Razem z Seniorem

20/07/2025

Bądźmy sobie bliżej

🧓📞 — „Dziadku, dlaczego codziennie dzwonisz na swój własny numer?”

Wnuczek od pewnego czasu obserwował dziwny zwyczaj swojego dziadka.
Każdego ranka siadał w starym fotelu, brał do ręki telefon z tarczą
i wykręcał… swój własny numer.

Pozwalał, by telefon zadzwonił kilka razy, po czym spokojnie odkładał słuchawkę.

— „Dziadku, po co to robisz?” – zapytał kiedyś, zaintrygowany.

Staruszek uśmiechnął się z lekkim smutkiem w oczach.

— „Bo kiedy babcia jeszcze żyła, codziennie o tej porze do mnie dzwoniła.
I choć dobrze wiem, że nikt już nie odbierze…
to wybranie tego numeru sprawia, że przez chwilę czuję, jakbym nadal na nią czekał.”

Chłopiec zamilkł.
A następnego dnia, dokładnie o tej samej godzinie, bez słowa zadzwonił do dziadkowego domu.

Staruszek odebrał, z lekko drżącymi dłońmi…
a po drugiej stronie usłyszał najcieplejszy głos, jaki można sobie wyobrazić:

— „Dzień dobry, dziadku… chciałem tylko, żebyś wiedział, że ktoś nadal myśli o Tobie o tej porze.”

Bo czasem miłość nie umiera.
Ona po prostu zmienia głos.
A żeby znów dała o sobie znać…
wystarczy jeden telefon.

~ Autor nieznany, tłumaczenie: Świat jego oczami

11/06/2025

Na Facebooku, na fanpage "Świat jego oczami", przeczytałam bardzo ładny przekaz.
I z Wami się nim dzielę.
Uściski dla Was.

"— Wiesz, co jest najtrudniejsze w starzeniu się?
— Co takiego?
— Że stajesz się niewidzialny. Kiedy jesteś młody, wciąż „jesteś kimś”: ładny, zabawny, charyzmatyczny, silny… albo przynajmniej zauważalny. A potem to wszystko mija. I stajesz się „tym starszym panem w znoszonej kurtce” albo „tamtą panią z beretem i starym płaszczem”. Jakby cię już nie było. Jesteś przezroczysty…

— Ale wiesz co? Ja cię zauważyłem od razu, jak tylko wszedłeś do pokoju…

To cytat z pewnego znanego brytyjskiego serialu. I niestety — to prawda.

Często jedyną „cechą”, która ludziom starszym zostaje w oczach innych, jest ich wiek.
Nikt już nie mówi: „ona była nauczycielką języka”, „on był inżynierem”.
Mówią: „ma już ponad 80 lat”, „pewnie koło dziewięćdziesiątki”.

Z wiekiem liczba osób, które naprawdę znają twoją historię, to kim byłeś, co kochałeś, co potrafiłeś — zaczyna się kurczyć.
Przyjaciele odchodzą, albo są zamknięci w domach, poruszają się z trudem, wychodzą co najwyżej po bułki do kiosku na rogu.

Dzieci mają swoje życia, swoje problemy, swoje rytmy. Czasem zadzwonią. A jeszcze rzadziej — wpadną na herbatę.

W bloku nowi sąsiedzi, młode mamy z wózkami, ojcowie z siatkami z supermarketu…
Nikt nie zna imienia pani z drugiego piętra.
W sklepie na rogu nowe ekspedientki. Żadnej znajomej twarzy.

Z dawnych sąsiadów — jeśli ktoś coś wie — to tylko numer mieszkania i mniej więcej wiek.
Ale co się dzieje po drugiej stronie drzwi… nikogo to nie obchodzi.

Tworzy się pustka.

Nie rozumiemy, czemu mama dzwoni dziesięć razy dziennie z „błahostkami”.
Czemu tata pyta po raz dziesiąty o ten sam szczegół.
A oni po prostu boją się, że zostaną zapomniani.
Chcą być zauważeni. Usłyszani. Choćby przez telefon.

Bo starość to nie tylko liczba lat.
To niewidzialność.
To samotność.
I wielkie pragnienie, by nadal być dla kogoś ważnym.

Nie czekaj, aż będzie za późno. Zadzwoń. Zajrzyj. Zapytaj, jak minął dzień. Dla ciebie to chwila — dla nich cały świat.
Bo czasem jedno „pamiętam o tobie” wystarczy, by ktoś znów poczuł się widzialny.

~ Autor nieznany, tłumaczenie: Świat jego oczami"

31/01/2025

Kiedy Rodzice się starzeją...

KIEDY RODZICE SIĘ STARZEJĄ...

Pozwól im się starzeć z tą samą miłością, z jaką pozwolili tobie rosnąć...
Pozwól im mówić i opowiadać powtarzane historie z tą samą cierpliwością i zainteresowaniem, z jaką słyszeli twoje jako dziecko...
Pozwól im zwyciężać, jak tyle razy pozwolili ci wygrać...
Pozwól im cieszyć się swoimi przyjaciółmi, tak jak pozwalają tobie...
Pozwól im cieszyć się rozmowami z wnukami, ponieważ widzą w nich ciebie...
Pozwól im cieszyć się życiem wśród przedmiotów, które towarzyszyły im przez długi czas, ponieważ cierpią, gdy czują, że odrywasz kawałki tego życia...
Pozwól im się mylić, tak jak ty tyle razy się myliłeś, a oni nie zawstydzili cię, poprawiając cię...
POZWÓL IM ŻYĆ i staraj się uszczęśliwić ich na ostatnim odcinku drogi, która im pozostała; daj im swoją rękę, tak jak oni dali ci swoją rękę, gdy zaczynałeś swoją ścieżkę!

07/10/2024

KIEDY RODZICE SIĘ STARZEJĄ...

Pozwól im się starzeć z tą samą miłością, z jaką pozwolili tobie rosnąć...
Pozwól im mówić i opowiadać powtarzane historie z tą samą cierpliwością i zainteresowaniem, z jaką słyszeli twoje jako dziecko...
Pozwól im zwyciężać, jak tyle razy pozwolili ci wygrać...
Pozwól im cieszyć się swoimi przyjaciółmi, tak jak pozwalają tobie...
Pozwól im cieszyć się rozmowami z wnukami, ponieważ widzą w nich ciebie...
Pozwól im cieszyć się życiem wśród przedmiotów, które towarzyszyły im przez długi czas, ponieważ cierpią, gdy czują, że odrywasz kawałki tego życia...
Pozwól im się mylić, tak jak ty tyle razy się myliłeś, a oni nie zawstydzili cię, poprawiając cię...
POZWÓL IM ŻYĆ i staraj się uszczęśliwić ich na ostatnim odcinku drogi, która im pozostała; daj im swoją rękę, tak jak oni dali ci swoją rękę, gdy zaczynałeś swoją ścieżkę!

27/12/2023

Oferty pracy. Zapraszam
Tel. 607 231 515