16/09/2025
✨ 15 września odbyło się I Seminarium Środowiskowe CZP dla Dzieci i Młodzieży Warszawa-Wola i miasta stołecznego Warszawa „Przy wspólnym stole”, którego inicjatorką i jedną z prelegentek była Prof. Irena Namysłowska, współzałożycielka naszego Ośrodka.
Jej wystąpienie stało się inspirującym wprowadzeniem do refleksji o współpracy, integracji i sile, jaką daje wspólne działanie na rzecz zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.
Nazwa seminarium – „Przy wspólnym stole” – to także myśl przewodnia naszej codziennej pracy z młodzieżą, rodzinami i parami. W WOPP co tydzień zasiadamy z Panią Profesor do rozmów o wyzwaniach i potrzebach naszych pacjentów.
👉 Jeśli bliska jest Ci ta idea i chcesz dołączyć do naszego stołu – zapraszamy do kontaktu.
Za nami I Seminarium Środowiskowego Centrum Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży Warszawa-Wola i miasta stołecznego Warszawa "Przy wspólnym stole " pt. "Siły łączące I ich losy". Konferencja pełna ważnych myśli, inspiracji, dyskusji i spotkań. Od dziś będziemy publikowali streszczenia referatów wygłoszonych w Sali Ratuszowej PKiN.
Pani Profesor Irena Namysłowska rozpoczęła swoj wykład od osobistej historii o „wspólnym stole” z czasów Powstania Warszawskiego, który był miejscem spotkań i dramatycznych wydarzeń. Ta opowieść wprowadziła metaforę stołu jako przestrzeni do dzielenia się trudnymi doświadczeniami. Pani Profesor zauważyła, że wspólny stół często wywołuje lęk i może ujawniać negatywne emocje.
Następnie zdefiniowała pojęcie integracji jako stan zorganizowania i łączności między jednostkami, wyróżniając integrację funkcjonalną i komunikacyjną. Kluczowe cechy wspólnoty i integracji to między innymi otwartość, różnorodność i gotowość.
Opisując swoje doświadczenie pracy zespołowej w oddziale dla dzieci i młodzieży, prelegentka podkreśliła, jak ważne było zintegrowanie wysiłków różnych specjalistów (psychiatrzy, terapeuci, pedagodzy) w celu stworzenia całościowego obrazu pacjenta. Taka integracja jest kluczowa w terapii dzieci i młodzieży, ponieważ funkcjonują one w wielu systemach (rodzinie, szkole, grupie rówieśniczej). Zaznaczono również, że stymulacja emocjonalna jest głównym „architektem mózgu” i że młodzi pacjenci są bardziej podatni na traumy.
W przeciwieństwie do terapii dorosłych, psychoterapia dzieci i młodzieży stawia przed zespołem większe wyzwania, takie jak pomoc w osiągnięciu separacji, określeniu tożsamości czy rozwijaniu relacji. Do zadań zespołu terapeutycznego należą diagnoza, tworzenie planu leczenia i mobilizacja zasobów.
Przy „wspólnym stole” pracy terapeutycznej zasiada wiele osób i instytucji mających wpływ na pacjenta, takich jak rodzina, szkoła, kuratorzy sądowi i placówki terapeutyczne. Kluczowa jest tu współpraca.
Mimo to, wspólna praca jest trudna. Przeszkodą może być nadmierna identyfikacja terapeutów z jedną teorią, co utrudnia integrację, a także rywalizacja i systemowe ograniczenia, takie jak brak czasu i przestrzeni na spotkania.
Aby praca przy „wspólnym stole” była bardziej efektywna, prelegentka zasugerowała kilka strategii: rozwijanie relacji terapeutycznych, wzmacnianie aktywności, ćwiczenie samoobserwacji i unikanie rywalizacji. Zachęciła też do otwartej rozmowy na różne tematy (z wyłączeniem polityki) i wprowadzenia do pracy „trochę zabawy”.
Na koniec, moderator Jarosław Serdakowski i uczestnicy dyskusji podkreślili, że koncepcja „wspólnego stołu” to przede wszystkim „stan umysłu”, gdzie myślenie jest czujące, a czucie myślące. Uczestnicy dyskusji porównywali umysł do chóru, w którym kluczowe jest wzajemne słuchanie się, a nie narzucanie strategii .
