Centrum Psychiatrii i Psychoterapii Wilanów

07/06/2025

DOROSŁE DZIECI ALKOHOLIKÓW (DDA)
oraz DOROSŁE DZIECI z DOMÓW DYSFUNKCYJNYCH (DDD)
Niskie poczucie własnej wartości, nieufność, problemy w budowaniu trwałych związków i nawiązywaniu bliskich relacji, potrzeba ciągłego starania się i udowadniania, że jest się OK, często w związku z tym nadużywanie się i idące za nim poczucie cierpienia, krzywdy, niesprawiedliwości i lęk, to tylko część problemów Dorosłych Dzieci Alkoholików.
Będą też tacy, którzy zaprzeczając krzywdzie, której doświadczyli i uczuciom, które przeżywają, będą pozycjonować się jako ludzie sukcesu, bezwzględni, odcięci od uczuć, zamknięci w więzieniu własnej głowy i mechanizmów poznawczych, którym będą hołdować, a poczucie „nie rozumiem” będzie wzbudzać nieadekwatne ataki lęku lub agresji wobec otoczenia, a posiadanie dóbr i mnożenie sukcesów będzie dawać im poczucie bycia lepszym oraz złudzenie kontroli nad własnym życiem.
Dorastanie w rodzinie alkoholowej czy dysfunkcyjnej wiąże się z ogromnym obciążeniem psychicznym i powtarzającą się przemocą, często w formach zakamuflowanych. Dzieci takie są przeważnie czyste, dobrze się uczą, nie spóźniają się, są też zwykle uczynne i grzeczne. Unikają jednak kontaktów z rówieśnikami lub ograniczają je do minimum, aby ochronić się przed przeżywanym wstydem i utrzymać tajemnicę. Niechętnie zapraszają inne dzieci do domu, bo tam sytuacja jest nieprzewidywalna i potencjalnie zagrażająca. Niektóre zajmują przez to miejsce na obrzeżach grup rówieśniczych, bywają ofiarami przemocy rówieśniczej, bądź same są jej sprawcami. Muszą przetrwać bez jasnych zasad w świecie, w którym granice są zbyt przepuszczalne lub zbyt sztywne, a informacje sprzeczne.
Dzieciństwo spędzone w domu alkoholowym (dysfunkcyjnym) wywiera piętno na całe dorosłe życie, a wyniesione z domu sposoby radzenia sobie (jedyne jakie tam były) przeniesione w dorosłość stają się zwykle szkodliwe.
Dorosłe Dzieci z Domów Dysfunkcyjnych często wchodzą w toksyczne związki, częściej stając się ofiarami, pozwalając przejmować nad sobą kontrolę, podlegając wpływom otoczenia, zapominając o sobie, odmawiając sobie praw. Zawsze wobec siebie krytyczni, wobec innych nadopiekuńczy, nadodpowiedzialni i nadmiernie tolerancyjni. Przeżywając się jako gorsi często godzą się na nierównowagę i nadużycia.
Zdarza się, że Dorosłe Dzieci Alkoholików przechodzą na drugą stronę kontinuum wybierając rolę sprawcy nadużyć. Są wtedy kontrolujący i agresywni, stosują przemoc psychiczną i fizyczną, łatwo popadając w dojmujące poczucie winy, z którym trudno sobie poradzić, łagodzą je dalszymi aktami agresji.
Czasem osoby skrzywdzone w rodzinie pochodzenia, odrzucając wzorce z domu rodzinnego, mają problemy tożsamościowe i nie są w stanie określić kim są.
DDA i DDD często powielają rodzinne schematy radzenia sobie z emocjami, stresem i trudnościami w relacjach, popadając w uzależnienia (alkohol, substancje psychoaktywne) lub wchodząc w związkach w pozycję osoby współuzależnionej. Jest to jedna z podstawowych dysfunkcji w ich życiu osobistym.
Dziedzictwo domu alkoholowego, prócz cierpienia, niesie Dorosłym Dzieciom Alkoholików również zasoby pozwalające sobie doskonale radzić w pracy zawodowej. Bywają niezwykle odporni na stres w sytuacjach zawodowych, są sprawni w wykonywaniu zadań i wytrwali w dążeniu do osiągnięcia sukcesu zawodowego. Nie boją się podejmowania ryzykownych zadań i łatwo ich nie porzucają.

06/06/2025

18/05/2025

Pracujemy z młodzieżą i małymi dziećmi.
Naszą przestrzeń dostosowaliśmy do potrzeb naszych pacjentów.

12/05/2025

Teraz już wiemy, że wynika to z zakłóceń w funkcjonowaniu konstruktu psychologicznego nazywanego teorią umysłu.
Gdy człowiek tzw. neurotypowy znajdzie się w pomieszczeniu, gdzie chwilę wcześniej miała miejsce jakaś trudna sytuacja, to chociaż wszyscy milczą, ten szybko zorientuje się, że coś „wisi w powietrzu”. Całkiem nieświadomie zarejestruje multum informacji płynących z mowy ciała i energii osób, które tam zastał. I nie dość że będzie umiał sobie wytłumaczyć zastaną sytuację, to jeszcze się do niej odniesie lub dostosuje.
Człowiek w spektrum, jeśli wyczuje napięcie zastane w pomieszczeniu może mieć kłopot ze zidentyfikowaniem i zrozumieniem dwóch perspektyw. Pierwsza, to rozumienie sytuacji zastanej, a druga to jego własne emocje związane ze zdarzeniem.
Rodzi to stres związany z brakiem umiejętności samouspokojenia się, (ponieważ boimy się jeśli nie rozumiemy) oraz tendencja do odnoszenia zastanej sytuacji do siebie i interpretacji do sobie.
Podobnie, gdy neurotypowy człowiek ogląda film, to bez wysiłku zrozumie, że: ona powiedziała jemu właśnie to, tylko po to, aby zaprzeczył i zrobił dokładnie odwrotnie niż ona twierdziła.
Dla większości osób ze spektrum autyzmu będzie to miało znaczenie zerojedynkowe i oznaczało tyle, że powiedziała to co chciała. (Tylko czemu?!)
Łatwo zobaczyć, że może to być powodem cierpienia i niezrozumienia, a w efekcie prowadzić do niemożności satysfakcjonującego funkcjonowania w różnych sytuacjach społecznych.
Może też skutkować aktywnym unikaniem spotkań face to face i dążeniem do utrzymywania kontaktów zdalnych, które radykalnie ograniczają ilość informacji do odszyfrowania i można się do nich odnieść tylko częściowo.
Niemniej nie da się żyć bez kontaktu z drugim człowiekiem. Oznacza to że trzeba też rozumieć różne emocje oraz niuanse społeczne i relacyjne. Bo przecież albo ktoś mnie zatrudnia albo zatrudniam kogoś ja. Większość z nas chce być też w związku romantycznym. A to oznacza, że, czy chcemy czy nie, jesteśmy skazani na nieustające używanie teorii umysłu.
Wielu aspektów można się nauczyć. Temu właśnie służy terapia osób ze spektrum autyzmu oraz treningi umiejętności społecznych, tzw. TUSy.

05/05/2025

22/03/2025

Dorosłe Dzieci Alkoholików (DDA) to osoby, które dorastały w rodzinach, gdzie jedno z rodziców lub oboje opiekunowie nadużywali alkoholu. Nawet jeśli rodzic był tzw. alkoholikiem wysokofunkcjonującym, doświadczenie życia w rodzinie dysfunkcyjnej zawsze prowadzi do problemów emocjonalnych i nieprawidłowości w relacjach osobistych i społecznych, które zwykle przenoszą się z dzieciństwa w dorosłość.
Niskie poczucie własnej wartości, nieufność i trudności w budowaniu trwałych relacji to tylko niektóre z wyzwań z jakimi zmagają się takie osoby. Poza niewiarą w siebie DDA mogą odczuwać potrzebę ciągłego udowadniania światu swojej wartości. Często wiąże się to z nadmiernym „poświęcaniem się” dla innych i zapominaniem o własnych potrzebach. Może się to przekładać na powtarzające się rozczarowania i frustrację związaną z brakiem doceniania tych starań przez adresatów ww. poświęceń.
Z drugiej strony, niektóre Dorosłe Dzieci Alkoholików mogą przyjmować postawę kontrolującą i agresywną, co jest próbą zapanowania nad uwewnętrznionym w dzieciństwie chaosem.
Niezależnie od (nieintencjonalnie) obranej drogi, większość DDA powiela wzorce z domu rodzinnego. Może to prowadzić do wchodzenia w toksyczne związki i przewlekłego funkcjonowania w pozycji osoby współuzależnionej. Może determinować pozycję zarówno ofiary, jak i sprawcy przemocy.
Obserwacje pokazują, że doświadczenie dorastania w rodzinie alkoholowej poza niewątpliwe negatywnym wpływem, może też budować zasoby. Dorosłe Dzieci Alkoholików często wykazują odporność na stres i są niezwykle wytrwałe w dążeniu do sukcesu zawodowego.
Przeżywane cierpienie i powtarzające się rozczarowania będę dla wielu Dorosłych Dzieci Alkoholików motorem napędowym do wprowadzania zmian we własnym życiu i relacjach.

15/03/2025

Jeśli czujesz że potrzebujesz podjąć psychoterapię i nie możesz się zdecydować, która forma jest dla ciebie lepsza indywidualnie czy może w grupie. Poniżej kilka wskazówek.

Zanim podejmiesz decyzję odpowiedz sobie na kilka pytań:
1. Czy jest to twój pierwszy kontakt z psychoterapią? (Nie liczy się psycholog szkolny, ani Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna, ani też znajoma rodziny / ciocia, która z wykształcenia jest psychologiem. Nie ma znaczenia również fakt, że ukończyłaś / ukończyłeś psychologię.)
Jeśli tak, sprawdź, czy nie dotyczy cię któryś z poniższych punktów.
2. Jak oceniasz łatwość lub trudności w nawiązywaniu relacji społecznych? Jeśli trudno ci się odezwać w grupie i mówienie o sobie otwarcie stanowi problem, terapię grupową zostaw na potem. Lepszy będzie kontakt indywidualny i psychoterapeuta, którego najpierw polubisz.
3. Czy powodem zgłoszenia jest doświadczenie traumy? Jeśli tak, lepsza na początek będzie psychoterapia indywidualna prowadzona przez doświadczonego psychotraumatologa, bywa, że jako pierwszą i z wybory zaleca się terapię EMDR. Farmakoterapia w takich sytuacjach bywa konieczna, aby wzmocnić siły.
4. Czy leczysz się psychiatrycznie na rozpoznania z kodami: F 20, F23, F 31? W tych rozpoznaniach bardzo ważne jest zarówno doświadczenie kliniczne psychoterapeuty, jak i sposób prowadzenia psychoterapii. Zarówno interwencje jak i cele psychoterapii są niestandardowe. Psychoterapia będzie bezpieczniejsza indywidualnie - z ww zastrzeżeniami. Wsparcie natomiast może być efektywniejsze w grupie.
5. Czy zostało tobie lub twojemu dziecku postawione rozpoznanie: zaburzenie ze spektrum autyzmu? Tu, w zależności od celów jakie chcemy osiągnąć i wieku pacjentki / pacjenta, raz będzie lepsza psychoterapia indywidualna, innym razem trening umiejętności społecznych, ewentualnie grupa rozwojowa skupiona na treningu konkretnych kompetencji. Im młodsze dzieci, tym bardziej celowa wydaje się grupa, szczególnie tzw. TUSy (treningi umiejętności społecznych). Wraz z wiekiem, większą rolę będzie odgrywać psychoterapia indywidualna. W tym przypadku, podobnie jak w punkcie 4, psychoterapeuta musi dysponować zasobami i wiedzą, które nie będą dostępne dla osób bez doświadczenia klinicznego. Ważne! Dla wielu pacjentów terapie tzw. wglądowe będą odroczone w czasie lub wręcz przeciwwskazane.
6. Czy jesteś ofiarą / uczestnikiem aktywnej przemocy? Jeśli tak, bezwzględnie najpierw potrzebujesz zakończyć sytuację / relację, która jest powodem cierpienia. Dopóki proces trwa wszelkie działania powinny się koncentrować na zapewnieniu sobie i bliskim bezpieczeństwa. W aktywnej przemocy pomoc ogranicza się do wsparcia.

W razie pytań zapraszamy.

10/03/2025

04/03/2025

Autyzm nie lubi niespodzianek.
Ktokolwiek miał do czynienia z dzieckiem lub dorosłym ze spektrum przekonał się, że bardzo ważny jest plan, trzymanie się wcześniej ustalonych reguł, komunikaty wprost i konkrety oraz dotrzymywanie słowa.
Osoby z zespołem Aspergera nie lubią być zaskakiwane, z reguły są mniej spontaniczne niż naurotypowi i bardziej przywiązują się do rutyny.
Dlatego jeśli współpracujesz z taką osobą, jesteś wychowawcą lub rodzicem takiego dziecka koniecznie weź to pod uwagę.