Gabinet 4 piętro

23/09/2021

Zapraszamy na terapię indywidualną.
Dziś chcemy przedstawić sylwetki dwóch z naszych terapeutek: Agnieszka Szymańska - przyjmuje w czwartki w godzinach przedpołudniowych oraz wtorki w godzinach popołudniowych; Małgorzata Siudy - przyjmuje w poniedziałki w godzinach popołudniowych.

Agnieszka Szymańska - Z wykształcenia psycholog, psychoterapeuta, absolwentka Szkoły Psychoterapii. Członek Polskiego Towarzystwa Integracyjnej Psychoterapii Doświadczeniowej i Edukacji Społecznej Stowarzyszenie INTRA. Prowadzi psychoterapię indywidualną dla osób dorosłych. Warsztatowo pracuje z rodzicami i dziećmi. Od 2016 r. związana z Fundacją Dajemy Dzieciom Siłę (FDDS), Uniwersytetem III wieku, ośrodkiem psychoterapii PsychoCare oraz Gabinetem Psychoterapeuci 4 piętro. W pracy wykorzystuje podejście humanistyczne, skoncentrowane na osobie wg Carla Rogersa, podejścia skoncentrowanego na emocjach (EFT, EmotionFocusedTherapy). Bliskie jej jest podejście z empatią i zrozumieniem do klienta, gdzie jednym z najważniejszych czynników jest rozwijanie relacji, podczas spotkań terapeutycznych. Najczęściej pracuje z osobami będącymi w kryzysach – rozstania, żałoba, kryzysy rozwojowe, ostry, przewlekły stres oraz z osobami z zaburzeniami lękowymi i nastroju, przeżywającymi trudności i cierpienia w kontaktach z innymi. Swoją prace poddaje regularnej superwizji.

Małgorzata Siudy - Psychoterapeuta, pedagog, ukończyła Certyfikowaną Szkołę psychoterapii humanistycznej w Ośrodku Pomocy i Edukacji Psychologicznej Intra.
Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego kierunków Pedagogika i Socjologia. Prowadzi psychoterapię osób dorosłych i młodzieży od 16 r.ż integrując podejście humanistyczno-doświadczeniowe z nurtem psychodynamicznym i poznawczo-behawioralnym. Pomaga osobom cierpiącym z powodu zaburzeń lękowych, zaburzeń depresyjnych, doświadczającym kryzysu osobistego lub zawodowego, mającym trudności w relacjach z innymi, pragnącym podnieść jakość swojego życia. Szczególny obszar zainteresowań stanowi praca z lękiem, terapia dla osób pochodzących z rodzin alkoholowych (DDA), wsparcie osób doświadczających straty, będących w żałobie oraz praca z ciałem (m.in. Focusing, relaksacja, psychodrama, uważność). Swoją pracę poddaje regularnej superwizji.
„Wierzę w klienta – w jego wiedzę o sobie samym, potencjał, siłę, troskę o siebie i dążenie do zmiany. Jako psychoterapeuta towarzyszę drugiej osobie na drodze odnajdywania siebie, swoich potrzeb, doświadczania przeróżnych emocji, zaopiekowania się wewnętrznym dzieckiem oraz dążenia do realizacji własnych pragnień.“

22/12/2020

15/12/2020

Ciało wie

04/12/2020

Moje ciało do mnie mówi

Takie stwierdzenie pojawiło się w mojej głowie po pierwszym doświadczeniu ćwiczeń focusingowych. Focusing jest metodą pracy nakierowanej na ciało, procesem polegającym na rozbudzaniu samoświadomości i kontakcie z emocjami. Proces ten zaczyna się w momencie, gdy kierujemy uwagę na swoje ciało i zauważamy, na przykład, niepokój w brzuchu lub ucisk w klatce piersiowej przed stresującym dla nas wydarzeniem. To doświadczenie nazywane jest wewnętrznym poczuciem lub poczuciem w ciele (felt sense). Często kiedy czujemy coś niepokojącego w ciele próbujemy od tego uciec, pozbyć się nieprzyjemnego uczucia. Focusing zaprasza nas by nie ignorować tych sygnałów, a wręcz przeciwnie spotkać się z nimi, przywitać je, przyjąć i oddać im głos. Moje własne doświadczenie pokazało mi, iż wsłuchanie się w swoje ciało bywa zaskakujące, odkrywcze – przychodzą do głowy słowa, wyobrażenia które, mają ważne znaczenie, a wcześniej były niedostępne.
Focusing nie jest nurtem psychoterapeutycznym a metodą pracy, która pozwala nam na głębsze doświadczanie siebie, wsłuchiwanie się w odczucia wyrażane w ciele. Sesje focusingowe mogą być prowadzony przez drugą osobę (również w czasie psychoterapii) lub możemy praktykować je poza gabinetem samemu.
Ale na czym ta metoda tak naprawdę polega? Ann Weiser Cornell w swojej książce „Focusin. Mądrość ciała Przewodnik po emocjonalnym uzdrawianiu siebie” przedstawia zarys sesji focusingowej podczas której na początku skupiamy się na odczuciu w ciele ( np. ucisk, napięcie, poczucie ciepła, zimna, rozedrganie itp.) a następnie powoli i z delikatnością staramy się zadawać pytania ciału i czekać, aż przyjdą słowa czy wyobrażenia, które nadadzą znaczenie naszym odczuciom. Znaczenie przekazywane przez ciało jest czasami związane z pamięcią, przekonaniem, nastawieniem albo z niezaspokojoną potrzebą lub niewyrażoną częścią nas samych. Podczas sesji focusingowych nie „naprawiamy” ani nie „rozwiązujemy” problemu. Przyjęcie do wiadomości przekazu, usłyszenie go jest tym, czego potrzeba, by poczuć głęboką ulgę.
Focusing nie jest łatwym i szybkim ćwiczeniem, a zarys sesji przedstawiony powyżej jest tylko krótkim opisem, który może zachęcić niektórych do wgłębienia się w temat. Praca ta wymaga czasu, przygotowania i naszego zaangażowania. Książka Ann Weiser Cornell „Focusin. Mądrość ciała” jest przewodnikiem po tej metodzie, w którym szczegółowo jest opisane jak krok po kroku wchodzić w to doświadczenie spotkania z własnym ciałem i słuchania tego co do nas mówi. Bardzo polecam, aby samemu spróbować doświadczyć tego spotkania z samym sobą. Dla mnie to zupełnie nowy i fascynujący sposób na poznawanie siebie i swoich potrz

21/11/2020

Porozmawiajmy o depresji.

Kilka dni temu prowadziłam warsztaty pt. „Porozmawiajmy o depresji” z grupą seniorów.
Depresja jest w czołówce najczęściej występujących zaburzeń według Światowej Organizacji Zdrowia. Uważam, że to ważne, aby mówić o niej często, uświadamiać na czym polega i jak sobie z nią radzić. Dziś nikogo nie dziwi, że jeśli chorujemy na cukrzycę czy nadciśnienie to po prostu je leczymy pod opieką lekarza. Tak samo powinno być odnośnie jakiejkolwiek choroby psychicznej.
W naszym słowniku słowo „depresja” stało się czymś bardzo powszechnym. Utarło się, że na co dzień mówimy „mam depresję” określając swój nastrój. Chandra depresji nierówna, choćby dlatego, że chandra to krótkotrwały stan i nie wymaga leczenia farmakologicznego. Każdy doświadcza jej w różnych momentach swojego życia. Depresja jest chorobą według klasyfikacji ICD-10. Ma długotrwały wpływ na funkcjonowanie i wymaga wsparcia farmakologicznego.
Odnosząc się do statystyk można szacować, że na depresję choruje ponad pół miliona osób. Połowa z nich nie zgłasza się na leczenie. U kobiet depresja diagnozowana jest dwa razy częściej niż u mężczyzn, ale to dlatego, że one częściej zgłaszają się do lekarza. Wśród mężczyzn dochodzi częściej do samobójstw. Depresja jest chorobą demokratyczną, dotyka dzieci, młodzież, osoby dorosłe i osoby w podeszłym wieku.
Przechodząc do objawów, co powinno zwrócić uwagę?
Obniżony nastrój, spadek energii, trudność w przeżywaniu przyjemności (anhedonia), spadek koncentracji, utrata zainteresowań, problemy ze snem, ubytek masy ciała, zamartwianie się, utrata libido, obniżone poczucie własnej wartości, trudność w wykonywaniu obowiązków, myśli rezygnacyjne (chcę zniknąć), myśli samobójcze. Jeśli te objawy występują przez co najmniej 2 tygodnie to jest to znak, iż należy udać się do lekarza psychiatry. To lekarz stawia diagnozę. Nie należy oceniać swojego stanu na własną rękę.
Stan depresyjny został dobrze przedstawiony przez dr Agnieszkę Popławską: „To jest taki stan, kiedy nie jesteśmy w pełni sobą. Jesteśmy dużo bardziej smutni, wszystko widzimy w czarnych barwach. Mało co cieszy. Nie wierzymy, że w przyszłości może nas czekać coś dobrego, nie widzimy światełka w tunelu. Tak obrazowo można wyjaśnić, że depresja powoduje, że zaczynamy patrzeć na siebie, na innych i nasze życie przez brudną szybę. Na zewnątrz jest słońce, zieleń, a my widzimy wszystko takie brudne i wtedy rzeczywiście nic nie cieszy”.
Depresji nie widać, człowiek cierpi w środku. Coraz częściej mówi się o zjawisku „smiling depression”. Świat wymusza na nas być najlepszą wersją siebie, osiągać wyniki, sukcesy, być najlepszą matką, żoną, ojcem i pracownikiem. Nie ma miejsca na porażki, a przynajmniej na to, aby się tym swobodnie dzielić. Takie zjawisko powoduje, że wiele osób ma przekonanie, iż depresja wynika ze słabości charakteru. Wydaje się, że ta grupa osób jest najbardziej narażona na ryzyko samobójstwa, niespodziewanym i nieoczekiwanym dla środowiska.
Cieszy mnie fakt, że powstaje coraz więcej kampanii społecznych (np. Twarze depresji) uświadamiających, iż depresja jest po prostu kolejną chorobą, którą należy leczyć. Nie jest żadnym piętnem.
Kilka słów o farmakoterapii.
Panuje przekonanie, że leki psychotropowe uzależniają i należy ich unikać jak ognia. Chcę to sprostować. Na rynku istnieje ponad 30 rodzajów leków przeciwdepresyjnych, nieuzależniających. Lekarz psychiatra jest odpowiedzialny za ich dobór. Depresja jest chorobą mózgu. Dochodzi do nierównowagi biochemicznej. Leki mają za zadanie ją wyrównać. Przyjmuje się je przynajmniej przez pół roku. Nie zaleca się gwałtownego odstawiania, po poprawie, gdyż dochodzi do bardzo nieprzyjemnych objawów i nawrotu choroby. Leki należy odstawiać pod kontrolą lekarza.
W przypadku leczenia depresji zaleca się łączenie farmakoterapii z psychoterapią. Bardzo ważne jest wsparcie terapeuty. Osoby zmagające się z depresją mogą skorzystać z psychoterapii indywidualnej, grupowej lub grupy wsparcia.
Jeśli ktoś ma opory przed udaniem się do psychoterapeuty to wpierw polecam skorzystanie z anonimowego wsparcia. Taką możliwość dają telefony zaufania np.
Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji ITAKA 22 654 40 41, czynny w poniedziałki w godz. 17.00-20.00. Połączenie jest bezpłatne.
Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji 22 594 91 00 – środa i czwartek 17:00-19:00 dyżuruje lekarz psychiatra, koszt połączenia równy stawce operatora.
Telefon zaufania nie zastąpi regularnego wsparcia jakie jest konieczne przy walce z depresją, ale wydaje się być dobrym początkiem.

Duża część moich warsztatów z seniorami dotyczyła profilaktyki. Uważam że ważne jest dzielenie się swoimi odczuciami i problemami, kontakt z rówieśnikami, utrzymywanie relacji z bliskimi, rozwijanie pasji i zainteresowań. Ważnym aspektem jest dbanie o aktywność fizyczną, zdrowy sen i dietę. Konieczne jest wykluczenie somatycznej przyczyny dolegliwości, tak więc kontakt z lekarzami o różnych specjalizacjach ma duże znaczenie.

Podczas warsztatów padały ważne pytania. Jak wspierać bliskich w chorobie? Postanowiłam przygotować osobny artykuł właśnie na ten temat.

Autor: Kamila Czajkowska
Bibliografia:
Depresja – poradnik dla pacjentów i ich rodzin. Prof. Łukasz Święcicki. II Klinika Psychiatryczna Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie
„Depresja skrywana uśmiechem” – zdrowie.gazeta.pl
Jedliński K., Jak rozmawiać z tymi, co stracili nadzieję?, Intra, Warszawa 1993.
www.stopdepresji.pl
www.forumprzeciwdepresji.pl
www.wyleczdepresje.pl

13/11/2020

ZABURZENIA OSOBOWOŚCI – „SZALEŃSTWO BEZ UTRATY ROZUMU”

Każdy z nas posiada pewne określone cechy charakteru. Niektóre z nich ujawniają się bardzo często, trwają przez większość życia, inne wywołane są konkretnymi sytuacjami. Jednak opisując siebie można najczęściej zauważyć pewien dominujący schemat, czy też sposób działania, myślenia, odczuwania, wchodzenia w relacje z innymi i interakcje ze światem. Nieco upraszczając mówimy, że ten wspólny mianownik, to rys, czy też styl osobowości. Dość powszechnie zdarza się, że nadmierne natężenie danej właściwości lub pewien niedobór w danej sferze może utrudniać funkcjonowanie związane z emocjami, uczuciami czy budowaniem długotrwałych relacji, a także zniekształcać postrzeganie świata, innych ludzi, a w tym samego siebie.
Warto zaznaczyć, że psychologowie wyróżniają dwa systemy przetwarzania informacji przez człowieka: 1) intelektualny ściśle związany z rozumowaniem logicznym i funkcjonowaniem poznawczym, 2) doświadczeniowo-afektywny – czyli najprościej mówiąc, ten związany z doświadczaniem świata, innych ludzi, relacji i siebie, gdzie „obróbce” podlegają nie tyle surowe dane, fakty i logiczne znaczenia słów, co koloryt nastroju, przepływ subiektywnych odczuć, emocji, nadawanie znaczeń przez pryzmat indywidualnego doświadczenia, metafory, symbolikę. Każdy z tych systemów jest istotny i potrzebny w życiu człowieka, dobrze by oba komunikowały się i współpracowały. Ciekawym jest, że można doskonale radzić sobie na polu intelektualnym, mieć nawet cechy geniusza, a mimo to doznawać wielu, niekiedy dramatycznych trudności na polu związanym z regulacją uczuć, relacjami z innymi osobami, czy też „przeżywania” świata. To połączenie adekwatnego umysłu i nieprzystosowania w sferze emocjonalno-relacyjno-doświadczeniowej może dawać obraz tytułowego „szaleństwa bez utraty rozumu” – metafora stworzona przez prof. dr hab. Ewę Trzebińską. Kiedy natężenie tego typu trudności powtarza się, ma charakter stale towarzyszącej tendencji, ujawnia się w wielu różnych sytuacjach i niejako moduluje sposób funkcjonowania, szczególnie w relacjach z innymi – możemy rozpatrywać zaburzenia osobowości.
Ważną informacją jest fakt, że zaburzenia osobowości są czymś w rodzaju upośledzonego psychicznego systemu odpornościowego. Oznacza to, że posiadanie cech zaburzeń osobowości stanowi dobrą pożywkę do powstawania innych zaburzeń psychicznych (np. zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych w zaburzeniu osobowości anankastycznej, lękowych przy zaburzeniu osobowości unikającej, aż po zaburzenia z grupy psychoz w zaburzeniu osobowości paranoicznej lub schizotypowej, czy uzależnienia od substancji psychoaktywnych i/lub zaburzenia odżywiania w zaburzeniu osobowości borderline). Cechy zaburzeń osobowości nabierają kolorytu i wyrazistości wraz z rozwojem osobistym jednostki, dlatego mimo, że pewne cechy widoczne są już od wczesnej młodości, to rzetelna diagnoza jest możliwa zwykle dopiero po 30 r.ż. Występowanie zaburzeń osobowości w populacji szacuje się w przedziale od 4-13% populacji ogólnej, ale już u osób korzystających ze wsparcia specjalistów od 10-30%, aż po 50% u pacjentów oddziałów psychiatrycznych i 80% osób podejmujących próby samobójcze oraz tyle samo wśród osób przebywających w zakładach karnych. Przewiduje się, że raczej statystyki te będą narastać niż maleć.
Poniżej krótkie charakterystyki cech poszczególnych rodzajów zaburzeń osobowości wg. Millona (zgodne z klasyfikacją zaburzeń psychicznych DSM–IV):
• Paranoiczne – osoba stale mająca się na baczności, defensywna, nieufna, podejrzliwa. Przesadnie wyczulona na to, że ktoś może chcieć jej przeszkodzić lub skrzywdzić ją. Stale poszukuje dowodów potwierdzających spiskową teorię rzeczywistości. Siebie samą uważa za osobę postępującą w sposób słuszny, a i tak prześladowaną.
• Schizoidalne – osoba apatyczna, zobojętniała, wycofana, osamotniona. Nie pragnie ani nie potrzebuje utrzymywania związków z innymi ludźmi. Jest w minimalnym stopniu świadoma własnych uczuć oraz uczuć innych ludzi. Nie ma żadnego celu w życiu ani ambicji, albo też ma ich niewiele.
• Schizotypowe – osoba ekscentryczna, alienująca się, dziwaczna, nieobecna duchem. Przejawia osobliwe manieryzmy i zachowania. Odczytuje myśli innych ludzi. Zaabsorbowana niezwykłymi marzeniami i dziwnymi przekonaniami. Zaciera granice między rzeczywistością a światem fantazji.
• Antyspołeczne – osoba impulsywna, nieodpowiedzialna, niepodporządkowująca się normom, nie do opanowania. Działa bez namysłu. Spełnia społeczne oczekiwania, o ile służy to jej samej. Lekceważy społeczne obyczaje, reguły i standardy. Postrzega samą siebie jako wolną i niezależną.
• Z pogranicza (borderline) – osoba nieprzewidywalna, manipulatorska, niestabilna. Panicznie boi się porzucenia przez innych i odosobnienia. Przeżywa gwałtowne zmieniające się nastroje. Przechodzi nagle z uczucia miłości do nienawiści i na odwrót. Widzi siebie oraz innych ludzi raz w białych, a raz w czarnych kolorach.
• Histrioniczne – osoba o teatralnym zachowaniu, uwodzicielska, płytka, poszukująca wrażeń, próżna. Reaguje z przesadą na najdrobniejsze nawet zdarzenia. Zachowuje się ekshibicjonistycznie, aby uzyskać uwagę i przychylność innych ludzi. Postrzega samą siebie jako atrakcyjną i pełną uroku.
• Narcystyczne – osoba egoistyczna, arogancka, mająca przesadnie wysokie mniemanie o sobie, beztroska. Pochłonięta fantazjami o sukcesach, urodzie lub osiągnięciach. Postrzega samą siebie jako godną uwielbienia, a także istotę wyższego rzędu, zasługującą wobec tego na szczególne traktowanie.
• Unikające – osoba stale wahająca się, czująca się niezręcznie, zakłopotana, zalękniona. Odczuwa napięcie w sytuacjach społecznych z powodu obawy przed odrzuceniem. Nękana ciągłym lękiem przed podejmowaniem działania. Postrzega samą siebie jako nieudolną, gorszą od innych lub nieatrakcyjną. Czuje się samotna i pusta.
• Zależne – osoba bezradna, nieudolna, uległa, niedojrzała. Wycofuje się z pełnienia dorosłych obowiązków. Postrzega siebie jako słabą i delikatną. Szuka pocieszenia u osób silniejszych.
• Anankastyczne – osoba powściągliwa, skrupulatna, okazująca innym szacunek, usztywniona. Prowadzi życie spętane regułami. Trzyma się mocno społecznych konwenansów. Postrzega świat w kategoriach reguł i hierarchii. Siebie samą widzi jako oddaną, rzetelną, sprawną i produktywną.
Każdy z nas posiada mniej lub więcej cech danego typu, mówimy wtedy o stylu danej osobowości. Są testy, które są w stanie pokazać profil natężenia każdej z cech wyżej wymienionych osobowości. Mało tego, w niektórych kręgach są nawet premiowane niektóre z tych cech (w naszej kulturze najczęściej cechy osobowości anankastycznej). O zaburzonej osobowości mówimy, gdy natężenie jej cech zaczyna rujnować życie, relacje i zdrowie zarówno własne i/lub osób z najbliższego otoczenia. Ponadto w zależności od podejścia można klasyfikować przedstawione rodzaje zaburzeń w różne typy. Najpowszechniejsza kategoryzacja to: A - zaburzenia o cechach dziwaczno-ekscentrycznych (paranoiczna, schizotypowa, schizoidalna), B – zaburzenia z grupy dramatyczno-emocjonalnej (borderline, antyspołeczna, narcystyczna, histrioniczna), C - zaburzenia o charakterze lękowym (unikająca, zależna, anankastyczna).
Teorie dotyczące przyczyn powstawania zaburzeń osobowości są tak obszerne i fascynujące, że jest to materiał na odrębny artykuł. Najogólniej mówiąc źródeł upatruje się w niepowodzeniach w relacjach - tych najwcześniejszych i najbardziej znaczących. Często dokładają się też traumy rozwojowe oraz czynniki osobnicze i predyspozycje temperamentalne. Zaburzenia osobowości można leczyć, jednak jest to proces długotrwały. Często wymaga połączenia różnych sposobów oddziaływań, jak m.in. współpraca psychiatry (farmakoterapia, czasem hospitalizacja) oraz psychoterapeuty. Doniesienia mówią o skuteczności zarówno długoterminowej terapii w nurcie psychodynamicznym, jak również o podejściu poznawczo-behawioralnym szczególnie w ujęciu tzw. III fali - m.in. terapia schematów. Rokowania skuteczności są uzależnione od głębokości i natężenia cech zaburzeń. Uważa się, że typ A jest najbardziej głębokim z typów zaburzeń, następnie typ B, aż po typ C, gdzie rokowania są najbardziej pomyślne. Leczenie jest w stanie przynieść znaczącą poprawę jakości życia, aczkolwiek jest to proces długotrwały, wymagający systematyczności, co na początku trwania terapii bywa kłopotliwe, szczególnie w cięższych postaciach zaburzeń, gdzie motywacja do podjęcia leczenia i zbudowania sojuszu terapeutycznego bywa znikoma.

Źródła:
Trzebińska Ewa, „Szaleństwo bez utraty rozumu. Z badań nad zaburzeniami osobowości.”
Trzebińska Ewa, „Dwa wizerunki własnej osoby.”
Roger Davis, Theodore Millon „Zaburzenia Osobowości we współczesnym świecie”
Klasyfikacja Zaburzeń Psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, DSM-IV

Autor: Natalia Lachowicz-Wilk

06/11/2020

Terapia to nie wstyd - bezpłatne konsultacje
Psychoterapeuci z Gabinetu 4 Piętro dołączają do akcji!

Listopad to miesiąc bezpłatnych konsultacji BEZ wstydu. Nasze psychoterapeutki będą udzielać bezpłatnych porad telefonicznych:

- Agnieszka Szymańska - środa 20.00-21.00 - tel. 884 253 860

- Natalia Lachowicz-Wilk - środa 15.00-17.00 - tel. 693 833 395

- Małgorzata Siudy - poniedziałek 19.00-20.00 - tel. 693 159 571

Zapraszamy do skorzystania z konsultacji.
Szczegółowe informacje o akcji na stronie: https://www.terapiatoniewstyd.pl/1066-2/
Kampania społeczna edukacyjno-informacyjna–Terapia to NIE WSTYD edycja I
Ma ona na celu odczarowanie podejścia Polaków do psychoterapii. Statystyki w zakresie rozwodów, samobójstw, liczby osób żyjących samotnie, uzależnień w naszym kraju są nadal zatrważające .Kampania Terapia to NIE WSTYD ma na celu zmianę naszych przekonań dotyczących terapii oraz, korzystania z pomocy psychologa i psychoterapeuty. Każdy z nas posiada swój sztab wsparcia zdrowia fizycznego: internistę, ginekologa, stomatologa i innych specjalistów –w zależności od potrzeb. Niestety nadal rzadko w tym gronie jest psychoterapeuta. Dlaczego gdy boli nas ząb nie mamy problemu aby udać się do dentysty, a gdy czujemy, że nie radzimy sobie ze stresem, stratą bliskiej osoby, zmianą pracy to tak trudno nam zdecydować się na fachową pomoc? Mimo XXI wieku psychoterapia nadal nie jest traktowana tak poważnie jak powinna być. Brakuje nam wiedzy i podstawowych informacji dlatego nic dziwnego, że terapia nadal kojarzy się z czymś wstydliwym czym nie warto się chwalić -ponieważ to co nieznane wzbudza nasz niepokój. Często słyszymy „nie jestem wariatem żeby iść do psychologa, psychiatry”. Chcemy to ZMIENIĆ!

Główne cele kampanii:

•Przede wszystkim edukacja! –na temat procesu psychoterapii, do jakich specjalistów z jakimi problemami możemy się udać

•Informowanie o miejscach i instytucjach, w których można uzyskać płatną i bezpłatną pomoc.

•Pokazanie psychoterapii jako najlepszej inwestycji w siebie, która owocuje lepszymi wynikami na polu zawodowym, prywatnym oraz szczęśliwszym życiem.

Zapraszamy ośrodki psychoterapii, poradnie i firmy, które są zainteresowane tematem do współpracy!

Więcej informacji o projekcie:

http://www.terapiatoniewstyd.pl/

https://www.facebook.com/Terapia-to-NIE-WSTYD-Kampania-Spo%C5%82eczna-102602241223405

https://www.instagram.com/terapiatoniewstyd/

Akcja listopad 2020 – bezpłatne konsultacje BEZ wstydu W trosce o wsparcie psychologiczne, w tym trudnym dla większości czasie w ramach naszej kampanii postanowiliśmy uruchomić akcję bezpłatne porady BEZ WSTYDU. W ramach akcji łączymy gabinety z całej Polski w celu udzielania bezpłatnyc...

30/10/2020

ASERTYWNOŚĆ DLA ZAAWANSOWANYCH, CZĘŚĆ 1

Dla przypomnienia - asertywność jest umiejętnością komunikowania siebie, swoich emocji, poglądów i decyzji w taki sposób, by nie naruszać przy tym praw innych ludzi. Spośród całej gamy umiejętności, których poznanie i opanowanie może ułatwić życie każdemu z nas, techniki asertywne zajmują w moim odczuciu stosunkowo wysoką pozycję. Pomagają one usprawnić komunikację z innymi, ułatwiają stawianie granic oraz ochronę własnego emocjonalnego spokoju i bezpieczeństwa. Jak zatem praktykować je w codziennym życiu?

Jednym z obszarów, w którym możemy z powodzeniem wykorzystywać zachowania asertywne, jest wyrażanie osobistych opinii i przekonań.
Z pozoru wydaje się to proste i nie wymagające wyjaśnień. Co jednak zrobić w sytuacji, gdy wchodzimy w dyskusję z człowiekiem o poglądach biegunowo odmiennych od naszych własnych? Jak powstrzymać swoje - często odruchowe - pragnienie udowodnienia własnej racji i uszanować postawę rozmówcy?
Na początku warto zdać sobie sprawę, że u podstawy asertywnego spojrzenia na ekspresję siebie leży jedno z praw Fensterheima: „masz prawo do wyrażania siebie, swoich opinii, potrzeb, uczuć – tak długo, dopóki nie ranisz innych”.
Jak jednak można zastosować to w praktyce?
- Nie ukrywaj faktu, że między tobą a twoim rozmówcą istnieje różnica zdań.
- Pomóż drugiej osobie zrozumieć twój pogląd, ale nie używaj argumentów mających udowodnić jego absolutną słuszność (chyba, że chcesz za wszelką cenę przeciągnąć rozmówcę na swoją stronę, ale to już zupełnie inna sytuacja i nie będziemy się nią tutaj zajmować :) )
- Odwołuj się do siebie, do swoich emocji, opinii, poglądów. [!]
- Nie ulegaj presji ze strony swojego rozmówcy, który może nakłaniać cię do porzucenia twojego zdania.

Innym obszarem, w którym mogą być pomocne techniki asertywne jest wyrażanie trudnych uczuć - złości, niezadowolenia czy irytacji. Istnieją na to trzy strategie: agresywna (zwykle wiąże się z wyrządzeniem krzywdy drugiej osobie), pasywna (rezygnacja z wyrażenia swojego sprzeciwu, stłumienie emocji) i asertywna. Bliżej przyjrzymy się (rzecz jasna :) ) trzeciej z nich.
Celem asertywnego wyrażenia gniewu jest zmiana sytuacji, która wzbudza nasz dyskomfort. Ważne jest, żeby pamiętać przy tym o prawach osobistych osoby, na którą jesteśmy źli. Nie wolno nam zmuszać jej do podjęcia działań presją lub szantażem, umniejszać jej, atakować.
Jak to zrobić?
- Opisz sytuację poprzez nazwanie zachowania drugiej osoby, które wzbudza twoją złość i poproś ją o jego zmianę. Mów o tym co TY czujesz, a nie o tym jaka druga osoba według ciebie jest.
- Spokojnie i z szacunkiem wyraź uczucia jakie aktualnie doświadczasz.
- Poinformuj o tym co zrobisz, jeśli druga osoba nie zmieni swojego zachowania (to nie może być groźba [!] celem nie jest tutaj ukaranie osoby, która cię zdenerwował tylko ochronienie twojego psychologicznego terytorium; czasem może to być po prostu zakończenie rozmowy i usunięcie się z sytuacji).
I wreszcie, jeśli okaże się to konieczne:
- Wykonaj zapowiadany ruch.

Przytoczone przykłady dotykają zaledwie dwóch obszarów funkcjonowania społeczno-emocjonalnego i nie wyczerpują rzecz jasna tematu zastosowania technik asertywnych w codziennym życiu. Ale przygodę ze zmianą zachowania, tak jak każdą inną podróż, trzeba gdzieś rozpocząć.

Ilustracja: unsplash.com

30/06/2020