Psychoterapia, Pomoc Psychologiczna, Rozwój Agnieszka Wrzaskowska

08/10/2025

Jeśli zastanawiasz się nad wejściem na ścieżkę prowadzącą do zostania psychoterapeutką/psychoterapeutą, to z serca polecam ❤️

Do 20 października trwa rekrutacja do Szkoły Psychoterapeutów Gestalt. Do momentu jej zakończenia przedstawimy Wam Instytut szerzej. Co 2 dni będziemy publikować krótkie posty o tym co nas wyróżnia, dlaczego warto studiować w Instytucie oraz jakimi kierujemy się wartościami w nauczaniu. Dzisiaj kilka słów o ZESPOLE.

To 43. doświadczonych praktyków, Twoich przyszłych nauczycieli zawodu. Zofia Pierzchała, Dorota Węgrzyn i Andrzej Wroński, stanowiący Radę Programową, od początku tworzyli małymi krokami grono profesjonalistów, który finalnie ukształtował zespół merytoryczny i pozamerytoryczny Instytutu. Wierzymy, że relacje należy pielęgnować, a stałość Zespołu gwarantuje najlepszą jakość proponowanego kształcenia. Zmiany w składzie osobowym na przełomie 25 lat są minimalne. Do współpracy zapraszaliśmy psychoterapeutów, także absolwentów naszych szkoleń, których rozwój zawodowy i naukowy był obiecujący w sferze uczenia psychoterapii.
Dbamy o stały rozwój kompetencji: uczestniczymy w konferencjach, prowadzimy warsztaty specjalistyczne i edukację z zakresu psychoterapii humanistyczno-doświadczeniowej na kursach psychoterapeutycznych innych modalności. Ważnym elementem są spotkania naukowe w Instytucie oraz czuwanie nad procesem kształcenia studentów poszczególnych Szkół (o tym przeczytasz więcej w czwartek, 16 października). Od wielu lat zespół podlega stałej superwizji wewnętrznej i zewnętrznej. Superwizorami, od których uczymy się i uwrażliwiamy są i byli m.in. prof. Bogdan de Barbaro, prof. Giovanni Salonia, Janusz Kitrasiewicz, dr Lynda Osborne czy Ken Evans (RIP).
Troszczymy się także o trwałość kontaktów z Realizatorami szkoleń spoza Instytutu. Z większością z Nich jest to relacja, która przeradza się w „czułego przyjaciela”. Nasi studenci i absolwenci zyskują dzięki temu możliwość spotkania twórców i kreatorów współczesnego Gestaltu, współczesnej psychoterapii.
Od lat pracujemy na rzecz społeczności psychoterapeutów w Polsce. Podejmujemy różne role w stowarzyszeniach zawodowych i grupach roboczych. Żywotnie reagujemy na wyzwania jakie stawia przed nami środowisko zawodowe.

Jeśli jesteś naszym studentem lub absolwentem, a post przypadł Ci do serca, to możesz go udostępnić 😊 Osoby zainteresowane podjęciem kształcenia w Instytucie zapraszamy na „Drzwi Otwarte”, organizowane onlinowo 18 października od godziny 19.00. Dziękujemy i do miłego zobaczenia.

01/10/2025

Wdzięczność nie jest tylko kwestią „dobrego nastawienia”. Osoby praktykujące ją regularnie odczuwają mniej stresu, więcej sensu
w codzienności i silniejsze więzi z innymi. Medycyna dokłada do tego dane z badań klinicznych: niższe ciśnienie, spokojniejszy sen, lepsza praca serca i mniejszy stan zapalny
w organizmie.
Spróbuj 🌿💚

🟢 Edit:

Ktoś zapytał: "Ale jak mam odczuwać wdzięczność, gdy świat mi się rozpada?" - Dziękuję za to pytanie 🙏

W praktyce wdzięczności nie chodzi o udawanie, że nie ma bólu. Trudne uczucia – smutek, złość, lęk – są naturalną częścią życia i niosą ze sobą ważne informacje o naszych potrzebach.
To, co jest do "zrobienia" to uznanie ich, przyjęcie, pozwolenie, by zaistniały w pełni
i w końcu - jako efekt przyjęcia - mogły wyciszyć się, rozpłynąć w spokoju, który jest podstawą.
Wdzięczność nie ma ich unieważniać, ale raczej tworzyć przestrzeń, w której mogą współistnieć
z tym, co dobre i wspierające.

Uczucia wdzięczności nie da się zaplanować
ani wymusić. Nie jest zadaniem na liście rzeczy
do zrobienia.

My możemy stwarzać warunki, by było jej łatwiej się pojawić — zatrzymać się, zauważyć, uważnie nazwać to, co dobre.

W ten sposób praktyka wdzięczności staje się praktyką integrującą – uczy, że życie to nie wybór między „dobrym” a „złym”, lecz zdolność do bycia z całością.

26/09/2025

🟢Patrząc z perspektywy gabinetu, edukacja zdrowotna jest dobrem: niesie wiedzę, prostuje wyobrażenia, uczy dbania o siebie i innych, buduje empatię do świata. Ostatnio stała się głośnym tematem politycznym. I to jest największy paradoks: zamiast traktować ją
jako oczywistość i narzędzie ochrony młodych, zamienia się ją w pole ideologicznej bitwy.

🟢Sprzeciw wobec edukacji zdrowotnej w szkołach ma w sobie kolejny paradoks. Z jednej strony chcemy, by dzieci i młodzież były bezpieczne, świadome i odporne na zagrożenia współczesnego świata. Z drugiej – odbieramy im narzędzia, które mogłyby to bezpieczeństwo budować.

🟢Absurd polega na tym, że brak edukacji
nie usuwa tematów – tylko zostawia młodych samych z pytaniami i mitami. Choroby, dojrzewanie, zdrowie psychiczne, relacje, uzależnienia – to nie zniknie, bo dorośli zakryją oczy. Milczenie nie chroni, tylko spycha problemy w sferę domysłów, internetu czy rówieśniczych „mądrości”.

🟢Edukacja zdrowotna nie jest ideologią,
ale praktyką troski o ciało i psychikę. To wiedza, jak rozpoznawać symptomy, jak dbać o higienę, jak radzić sobie ze stresem i jak szanować granice – swoje i cudze. Sprzeciw wobec niej jest więc sprzeciwem wobec faktów i wobec realnych potrzeb młodych ludzi.

To tak, jakby żądać, by nie uczyć tabliczki mnożenia, bo „życie samo pokaże”. Owszem, pokaże – ale w najbardziej bolesny sposób.

foto: znalezione w internecie

25/09/2025

🌿 Jeśli jesteś osobą wysokowrażliwą, pewnie znasz to uczucie: zwykły dzień, a Ty chłoniesz tysiące drobnych detali – czyjeś emocje, zmiany światła, dźwięki, które inni ignorują.
To dar, ale też wyzwanie, zwłaszcza gdy tempo życia przyspiesza i wszystko staje się zbyt intensywne.

Dlatego tak ważne jest, by zwalniać –
na własnych zasadach.
To nie luksus, tylko higiena.

Jak możesz zadbać o siebie?

Oto kilka przykładowych prostych sposobów:
🌿 robienie mikro-przerw – 5 minut ciszy między
zadaniami działa jak reset,
🌿 świadome odcinanie bodźców – wyłącz
powiadomienia, załóż słuchawki z ulubioną
muzyką,
🌿 mniej, ale głębiej – krótsza lista zadań,
mniej spotkań, za to więcej jakości,
🌿 świadomy kontakt z naturą – spacer po parku,
dotknięcie drzewa, pielęgnacja roślin w domu,
🌿 ciało jako tarcza – sen, spokojny oddech,
ruch, masaż – wszystko, co sprowadza cię do tu
i teraz,
🌿 granice – słowo „nie” potrafi być największym
„tak” dla siebie.

Nie zatrzymamy świata, ale możemy ułożyć go tak, by nie gubić własnego rytmu. 🕊️

🌿 Na zdjęciu mój sposób.
A Ty? Jak spowalniasz swój dzień?

23/09/2025

W toksycznym środowisku osoba, która zdrowo stawia granice, często nie jest postrzegana tak, jakby się tego spodziewała. Zamiast szacunku,
może spotkać się z krytyką, złośliwościami
albo próbami podważenia jej racji. Dlaczego?
Bo granice są dla toksycznych układów czymś niewygodnym – przerywają schemat wykorzystywania, manipulacji czy obarczania odpowiedzialnością.

Ktoś, kto zaczyna mówić „nie”, nagle przestaje być „wygodny”. Może być odbierany jako:

🫟egoista – bo odmawia rzeczy, które wcześniej
brał na siebie,
🫟trudny – bo nie daje się wciągnąć
w manipulacje,
🫟 zimny – bo nie ulega emocjonalnym
szantażom,
🫟 zagrożenie – bo pokazuje innym, że można żyć
inaczej, bez podporządkowania.

W rzeczywistości to, co dla toksycznego otoczenia wygląda jak bunt albo brak lojalności, jest przejawem zdrowia psychicznego i troski o siebie. Granice są jasnym komunikatem: „Moje życie i energia są równie ważne jak twoje. Mam prawo
o nie dbać”.

Takiej osobie często towarzyszy poczucie osamotnienia – bo bycie „niewygodnym” potrafi wywołać dystans otoczenia. Z czasem jednak czucie i komunikowanie granic staje się filtrem.
W pewnym momencie orientujesz się, że Twoje relacje są zdrowsze, że masz wokół siebie ludzi, którzy Cię wspierają i z którymi możesz komunikować się (również spierać🙂) w zdrowy sposób.
foto od:

18/09/2025

Żyjemy w świecie, który jest pełen bodźców, szybkiego tempa, w którym trudno o prawdziwą ciszę.
Nasz układ nerwowy uczy się reagować
na to tempo i nadmiar, ale często płaci za to cenę w postaci przemęczenia, wahań nastroju
czy braku energii. Tymczasem organizm ma własne mechanizmy równowagi – hormony
i neuroprzekaźniki, które działają jak naturalne paliwo dla dobrego samopoczucia.

Cztery z nich szczególnie wyróżniają się
w codziennym życiu: dopamina (motywacja
i poczucie nagrody), oksytocyna (bliskość i więź), endorfina (ulga i radość) oraz serotonina (spokój i stabilny nastrój). Wbrew pozorom, nie trzeba spektakularnych działań, żeby je „obudzić”.

💠 Dopamina – hormon nagrody i motywacji.

* realizowanie małych celów i odhaczanie ich
z listy,
* nauczenie się czegoś nowego,
* słuchanie muzyki, która porusza,
* planowanie i oczekiwanie na coś przyjemnego.

💠Oksytocyna – hormon więzi i bliskości.

* przytulanie, dotyk, trzymanie za rękę,
* rozmowa w atmosferze zaufania,
* pomaganie innym,
* obecność zwierząt (pies, kot, koń).

💠Endorfiny – naturalne środki przeciwbólowe
i „euforia biegacza”.

* ruch fizyczny (szczególnie intensywniejszy,
ale też taniec czy joga),
* śmiech,
* kreatywne działania, które sprawiają radość.

💠Serotonina – stabilizator nastroju.

* codzienny rytm dnia i snu,
* ekspozycja na światło dzienne,
* aktywność fizyczna o umiarkowanym tempie
(np. spacer),
* wdzięczność i zauważanie małych dobrych
rzeczy

Na własny dobrostan mamy większy wpływ, niż często nam się wydaje. Kilka prostych wyborów każdego dnia aktywuje naturalne mechanizmy
w ciele. To małe decyzje, które w dłuższej perspektywie układają się w większe poczucie spokoju, energii i równowagi.

Powodzenia 💚

14/09/2025

Dziś co nieco o dezinformacji, bowiem towarzyszy nam nieustannie, a teraz warto szczególnie zadbać o dobrostan psychiczny.
Dezinformacja działa jak nieustanny szum w tle — podważa poczucie bezpieczeństwa, budzi niepewność i potrafi rozchwiać zaufanie
do własnych osądów. Wiara w nieprzefiltrowane, niesprawdzone informacje może wywoływać lęk, poczucie chaosu, czasem nawet bezradność wobec świata, w którym trudno odróżnić prawdę
od fałszu. To stan permanentnej gotowości,
a w nim mózg nie odpoczywa, organizm nie regeneruje się.

Co może być pomocne ?

🟢 Ostrożne dawkowanie informacji — nie trzeba być na bieżąco ze wszystkim. Wybór kilku i to sprawdzonych źródeł oraz wyznaczenie sobie godzin na sprawdzanie wiadomości działa uspokajająco.

🟢 Kontakt z realnym światem — rozmowa z kimś zaufanym, spacer, spotkanie w naturze.
To przypomina, że życie nie kończy się na ekranie.

🟢 Zadbanie o ciało — sen, ruch, proste rytuały dnia. Umysł jest mniej podatny na chaos,
gdy ciało jest stabilne.

🟢 Praktyka krytycznego dystansu — przyglądanie się, jak dana wiadomość wpływa
na emocje, zanim uwierzymy w jej treść.

Celem dezinformacji jest osłabienie nas - naszej woli, psychiki, ale paradoksalnie sytuacja ta może być też okazją do ćwiczenia uważności
i budowania własnego dobrostanu.

12/09/2025

"Buddyjski przepis na dobre życie – skup się na tym, co masz, a nie na tym, czego ci do szczęścia brakuje" 📚
Poniższy tekst nie jest przepisem ani gotową instrukcją. To raczej zaproszenie do zatrzymania się – inspiracja do własnych poszukiwań, refleksji i praktyki. Żyjemy w świecie, w którym ciszy jest coraz mniej, dlatego warto szukać jej świadomie.

Psychologia i filozofia coraz częściej sięgają do buddyzmu, by zagubionemu we współczesnym świecie człowiekowi przypomnieć, że prawdziwym źródłem zarówno szczęścia, jak i nieszczęścia, jest on sam.

05/09/2025

Przed nami weekend i okazja do zwolnienia tempa.💚

„Kąpiele leśne” to praktyka zanurzania się
w atmosferę lasu. Japończycy nazywają
to shinrin-yoku – dosłownie „zażywanie lasu całym ciałem”.

Idziesz do lasu nie po to, żeby zrobić kilometry, tylko żeby się zatrzymać, oddychać,
dotykać kory, wsłuchiwać się w odgłosy.

Angażujesz wszystkie zmysły – patrzysz na grę światła, czujesz zapach ziemi, słuchasz liści, dotykasz mchu.

Przyjemności 🙂🌲🌳🌿🪾
A na załączonym zdjęciu Puszcza Białowieska ( foto własne)

03/09/2025

"🌱 Niech każde dziecko, które różni się od innych, spotka dorosłych zdolnych zobaczyć w nim piękno, a nie brak.
🌈 Niech żyją różnice, czarne owce i białe kruki – bo to właśnie one czynią ten świat naprawdę pięknym."

✨ Historia Jillian – dziewczynki, która nie potrafiła usiedzieć w miejscu ✨

Jillian miała siedem lat. Na lekcjach ciągle się wierciła, wstawała, rozpraszała, jakby jej myśli szybowały gdzieś daleko. Nauczyciele tracili cierpliwość. Próbowali wszystkiego – karali, strofowali, prosili, nawet nagradzali za kilka minut skupienia. Ale na próżno. Jillian po prostu nie umiała siedzieć spokojnie.

W domu nie było lepiej. Mama także ją karała. Dziewczynka czuła więc na sobie ciężar nie tylko złych ocen i krytyki w szkole, lecz także osądu we własnym domu.

Aż pewnego dnia mama została wezwana do szkoły. Poszła tam z córką jak na sąd – smutna i pełna obaw. Nauczyciele mówili o zaburzeniu, o chorobie. „Może to nadpobudliwość? Może potrzebne są leki?” – zastanawiali się.

I wtedy wszedł starszy nauczyciel, który dobrze znał Jillian. Poprosił, aby mama i inni nauczyciele przeszli do sąsiedniego pokoju. Nachylił się do dziewczynki i powiedział: „Zaraz wrócimy”. Potem włączył radio z muzyką.

Pozostawiona sama Jillian natychmiast wstała i zaczęła tańczyć. Poruszała się tak, jakby całym sercem łapała dźwięki z powietrza. Jakby jej dusza została stworzona do ruchu.

Starszy nauczyciel uśmiechnął się i powiedział:
„Widzicie? Jillian nie jest chora. Jillian jest tancerką!”

Doradził mamie, by zapisała córkę na lekcje tańca, a nauczycielom – by pozwalali jej się czasem ruszać.

Na pierwszych zajęciach Jillian wróciła do domu szczęśliwa:
„Mamo, tam wszyscy są tacy jak ja! Nikt nie siedzi w miejscu!”

Minęły lata. W 1981 roku Jillian Lynne – po karierze tancerki, założeniu własnej akademii i zdobyciu międzynarodowego uznania – została choreografką słynnego musicalu „Koty”.

🌱 Niech każde dziecko, które różni się od innych, spotka dorosłych zdolnych zobaczyć w nim piękno, a nie brak.
🌈 Niech żyją różnice, czarne owce i białe kruki – bo to właśnie one czynią ten świat naprawdę pięknym.