Psychologia Praktyczna Anna Jurczak-Nowakowska

19/03/2021

TANIEC CIAŁA I DUSZY

Zapraszam Cię do eksperymentu. Niezależnie w jakiej pozycji teraz jesteś, pomyśl o swoim oddechu. Zrób nieco głębszy wdech, zatrzymaj przez chwilę powietrze w płucach i zrób pogłębiony, długi WYDECH, zwracając jednocześnie uwagę na rozluźnienie mięśni twarzy, karku, ramion, brzucha, bioder. Jeśli zauważyłeś rozluźnienie mięśni, to czy zdawałeś sobie wcześniej sprawę z ich napięcia?

Każda emocja przepływa przez nasze ciało. Radość powoduje,
że mamy ochotę oderwać się od ziemi, skaczemy i machamy rękami. Lęk kuli nasze ciało. Złość napina mięśnie, zwiększa ciśnienie krwi, podnosi głos…

Małe dziecko w bezpiecznych warunkach okazuje emocje w sposób spontaniczny. To samo dziecko jednak powstrzymuje się od okazywania emocji, gdy jest za nie karcone. Aby nie wypuścić emocji z siebie napina ciałko, kuli się, zaciska zęby... czasem rośniemy w takim napięciu przez wiele lat, a czasem tworzymy je później, gdy jako dorośli trafiamy na wyjątkowo trudne sytuacje. Gromadzone napięcie zmienia biochemię naszego ciała, ciśnienie krwi, powoduje zwyrodnienia w tkankach. Czasem znajduje niekontrolowane, gwałtowne ujście w agresji skierowanej przeciwko innym lub sobie.

I tak, dusza i ciało plastycznie ze sobą tańczą. Różny jest to taniec. Możemy go obserwować np. u osób poruszających się delikatnie, jak w walcu – niemal nie zostawiając śladów, gotowe zareagować dostosowaniem na każdy ruch partnera. Kiedy indziej widzimy ludzi przemierzających życie, jak w pasodoble – zmierzających prosto i gwałtownie do celu. Są osoby, których ciało jest prowadzone emocjami wyraziście – jak w tangu, i takie, których ciało jest zamrożone – boi się przyjąć zaproszenie emocji do tańca, bo pozwolenie sobie na to w przeszłości kończyło się cierpieniem.

Rozumienie siebie to także umiejętność odczuwania swojego ciała. Dlatego psychologia coraz częściej łączy rozmowę z technikami trenowania uważności pozwalającymi na odczytywanie tego co płynie
z naszych receptorów wewnętrznych.

Jeżeli chciałabyś/chciałbyś:
👉 sprawdzić co dzieje się w obszarze Twojego ciała i „ducha”,
👉 poczuć większą spójność pomiędzy Twoim światem wewnętrznym,
a tym co dzieje się w Twoim życiu,
👉 pełniej i bezpieczniej zamieszkać w swoim ciele,
👉 nauczyć się zauważać swoje napięcie, zahamowanie i wprowadzić
w przestrzeń swojego życia więcej reakcji odzwierciedlających Ciebie,
👉 odczuwać większy komfort w relacji z bliskimi oraz samym sobą,

zapraszam Cię do mojej przestrzeni i wspólnej drogi w kierunku Twoich celów.

🙋‍♀️ Psycholog Anna
☎️ +48 729 877 836
📧 jurczak.nowakowska@gmail.com

26/01/2021

Emocjonalna nawigacja

Gdy mówi się o psychologii, bardzo szybko uwaga zostaje skierowana na emocje. Hasła „praca z emocjami”, „panuj nad swoimi emocjami”, „wyrażaj swoje emocje”, „pozwól sobie na doświadczanie emocji” towarzyszą wielu warsztatom rozwojowym. I pewnie nic w tym dziwnego, bo to w końcu EMOCJE nadają jakość naszemu życiu.
Więc i ja pozwolę sobie słów parę o emocjach napisać - w kontekście ich „nawigacyjnej” roli.

Nie wiem na ile jest to dla Was zaskakujące, a na ile oczywiste, że ewolucja wyposażyła nas w narzędzie, które cały czas diagnozuje sytuację i podpowiada czego potrzebujemy dla poczucia osobistego komfortu/równowagi/dobrostanu. Tym narzędziem są właśnie EMOCJE.

Przykład? Może smutek …

Smutek opuszcza głowę, zaokrągla ramiona, czasem kuli całe ciało, mocno spowalnia ruchy lub powoduje ich całkowite wygaszenie. Do czego zaprasza przez takie działanie? Pewnie do wycofania z doświadczania kolejnych bodźców, skierowania do wewnątrz, na siebie. Owo skulenie jest jakby sygnałem ciała „zatroszcz się o mnie” czyli o siebie samego. Spowolnienie to jakby sygnał „potrzebuję żeby czas płynął wolniej” – co możemy sobie dać przez wycofanie z kolejnych zadań.

W okresie bardzo szybkich zmian cywilizacyjnych, w otoczeniu przeładowanym bodźcami, człowiek czasem traci wcześniejsze instynkty i wpada w wir schematów. W ten sposób oddalamy się od postępowania zgodnego z przeczuciem, na rzecz działania rutynowego, kierowanego zobowiązaniami, konwenansami, analizą zysków i strat czy przyjętymi normami. O ile to drugie jest bardzo przydatne w pracy lub działalności społecznej, bo warunkuje sprawne działania instytucjonalne, to w życiu prywatnym powoduje uczucie zagubienia i pustki.

Smakowanie poczucia spełnienia osobistego jest dane tym, którzy potrafią odczytywać swoje osobiste potrzeby i je realizować.

Gdzie odczytywać? Nie w owych ogólnych normach i konwenansach przecież, a w sobie. Nasze „Ja” przemawia poprzez uczucia i emocje. Wszystkie Twoje emocje mówią Tobie o sytuacji w jakiej się znajdujesz i zapraszają Cię do czegoś …

A czy Ty słuchasz siebie?

Jeśli uznasz, że chciałbyś słuchać siebie lepiej, może warto rozpocząć trenowanie uważności, na przykład na warsztatach mindfulness.

A.JN.

Zdjęcie autorstwa Bakr Magrabi z Pexels

07/01/2021

Lubię linię czasu, która oddziela „stare” od „nowego”. Nowe budzi we mnie ciekawość, nadzieję i nutę wyzwania. To czas, który sprzyja refleksji, tworzeniu planów i postanowień. Formułowanie postanowień samo w sobie daje mi przyjemność, w moim umyśle pojawia się wówczas obraz celu, który dzięki nim osiągam. Przyjemnie jest wiedzieć czego pragnę, potrzebuję, co jest dla mnie ważne, mieć poczucie „wytyczonej ścieżki”.

Trudniejsze jest przejście do etapu realizacji postanowień, ponieważ często okazuje się, że nie zostały one wystarczająco realnie ocenione. Przyczyny są różne. Czasem były one sformułowane w sposób zbyt ogólny – życzeniowy i łatwo było je odsuwać w czasie. Czasem wyzwania, które sobie stawiam nie uwzględniają moich warunków i zasobów i okazują się nierealne do osiągnięcia. A czasem sformułowane postanowienie, nie jest tak naprawdę tym czego ja sama potrzebuję, a jedynie pragnieniem sprostania wyzwaniom otoczenia, mody, moim wyobrażeniom o sukcesie w jakiejś dziedzinie…

Nie zniechęca mnie to jednak, bo jakiekolwiek świadome doświadczanie siebie daje szansę na wyciągnięcie wniosków, poznanie swoich możliwości i formułowanie nowych postanowień, które w sposób bardziej trafny pomogą mi pisać moją rzeczywistość.

Niektórym wytyczanie swoich celów sprawia dużą trudność. Wiązać się to może z długotrwałym uwikłaniem w narzucone z zewnątrz obowiązki i schematy funkcjonowania, tryby branych na siebie powinności. W takich okolicznościach człowiek może realizować to co jest ważne dla innych i tracić umiejętność odczuwania tego co jest ważne dla niego samego. Może to dotyczyć Ciebie, jeśli masz poczucie, że jesteś często rozdrażniony, napięty, zgorzkniały, rzadko odczuwasz stan spokoju i radości.

Jeśli dotyczy to Ciebie, może warto pozwolić sobie na szczerą rozmowę z przyjacielem, skorzystać z coachingu lub rozmowy z osobą zajmującą się wsparciem psychologicznym.

Zapraszam
A. JN.

18/12/2020

Dobra Jesień

Krótkie dni, gołe gałęzie drzew, niebo zasnute chmurami, mgliście … do niedawna kojarzyłam to głównie ze smutkiem i przygnębieniem. Nadal tak mi się kojarzy, ale już nie tylko. Tu ukłon w stronę naszej fantastycznej młodzieży. Wykreowali słowo j e s i e n i a r a. Jedno słowo, a niesie ze sobą cały pakiet wyobrażeń i doznań, które absolutnie zmieniają perspektywę widzenia schyłku roku…. lampka, kocyk, herbata z imbirem i miodem, świeczka, książka.
Jak wiele zależy od przyjętej perspektywy. Jak wiele zależy od odkrycia i nazwania tych perspektyw. Jesieniarę „uzmysłowiłam” sobie dwa lata temu i odtąd na przypomnienie tego pojęcia automatycznie czuję możliwość wspierania się jej obecnością we mnie. A przecież była zawsze, tylko jakaś „nieogarnięta”, niezebrana w całość, nie „przywołana”.

Jedna z teorii osobowości, którą uwielbiam się posługiwać, to teoria wielogłosowego Ja Huberta Hermansa. Praca z nią polega między innymi na zgłębianiu swojej osobowości poprzez odkrywanie i nazywanie różnych drzemiących w nas postaw/pozycji. Niektóre z nich są dla nas oczywiste, a inne przyciszone drzemią jak trzecioplanowy aktor na scenie i pojawiają się w świetle reflektorów na krótkie chwile, w sprzyjających dla siebie okolicznościach. Wtedy gdy nadamy im nazwy, zaprzyjaźnimy, obejrzymy pod względem mocnych stron i słabości, możemy je w bardziej świadomy sposób „przywoływać” i korzystać z ich psychofizycznych własności.

A Kto mieszka w Tobie?
Może jesień to dobra pora na pobycie blisko siebie i lepsze samopoznanie 🙂

A.JN.

10/12/2020

09/12/2020

Na psychologię zaprowadziła mnie fascynacja człowiekiem. Ta fascynacja trwa nadal. Nieskromnie powiem, że łącznie ze mną samą :) Sama siebie zaskakuję, poznaję, uczę się nowego doświadczania i wyrażania.
To poznawanie, oparte na ustrukturyzowanej wiedzy naukowej powoduje, że świat ludzkich zachowań staje się bliższy, bardziej zrozumiały, mniej zdeterminowany przez nieznane siły, a bardziej zależny od biologicznych konstelacji, rodzinnych schematów i kulturowych uwarunkowań.
Wpływ na te czynniki jest możliwy nie dzięki nadprzyrodzonym umiejętnościom osoby zajmującej się wsparciem, a tylko przez jego współpracę z otwartym na nowe doświadczenia klientem.
To ciężka praca.

Czy warto? Jeśli uznasz, że pewniejszy krok, spokojniejszy rytm serca, głębszy oddech i uśmiech do swojego odbicia w lustrze będą dla Ciebie nagrodą – to warto.

📷 Adrianna Skarba