Gabinet Terapii Renata Szpalik

11/02/2025

754 Followers, 728 Following, 300 Posts

07/02/2025

Bardzo proszę o udostępnianie. To psiak mojej znajomej 🙏🙏🙏🥹🥹🥹🫣🫣🫣

05/02/2025

Cześć chce sprzedać samochód i bardzo proszę o polecajki 🙏❤️

49 900 zł: Proszę o kontakt w wiadomości lub SMS, na pewno oddzwonię. 7.9.6.5.1.6.6.8.3 Opel Grandland X 1.2 Turbo 2019r. manualna skrzynia 6 biegów Jestem pierwszym posiadaczem widocznego na zdjęciach pojazdu. ...

05/02/2025

Cześć chcę sprzedać samochód Proszę was o polecanie mojej oferty i z góry dziękuję :

49 900 zł: Proszę o kontakt w wiadomości lub SMS, na pewno oddzwonię. 7.9.6.5.1.6.6.8.3 Opel Grandland X 1.2 Turbo 2019r. manualna skrzynia 6 biegów Jestem pierwszym posiadaczem widocznego na zdjęciach pojazdu. ...

03/01/2025

Polecam

Wydaje się, że dotychczas psychoterapia niewystar­ czająco zajmowała się ciałem. W odniesieniu do cie­ lesności bardziej myślano o emocjach niż o tym, jak fizyczność pacjenta wpływa na terapeutę i vice versa, a więc jak przebiega dialog tych ciał. Ten aspekt coraz częściej poddawany jest analizie dopiero w ostatnich la­ tach, co wiąże się z tym, że ciało w ogóle jest w tej chwili przedmiotem różnych pogłębionych analiz.
Z drugiej strony zawsze istnieli psychoterapeuci wraż­liwi na ciało pacjenta. Myślę tutaj na przykład o To­mie Andersenie, nieżyjącym już norweskim terapeucie rodzinnym, który był bardzo uważny na to, co dzieje się z ciałem pacjenta w trakcie rozmowy, na sposób od­ dychania, zmiany tonu, zawieszenie głosu, tempo mó­wienia. Koncentrował się na słowach, które były dla pacjenta źródłem cielesnego poruszenia, jednocześnie podkreślając znaczenie samoobserwowania przez psychoterapeutę własnego ciała."

Prof. Barbara Józefik, Katarzyna Sroczyńska, Gender w gabinecie, wyd. Więź
fot Akira Hojo

03/01/2025

Ktoś potrzebuje bliskości, bo bycie blisko jest naturalną potrzebą, a boi się, bo jego dawne doświadczenia są takie, że bliskość jest raniąca. Jego psychika pamięta, że rodzice, od których potrzebował miłości, dawali mu agresję lub obojętność. Innymi słowy, to, czy bliskość jest bezpieczna, zależy od wczesnych doświadczeń w tym obszarze. Jeśli to były doświadczenia traumatyczne, to powstaje taka nieświadoma wewnętrzna wskazówka: „Nie będę ryzykował bliskości, bo ból przy próbie jej otrzymania lub po jej stracie jest zbyt wielki".

Angażując się w bliskość, ryzykujemy, że będzie bolało.

I może powstać coś w rodzaju filozofii życia pod tytułem: „Już się raz sparzyłem". Taka przesłanka może się stać samospełniającą się przepowiednią: „Będę tak ostrożny, że nie będę niczego ryzykować. Także tego, co mogłoby przełamać tamten wzorzec. Nie ryzykując, pozostaję w osobności, inni są więc coraz bardziej obcy, więc tym bardziej nie wolno się do nikogo zbliżać". Ale pamiętajmy: są też ludzie, którzy są samotni, i jest im dobrze na świecie.

Bogdan de Barbaro w rozmowie z Justyną Dąbrowską, Wysokie Obcasy, tekst w komentarzu

(Fot. Mateusz Skwarczek / Agencja Wyborcza.pl)

29/12/2024

Polecam stronkę ślicznej suni Lilki

08/12/2024

Oczywiście

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że wygodniejsze jest znane. Każda zmiana powoduje stres i bardzo często unikamy czegoś dużo lepszego, chroniąc się przed stresem właśnie.

- Katarzyna Grochola, "A nie mówiłam!"

26/11/2024

Polecam

27/10/2024

18/10/2024

- Panie Profesorze, czy są jakieś powinności dzieci wobec rodziców?
- Z pewnością. Powiedziałbym, że rodzicom nie powinno być wyraźnie gorzej niż dzieciom.
- Ja mam taką umowę z dziećmi, że skoro ich nie oddałam do domu dziecka, to one mnie nie oddadzą do domu starców...
- To jest śmiesznie powiedziane, ale trafne. Powinniśmy wzajemnie na siebie liczyć. Nie możemy być roszczeniowi wobec własnych dzieci, ale nie powinniśmy też być przesadnie ofiarni. Coś nam się od nich należy. Chyba przede wszystkim powinniśmy liczyć na to, że ich sposób życia będzie dla nas nagrodą za to, jak je wychowaliśmy.
- Można powiedzieć: "ten dług, który zaciągnęliście u nas, spłacicie swoim dzieciom"?
- To też... dlatego nie możemy od naszych dzieci wymagać zbyt wiele. To wielki błąd, gdy rodzice zaczynają przyjmować rolę dziecka i liczą na to, że ich własne dzieci staną się dla nich opiekunami. Takie odwrócenie ról powoduje, że ludzie przestają być emocjonalnie niezależni i stawiają sobie niewykonalne wymagania. Mam wrażenie, że w wielu rodzinach jest mniej osób niż się wydaje. Jedni się całkowicie chowają i chcą być niewidzialni. Inni dominują i chcą być otoczeni przez pozbawione własnych uczuć manekiny. Takie relacje stają się wielkim ciężarem dla wszystkich, ale najgorzej odbijają się na dzieciach.
- Czasem mówi się, że dzieci są świetną inwestycją na starość, że odpłacą nam za wszystko...
- To przerażające, ale bardzo powszechne złudzenie. Dobre angielskie powiedzenie mówi:"don’t put all your eggs into one basket". Nie stawiaj wszystkiego na jedną kartę. To między innymi znaczy - nie uzależniaj się od dzieci. Do końca życia każdy z nas musi mieć własne zajęcia, jakieś plany, jakieś zamiary. Nie można budować całej swojej przyszłości na dzieciach.

Fragment rozmowy Justyny Dąbrowskiej z profesorem Jackiem Hołówką, filozofem, etykiem
fot Archiwum Prywatne

18/10/2024

Szkoda, że nie mogę być

"Żałoba po niespodziewanej śmierci nie polega tylko na znalezieniu trwałej więzi z osobą zmarłą, ale również na ponownym znalezieniu znaczenia i zaufania do świata."

Jan Möllers, towarzysz w żałobie oraz celebrant pogrzebowy z Bestattungen / Kultur:Trauer w Berlinie. W dniach 26-27 października poporowadzi warsztat "Violent Death: Jak wspierać osoby w żałobie po nagłej śmierci?" (Organizator: Instytut Dobrej Śmierci)

Uczestnicy warsztatu pracować będą w oparciu o współczesne teorie żałoby ze szczególnym uwzględnieniem modelu kalejdoskopu żałoby Chrisy Paul. Wspólnie będą eksplorować możliwości wsparcia, stabilizowania oraz transformowania procesu w tak trudnych sytuacjach.

Warsztat przeznaczony jest dla:
• pracowników ochrony zdrowia,
• pracowników branży pogrzebowej,
• terapeutów_ek,
• a także pracowników innych branż (nauczycieli, managerów HR, dziennikarzy).