Michał Maciejak - nietACTowny Terapeuta

03/07/2025

18/04/2025

𝙌&𝘼 𝙣𝙖 𝙯̇𝙮𝙬𝙤 – 𝙟𝙪𝙯̇ 𝙬 𝙣𝙖𝙟𝙗𝙡𝙞𝙯̇𝙨𝙯𝙖̨ 𝙨́𝙧𝙤𝙙𝙚̨!

Zanim odpłyniecie w mazurki i jajka mamy dla Was ogłoszenie 🙂

❓ Masz pytania o program „Kompas Globalnych Wyzwań”? Zastanawiasz się, czy ten projekt jest właśnie dla Ciebie?
Przyjdź na nasze spotkanie Q&A, na którym opowiemy o projekcie i odpowiemy na WSZYSTKIE pytania dotyczące rekrutacji, przebiegu szkolenia oraz możliwości realizacji Twojego własnego mikroprojektu z zakresu edukacji globalnej.

⏱️ Kiedy? Środa, godzina 20:00
📍 Gdzie? Na żywo tutaj, na naszym profilu Facebookowym.
Zapisz termin, przygotuj pytania, a my zadbamy o konkrety i maksimum wartości!

❗ Daj znać w komentarzu, jakie pytania już teraz Cię nurtują!
Do zobaczenia w środę!

🔗 Link do szczegółowych informacji o projekcie oraz zapisów znajdziecie w komentarzu.

~~~~
🇪🇺 Projekt Kompas Globalnych Wyzwań jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu grantowego Connect for Global Change.
🇵🇱 Projekt jest współfinansowany w ramach polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.
Grupa Zagranica

.

17/04/2025

[Czy Kompas jest dla Ciebie?]

🍏 Masz pomysł. Masz zapał. Masz młodych ludzi wokół siebie.
Ale brakuje… kierunku. Ram. Sensu większego niż kolejne „zajęcia kreatywne”.
💻I właśnie teraz gdy scrollujesz media społecznościowe cały wszechświat zmierzał do tego, żeby przed Twoimi oczami pojawiło się pytanie:
🧭Czy Kompas jest dla Ciebie?
(przypadek?)

🧠Jeśli pracujesz z młodzieżą i chcesz towarzyszyć im, zamiast mówić im jak żyć — to być może właśnie znalazłaś_eś swój kierunek.

🧭Program Kompas Globalnych Wyzwań to praktyczne szkolenie, które pozwala osobom uczestniczącym:
– rozwinąć kompetencje,
– wejść w świat edukacji globalnej,
– i robić to, co (po)kochasz — ale skuteczniej, głębiej, bardziej świadomie.

Wyobraź to sobie.

❣️Masz pasję. Pracujesz z młodzieżą.
Tworzysz. Wnosisz wartość. Czasem działasz w chaosie. Czasem z rozpędu.
Czasem brakuje Ci… drogowskazów. Sieci wsparcia. Mapy.

📍Jesteś tutaj:
• Działasz — ale intuicyjnie.
• Masz pomysły — ale brakuje Ci narzędzi.
• Interesujesz się globalnymi tematami — ale nie wiesz, jak to ugryźć w praktyce.
• Czujesz, że stać Cię na więcej — ale potrzebujesz ram, które nie będą klatką.

A teraz wyobraź sobie, że…

📍Jesteś tutaj:
• Wiesz, czym naprawdę jest edukacja globalna.
• Masz konkretne narzędzia, które pomagają Ci angażować młodych.
• Współpracujesz z ludźmi, którzy myślą jak Ty — i zarażają pasją.
• Masz wsparcie superwizyjne.
• I co najważniejsze — działasz z poczuciem sensu i wpływu.

🍎Teraz już nie musisz sobie wyobrażać tylko ➡️ weź udział w rekrutacji.
🍏Zapraszamy.

🇪🇺 Projekt Kompas Globalnych Wyzwań jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu grantowego Connect for Global Change.
🇵🇱 Projekt jest współfinansowany w ramach polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.
Grupa Zagranica

.

16/04/2025

Czym jest Kompas Globalnych Wyzwań?

🧭 To intensywny program szkoleniowo-superwizyjny dla osób pracujących z młodzieżą w sektorze edukacji i kultury
🧭 Skupiamy się na kompetencjach globalnych: pracy z wartościami i dobrostanem, rozumieniem mechanizmów dyskryminacji, dialogu, kreatywności i krytycznym myśleniu, umiejętności rozwiązywania problemów
🧭 Jeśli chcesz tworzyć zmianę i szukasz narzędzi, inspiracji, wsparcia – jesteś we właściwym miejscu

Kogo szukamy?
👫 Latarniczek i Latarników Edukacji i Kultury – zaangażowanych osób działających z młodzieżą edukacyjnie, artystycznie, kulturalnie, animacyjnie - współpracujących z placówkami oświatowymi, NGO, instytucjami kultury itp.
👫 Osób, które chcą działać na rzecz świata bardziej równego, sprawiedliwego i zrównoważonego.

Co zyskasz?
🏆 Udział w 5-dniowym szkoleniu stacjonarnym w Łodzi (3-7 czerwca 2025 r.) poprzedzonym webinarem wprowadzającym (28 maja 2025 r.)
🏆 Kompetencje pracy z młodzieżą w tematyce edukacji globalnej (framework)
🏆 Bezpłatny dostęp do wartościowych narzędzi edukacyjnych
🏆 Wsparcie w stworzeniu i realizacji własnego mikroprojektu
🏆 Nową sieć kontaktów i wspierającą społeczność

Jak aplikować?
Rekrutacja trwa do 30 kwietnia 2025 r. Wypełnij formularz online i opowiedz nam o sobie. W razie dużej liczby zgłoszeń, porozmawiamy z wybranymi osobami w ramach rozmowy rekrutacyjnej (online).

Zgłoś się teraz – link do zapisów i formularze do pobrania: w komentarzu poniżej.

🍎🍎🍎

🇪🇺 Projekt Kompas Globalnych Wyzwań jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu grantowego Connect for Global Change.
🇵🇱 Projekt jest współfinansowany w ramach polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.

Grupa Zagranica

.

14/04/2025

🎉 To już dzisiaj!!
⏱️ Lada moment otworzymy zapisy do projektu Kompas Globalnych Wyzwań!

❓ pracujesz z młodzieżą?
❓ działasz w organizacji edukacyjnej lub kulturalnej (NGO, szkoła, biblioteka, muzeum, teatr, dom kultury itp.)?
❓ masz własne pomysły na działania, lubisz się angażować i tworzyć innowacje?
❓ interesuje Cię edukacja globalna, ale nie masz przeszkolenia w tym zakresie?
❓ chcesz działać na rzecz młodzieży i świata bardziej równego, sprawiedliwego i zrównoważonego?

Jeśli Twoja odpowiedź brzmi TAK - ten projekt jest dla Ciebie!

Obserwuj nas, więcej informacji już wkrótce :)

~~~~
🇪🇺 Projekt Kompas Globalnych Wyzwań jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu grantowego Connect for Global Change.
🇵🇱 Projekt jest współfinansowany w ramach polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.

Grupa Zagranica

.

14/10/2024

„Pan powiedział, że mam prawo się bać, nie wiedzieć i płakać, a wszyscy dorośli, których znam, mówią, że trzeba być silnym.”

[Ćwiczę bezruch pośród braw i gwizdów.
W życiu lekcją może stać się wszystko.]

Im dłużej zgłębiam ACT i inne podejścia oparte na akceptacji, tym więcej znajduje we mnie miejsca na współczucie. Przede wszystkim dla siebie.

Zazwyczaj mój Facebook służył do promocji warsztatów, dzielenia się frustracją, gniewem czy lękiem związanym z pracą w szkole.
Dziś, zamiast tych emocji, chcę otworzyć się na to, co dla mnie naprawdę ważne.
Już przed wakacjami wiedziałem, że ciągnie mnie gdzieś indziej. Coraz częściej mówiłem: „To był nasz ostatni rok współpracy”.
Zostało mi kilka szkół w Polsce, a raczej miejsc, gdzie znam dyrekcję i zespół psychologiczno-pedagogiczny, i to mi w zupełności wystarczy – nie będzie to precedens, a raczej wyjątek od nowej reguły.

🏳️ Wszystko ma swój koniec 🏳️
Tak jak i moja wiara w profilaktykę bez prawdziwego zaangażowania – młodzieży, rodziców, nauczycieli, dyrekcji.
Mi nie chodzi tylko o liczby, o zgadzające się statystyki. Chodzi o ludzi, o relacje i prawdziwą zmianę.
„Michał, wiele szkół nie potrzebuje dobrych warsztatów, tylko zgadzających się cyferek” – to zdanie, które słyszałem wielokrotnie od bardzo mądrej osoby.
I w końcu po 8 latach zrozumiałem - że choćby skały… Niektórych zakutych łbów nawet rdza nie ruszy 🤷‍♂️

Zbyt często widziałem, jak dzieci były wikłane w konflikty dorosłych. Zbyt często obserwowałem, jak przemoc i brak współpracy dominują w szkołach. Ale to już nie jest mój kierunek.
To, co mogę robić teraz, to przyjmować rzeczy takimi, jakie są. Słyszę rodzica, który wchodzi do gabinetu i mówi: „Napraw mi go pan, tylko szybko” ewentualnie: „Nie po to wysyłam dziecko na terapię, żeby się zmieniać.”
Moje reakcje to tylko myśl, potrzeba, emocja, która minie.
Tak jak wszystko inne.

Ostatni rok to strasznie surowy nauczyciel.
Wymagający, bezlitosny, który nie bierze jeńców.
Dał mi lekcję:
„Rób to, w co wierzysz.”

Dlatego po 15 latach znikam z trenerskiej sceny 😶‍🌫️ i nie nawiązuję już współpracy z nowymi podmiotami, nie prowadzę warsztatów dla dzieci i młodzieży.
Jeżeli jednak szukacie superwizji, warsztatów, wartościowych projektów i macie osoby chętne do realnych zmian, polecam Fundacja Owoc Spotkania

„Czasem wierzę, że jeszcze wszystko mogę zmienić.
Plastelinę spraw polepić tak, by wszyscy byli zadowoleni.
Przewinąć czas jak na filmie wideo i cofnąć nas do edenu szkolnych korzeni.
Choćby na krótką przerwę.”

Mam nadzieję, że już nigdy nie wrócę na stałe do szkoły.
Że kanapki będę robił sobie albo dostawał nie „do szkoły”, tylko ewentualnie „na drogę”, a mój przeogromny plecak zamienię na torbę na laptopa.

Jak wcześniej wspomniałem – coś się kończy, coś się zaczyna.
Od stycznia, a może nawet od grudnia, będę dodatkowy dzień (nie wiem jeszcze który) w gabinecie na Dzielnej.
Jeżeli znacie osoby, które szukają terapeuty na Woli, będę miał wolne miejsca.

26/09/2024

[Rzecz o kończeniu 38 lat, czyli: „To nie żadne do finału odliczanie. Sprawdzam czas, by zobaczyć, ile już przeżyłem.”]

„- Czy to prawda, że psychoterapeuci żyją i pracują najdłużej? Czytałem artykuł, w którym była podana podobna informacja, jednak w kontekście życia wydaje mi się, że należałoby zapytać, co osoba pisząca artykuł miała na myśli, pisząc „żyją”.
- Dlaczego?
- Zanim ci odpowiem, dokończymy temat, co zbliża, a co oddala cię od życia, a później ci odpowiem, ok?
(…)
- A dla pana co znaczy, żyć?”

➡️ No właśnie, skąd wiesz, że żyjesz?
Czym dla ciebie jest życie warte przeżycia?
I w końcu, co cię do niego zbliża, a co od niego oddala?

Przedwczoraj rozmawiałem przez telefon z mądrą i bliską mi osobą, usłyszałem:
„- Wiesz, że od ponad roku, jak do ciebie dzwonię, na pytanie, co u ciebie, odpowiadasz to samo?
- Tzn.?
- kurczaki, teraz mam tyle pracy, co nigdy wcześniej.
(...)
- Ale to chyba dobrze?
- Na pewno lepiej, niż gdybym dzwonił i pytał, czy pożyczysz mi pieniądze.
- Tobie bym pożyczył.”

Druga rozmowa z równie mądrą i bliską osobą 😉

„- Jestem zmęczona…
- Wiesz dlaczego? Bo zarobiliśmy na urządzenie naszych gabinetów kilkadziesiąt tysięcy po to, żeby pracować u siebie i na swoich stawkach oraz warunkach.
- No i po co?
- Bo możemy.”

Trzecia rozmowa (z osobą o podobnym profilu co wcześniejsze 😉 )

„- No ale kurczę, dlaczego ludzie mówią, że nie można kochać swojej pracy?!
- Można.
- Ale, ale, ale mówiłaś, że nie…
- Można kochać pracę, ale praca nigdy nie będzie kochać ciebie.”

Czwarta rozmowa (tym razem) podczas warsztatów:

„- Ile można się uczyć?!
- Pytasz mnie, ile ja się uczę?
- Tak.
- Jak poszedłem w wieku 7 lat do szkoły, tak cały czas bez przerwy.
- A ile pan ma lat?
- 38.
- Współczuję (…) No ale po co?
- Bo mogę, lubię, i brzydzą mnie marnej jakości warsztaty oraz terapie, więc robię to, co dla mnie ważne.
- Mogę ostatnie pytanie, żeby nie zabierać panu przerwy?
- Już zadałeś, ale mogłeś przedostatnie, dawaj.
- A to nie można nauczyć się raz, a porządnie, i dlaczego brzydzą?
- Może można, nie wiem, pytałeś mnie o to, jak ja mam. A brzydzą, bo marnują najcenniejsze rzeczy na świecie.
- Jakie?
- To już następne pytanie…
- Jak pan powie, to ja też coś panu powiem!
- Czas i potencjał. Teraz ty.
- Na pewno nie będę uczył się 30 lat w szkole, ale będę się uczył, żeby być najlepszym mechanikiem.”

Te cytaty to fragmenty mojego dziennika, które tworzą pewne ramy odpowiedzi na pytania „Czym dla ciebie jest życie warte przeżycia?
I w końcu, co cię do niego zbliża, a co od niego oddala?”

Ponieważ algorytmy lubią podpunkty, podsumuję w ten sposób. Mnie zbliża do życia takim, jakim chcę żyć:

➡️ Świadomość, bardzo ograniczonego czasu i nie tracenie go na działania w które nie wierzę.
➡️ Mądrzy, bliscy i prawdziwi ludzie obok.
➡️ Wykorzystywanie swoich potencjałów i przywilejów do podążania za swoimi wartościami.
➡️ Otwarte mówienie o swoich warunkach brzegowych. Mam świadomość, że jako trener i terapeuta mam wysokie stawki. Po to mam fundację, żeby czasem pracować pro publico bono (zdecydowanie nie tylko pomyto 🩵🍎💚).
➡️ Nie słuchanie tych, którzy nie chcą mnie słuchać.
➡️ Spanie przynajmniej 7 godzin, maksymalne ograniczenie alkoholu, czytanie książek oraz przynajmniej 10 tysięcy kroków dziennie.
➡️ Kawa nad morzem z wyłączonym telefonem, żeby nie zapomnieć, jaką rolę w życiu gra cisza.

Ostatnio oglądałem podcast o budowaniu marki eksperckiej, w którym usłyszałem, że odbiorcy średnio reagują na pisanie o sobie (algorytmy też).🤭

Wiecie, na czym polega cały myk?
Wiem, że mam dzisiaj urodziny, wiem, że mam poblokowane dodawanie postów na moim profilu – wiem, że trochę osób pod tym postem będzie składało mi życzenia – co zrobi organiczny zasięg.

Dzisiaj i jutro występuję na konferencjach, terminy na warsztaty zajęte mam do 15.12 i kawałek stycznia. Na terapię zostało mi ostatnie wolne miejsce (w skrajnych sytuacjach 3 – ale tu będę musiał bardzo negocjować z Luckiem).

I bardzo zbliża mnie to do życia, jakim chcę żyć.

Domykając post:

Jestem 38 lat na tej ziemi, przeżyłem kilka razy koniec świata, kilka razy globalny, raz indywidualny, myślę też, że kilka razy mijałem się z końcem i muszę przyznać, że wyjątkowo kiepski z niego fryzjer – koncertowo potrafi skiepścić ludziom końcówki, straszny też ignorant interpunkcyjny – nie wie, kiedy postawić przecinek, a kiedy kropkę.

Bądźcie zdrowi i otaczajcie się tymi, przy których wasze życie będzie warte przeżycia.

C.D.N.

15/09/2024

Rzecz o bezpiecznym Internecie i konferencji, na której będę prelegentem

Zacznę od cytatu za L.U.C:
"Reklama, gòwno i śmieci
Zostaną po nas, gdy nasze dzieci powybijają sobie zęby bombami.
Nie róbmy sobie wstydu przed Bogiem i kosmitami (…)"

Nowy rok szkolny – czas start. Albo mocno, albo wcale.
Zacznę od końca – zaczynam ten rok z ogromnym kacem.
Ostatniego dzwonka, żeby zostawić polską szkołę, już nawet nie słyszę.
Od kilku lat w czerwcu powtarzałem sobie, że to był ostatni rok.
A potem, niczym kurz na nieużywanym kubku, pojawia się wrzesień i wchodzą z buta w kalendarz – warsztaty, wykłady, projekty, spotkania, konsultacje.
Co roku, na warsztatach z rodzicami, pokazuję zagrożenia związane z korzystaniem z sieci.

I co?
I nico.

Heurystyka dostępności mówi dzień dobry. Skoro nikt w najbliższym otoczeniu nie doświadczył poważnych konsekwencji wynikających z nadużywania technologii, nasze dziecko jest bezpieczne.
Zaraz za nim pędzi Efekt strusia – Rodzice zwłaszcza gdy decydują się na unikanie konfrontacji z rzeczywistością. Podobnie jak w przypadku dostarczania smartfona bez świadomości skutków, odkładają odpowiedzialność na później.
I na dowiedzenia wjeżdża cała na biało neuroplastyczność mózgu, która jest kluczowym elementem w rozwoju dzieci. Okres wczesnego dzieciństwa i adolescencji to czas, w którym tworzą się podstawy umiejętności społecznych i emocjonalnych. Wprowadzenie technologii w zbyt młodym wieku może zaburzać te procesy, prowadząc do mniejszych umiejętności w zakresie samoregulacji emocji i budowania zdrowych relacji międzyludzkich. 🤷‍♂️

I co?
I nic.

Coraz częściej myślę: „Zależy ci na dziecku? Nie dawaj mu smartfona. Im później, tym lepiej.”

W tamtym roku szkolnym, podczas badania potrzeb szkoleniowych, zapytałem:
„Czy dobrze rozumiem, że państwa jedenastoletnie dzieci hejtowały się w mediach społecznościowych i teraz są problemy w klasie?”

Szanuję swój czas i czas osób z którymi pracuję, dlatego powiedziałem, że najpierw warsztat dla rodziców, potem dla dzieci.

Zachowania obserwowane u dzieci to często odbicie wzorców, które widzą w środowisku domowym. Albo jak kto woli, w roli głównej występuje: modelowanie społeczne jako kluczowy mechanizm uczenia się. Dzieci uczą się, obserwując reakcje dorosłych i innych dzieci w sytuacjach konfliktowych. Jeśli rodzice nie widzą problemu w tym, jak ich dzieci zachowują się online, trudno oczekiwać, że same dzieci będą miały umiejętność rozróżniania, co jest właściwe. 🤷‍♂️

Zgadnijcie, co było dalej? Co mnie łączyło z rodzicami?
Brak czasu.
Oni go nie mieli na „pierdoły”.
Ja też.
Warsztaty się nie odbyły. 🤷‍♂️

Nie widzieli problemu w tym, że dzieci od początku podstawówki miały konta na popularnych serwisach społecznościowych.
I tu się różniliśmy.

Z badań wynika, że brak odpowiedniego nadzoru nad tym, jak dzieci korzystają z Internetu, prowadzi do:
zacznijmy od narażenia na cyberprzemoc, umieszczenia samooceny na zjeżdżalni, inne rollercoaster’y emocjonalne.
A skończmy na kluczowej roli rodziców w kształtowaniu poczucia bezpieczeństwa u dzieci. Kiedy to bezpieczeństwo jest przenoszone na cyfrową przestrzeń bez odpowiedniego wsparcia, mogą pojawić się problemy – z zaburzeniami lękowymi i trudnościami w nawiązywaniu zdrowych relacji na czele.

Patrzę na ten rok szkolny jak na zwietrzałą kawę, zmieloną kilkanaście miesięcy temu. Niby kawa, niby da się ją wypić – ale po co?

Oficjalnie i publicznie napiszę: to nie problemy dzieci są najtrudniejszym elementem mojej pracy.
Nawet nie głupi, opresyjny, bezduszny system, który w swojej bezwładności łatwo da się wyprowadzić w pole.

Najtrudniejsze dla mnie są przekonania rodziców, którzy otwarcie minimalizują problem.
Przekonanie, że „moje dziecko jest bezpieczne, bo mam nad nim kontrolę”, a jak coś się wydarzy to wyślę je na terapię 🫣
Gdy zderza się z rzeczywistością – jest już zazwyczaj srogo.

Jeśli myślisz, że wszystko, czego chce Twoje dziecko, jest tym, czego potrzebuje – to tylko myśl. Badania pokazują, że nadmiar wyborów i możliwości może prowadzić do decyzyjnego paraliżu i trudności w samoregulacji.

Jeśli myślisz, że pieniądze i nowe zabawki zastąpią mu relację z Tobą – to tylko myśl. Dzieci najbardziej potrzebują uwagi i czasu, co potwierdzają badania nad emocjonalnym rozwojem i budowaniem więzi.

Jeśli myślisz, że masz pełną kontrolę nad tym, co robi w Internecie – to tylko myśl. Badania nad zachowaniami nastolatków i doświadczenie z warsztatów pokazują, że dzieci często wiedzą o której godzinie ostatni raz w nocy w do łazienki, o której wracasz z pracy i jak „nie dać złapać się przy komputerze”.

Jeśli myślisz, że istnieje siła, która sprawi, że Twoje dziecko będzie zawsze grzeczne – istnieje. Ale bardzo często echem przez kolejne lata odbija się dźwięk łamanego charakteru. Zbyt autorytarny styl wychowania może prowadzić do uległości, ale także do buntu i niezdolności do samodzielnego podejmowania decyzji w przyszłości.

To tyle.
Serdecznie zapraszam na konferencję a jeszcze bardziej na część, w której będę brał udział.