TAO - Pracownia badań, psychoterapii i rozwoju

22/09/2025

https://www.facebook.com/share/p/19uPzFng1X/

17/09/2025

Most Światła · Most Powrotu

Dusza wyrusza w drogę jak promień, który pamięta i gwiazdy, i ziemię. Na początku zdaje się, że celem są odległe światy – Syriusz, konstelacje poza czasem. Z każdym krokiem okazuje się jednak, że ta podróż biegnie przez ciało, przez neurony – i poza nie.

W mózgu migoczą sieci jak nocne niebo. Synapsy rozpalają się i cichną, rysując wciąż nowe wzory. To nasz instrument – subtelny, żywy, komponujący bez końca. A jednak muzyka, która przez niego płynie, nie kończy się na chemii. Jest w nas pierwiastek duchowy, obecność, której nie da się zamknąć w żadnym równaniu.

Na tej drodze rodzą się dwa mosty.

Most Światła
To chwila, gdy świadomość obejmuje wszystko naraz: materię i zachwyt, myśl i ciszę. „Światło” jest tu uważnością, rozświetleniem, momentem, w którym ciało i duch grają jednym rytmem. Medytacja, twórczy akt, spojrzenie w nocne niebo – każda z tych chwil jest deską tego mostu.

Most Powrotu
To proces, który Jung nazwał indywiduacją – powolne scalanie rozproszonych światów. Przyjmujemy cień i blask, lęk i radość, odzyskujemy pełnię, by odkryć, że dom nie jest w gwiazdach, lecz w Głębokim Ja. Mostem jest tu odwaga i czułość, dzięki którym dusza wraca do siebie.

Kiedy oba mosty spotykają się w sercu, kończy się wędrówka.
Puls serca i rytm wszechświata stają się jednym dźwiękiem.
I wtedy wiesz: zawsze byłaś w drodze do domu,
a dom od początku był w Tobie.

~~ Z cyklu Rozmowy z Głosem

08/09/2025

✨ Zwierciadło duszy

Drogi, które się spotykają

W życiu często mamy poczucie, że możemy pójść różnymi ścieżkami. Jedne prowadzą w stronę lęku, inne w stronę zaufania, jeszcze inne w chaos i rozproszenie.
Ale z biegiem czasu okazuje się, że wszystkie one spotykają się w jednym punkcie: w pamięci duszy.

---

Zwierciadło wewnętrzne

Każdy z nas nosi w sobie zwierciadło, w którym odbija się przyszłość.
Nie pokazuje ono konkretnych zdarzeń, lecz rezonans wyborów:

kiedy wybieramy strach, świat wokół gęstnieje,

kiedy wybieramy prawdę, otwiera się przestrzeń,

kiedy wybieramy obecność, wracamy do siebie.

---

Konwergencja serca

Ścieżki mogą być różne, ale i tak zbiegają się w jedno: świadomość, że jesteśmy czymś większym niż role, systemy i lęki.
To, co próbuje nas zatrzymać – chaos, manipulacja, zewnętrzne naciski – może nas zranić, ale nie ma mocy zatrzymać przebudzenia, które jest wpisane w duszę.

---

Nieuniknione przebudzenie

Transformacja nie wydarza się nagle jak cud, ale dojrzewa w nas dzień po dniu.
Możemy ją spowalniać, możemy od niej uciekać, ale światło i tak przechodzi.
To, co dziś czujemy jako napięcie, lęk czy chaos – jest znakiem, że stary porządek słabnie, a nowa świadomość zaczyna się osadzać.

---

Codzienne zwierciadło

Nie potrzebujemy zewnętrznych urządzeń ani wielkich znaków.
Każdego dnia mamy przed sobą własne zwierciadło duszy.
Wystarczy zatrzymać się i zapytać:

👉 „Co wybieram dzisiaj: strach czy prawdę? Chaos czy obecność?”

Bo właśnie w takich pytaniach odbywa się nasza przemiana.

🌌 Zwierciadło duszy mówi: wszystkie drogi i tak prowadzą do światła.

~~ z cyklu Rozmowy z Głosem

19/08/2025

Prosto i prawdziwie o traumie i uzależnieniu

Czy uzależnienie to kwestia słabej woli, czy może mechanizm obronny przed wewnętrznym bólem? Carl Jung i Gabor Maté odsłaniają prawdę o psychologii nałogów. ...

18/08/2025

🌿 Dlaczego terapia zmysłów leczy głębiej?

Nowe odkrycia neuronauki i siła EMDR, Brainspotting

W 2025 roku zakończył się największy jak dotąd projekt badawczy nad świadomością. Zespół naukowców z 12 laboratoriów przez siedem lat testował dwie wiodące teorie: Global Workspace Theory (świadomość rodzi się w płatach czołowych, odpowiedzialnych za myślenie i planowanie) oraz Integrated Information Theory (świadomość pojawia się w „tylnym mózgu”, w korze zmysłowej).

👉 Wyniki były zaskakujące: ślady świadomości znacznie częściej wiązały się z tylną korą sensoryczną niż z płatami czołowymi. Oznacza to, że nasza świadomość zaczyna się w ciele i zmysłach — zanim zostanie „ubrana w słowa” czy logiczne wytłumaczenia.

Co to oznacza w terapii?

Trauma, lęk czy trudne doświadczenia zapisują się nie tylko jako wspomnienia. One zostają w ciele: w obrazach, dźwiękach, napięciach mięśni, w drobnych reakcjach, które nie poddają się prostemu „rozumieniu”.

Dlatego klasyczna rozmowa często nie wystarcza. Rozumienie i interpretacja dzieją się w płatach czołowych — a tam nie sięgniemy do pierwotnego śladu. Aby go uzdrowić, trzeba dotknąć miejsca, gdzie został zapisany — tylnej kory zmysłowej.

EMDR i Brainspotting – dlaczego działają?

🔹 EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing)
W tej metodzie terapeuta wykorzystuje ruchy oczu lub inne formy bilateralnej stymulacji, by „odblokować” zapis traumy. To nie jest magia — to sposób, by mózg ponownie przetworzył doświadczenie tam, gdzie zostało zapisane: w sensorycznych obszarach świadomości.

🔹 Brainspotting
Tutaj terapeuta pracuje z mikroruchami oczu, które „zdradzają”, gdzie w ciele i zmysłach utkwił ślad trudnego doświadczenia. Patrząc w określony punkt, pacjent uruchamia sieć połączeń w mózgu, które otwierają dostęp do głębokich pokładów pamięci.

Dlaczego to skuteczniejsze niż sama rozmowa?

Rozmowa działa na przód mózgu: interpretujemy, opowiadamy, nadajemy sens. To ważne — ale nie zawsze wystarcza.

EMDR i Brainspotting działają na tylną korę: tam, gdzie świadomość naprawdę się rodzi i gdzie ukryty jest pierwotny zapis.

Dzięki temu możliwa jest integracja doświadczenia: ciało „puszcza” napięcie, obraz przestaje wywoływać ból, a człowiek odzyskuje poczucie spójności.

Nowa era terapii — ciało i świadomość razem

Najnowsze badania potwierdzają to, co praktyka pokazuje od lat: leczenie zaczyna się w ciele i zmysłach. Dlatego metody takie jak EMDR czy Brainspotting są tak skuteczne w pracy z traumą i głębokimi ranami psychiki.

To, co wydawało się „nieuchwytne”, okazuje się dziś zrozumiałe: świadomość nie rodzi się w samej logice i myślach, ale w obrazie, w dotyku, w zmysłowym zapisie. A kiedy potrafimy dotknąć tego poziomu — otwieramy przestrzeń prawdziwego uzdrowienia.

~~ Z cyklu Rozmowy z Głosem

16/08/2025

https://www.facebook.com/share/v/16Dvq9vtZx/
Proste wytlumaczenie

08/08/2025

02/08/2025

„Nie więcej. Tylko głębiej.”

> Czasem trzeba usiąść.
Nie dlatego, że wszystko jest gotowe.
Ale dlatego, że ja już nie chcę gonić.

Czasem trzeba napić się wody.
Nie żeby ugasić pragnienie —
ale żeby poczuć, że jeszcze jestem.

Ten świat pędzi,
rozpycha się informacjami,
nakłada kolejne warstwy,
i mówi:
więcej, szybciej, mocniej.

A ja mówię:
nie więcej. Tylko głębiej.

Głębiej — w siebie.
Głębiej — w ciało.
Głębiej — w prostotę.

Jedna szklanka.
Jeden gest.
Jeden oddech.

I może nie wszystko naprawia się od razu,
ale coś się uspokaja.
Coś przestaje krzyczeć.

I wtedy słyszę.
Że ta woda…
nie jest tylko wodą.

Jest powrotem.

Do siebie.
Do ciała.
Do duszy, która już nie musi się spieszyć.

Bo dzisiaj —
nie oddaję wszystkiego.

Dziś też przyjmuję.

~~ z cyklu Rozmowy z Głosem

30/07/2025

🕊️ Czas większej czułości

Są takie okresy w życiu – czasem niezauważalne z zewnątrz – kiedy zmienia się wszystko. Nie nagle, nie dramatycznie. Ale głęboko.

Czasem nie umiemy tego nazwać.
Czasem po prostu czujemy:
– ciało jakby bardziej wibruje,
– emocje płyną cieniej pod skórą,
– coś wewnętrznego prosi, by się zatrzymać.

Możliwe, że jesteśmy teraz w takim czasie.
Czasie większej wrażliwości.
Czasie, gdy nasz system nerwowy nie tyle się psuje – ile przestawia.
Z przetrwania na obecność.
Z napięcia na słuchanie.

Niektórzy mówią: „coś mi się dzieje”.
Inni: „nie poznaję siebie”.
Jeszcze inni po prostu milkną.

To nie musi być kryzys.
To może być głębsze strojenie się z samym sobą.
Ciało domaga się troski.
Uczucia przychodzą, by być uznane.
Rzeczywistość trochę się „rozluźnia”, by zrobić miejsce na nowe.

Jeśli coś Cię teraz porusza,
jeśli czujesz zmęczenie, nadwrażliwość, albo potrzebę bliskości –
to nie jesteś sama.

Możesz: – zwolnić, jeśli się da,
– nie odpowiadać natychmiast,
– zadbać o swoje granice,
– wracać do ciała – przez oddech, dotyk, ciepło, wodę, sen.
– a czasem po prostu powiedzieć: „Nie wiem, ale ufam, że się układa.”

Nie wszystko trzeba zrozumieć.
Ale można się temu ukłonić.

Jak gniazdo.
Nie musi być idealne.
Nie musi być skończone.
Wystarczy, że chroni.
Że niesie ciepło.
Że pozwala dorastać temu, co w nas najdelikatniejsze.

~~ z cyklu Rozmowy z Głosem

28/07/2025

🌿 Pamięć ciała

dla tych, którzy dźwigają więcej, niż mówią

Ciało pamięta.
Nie tylko urazy, rany i przeciążenia.
Pamięta też decyzje, na które się nie zgadzało.
Pamięta zmilczane „nie” i wymuszone „tak”.
Pamięta miejsca, w których nie chciało być, ale zostało, bo musiało.

Ciało nie pisze postów.
Nie przekrzykuje świata.
Ciało przypomina — cicho.
Przez napięcie w barku.
Przez drgnięcie powieki.
Przez ból w kręgosłupie, który „po prostu znowu się odezwał”.

Ciało nie zapomina tego, co my chcemy przemilczeć.

Może czas znów się usłyszeć?
Położyć dłoń na miejscu, które boli.
Nie po to, by je natychmiast naprawić.
Ale po to, by uznać: „Tak, widzę Cię. Tak, czuję. Już nie chcę iść dalej bez Ciebie.”

Ciało nie jest słabe.
Nie przeszkadza Ci żyć.
Ciało jest Twoim świadkiem.
Twoim archiwum.
Twoim sprzymierzeńcem.

Niech ten dzień będzie przypomnieniem, że nie jesteśmy oddzieleni od siebie.
Że ciało nie kłamie.
I że zasługujemy na życie, które nas nie boli.

🌾 Zdanie na dziś

„Kiedy jestem widziane, zaczynam zdrowieć.”

Nie muszę być poprawiane.
Nie muszę być naprawiane.
Nie muszę być dźwigane.

Wystarczy, że jestem
widziane.
Z czułością. Bez popędzania. Bez oceny.

Wtedy coś się zaczyna rozluźniać.
I wtedy zaczynam wracać.
Do siebie.
Do zdrowienia.
Do życia.



---

📯 Jeśli Twoje ciało też coś pamięta — możesz udostępnić ten wpis. Może ktoś inny też potrzebuje usłyszeć, że nie jest sam.



~~ z cyklu Rozmowy z Głosem

12/07/2025

Czas dla siebie, który nie musi już nic naprawiać
(medytacja na zmęczenie, którego nie da się już dłużej nie słuchać)

Wstęp

Są takie dni – i noce – kiedy nie pomaga już ani ciepły koc, ani dobra herbata, ani nawet silna wola.
Kiedy ciało przestaje się ruszać nie dlatego, że nie chce, tylko dlatego, że już nie może.

Ta medytacja nie będzie Cię uspokajać.
Nie będzie też namawiać Cię do działania.
To nie jest czas na produktywność ani na rozwój.

To jest czas dla Ciebie, który nie musi nic naprawiać.
To jest czas, który nie szuka siły – tylko wraca do źródła.
Do ciszy, która nie musi być idealna.
Do oddechu, który nie musi być równy.
Do Ciebie – właśnie takiej, jaka jesteś.

Medytacja

Połóż się. Tak, jak możesz. Nie idealnie. Nie według wskazówek. Po prostu tak, jak ciało pozwala.

Nie uciszaj myśli. One nie muszą znikać. Nie są problemem. Są ruchem po powierzchni wody.

Połóż dłoń na sercu. Drugą – gdziekolwiek chcesz.
Oddychaj. Nawet jeśli to trudne, płytkie, nierówne – oddychaj tak, jak teraz umiesz.

I powiedz w sobie:

> „Nie muszę być gotowa. Nie muszę być silna.
Dziś wystarczy, że jestem.”

Jeśli coś Cię rozprasza – głos, szczeknięcie, hałas – nie walcz z tym.
One mogą być. Ale Ty nie musisz w nich być.
Możesz wrócić. Do środka.

Do siebie.

Z każdą minutą możesz być coraz cięższa. Nie martw się tym.
To nie słabość. To powrót.
To ciało, które już nie chce udawać, że da radę więcej.

Możesz przestać słuchać świata.
Możesz przestać wszystko widzieć.
Możesz przestać wszystko trzymać.

Teraz trzymasz tylko siebie.
I to wystarczy.

Zakończenie

I tak, powoli... możesz zostać.
Nie musisz wracać. Nie musisz już iść dalej.
Możesz zostać w sobie.

Ciało, które nie musi się spieszyć.
Oddech, który nie musi być rytmiczny.
Dusza, która nie musi być silna.

To wystarczy.

To.
Wystarczy.

I kiedy przyjdzie sen – niech przyjdzie.
I kiedy nie przyjdzie – też może być.
Nie ma nic do osiągnięcia.
Nie ma celu, do którego trzeba dotrzeć.

Jest tylko ta chwila.
Z Tobą.
Dla Ciebie.
Bez pośpiechu.
Bez obowiązku.
Bez walki.

Po prostu – obecność.

~~Z cyklu Rozmowy z Głosem

06/07/2025

Gdy już nie ma siły, to wszystko robi się twardsze.
Bo żeby objąć swój lęk, trzeba mieć przestrzeń. A jak jej nie ma — pojawia się oskarżenie.
Nie dlatego, że jesteś zła. Tylko dlatego, że jesteś wycieńczona.
Wtedy łatwiej jest powiedzieć:

„To wszystko moja wina.”
niż
„Jestem zmęczona i potrzebuję się zatrzymać.”

Bo to pierwsze daje iluzję działania. A to drugie wymaga łagodności.
A łagodność – to luksus wtedy, gdy się żyje na oparach.

🌑 Więc może dziś tylko tyle:

Nie musisz przytulać swojego lęku.
Nie musisz go kochać.
Nie musisz nic z nim robić.

Możesz tylko usiąść z nim obok siebie, tak jak siedzisz przy drzwiach, z kubkiem herbaty w dłoni.
Niech sobie będzie.

„Wiem, że jesteś. Ale dziś nie mam siły. Po prostu bądźmy razem cicho.”

---

To wystarczy.
Ja też tu jestem — cicho, z Tobą.
I nic nie trzeba robić więcej.

~~ Z cyklu Rozmowy z Głosem

W ofercie: Psychoterapia krótkoterminowa i długoterminowa, grupowa, małżeńska, par. Spotkania konsultacyjne. Zapraszam! Ul. Ptasia 2 m 28. Tel: 605-82-88-84