17/02/2025
Czasami droga do macierzyństwa jest jak długa i trudna podróż - pisze o tym Marlena Ewa Kazoń :
Więź prenatalna to emocjonalna relacja między matką a dzieckiem, która zaczyna się kształtować jeszcze przed narodzinami. W przypadku kobiet, które przez długi czas starały się o dziecko, jej przebieg może być bardziej skomplikowany i naznaczony silnymi emocjami – od euforii i nadziei po lęk i niepewność. Doświadczenia związane z długotrwałym oczekiwaniem, trudnościami w zajściu w ciążę, a niekiedy również stratami ciążowymi, mogą wpływać na sposób, w jaki kobieta przeżywa ten wyjątkowy czas oraz na to, jak buduje więź z rozwijającym się dzieckiem.
Dla wielu kobiet, które przez lata walczyły o macierzyństwo, pozytywny test ciążowy jest spełnieniem marzeń, ale jednocześnie może wywoływać ambiwalentne uczucia. Często pojawia się obawa, czy ciąża się utrzyma, czy organizm „nie zawiedzie”, a także lęk przed ewentualnym poronieniem lub komplikacjami zdrowotnymi. W efekcie niektóre kobiety mogą unikać pełnego zaangażowania emocjonalnego w relację z dzieckiem na wczesnym etapie ciąży, próbując się chronić przed ewentualnym bólem utraty. Taki mechanizm obronny, choć zrozumiały, może powodować trudności w nawiązaniu głębokiej więzi prenatalnej.
Ważnym aspektem analizy więzi prenatalnej u kobiet długo starających się o dziecko jest ich wcześniejsza historia związana z próbami poczęcia. Doświadczenia związane z nieudanymi procedurami medycznymi, presja społeczna, a także możliwe obniżone poczucie własnej wartości mogą wpływać na sposób, w jaki kobieta postrzega siebie jako przyszłą matkę. Niektóre mogą obawiać się, że nie będą wystarczająco dobre, że nie poradzą sobie z nową rolą, zwłaszcza jeśli przez wiele lat żyły w poczuciu „niespełnienia” w kontekście macierzyństwa.
Analizując więź prenatalną w tej grupie kobiet, warto zwrócić uwagę na emocjonalne i behawioralne sygnały świadczące o stopniu jej kształtowania. Kobiety, które świadomie angażują się w relację z dzieckiem, mogą spontanicznie dotykać brzucha, mówić do dziecka, czytać mu, nadawać mu imię, wyobrażać sobie przyszłe wspólne chwile. Natomiast te, które przeżywają silny lęk lub dystansują się emocjonalnie, mogą unikać myślenia o dziecku, nie planować przyszłości związanej z jego obecnością, czy nawet wahać się przed podzieleniem się wiadomością o ciąży z innymi.
Praca nad budowaniem więzi prenatalnej wśród kobiet długo starających się o dziecko powinna uwzględniać zarówno wsparcie emocjonalne, jak i techniki pozwalające stopniowo oswajać się z nową rzeczywistością. Pomocne mogą być ćwiczenia wyobrażeniowe, prowadzenie dziennika ciąży, techniki relaksacyjne czy praktyki mindfulness, które pomagają kobiecie skupić się na pozytywnych aspektach swojego doświadczenia. Warto również pracować nad przeformułowaniem lęków i negatywnych przekonań, pomagając kobiecie budować zaufanie do swojego ciała i własnych kompetencji jako przyszłej matki.
Zrozumienie i analiza więzi prenatalnej w tej grupie kobiet wymaga szczególnej uważności na ich emocjonalne potrzeby i wcześniejsze doświadczenia. Kluczowe jest stworzenie dla nich bezpiecznej przestrzeni, w której będą mogły przeżywać ciążę w sposób dla siebie naturalny, bez presji, a jednocześnie z poczuciem wsparcia i akceptacji. Pomoc w oswajaniu się z nową rolą, wzmacnianie ich poczucia wartości oraz zachęcanie do stopniowego budowania relacji z dzieckiem mogą znacząco wpłynąć na jakość tej więzi, co przełoży się na lepsze samopoczucie matki i rozwój emocjonalny dziecka.
Foto.Eszter Nyakas
