Aleksandra Pawłowska Psycholog Psychoterapeuta

17/09/2025

Terapia par i małżeństw, to regularne sesje terapeutyczne w których uczestniczą obie osoby z pary. Dotyczą doświadczanych przez parę trudności, wyzwań życiowych, towarzyszących im emocjach, reakcjach i przemyśleniach.

Praca w terapii pary skoncentrowana jest
na relacji w związku, która jest odrębną jakością, wspólnie budowaną przez osoby partnerskie czy małżeństwo.

Razem przyglądamy się źródłom trudności w związku, wpływowi przeszłości na relację, jak para funkcjonuje w teraźniejszości oraz jaki jest
potencjał rozwojowy dla związku na przyszłość.

Badamy w jaki sposób zbudowana jest relacja w parze - jakie doświadczenia, niepokoje, oczekiwania i nadzieje wnoszone są przez obie osoby do wspólnej przestrzeni życiowej i jak to się odbija na codziennym funkcjonowaniu pary.

Terapia ma umożliwiać wprowadzanie zmian, pogłębianie i wzmacnianie relacji, poprawiać komunikację, radzenie sobie z konfliktami i dylematami oraz wspólne podejmowanie znaczących decyzji.

Pracuję również z parami nieheteronormatywnymi.

Proces terapii poprzedzają sesje konsultacyjne.

• psychoterapia • psychoterapia par • terapia małżeńska • psycholog we Wrocławiu

14/08/2025

Zdrowa osobowość nadaje życiu pewien klimat, umożliwia realizowanie się, czerpanie satysfakcji z życia - relacyjne, zawodowo i osobiście.

Każdy z nas, na podstawie swojej osobowości, rozwija pewne cechy, część z nich uznajemy za swoje wady, a część za zalety.

O osobowości możemy mówić jak o spektrum - każdy z nas ma w sobie elementy z każdego rodzaju osobowości, jednak ze względu na nasze najwcześniejsze doświadczenia życiowe oraz komponent genetyczny, kształtujemy także pewne specyficzne cechy osobiste, składające się na dominujący typ.

W psychoterapii, określenie typu osobowości jest ważne przede wszystkim dla psychoterapeuty po to, aby umiał nazywać pacjentowi to, co się z nim dzieje. Czy jest osobą otwartą? A może bardzo impulsywną? Czy wycofuje się ze świata zewnętrznego ze względu na poczucie rozczarowania innymi czy z powodu lęku przez zranieniem?

Na sesjach rozmawiamy przede wszystkim o tym dlaczego te, a nie inne cechy wykształciły się u pacjenta/pacjentki, jak objawiają się w codziennym życiu i jaki wpływ na życie i relacje wywierają - w ten sposób rozwijana jest zdolność do autorefleksji.

Dopiero po uzyskaniu wglądu możemy wspólnie zastanawiać się nad zmianą - czy jest potrzebna, jaka jest możliwa i w jaki sposób może być wprowadzana?

Zawsze należy jednak pamiętać, że to co w dorosłości utrudnia funkcjonowanie, w przeszłości zwykle było jedyną skuteczna strategią przetrwania.

Mam nadzieję, że ten post zachęci do namysłu i okaże się pomocny w ćwiczeniu wglądu i autorefleksji.

04/08/2025

15/07/2025

90% procesów psychoterapeutycznych w mojej praktyce gabinetowej dotyczy pracy w obszarze osobowości.
Oczywiście, pacjenci mierzą się z konkretnymi wyzwaniami w regulacji emocji, przechodzą kryzysy związane z podejmowaniem decyzji czy uczą się nowych strategii komunikacji i rozwiązywania konfliktów. Jednak każde z tych wyzwań rozgrywa się w kontekście struktury osobowości człowieka.

Osoba neurotyczna będzie miała problem z wprowadzeniem zmiany, bo bezpiecznie czuje się w swoich dość sztywnych i znajomych sposobach myślenia i działania.

Osoba o strukturze osobowości z pogranicza może być wściekła, że musi podejmować decyzje i będzie stawiała czoła pragnieniu aby przerwać proces zmiany i nie doświadczać napięcia, które trudno jej regulować.

Osoba, której osobowość ma strukturę psychotyczną może mierzyć się z lękiem wynikającym z przekonania, że padła ofiarą spisku, który ma utrudnić jej życie, podczas gdy jest to odbicie sposobu w jaki sama siebie prześladuje.

O osobowości można mówić wiele i wiele już zostało napisane, gdyż jest to podstawowy „stelaż”, na którym opierają się nasze interakcje w świecie. Osobowość buduje się na styku biologii, środowiska i psychiki.

Problemy w obszarze osobowości nie zawsze wynikają z zaburzenia, leczenie osobowości nie zawsze jest konieczne i nie zawsze odbywa się w gabinecie psychoterapeutycznym - leczące mogą być nowe, dobre relacje, wspierające środowisko czy znaczące życiowe doświadczenie. Jednak przy większych problemach, wynikających z doświadczonych traum i kryzysów, specjalistyczna pomoc jest kluczowa, gdyż emocjonalne i behawioralne następstwa tych zdarzeń - depresje, stany lękowe, uzależnienia, zachowania destrukcyjne i wiele innych - mogą zagrażać relacjom, zdrowiu a nawet życiu.

A jakie są typy osobowości, jak ujawniają się w życiu i jakie maja znaczenie dla procesu psychoterapii? O tym napiszę w części drugiej.

02/07/2025

To moje drugie szkolenie psychoterapeutyczne. Z czym musiałam zmierzyć się przez ostatnie 4 lata i co one wniosły do mojego życia zawodowego? Spędziłam je na poznawaniu nowych teorii psychoterapeutycznych a szczególnie pogłębianie wiedzy z podejść m, z którymi utożsamiam się najmocniej - psychodynamicznego i psychoanalitycznego.

Godziny superwizji (poradnictwa i nadzoru zawodowego) grupowej i indywidualnej. Psychoterapia własna - także grupowa oraz indywidualna. Kolejne godziny przeznaczone na wzajemne wsparcie dla psychoterapeutów w formie grup Balinta, setki godzin stażu klinicznego na oddziale psychiatrycznym przez 3 miesiące codziennej, intensywnej pracy.

Ale to były też 4 lata spotkań z innymi specjalistkami i świetnymi specjalistami psychoterapii, inspiracji, dzielenia się wiedzą i doświadczeniem, a także nawiązane znajomości zawodowe i osobiste przyjaźnie.

4 lata szkolenia psychoterapeutycznego były dla mnie ogromnym wyzwaniem zawodowym i osobistym, ale i przyjemnością, zabawą - na pewno wielką satysfakcją. To było przełamywanie oporu i niezwykle cenne doświadczenie uczestnictwa w intensywnej psychoterapii grupowej, trening otwartości przed innymi, konfrontacja z wyzwaniami w superwizji, ale i ugruntowanie tego, co już udało mi się poznać i sprawdzić w praktyce.

Kończę ten długi rozdział życia osobistego i zawodowego z ogromną satysfakcją, poczuciem, że oferuję Państwu - Pacjentkom i Pacjentom, ale i po prostu zainteresowanym psychologią i psychoterapią tu, na Instagramie czy osobiście w życiu - swoją rzetelność, etyczność, wiedzę, gotowość do głębokiej i leczącej pracy i relacji.

Kończę ze smutkiem wynikającym z pożegnania, z radością i nadzieją na więcej odpoczynku oraz otwartością na nowe doświadczenia z poczuciem, że jeszcze wiele dróg zawodowych do przebycia przede mną. A przede wszystkim z głębokim przekonaniem, że wykonuję pracę, która jest potrzebna, ma sens i niesie wartość nie tylko dla mnie ale przede wszystkim dla Państwa.

02/07/2025

André Green , jak zauważa Howard Levine - jeden ze współredaktorów książki ▪️Wracając do André Greena. Reprezentacja i praca negatywnego▪️- włożył wiele wysiłku "w poszerzanie teorii i techniki analitycznej w odniesieniu do pacjentów, których trudności leżą poza spektrum zaburzeń neurotycznych, którym psychoanaliza była pierwotnie dedykowana".

Pacjenci ci doświadczyli zahamowania rozwoju na bardzo wczesnym etapie, a ich udziałem stało się to, co D.W. Winnicott nazwał "przerwaną ciągłością istnienia".

Idąć śladami myśli André Greena dowiadujemy się, jak funkcjonują tacy pacjenci i jaki rodzaj pracy terapeutycznej jest dla nich pomocny.

"Możemy opisać tych pacjentów jako osoby tęskniące za regresją do fuzji, a jednocześnie broniące się przed nią z powodu ryzyka natknięcia się na doświadczenie świata bez obiektu, pustki oznaczającej dawny brak gratyfikacji, która jest w stanie doprowadzić do wycofania obsadzeń ze wszystkiego, co żywe i miłosne, stanu, który podobny jest do śmierci. Jest to znacznie bardziej pierwotny poziom funkcjonowania niż poziom, na którym agresja zwracana jest na zewnątrz".

Obraz: Z. Beksiński, BG 74.

23/06/2025

W psychice dziecka ojciec to ten, który umożliwia rozdzielenie od matki, ten który wprowadza w świat, ten który wyznacza granice, ten który jest „między” matką a dzieckiem.
Ojciec obecny i bezpieczny pomaga doświadczyć siebie jako osobnej jednostki.
Pomaga wyjść z symbiozy z matką i uczy, że można być oddzielnym kimś i jednocześnie być w relacji z innym.

Ojciec surowy, zimny, nieprzewidywalny zostawia lęk przed oceną, potrzebę udowadniania swojej wartości czy prowokuje ucieczkę w bunt. Czasem zostawia wewnętrzny ślad surowej samokrytyki.

Ojciec nieobecny - fizycznie lub emocjonalnie sprawia, że dziecko nie ma na kim się oprzeć, aby otworzyć się na świat zewnętrzny. Pozostawia często jedynie tęsknotę, chaos lub idealizację, która chroni przed przerażającą pustką.

Ojciec w naszym umyśle to nie tylko wspomnienia. To też wewnętrzna figura psychiczna, która wpływa na to, jak się bronimy, jak kochamy, jak wybieramy partnerów. Jak patrzymy na siebie.

W psychoterapii „spotkanie” z tym ojcem, którego nosisz w sobie oznacza możliwość aby go odnaleźć, zrozumieć i dostrzec to, co pozytywne, wartościowe i budujące w więzi i relacji. Czasem jednak oznacza, że trzeba się z nim rozstać i przeżyć żałobę po stracie.

•
•
•
•

13/06/2025

Jedzenie może być protezą dla relacji, może zaspokajać potrzebę bezpieczeństwa, zaufania, bliskości, czyli takich aspektów życia, które są właściwe dla związków międzyludzkich.
Deficyt ten powstaje często podczas kształtowania się bezpiecznego przywiązania pomiędzy dzieckiem, a ważnym dla niego dorosłym. Taka konstytuująca się więź może zostać uszkodzona, kiedy dziecku brakuje czułości, zrozumienia i opieki. Powstaje zaprzeczenie, że miłość i bezpieczeństwo mogą płynąć od DRUGIEGO i pojawia się nowy sposób, aby uzupełniać te braki za pomocą pokarmu, poza wymiarem interpsychicznym. Jedzenie łagodzi wtedy uczucie bycia odrzuconym, zranionym i daje złudzenie sytości także w obszarze relacji. Jedzenie, niestety, niweluje te przykre uczucia tylko chwilowo, głód relacji pozostaje.

Justyna Dworczyk, Jedzenie jako oralna fiksacja.

Fot: Szymon Szcześniak

04/06/2025

Pogorszenie samopoczucia po rozpoczęciu czy w trakcie terapii to częsty temat poruszany w gabinecie. Wywołuje zrozumiały niepokój, ale jest to zjawisko istotne z psychologicznego punktu widzenia.
W pierwszych etapach terapii dochodzi do intensywnego odsłonięcia się, dla niektórych ludzi to pierwsza taka sytuacja w życiu. Opowiadanie o osobistych doświadczeniach, myślach, emocjach nie dość, że może być niekomfortowe to dodatkowo nasila mechanizmy obronne, które dotychczas służyły unikaniu cierpienia, a nie konfrontowania się z nim; zapominanie o sesjach, uporczywe somatyzacje, odreagowywanie, napięcie, a nawet depresję.

Nagłe, czasem bardzo intensywne „podłączanie się” do tego co było tłumione lub nieuświadomione, może wywołać nasilone reakcje zarówno emocjonalne jak i cielesne. To dla wielu osób przykry, ale też częsty i co ważne - naturalny etap zdrowienia. Budowanie głębszego kontaktu ze sobą to nie tylko ulga, ale też czucie tego, przed czym broniliśmy się większość życia.
•
•
•
•
•
•
•
•

29/05/2025

Rozwój życia psychicznego człowieka zaczyna się od ciała i doznań z nim związanych, i to właśnie od nich zależy, jak funkcjonujemy psychologicznie w dorosłości - taką teorię, zwaną teorią rozwoju psychoseksualnego, zaproponował Freud.

„Psychoseksualny” nie ma nic wspólnego z erotycznym – chodzi o że dziecko poznaje świat kierując się doświadczaniem przyjemności (np. ssąc pierś, zaspokajając potrzeby fizjologiczne czy mając kontakt ze swoim ciałem).

Kontrowersyjne dla niektórych nazwy poszczególnych faz (oralna, analna, falliczna, itd.) pochodzą od części ciała, które w danym okresie życia dziecka są głównym źródłem przyjemności i eksploracji. To właśnie tzw. zasada przyjemności, która kieruje naszym zachowaniem we wczesnym dzieciństwie.
Dlaczego często teoria ta wzbudzała kontrowersje?
Bo mówi otwarcie o doświadczeniach cielesności dziecka – coś, co do dziś bywa niezrozumiane, a nawet wzbudza opór. Nie jest to jednak w żadnym stopniu seksualizacja, a jedynie próba zrozumienia jak rozwija się nasz aparat psychiczny.

Jeśli na którymś stadium rozwój jest zakłócony – np. nie dostaniemy wystarczającej uwagi albo jesteśmy nieustannie kontrolowani – może dojść do zahamowania na danym etapie. Skutkuje to nieświadomymi napięciami, trudnościami w funkcjonowaniu i sztywnymi sposobami reagowania. Przykładem „utknięcia” w fazie oralnej może być tendencja do uzależnień, kompulsywnego jedzenia lub silnej potrzeby bliskości; w fazie analnej – perfekcjonizm czy nadmierna potrzeba kontroli.

„Dziecko jest ojcem dorosłego” - mawiał autor teorii rozwoju psychoseksualnego, przypominając że to, co przeżywamy na początku życia, zostawia ślady głębsze, niż jesteśmy tego świadomi.

26/05/2025

Matka to więcej niż osoba.

Dla Freuda - pierwsza miłość i źródło ambiwalencji.
Dla Winnicotta - ‘wystarczająco dobra’, by dziecko mogło być sobą.
Dla Bowlby’ego - baza bezpiecznego przywiązania.
Dla Klein - obiekt wewnętrzny, który kształtuje nasze emocje i relacje.

Dla każdego z nas to co o sobie myślimy, jak opiekujemy się soba, jak tworzymy relacje, czy czujemy się warci opieki, kochania i wzajemności.

Spotkanie z nią w sobie bywa początkiem prawdziwej zmiany.

21/05/2025

Psychoedukacja czy manipulacja?
•
•
•
•