu w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu”
w dniu 29 listopada.
Podczas tego spotkania będzie można obejrzeć film oraz uczestniczyć we wspólnym myśleniu, śnieniu i wymianie refleksji na temat: Polska na Kozetce, w odsłonie: Kobieta.

Nasza koleżanka z Kujawskiego Koła PTPP: Beata Drychta brała udział w nagraniu jubileuszowego warsztatu.

Takie myśli towarzyszyły jej podczas tego spotkania:

„Odkąd sięgnę pamięcią fascynowało mnie to jak rozumieć zjawiska społeczne i polityczne w kontekście psychologicznym. Przyglądałam się rodzinom, grupom osób i miałam potrzebę szukania i odnajdywania odpowiedzi na różne pytania: dlaczego w grupach pojawiają się pewne zachowania: wrogości, sympatii, bierności, aktywności? Jaki jest wpływ lidera grupy na jego członków? Dlaczego angażujemy się w pewne projekty, działania? Czy można to zrozumieć wsłuchując się w to: co i jak mówią inni?

Projekt pt: Polska na Kozetce wpisał się w moje zapotrzebowanie na tego typu kontakt i myślenie w grupie. Miałam też kontekst osobisty: w okresie 2010-2020 w moim życiu osobistym doświadczyłam tego jak można oskarżyć i naznaczyć kogoś w wyniku politycznych zapotrzebowań i gier personalnych.

Pierwszy raz pojechałam na „ Kozetkę” do Gdańska do Europejskiego Centrum Solidarności. Był to rok 2018, a ja czułam potrzebę rozmawiania o Polsce, o Polakach, o tym co się dzieje po zmianie władzy i ostrym kierunku w „prawo”.
To spotkanie bardzo mnie poruszyło i pozwoliło na to, żeby poczuć ulgę płynącą ze zrozumienia, z nadania znaczeń uczuciom wściekłości i bezradności.
Dzięki Ani Maroszek, która była organizatorką Polski na Kozetce w Europejskim Centrum Solidarności poznałam Anię Zajenkowską, która w niezwykle przyjazny sposób zareagowała na propozycję zorganizowania warsztatów w Toruniu.
Już w kwietniu 2019 roku spotkaliśmy się w Toruniu w zaprzyjaźnionym Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu”. Kolejna „Kozetka” odbyła się tuż przed pandemią w Bydgoszczy w 2020 roku i była wokół tematyki: Zmiany klimatyczne.
W 2024 roku wróciliśmy do Torunia do Centrum Sztuki Współczesnej: „Znaki Czasu” w Toruniu, gdzie zorganizowaliśmy trzecią „ kozetkę” z podtytułem: mężczyzna….”