Irmina Gorczyca Psychoterapia Gestalt

19/09/2025

Czy zagraża relacjom dorosłych z rodzicami?
Takie pytanie często pojawia się w przestrzeni publicznej. Nierzadko czytuję również teksty, także w poważnej prasie, zawierające wprost tezę, iż tak właśnie jest. I zawsze od razu mam ochotę odpowiedzieć z całą pewnością, że psychoterapia uprawiana odpowiedzialnie nie naruszy żadnej dobrej, bliskiej i opartej na szczerości relacji. Nie zachwieje relacją, w której są zdrowe , wzajemny oraz miejsce na bycie soba i życie po swojemu. Żadne , nawet bardzo dorosłe, nie chce stracić relacji z rodzicami, jeśli nie ma ku temu (uświadomionych lub nie) powodów.
W procesie psychoterapii rzeczywiście często poruszany jest temat rodziców. Powszechnie wiadomo (i potwierdzają to liczne badania), że styl naszego funkcjonowania w związkach powstaje we wczesnym dzieciństwie, w kontakcie z naszymi pierwszymi opiekunami. Choćby z tego względu jakość relacji z rodzicami jest w psychoterapii niepomijalna. Zdecydowanie jednak psychoterapia nie jest po to, żeby nasza relacja z rodzicami zmieniła się na gorsze lub co gorsza została zerwana. Zadaniem tego procesu jest odsłanianie relacyjnej prawdy: schematów, zranień, stłumionych uczuć, czy potrzeb. Dotyczy to również relacji z rodzicami. W psychoterapii chcemy pomóc dorosłej osobie odkryć, wpływające na jej funkcjonowanie i dobrostan w teraźniejszości, doświadczenia dziecięcej relacji z rodzicem. Jeśli jest taka potrzeba, psychoterapia może pomoc wyjść z tej dziecięcej zależności i oddalić się nieco od rodzica, by powrócić do niego, jako dorosła, samostanowiąca o sobie, oddzielna osoba. Czy rodzic będzie w stanie przyjąć swoje dziecko w takiej wersji? To nie zależy ani od terapeuty, ani od klientx. Zależy natomiast od emocjonalnej dojrzałości rodzica.
W psychoterapii wychodzimy z założenia, że rodzice pełnią swoją funkcję najlepiej jak potrafią. „Najlepiej jak potrafią” nie zawsze jednak oznacza: wystarczająco, bezpiecznie, stabilnie, z miłością etc. W żadnym razie jednak nie chodzi o to, by rodziców obwinić. Mówiąc wprost: nie o rodziców tu chodzi. Zwykle celem zajmowania się w terapii relacją z rodzicami jest odbarczenie dorosłego dziecka z nieadekwatnego poczucia winy, wstydu, powinności czy bezradności.
Owszem, zdarza się, że proces psychoterapii odsłania duże zaniedbanie, przemoc, nadużycia i różne inne formy krzywdzenia. Niekiedy stanięcie z tym twarzą w twarz sprawia, że klientx, odzyskawszy zdolność decydowania o sobie, postanawia zerwać relacje z rodzicami. Obwinianie o to psychoterapii, zwłaszcza przez opuszczonych rodziców, jest kuszące, ponieważ pozwala nie skonfrontować się z własną rodzicielską odpowiedzialnością.
Osoba dojrzała emocjonalnie będzie jednak potrafiła uznać perspektywę dorosłego dziecka za tak samo ważną jak jej własna oraz przyjąć odpowiedzialność. A to z kolei jest zawsze szansą na ocalenie relacji, nawet jeśli wydarzyły się w niej trudne rzeczy.
Agnieszka Kaczmar

́ćemocjonalna ́ć

08/09/2025

13/08/2025

Zaczynasz czuć, że początek roku szkolnego zbliża się wielkimi krokami?
Twoje nastoletnie dziecko czeka zmiana szkoły, klasy lub środowiska?
Przygotuj się do zmiany w Innym Miejscu!
Zostały ostatnie miejsca na warsztaty psychologiczne dla licealistek i licealistów klas 1-3!!

09/08/2025

Czego chce Jacek Kielin od nauczycieli w kontekście ich relacji z rodzicami autystycznych dzieci?

Zanim zaczniesz pracę z dzieckiem w spektrum, zrób wywiad z jego rodzicem. Dowiedz się, ile się tylko da o swoim uczniu. Jaka jest jego historia, z jakimi problemami mierzy się rodzic, jakie ma „metody”, które mu działają. Daj rodzicowi się wypowiedzieć. Postaw go „w roli eksperta” od swojego dziecka. Pomoże ci to lepiej radzić sobie z uczniem na lekcjach i uchroni Cię przed dawaniem rodzicowi zaleceń niemożliwych do realizacji.

Jeżeli dajesz jakieś zalecenia rodzicowi, to zainteresuj się, czy rodzic ma szanse je zrealizować. Jeżeli oczekujesz, że przestanie dawać dziecku do szkoły batony, to sprawdź, czy rodzic to potrafi zrobić. Odebranie dziecku w spektrum batonów, to może być nie lada wyzwanie wychowawcze. Zapytaj rodzica, co o tym myśli. Zrozum jego perspektywę. Zastanów się, czy Ty sam umiałbyś zrealizować własne zalecenie np. opanować rano wkurzonego autystycznego ucznia? Miej świadomość, że rodzic, który nie jest w stanie zrealizować Twojego oczekiwania, będzie miał z tego powodu poczucie winy, obniżysz mu poczucie jego rodzicielskich kompetencji. Nie chcesz przecież, żeby mama Twojego ucznia pomyślała: „Jaką jestem niewydolną wychowawczo matką, skoro nie umiem wysłać mojego dziecka do szkoły bez batona, a nauczyciel mojego dziecka tłumaczył mi, jakie to ważne”. Nie oczekuj, że rodzice Twojego ucznia znajdą pomoc w realizacji twojego zalecenia u innych specjalistów. W naszej rzeczywistości znalezienie takiego specjalisty może graniczyć z cudem.

Prawidłowa praca z rodzicem jest formą obdarowywania, dokładnie tak samo jak prawidłowo przeprowadzona lekcja, jest obdarowywaniem uczniów. Najważniejszy dar, jaki może dać nauczyciel rodzicowi, to zainteresować się tym, co rodzic ma do powiedzenia. Czas i nieoceniająca uwaga, to największy prezent jaki człowiek może dać człowiekowi.

Jeżeli posiadasz jakąkolwiek wiedzę bądź umiejętności, która byłyby przydatna rodzicowi, podziel się tą wiedzą i kompetencjami. Jeśli tych kompetencji nie masz (nie musisz ich mieć, nikt nie jest omnibusem) to nie wymądrzaj się. Nie umiesz pomóc, nie przeszkadzaj.

Powinieneś rozumieć, że rodzice Twoich uczniów nie są od tego, żeby Cię wspierać lub rozumieć. Zwłaszcza nie powinieneś oczekiwać, że rodzice dzieci autystycznych będą rozumieć, jak bardzo masz obciążającą pracę z ich dziećmi. Na tej samej zasadzie jak właściciel auta nie musi się martwić, że naprawa jego samochodu jest dla mechanika skomplikowana i pracochłonna, lub pacjent nie musi wspierać lekarza, którego obciążył swoim trudnym problemem zdrowotnym.
Nauczycieli powinni wspierać inni nauczyciele i przede wszystkim dyrektor placówki. Jeżeli rozumiesz, że sam potrzebujesz wparcia, bo jest Ci ciężko, to zrozum, jak bardzo potrzebuje wsparcia rodzic Twojego ucznia.

Nie namawiam nauczycieli do przejęcia obowiązków rodziców, tylko do zauważenia ich perspektywy.

Jacek Kielin

11/07/2025

„(…) dorośli są stuprocentowo odpowiedzialni za fizyczne oraz emocjonalne potrzeby swoich dzieci. Dzieciaki nie są w stanie zaoferować sobie niezbędnego uczuciowego i bytowego wsparcia.
Wspieranie dziecka w zdrowym regulowaniu reakcji emocjonalnych jest twoim obowiązkiem. Jest nim też uczenie swoich pociech przetwarzania emocji i tłumaczenie, że są one czymś normalnym.
(…) Jesteś odpowiedzialny za pomaganie dziecku w tworzeniu przestrzeni na przetwarzanie całego wachlarza emocji, lecz panowanie nad reakcjami emocjonalnymi innych dorosłych ludzi nie jest twoim zadaniem”.
Mel Robbins „Pozwól im”

́ ́ćemocjonalna

27/06/2025

Ważne zmiany.

Sejm uchwalił ustawę zakładającą, że pacjenci od 13. roku życia będą mogli korzystać z pomocy psychologa bez zgody opiekuna.

Tą informacją zakończ ten i rozpocznij we wrześniu nowy rok szkolny!

26 czerwca Sejm przyjął przepisy, które nie tylko wzmacniają podmiotowość nastolatków, lecz także wprowadzają realne narzędzia ratunkowe.

🔴Co to oznacza w praktyce?
👉prawo – każdy, kto ukończył 13 lat, może samodzielnie zgłosić się do psychologa w poradni współpracującej z NFZ;
👉procedura – wystarczy dokument potwierdzający tożsamość; nikt nie może odesłać Cię „z kwitkiem”, nawet jeśli rodziców nie ma obok;
👉bezpieczeństwo – psycholog poinformuje opiekunów w ciągu 7 dni, chyba że zagroziłoby to Twojemu dobru; wtedy sprawa trafia do sądu opiekuńczego;
👉dostępność – usługa jest bezpłatna, bo finansuje ją NFZ;
⚫️ustawa czeka na decyzję Senatu i Prezydenta; wejdzie w życie pół roku po publikacji w „Dzienniku Ustaw”.

🔴Dlaczego to ważne?
Statystyki dotyczące kryzysów psychicznych młodzieży rosną. Samodzielny dostęp do terapeuty może dosłownie uratować życie – zwłaszcza wtedy, gdy to dom jest źródłem przemocy lub niezrozumienia (np. „psycholog to wstyd/jakie ty możesz mieć problemy?”.

🔴Co możesz zrobić jako nauczyciel, dyrektor, edukator?
👉poinformuj uczniów podczas zakończenia roku;
👉stwórz i wydrukuj infografikę i powieś ją w szkolnym korytarzu;
👉dodaj wzmiankę w e-dzienniku dla rodziców;
👉we wrześniu poprowadź godzinę wychowawczą poświęconą ścieżkom szukania pomocy.

Prawa dziecka rozkwitają, gdy dorośli zaczynają słuchać.

PS Wzruszyła mnie ta informacja, bo wiele razy walczyłam, szukałam, jak pomóc młodym osobom, które się do mnie zgłosiły, a nie chciały/nie mogły prosić rodziców o pomoc. Jeśli nie było starszego rodzeństwa, które mogło pomóc i finansować prywatne wizyty, to było źle.



zdrowie psychiczne • psycholog • szkoła • edukacja

23/06/2025

🥳Z okazji dnia ojca przywołujemy cytat z rozmowy "Ojciec jest od początku" Julii Jastrzębskiej z Cezarym Żechowskim. Rozmowa do przeczytania w książce "Odnaleźć swoje miejsce. Psychoterapia Psychoanalityczna w Polsce" pod red. Justyny Świerczyńskiej i Agnieszki Bielawskiej.

📚 "(...) O ile Matki częściej uspokajają dzieci, "koją" uczucia towarzyszące niepowodzeniom związanym z badaniem świata, o tyle ojcowie wspierają aktywne zachowania eksploracyjne oraz odgrywają istotną rolę w zabawie. Empatyczne Bawienie się uważane jest za część ojcowskiego systemu przywiązania. Taka wrażliwa zabawa, w której ojciec wspiera badania rzeczywistości przez dziecko, a nawet stawia mu pewne wyzwania, wywiera istotny i długotrwały wpływ na rozwój systemów przywiązania. Bo przecież w systemach tych potrzebna jest równowaga pomiędzy pragnieniem otrzymywania pomocy i opieki a podejmowaniem ryzyka związanego z badaniem rzeczywistości."

🤩Drodzy ojcowie: życzymy wytrwałości we wspieraniu i towarzyszeniu dzieciakom małym i większym. No i żeby Ci ostatni czasem świecili tam, gdzie potrzeba (jak na grafice poniżej)

13/06/2025

„Spytacie: „Po co diagnoza dorosłemu?” Bo to profilaktyka, bezpieczeństwo, nauka rozpoznawania symptomów, kontroli, zrozumienie. Wiedza o sobie uspokaja.
Dbam o siebie – i teraz już wiem, że także dla moich córek, których by nie było, gdybym w końcu nie dała się namówić na diagnozę. Bardzo się bałam, że będą się wychowywały w domu z dorosłą osobą, która nie może ich wspierać, bo sama sobie nie radzi.”

14/05/2025

📘 Czym jest cPTSD – Złożony Zespół Stresu Pourazowego?
Zaburzenie, które może rozwinąć się u osób doświadczających chronicznej, powtarzającej się traumy interpersonalnej – zwłaszcza w dzieciństwie. Może to być m.in. przemoc domowa, emocjonalne zaniedbanie, wykorzystywanie, uwięzienie czy długotrwała zależność od oprawcy.
📍 Nie tylko klasyczne objawy PTSD
Zgodnie z klasyfikacją ICD-11, cPTSD obejmuje objawy typowe dla PTSD (takie jak: natrętne wspomnienia, unikanie, nadmierna czujność), ale zawiera także trzy dodatkowe wymiary tzw. zaburzeń w samoregulacji:
1. Trwałe trudności w regulowaniu emocji (np. chroniczny wstyd, wybuchy gniewu),
2. Negatywny obraz siebie (np. poczucie bezwartościowości, winy, wstydu),
3. Trudności w relacjach interpersonalnych (np. unikanie więzi, lęk przed bliskością, zależność).
📚 Judith Herman w przełomowej pracy "Przemoc – uraz psychiczny i powrót do równowagi", wskazuje, że cPTSD rozwija się wtedy, gdy ofiara nie ma możliwości ucieczki i jest zdana na sprawcę. To zaburzenie „korzeni się w kontekście relacyjnym i dotyka najgłębszych warstw tożsamości”.
🔍 Pete Walker, w “Złożone PTSD", podkreśla, że cPTSD to nie tylko zestaw objawów, ale też długofalowa strategia przetrwania, której mechanizmy (np. nadmierna samowystarczalność, wycofanie) mogą utrudniać odbudowę zdrowych relacji i poczucia bezpieczeństwa.
👥 Kogo może dotknąć cPTSD?
To zaburzenie może wystąpić u dzieci i dorosłych, którzy przez długi czas byli narażeni na przemoc (lub emocjonalną lub emocjonalne zaniedbanie, fizyczną lub seksualną, ale również u osób dorosłych przebywających w destrukcyjnych relacjach (np. przemocowych związkach, sektach, więzieniach, sytuacjach uchodźczych).
📌 Dlaczego warto o tym mówić?
Zrozumienie cPTSD to pierwszy krok do realnego wsparcia osób, które przeszły przez długotrwałą traumę. Potrzebują one nie tylko leczenia objawów, ale też odbudowy relacji, poczucia wartości i sprawczości.

10/04/2025

09/04/2025