ther.appy

15/12/2024

samoregulacja.

słowo powszechne w internecie i artykułach prasowych, mam wrażenie, że nie do końca dobrze rozumiane i ogromnie upraszczane, wszędzie widzę hasła o samoregulacji, ale czym ona właściwie jest?

krótki wstęp: samoregulacja kształtuje się w okresie wczesnego dzieciństwa. wysokie umiejętności samoregulacji są bezpośrednio związane z tak zwanym bezpiecznym stylem przywiązania - czyli stylem, jaki reprezentuje opiekun główny dziecka (najczęściej matka/ojciec), co ma z kolei olbrzymie znaczenie prewencyjne w predysponowaniu do pojawiania się zaburzeń (najczęściej odżywiania, osobowości, aleksytymii, lęku).

co zatem składa się na zjawisko samoregulacji?

▫️elastyczność emocji
▫️zdolność do ewaluowania emocji
▫️zdolność do werbalizowania emocji
▫️dostęp do pełnego spectrum emocji
▫️płynne, łagodne przejścia stanów emocjonalnych
▫️integracja pozytywnych i negatywnych emocji (przyjemnych i nieprzyjemnych)

jeśli jesteśmy szczęściarzami, mamy dostęp (jakościowy i ilościowy) do listy punktów powyżej. jeśli nie, samoregulację musimy wyćwiczyć, jak każdą umiejętność. nie jest to jednak łatwa i szybka praca, oj nie!, a w niektórych przypadkach nawet niemożliwa.

et voilà!

29/10/2024

dziś na szkoleniu z motywacji, jeden z uczestników podsumował swoje nowe motto pięknymi słowami:

lepiej mało niż później.

cenię.

🫠

29/10/2024

ustawieniom mówimy n.i.e., dziękuję.

Ustawienia hellingerowskie mają odkrywać nieznane fakty z naszej historii rodzinnej i dzięki temu leczyć nasze…

09/09/2024

jak się dobrze uczyć, aby zapamiętać na dłużej przyswojoną wiedzę?✍️

Proces nauki jest wpisany w życie człowieka od momentu narodzin do późnej starości. Według badaczy psychologii to właśnie uczenie się jest naszą podstawową umiejętnością, która pozwoliła nam przetrwać i rozwijać się jako gatunkowi.

06/04/2024

dziś w terapii:

pacjentka: w końcu zrozumiałam, że nie muszę czekać aż moje życie będzie lepsze. to zależy ode mnie *kiedy* zacznę je zmieniać.

ja: mamy przełom.

🌱

28/02/2024

witajcie na stronie!

kim jestem?

jestem dyplomowanym psychologiem, psychotraumatologiem, mediatorem oraz edukatorem uniwersyteckim. specjalizuję się w pracy z młodzieżą, w praktyce rozwojowej dla dorosłych, w leczeniu zaburzeń lękowych, zaburzeń depresyjnych oraz leczeniu traumy.
w pracy indywidualnej stosuję techniki oparte na terapii poznawczo-behawioralnej, terapii ACT i DBT.

na co dzień prowadzę prywatną praktykę oraz pracuję jako nauczyciel i psycholog na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu. współtworzę również produkty terapeutyczne dostępne na stronie: www.odwaznekarty.pl

doświadczenie zawodowe zdobywałam w specjalistycznym ośrodku wsparcia dziennego, na oddziale dziennym psychiatrycznym w DCZP Wrocław oraz współpracując z Uniwersytetem SWPS w ramach projektu naukowego w obszarze psychologii zdrowia. jestem również certyfikowanym trenerem EEG/biofeedback.

chętnie uczestniczę w projektach psychoedukacyjnych jako szkoleniowiec, lubię pisać artykuły popularnonaukowe.

jeśli chcesz nawiązać ze mną współpracę, proszę o kontakt na poniższy adres e-mail:
📩ninacichowicz@gmail.com

jeśli jesteś pacjentem i chcesz umówić się na wizytę, zapraszam na portal: https://www.znanylekarz.pl/nina-cichowicz/psycholog-psychotraumatolog/wroclaw

27/02/2024

jak nie ugotować się we własnej głowie?🍲

perfekcjonizm a samodoskonalenie się.

wysokie standardy nie są tym samym, co standardy nierealistyczne. perfekcja często jest mylona z chęcią doskonalenia się. chęć doskonalenia się jest zdrową formą dążenia do podnoszenia swoich kompetencji i budowania zasobów. służy rozwojowi osobistemu i zmianom na lepsze. natomiast perfekcjonizm jest bezwzględnym oczekiwaniem, że nigdy nie popełnimy błędu. ten błąd w myśleniu skupia uwagę perfekcjonistów na tym, co negatywne i uniemożliwia dostrzeżenie potencjalnie korzystnych aspektów pomyłek (nieuniknionych pomyłek w rozwoju!). zatem chęć doskonalenia oznacza mierzenie wysoko przy jednoczesnym poszanowaniu siebie, swojego czasu i swoich potrzeb oraz absolutnie konieczny czynnik - dawanie sobie prawa do popełniania błędów.

okiełznać zasadę 100%.

możemy dążyć do maksymalizacji swoich procesów, ale 100% to nie obiektywna stuprocentowa doskonałość, to raczej tyle ile możemy z siebie dać *w danym momencie*.

perfekcjonizm a poczucie własnej wartości.

głównym przedmiotem koncentracji perfekcjonistów jest potrzeba doskonalenia swojego Ja i ciągłego poprawiania lub ukrywania aspektów własnej osoby, postrzeganych jako niedoskonałe (Hewitt, Gordon, Flett, Mikail, 2017). perfekcjoniści uzależniają swoją wartość od uzyskiwanych wyników. kiedy popełniają błąd, blokują się na nim w poczuciu bezwartościowości, traktują błędy jako trwałe porażki. może prowadzić to do mechanizmu nadkompensacji przy jednoczesnym uniemożliwianiu lub zaburzaniu cieszenia się ze swoich nierzadko wybitnych sukcesów. perfekcjoniści nie traktują błędów jako zdarzenia lub serii zdarzeń (zależnych lub niezależnych od nich), a jako stałą część swojej osobowości.

specyficzne dla perfekcjonizmu są zatem: nierealne standardy narzucone sobie lub innym, brak przestrzeni na błędy, surowy krytycyzm, nadmierne i długotrwałe skupianie się na porażkach. pod powierzchnią tego zgubnego mechanizmu funkcjonowania kryje się lęk oraz potrzeba bycia akceptowanym przez innych i/lub silna niespełniona potrzeba samoakceptacji.

zniekształcenia w procesie myślowym.

zniekształcenie poznawcze typowe dla perfekcjonistów to myślenie czarno - białe, czyli skrajne postrzeganie siebie, swoich działań lub działań innych osób, na przykład: “jeśli nie wyglądam idealnie, to znaczy że jestem brzydk_”; “jeśli nie dostanę tej pracy, jestem nieudacznikiem”; “jeśli nakrzyczał_m na swoje dziecko, to znaczy że jestem beznadziejnym rodzicem”.

brzmi znajomo?

tekst powstał na podstawie książki "Perfekcjonizm - jak uwolnić się od samokrytyki, zbudować stabilne poczucie własnej wartości o odnaleźć wewnętrzną równowagę" (Martin, 2023).

22/11/2023

dziś w terapii:

pacjentka: chcę, ale mi się nie chce!

ja: rozumiem.

23/10/2023

lubię mózgi, koniecznie żywe.

🧠

Jak można być spokojnym, skoro wszystkie komórki w mózgu są nerwowe? No właśnie: nie wszystkie.

Myśląc o mózgu, układzie nerwowym i jego działaniu głównie mówimy o przesyłaniu sygnałów pomiędzy neuronami. Neurony nie są ani jedynymi, ani najliczniejszymi komórkami układu nerwowego - co najmniej równoliczne są komórki glejowe, których nazwa pochodzi od greckiego słowa γλία oznaczającego klej. Nazwano je tak, bo uznano, że służą one do utrzymania spójności neuronowej pajęczyny, i uważano za drugorzędne.

Z czasem okazywało się, jak bardzo to niesłuszne i jak istotne są komórki glejowe dla prawidłowego funkcjonowania mózgu, w tym sygnalizacji komórkowej. Odkryto, że w wielu zakątkach mózgu synapsy zapewne nie są połączeniami między parami neuronów, ale aktywnie w ich tworzeniu i działaniu uczestniczą też astrocyty (ἄστρον - gwiazda). Nadal jednak sądzono, że działanie astrocytów to głównie sprzątanie i wsparcie neuronów. Astrocyty regulują krążenie krwi, przesyłają neuronom mitochondria i składniki do produkcji neurotransmiterów. Dbają o homeostazę jonową. Regulują neurogenezę. Mało?

Potem okazało się, że astrocyty mogą być pobudzone, wpływać na neurony i komunikować się za pomocą neuro- i gliotransmiterów, integrować informacje przychodzące z połączeń synaptycznych. Astrocyty stawały się coraz ciekawszymi komórkami, o krytycznej roli dla prawidłowego działania mózgu. Ich dysfunkcje powiązano z zaburzeniami neurorozwojowymi i chorobami neurodegeneracyjnymi.

Obecnie badacze poświęcają astrocytom dużo uwagi. Znaleźli nawet sposób na przekształcenie ich w neurony i okazał się on zaskakująco prosty - wystarczy modyfikacja trzech lub czterech wewnątrzkomórkowych szlaków sygnałowych [1]. Inni zaczęli zastanawiać się, czy astrocyty same nie sygnalizują podobnie do neuronów, biorąc czynny udział w mózgowej synaptycznej algebrze. Zebranie jednoznacznych dowodów na to okazało się nieproste. Istnieją przesłanki, że astrocyty, podobnie jak neurony, różnią się między sobą i dzielą na komórki o różnych rolach, z czego jedne aktywnie sygnalizują, a inne nie [2].

Nie wszystkie komórki w mózgu są nerwowe - glej, czyli astrocyty, oligodendrocyty i mikroglej stanowią jego niezbędny, złożony budulec, a nasza wiedza dostarcza nam coraz więcej informacji na temat ich złożoności.

—

[1] Yin, Jiu-Chao, et al. "Chemical conversion of human fetal astrocytes into neurons through modulation of multiple signaling pathways." Stem Cell Reports 12.3 (2019): 488-501.
[2] de Ceglia, Roberta, et al. "Specialized astrocytes mediate glutamatergic gliotransmission in the CNS." Nature (2023): 1-10.
Zdjęcie astrocytów: Wilhelmsson, Ulrika, et al. "Redefining the concept of reactive astrocytes as cells that remain within their unique domains upon reaction to injury." Proceedings of the National Academy of Sciences 103.46 (2006): 17513-17518.

21/09/2023

mój actbook dostępny jest tutaj: https://odwaznekarty.pl/produkt/od-wazny-actbook/

31/08/2023

TERAZ

jest

ZAWSZE