15/05/2025
Trauma przywiązaniowa
💕”… Wyobraźmy sobie matkę i dziecko, skierowanych twarzami ku sobie. Dziecko uśmie-
cha się „całym ciałem” w reakcji na ciepłą i równie mocno reagującą matkę. Widząc to,
czujesz się dobrze. Dlaczego? Dzieje się coś dobrego. To przywiązanie, z wynikającymi
z niego wszelkimi korzyściami biologicznymi i psychologicznymi. Dziecko, które rozwija
się w takiej nieprzerwanej więzi z rodzicem, będzie umiało wchodzić w relacje z innymi
bez niepotrzebnego strachu, lęku czy nastawienia obronnego.
💔Co się jednak dzieje wtedy, gdy owa więź zostaje przerwana przez chorobę psychiczną
rodzica, śmierć, nadużycie czy separację? Trauma przywiązaniowa wywołuje bolesne
uczucia. Jeśli dziecko potrafi przetworzyć ten ból wraz z bliską osobą, wówczas nadal
będzie się normalnie rozwijać, a w późniejszym życiu będzie umiało nawiązywać bliskie
relacje. Jeśli jednak nie jest w stanie przetworzyć tych uczuć z bliską osobą, wówczas
będzie unikać zarówno tych uczuć, jak i relacji, które je wywołują. Będzie odczuwać lęk
przed bliskością i intymnością.
Intensywny ból wywołany stratą może również mobilizować wściekłość skierowaną
na utraconego, nieobecnego lub nadużywającego rodzica.
Dziecko posiadające jeszcze niedojrzały umysł, niemogące liczyć na to, że rodzic wesprze je w przetworzeniu jego
uczucia, musi w zamian polegać na własnych obronach. Ponieważ jego świadome
uczucia wściekłości wywołują u niego cierpienie, ostatecznie zagrzebuje je w swojej
nieświadomości. Dziecko jednak wierzy, że jego uczucia i uczynki to to samo, dlatego
będzie żyło tak, jakby w rzeczywistości odegrało swą wściekłość – jakby skrzywdziło lub
zamordowało swojego rodzica. W rezultacie ma w sobie złożone uczucia miłości, bólu,
wściekłości, tęsknoty oraz poczucie winy z powodu pogrzebanej w umyśle wściekłości.
Teraz boi się być blisko swych uczuć albo ludzi je wywołujących.”
📚Allan Abbass „Dotrzeć poprzez opór. Zaawansowane techniki psychoterapii”
Fot. znalezione w sieci
