Naprawdę Pies

Wega

Nasza historia nie zaczęła się ani “x” lat temu kiedy zaczęłam szkolić psy.Nie 12 lat temu kiedy z Uciechą, moim pierwszym terapeutą, rozpoczęłyśmy trwającą do dziś przygodę z dogoterapią. Rozpoczęła się wraz z Wegą, niewielkim -bo ze schroniska i niedożywionym, błękitnym dogiem niemieckim. Wega była moim opiekunem a ja -dziś wydaje mi się to oczywiste -jej szczeniakiem. Dyscyplinę utrzymywała “twardym pyskiem” - żadne harce rozrabiania czy wymykające się spod kontroli wrzaski dziecięce nie mogły mieć miejsca. Zagoniona w róg pokoju, stojąc na baczność słuchałam co suczka ma do powiedzenia. Swoje zarzuty oznajmiała głośnym szczekaniem, nie tylko mnie ale również połowie kamienicy. Uczciwie przyznam, że była skuteczna i autorytet miała. Najłagodniejszy pies na świecie, ciągnęła sanki, kradła mi czapkę zachęcając do pogoni. Broniła przed dziadkiem, który wprowadzał elementy integracji sensorycznej w moje wychowanie bawiąc się ze mną w samoloty. Wega, nieświadoma walorów terapeutycznych tej zabawy, uznawała ją raz za razem za zagrożenie i stanowczym kłapnięciem z oddali, przerywała. Pozwalała mi oglądać i dotykać szczeniaki, jeden z nich potem został z nami - piękny czarny Vox. W wieku 3 czy 4 lat miałam najlepszego przyjaciela na świecie. Prawdą jest natomiast, że w przyjaźni tej partnerstwa nie było wcale. W tamtym czasie nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Kto rządził? Wega oczywiście :).