Refleksologia

12/06/2025

W mojej pracy Refleksologia odnotowałam powtarzający się fakt - refleks przepony bardzo często, niemal zawsze wymagający rozpracowania. Co więcej, sięgający poza obszar, który wskazują znane mapy refleksologiczne. Poniższy artykuł otworzył mi oczy na rolę przepony i dał wyjaśnienie, dlaczego ta przepona na stopach pokazuje tak wiele i tak daleko sięga.

🧠🫁💥 PRZEPONA – NAPIĘCIOWE CENTRUM CIAŁA

Bordoni & Zanier (2013): przepona łączy czaszkę, kręgosłup i trzewia przez powięź.
To nie tylko teoria – to mapa do pracy terapeutycznej.

Powięź to ciągła, trójwymiarowa sieć tkanki łącznej, która łączy, otacza i integruje wszystkie struktury ciała. Przepona jako mięsień o kluczowym znaczeniu znajduje się w centrum tego systemu i jest punktem, z którego „rozchodzą się” napięcia, impulsy mechaniczne i sygnały neurologiczne.

🔝 1. GÓRNE POŁĄCZENIA – Czaszka i układ czaszkowo-oponowy
• Przepona łączy się przez:
• opłucną (pleura),
• osierdzie (pericardium),
• więzadła przeponowo-osierdziowe i przeponowo-opłucnowe,
• aż do powięzi przedkręgowej, powięzi szyi i opony twardej czaszki.
• 💡 Mechanika: Ruch przepony wpływa na napięcia w obrębie szyi i czaszki (np. przez powięź karkową i układ powięziowy czaszki).
• 🧠 Klinicznie: Dysfunkcja przepony może modulować ciśnienie wewnątrzczaszkowe i napięcia w układzie oponowym – stąd jej wpływ na bóle głowy, zawroty głowy, zmęczenie oczu.

🧍‍♂️ 2. TYLNE POŁĄCZENIA – Kręgosłup i napięcia osiowe
• Przepona przyczepia się do:
• odcinka piersiowego (TH12–L2) poprzez tzw. odnogi przepony (crura diaphragmatis),
• powięzi piersiowo-lędźwiowej,
• a ta z kolei łączy się z:
• mięśniem czworobocznym lędźwi (quadratus lumborum),
• m. lędźwiowym większym (psoas major),
• m. biodrowym (iliacus),
• oraz więzadłami krzyżowo-biodrowymi.
• 💡 Mechanika: Każde napięcie przepony może rzutować na ustawienie lędźwi i miednicy.
• 🧠 Klinicznie: To wyjaśnia, czemu zaburzenia przepony pojawiają się u pacjentów z bólami krzyża, niestabilnością lędźwiową i kompensacjami w chódzie.

⚙️ 3. DOLNE POŁĄCZENIA – Miednica i przepona miedniczna
• Powięź poprzeczna (fascia transversalis) i krezka jelitowa łączą przeponę z:
• więzadłami przeponowo-trzewnymi (gastrofrenic, hepatofrenic),
• strukturami miednicy mniejszej przez:
• powięź biodrowo-miedniczą,
• powięź trzewną miednicy,
• więzadła maciczno-krzyżowe i odbytniczo-krzyżowe (u kobiet),
• więzadło odbytniczo-cewkowe (u mężczyzn).
• 💡 Mechanika: Ruchomość i napięcie przepony ma bezpośredni wpływ na funkcje przepony miednicznej i napięcia dna miednicy.
• 🧠 Klinicznie: Może to prowadzić do objawów takich jak nietrzymanie moczu, ból podczas stosunku, problemy jelitowe (zaparcia, IBS).

🍽️ 4. TRZEWIA – Układ trzewny i napięcia wisceralne
• Przepona jest bezpośrednio połączona z:
• wątrobą (więzadło wątrobowo-przeponowe),
• żołądkiem i przełykiem (w obrębie rozworu przełykowego),
• śledzioną, trzustką, nerkami, nadnerczami,
• pośrednio przez krezkę z całym jelitem cienkim i grubym.
• 💡 Mechanika: Skurcz przepony = masaż trzewi + mobilizacja układu trzewno-naczyniowego.
• 🧠 Klinicznie: Napięcia przepony mogą objawiać się jako refluks, zgaga, zaparcia, uczucie pełności.

🛠️ IMPLIKACJE DLA FIZJOTERAPII I TERAPII MANUALNEJ

✋ Terapia manualna:
• Mobilizacje przepony → poprawa przesuwalności tkanek,
• Praca na powięzi piersiowo-lędźwiowej i krzyżowej → wpływ na globalną postawę,


🧘‍♀️ Ćwiczenia oddechowe:
• Przeponowy oddech 360° z ruchem żeber i jamy brzusznej,
• Oddech sekwencyjny w pozycji ułożeniowej (dziecko, 90/90, SIDELYING),
• Integracja oddechu z ruchem (np. chód, przysiady, wzorce DNS/PRI).

🧠 Trening autogenny Schultza / relaksacja Jacobsona:
• Schultz: pogłębiony oddech + autosugestia → zmniejszenie napięcia układu AUN i powięzi,
• Jacobson: progresywne napinanie i rozluźnianie segmentów → obniżenie napięcia mięśniowego, poprawa propriocepcji i samoregulacji.

“Przepona to nie tylko mięsień oddechowy – to integrator biomechaniczny, neurologiczny i wisceralny. Jej powięziowe połączenia pozwalają pracować z całym ciałem przez jeden punkt.”
— Bordoni & Zanier,2013

Zródło:
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/23940419/

Pozdrawiam serdecznie
Marcin Absalon

09/06/2025

Wolne rodniki podczas infekcji – kiedy są potrzebne, a kiedy zaczynają szkodzić?

Wolne rodniki – często postrzegane jako wrogowie zdrowia – w rzeczywistości pełnią w organizmie ważne i precyzyjnie zaprogramowane funkcje. Są narzędziem, które w odpowiednim czasie i miejscu może ratować życie. Problem zaczyna się dopiero wtedy, gdy wymykają się spod kontroli.

Organizm sam wytwarza wolne rodniki, szczególnie w odpowiedzi na infekcję. W pierwszej fazie ataku – tej, którą często wyczuwamy jako nagłe pogorszenie samopoczucia, uczucie osłabienia, dreszcze czy gorączkę – układ odpornościowy uruchamia tzw. wybuch tlenowy (respiratory burst). Fagocyty, czyli komórki obronne, zaczynają produkować reaktywne formy tlenu (ROS): rodniki ponadtlenkowe, nadtlenek wodoru, rodniki hydroksylowe czy kwas podchlorawy. To jak chemiczny granat – jego zadaniem jest błyskawiczne zniszczenie patogenu.

To nie jest przypadkowe czy „toksyczne” działanie – to naturalny, biologiczny mechanizm. Zbyt wczesne podanie silnych antyoksydantów (szczególnie w postaci suplementów, takich jak witamina C, E, NAC, glutation) może zaburzyć tę obronną reakcję. Oznacza to osłabienie odpowiedzi immunologicznej i ryzyko przetrwałej infekcji.

Dopiero w kolejnych fazach infekcji zmienia się rola wolnych rodników. Gdy reakcja zapalna trwa zbyt długo lub jest zbyt intensywna, rodniki zaczynają szkodzić także zdrowym tkankom. Dochodzi do stresu oksydacyjnego, który niszczy błony komórkowe, białka, DNA. To właśnie wtedy – w fazie osłabienia, przeciągającego się zmęczenia, spadku gorączki, a mimo to braku pełnej poprawy – warto wprowadzić wsparcie antyoksydacyjne.

Ostatni etap, faza regeneracji, to czas na odbudowę. Organizm potrzebuje wtedy nie tylko odpoczynku i snu, ale także wsparcia w postaci antyoksydantów – najlepiej naturalnych, zawartych w pożywieniu: warzywach, owocach, ziołach. To pomaga ograniczyć szkody powstałe w wyniku działania ROS i zapobiega przejściu infekcji w przewlekły stan zapalny.

Nie chodzi więc o to, by „gasić ogień” jak najszybciej. Wolne rodniki są jak ogień kontrolowany – palą to, co trzeba, ale jeśli zbyt wcześnie przyjdziemy z wiadrem wody, zarazki mogą przetrwać. Dopiero gdy ogień wymyka się spod kontroli i zaczyna trawić własne ściany domu – wtedy przychodzi czas na gaszenie.

Nie przeszkadzaj układowi odpornościowemu w walce. Pomóż mu posprzątać.