Agnieszka Helwing-Brodala Psychoterapia

14/07/2025

Idę na urlop :) Wrócę do pisania we wrześniu. Do zobaczenia!

11/07/2025

Wakacyjnie polecam komedię "Follemente. W tym szaleństwie jest metoda" :)
Zabawnie przedstawione są dialogi wewnętrzne dwójki bohaterów.
Trailer poniżej:

Co kryje się w naszych myślach? Kto tak naprawdę mieszka w naszej głowie? Osoba szalona, racjonalna, impulsywna, rozważna? A może w naszym umyśle panuje niez...

10/07/2025

Lata temu miałam na konsultacjach rodzinę z USA. Dziecko miało kłopot, który wyglądał na problemy rozwojowe wykluczające możliwość pomocy onlajn.
Poprosiłam rodziców o opinię z przedszkola - potrzebowałam dojaśnić obraz.

- Ale pani Agnieszko, łeee, ta opinia to co ona wniesie, co tam Jackie opiekunka grupy mojego dziecka niby napisze?
- No nie no, nie żartujmy. Jackie jest nauczycielką nauczania przedszkolnego, skończyła pięcioletnie studia i cosik jednak o normach rozwojowych wie. Widzi dziecko na tle grupy i widzi kawałeczki, których rodzice nie widzą.
- Ale pani Agnieszko, co pani opowiada. Jakie studia? Jackie wcześniej pracowała w takiej stołówce dla weteranów ale zmieniła pracę. Ona nie ma żadnego wykształcenia kierunkowego, niczego o dzieciach się nie uczyła.

30 minut tłumaczyłam tej mamie, ze soreczki ale jej się pomyliło, bo nie ma takiej opcji żeby w przedszkolu pracował człowiek bez wykształcenia kierunkowego. Aż doczytałam, że w USA wychowawcą może być anyone i anybody oraz whoever.

Na niejednym grillu zrobiłam furorę błyskając tą wiedzą. A znajomi wywalali oczy. Ale jak to? To jak Jackie wdroży zalecenia od psychologa, psychoteraputy albo od psychiatry pytały koleżanki po fachu? Jak Jackie będzie wspierać w przedszkolu dziecko, które ma lęk separacyjny, lęk społeczny, jest w spektrum, ma mutyzm albo ADHD? Co ty Agnieszka za głupoty opowiadasz?

I oto Drogie dzieci, do Polski przyszła nowoczesność i światowe rozwiązania, pedagogika 2.0

Otóż zgodnie z najnowszą nowelizacją w polskim przedszkolu będzie mógł uczyć anyone i anybody oraz whoever. Jeśli dyrektor wyrazi zgodę. Na przykład bezrobotna córka dyrektorka. Dobra koleżanka. Zośka, która daje korki córce dyrektora. Jakie wspaniałe pole do obiektywnych, opartych na kwalifikacjach decyzji.

Nie mogę się doczekać aż napiszę zalecenia do pracy z mutyzmem albo spektrum i moje zalecenia będzie wdrażać Halina po szkole hotelarskiej lub studiach z historii sztuki. Bo Halina na pewno jest specem w swoich dziedzinach ale w temacie wdrażania planu terapeutycznego jakby mniej.

Czekam na opinię o rozwoju mowy, kompetencji społecznych, na ocenę procesów poznawczych i wszystkich objawów świadczących o wyjściu poza normę rozwojową.

Gdybym była nauczycielką odgryzłabym sobie rękę ze złości. Na co komu było 5 lat studiów. Miliony na szkolenia. Czas na webinary.

Teraz pan Zbyszek, ochroniarz w Tesco na luzaczku może przejąć kompetencje człowieka, który zrobił magisterkę z pedagogiki. Zbyszek jeśli jest dorosły, jest człowiekiem, jest niekarany, odróżnia dziecko od nie dziecka - ma kwalifikacje które każdy dyrektor może uznać za wystarczające do pracy w przedszkolu. Jeśli Zbyszek postanowi rzucić Tesco, śmiało może składac podanie w przedszkolu. Ja też mogę. To nic, że nie mam pojęcia jak ogarnąć zabawę dla 25 osób i co i jak po kolei z nimi robić, żeby to się przełożyło na kolejny puzelek w kompetencjach edukacyjnych. Bo uczyłam się innych rzeczy. Ale na bank dopilnuję żeby się dzieci nie pozabijały i nie zjadły pudełka Lego.

Rozważcie, jeśli Tesco macie bliżej, to kto wie, czy będzie sens jechać dalej do przedszkola.

Teraz prywatne przedszkola nie będą się reklamować NVC, RB, ogrodem, zagrodą dla króliczków i zajęciami przy fortepianie. Wystarczy, że napiszą „Nasi nauczyciele mają wyższe wykształcenie pedagogiczne. Zrozumieją zalecenia od psychologa, samodzielnie napiszę ocenę rozwoju i zauważą trudności wskazujące na konieczność diagnozy”. Dziękuję pięć gwiazdek, przedszkole de lux oraz all inclusive.
Teraz nie będziecie pytać o posiłki ale ile osób w placówce wie cokolwiek o rozwoju dzieci, planowaniu zajęć, wsparciu w regulacji emocji.
Ręce opadają.

09/07/2025

Relacja ze szkolenia o rozwoju więzi 😊
Pozdrawiam serdecznie Fundacja ZOBACZ MNIE 😘

09/07/2025

Z mojej notatki przy lekturze "To, co musimy utracić" Judith Viorst:

Rodzimy się z wielkimi namiętnościami – uczucia/ emocje, które nami targają są ogromne i silne – tak włożyła w nas matka natura, abyśmy mogli przeżyć i wykształcić system przywiązania. Kiedy się już wykształci więź między matką a dzieckiem, to z zaborczości i chciwości nie mamy ochoty się tą jedną jedyną, stworzoną tylko dla nas, naszą miłością - Matką, dzielić (a dzielimy się, najpierw z Ojcem, a potem z rodzeństwem, jeśli jest).
Gdy doświadczamy konieczności dzielenia się, nienawiść w nas szaleje – jest czysta, żywa, intensywna. To nie lada wyzwanie dla rodziców przyjąć nienawiść, która targa dzieckiem. Przyjąć z miłością, ze zrozumieniem i współczuciem, nie odrzucając dziecka, opowiadając mu co się z nim dzieje. Mówiąc wyraźnie, stanowczo, gdzie są granice, ale nie negując jego przeżyć. Podejść ze spokojem i zrozumieniem do nienawiści, która się ujawniła.
Pójście za impulsem wywołuje niezadowolenie matki, a w przeżyciu dziecka utratę miłości – i to jest hamulcem do realizowania swoich impulsów niszczenia i eliminowania rywali w odbieraniu miłości. Te hamulce to często nieświadome mechanizmy obronne, które działają też wtedy, gdy boimy się utraty.

08/07/2025

Lubimy się zwieść potędze rozumu. Rozumienie, podążanie, błyskotliwość, inteligencja – to przymioty, którym hołdujemy, pielęgnujemy je. I dobrze. Ale równolegle istnieje w nas taka sfera, która nie poddaje się władzy rozumu. W niej jesteśmy bezradni, nie-wiedzący, zagubieni.
Niestety nie da się poznać siebie li tylko przez drogę wiedzy. Czytanie książek nie zmieni naszych starych, już nam nie służących, schematów. Nie poznamy swojej osobowości poprzez czytanie jej opisów.
Do głębokiego poznania siebie potrzebny nam jest drugi człowiek. Tylko w relacji z drugim człowiekiem sprawdzić możemy prawdziwość myśli na własny temat. Możemy mieć wspaniałe strategie opracowane w głowie przed spotkaniem z ważnym dla nas człowiekiem i one pękają jak bańka mydlana, gdy się już z nim spotkamy. Szczególnie, gdy mamy do niego żal, złość czy poczucie niesprawiedliwości.
Dawać się poznać "Drugiemu" to poznawać samego siebie.

07/07/2025

Jak budujemy obraz świata i co się dzieje w gabinecie:

PRZENIESIENIE
WYCHOWANIE czy NATURA?

Jak zatem dzisiaj rozumiemy przeniesienie? Stało się dla nas jasne, iż nie chodzi o to, że pacjent traktuje analityka tak, jakby był prawdziwym rodzicem, ale że obraz rodzica jest budowany oraz internalizowany od niemowlęctwa. To właśnie ten obraz, a raczej jego cechy i cechy owych obiektów wewnętrznych są przypisywane analitykowi w trakcie leczenia (dotyczy to też oczywiście innych obiektów w świecie zewnętrznym pacjenta). Obiekty wewnętrzne nie są jedynie prostymi kopiami prawdziwych rodziców (nawet jeśli dałoby się zobrazować 'realnych rodziców'), powstają po części na podstawie tego, jak się z dzieckiem obchodzono od pierwszych tygodni życia - czy na przykład było traktowane z miłością i troską, czy też surowo i chłodno, jak się nim zajmowano, jak je karmiono, jak się z nimi bawiono, czy było zaniedbywane itd. Niemniej jednak to, jak się dzieckiem faktycznie obchodzono to tylko część całej historii. Znaczenie mają również wrodzone cechy niemowlęcia czy dziecka - to jak reaguje na sposób w jaki jest traktowane. Niektóre niemowlęta i małe dzieci od bardzo wczesnego wieku zdają się reagować silnym lękiem na wszelkie zakłócenia i frustracje, inne znacznie łatwiej tolerują napięcie i trudności; niektóre bardzo szybko wpadają we wściekłość, inne są cierpliwsze, a jeszcze inne dają za wygraną i wycofują się.
Na obraz obiektów, jaki niemowlę konstruuje od samego początku, wpływać będzie zatem nie tylko to, czego rzeczywiście ono doświadcza, ale również sposób indywidualnej reakcji na świat, w którym żyje.

Bethy Joseph, Przeniesienie, pod red: C. Bronstein, Teoria kleinowska: perspektywa współczesna. ISPHS, Warszawa, 2023, s.324
Zdjęcie Laura Makabrescu

04/07/2025

Zdolność do przejawiania troski o innych jest ściśle związana z poczuciem bezpieczeństwa i zaspokojeniem, lub przynajmniej nadzieją na zaspokojenie, potrzeb własnych. Melanie Klein (1882-1960), psychoanalityczka lecząca dzieci, wyróżniła dzięki swoim badaniom różne stany umysłu, które przejawiamy (my-ludzie) od początków naszego istnienia. Pierwotnie niemowlę przeżywa ogrom lęku za każdym razem, kiedy jego potrzeby nie są zaspakajane i kiedy traci najważniejszą dla siebie osobę, tzw. figurę przywiązania. Ten stan umysłu Klein nazwała pozycją paranoidalno-schizoidalną. Wraz z upływem czasu i powtarzającymi się doświadczeniami bycia kojonym i przyjmowanym, rozwija się wyższy ewolucyjnie stan umysłu, który Klein nazwała pozycją depresyjną (to coś innego niż depresja). W tym stanie dziecko, a potem człowiek dorosły, potrafi zachować myślenie pomimo przeżywanych trudnych emocji (trudne emocje nie odcinają zdolności rozumienia i empatii do siebie i drugiej osoby). W życiu dorosłym doświadczamy okresowo obu stanów umysłu, a dzięki terapii możemy stopniowo zwiększać możliwości refleksji nad impulsywnymi reakcjami na sytuacje trudne.

"Klein w swojej koncepcji uwzględniła nieustanne fluktuacje między egocentrycznym i wyrachowanym nastawieniem do świata oraz postawą, w której dominuje hojność i troska, choć ta postawa w pewnym stopniu także kształtuje się pod wpływem dążenia do zaspakajania własnych potrzeb. Nawet jeśli jednostka osiągnęła bardziej depresyjny stan umysłu, to pod wpływem nasilonego lęku - na przykład związanego z separacją - może ona utracić zdolność uwzględniania punktu widzenia innej osoby i obstawać przy swoim. Osoba taka - jak to określiła Klein - mimo zdolności przeżywania depresyjnej troski o innych, cofa się do bardziej egocentrycznych nastawień i lęków, których przedmiotem jest ona sama. Gdy mija czas próby, odzyskuje wcześniejszą zdolność do empatii."
Margot Waddell: Światy wewnętrzne. Psychoanaliza i rozwój osobowości.

02/07/2025

Prowadziłam dziś w Fundacja ZOBACZ MNIE szkolenie na temat rozwoju więzi dla pracowników i wolontariuszy Fundacji. Jestem pod wielkim wrażeniem tego pięknego miejsca, które stworzyła Pani Agnieszka Aleksandrowicz-Zdral wraz z całym zespołem 🏡🦋
Gratulacje serdeczne! Wrocław zyskał wspaniałą przestrzeń dla wsparcia rodzin i dzieci ❤
Na zdjęciu jestem z Skowron - koordynatorką Centrum "ZOBACZ MNIE w Rodzinie".

01/07/2025

Będzie czytane!
Dziękuję Małgorzata Rybak - Coraz bliżej siebie ❤😘

30/06/2025

W życiu nieustannie oscylujemy pomiędzy widzeniem i zaspakajaniem swoich potrzeb a troską o potrzeby innych. Nie jest łatwo utrzymywać harmonię pomiędzy tymi dwoma przenikającymi się przestrzeniami. Szczególnie, gdy w swoich rodzinach pochodzenia nauczyliśmy się, że potrzeby nie mogą być dostrzegane i jawnie komunikowane, a o ich niezaspokojeniu dowiadywaliśmy się w atmosferze konfliktów i wzajemnych pretensji.

Tym, co może zmienić postrzeganie obu światów (potrzeb własnych i cudzych), jest przyjęcie szerszej perspektywy widzenia. Kiedy permanentnie nie dbamy o swoje potrzeby, często zapadamy na choroby i tracimy relacje. Matka, która nie zadba o swój odpoczynek i wsparcie dla siebie, będzie sfrustrowana i może stać się agresywna dla swojego dziecka, co nie pomoże w budowaniu bezpiecznej więzi pomiędzy nimi. Ojciec, który nie zadba o bycie widzianym czy o bliskość swojej partnerki, może być ciągle zirytowany i coraz bardziej wycofujący się z relacji.

Krucha równowaga pomiędzy sobą a "Tym Drugim", "Innym" potrzebuje być stale poszukiwana. To nie jest dyspozycja, czy zdolność, która dana jest nam raz na zawsze. Raczej odbywa się jak ciągły taniec - raz do przodu, dwa razy do tyłu, innym razem odwrotnie. Taniec, którego kroków uczymy się przez całe życie. Niejednokrotnie ta możliwość uczenia się otwiera się dopiero po porażce relacyjnej, kiedy boleśnie doświadczymy czego w bliskości z drugim człowiekiem nie chcemy zaznawać. Dawanie sobie przyzwolenia na podejmowanie kolejnych prób jest niezbędnym elementem poszukiwań. Czasem, ze względu na noszone przez nas rany, warto w tej wędrówce sięgnąć po fachową pomoc. 🌾

27/06/2025

Dotykanie własnej kruchości i zależności to również spotykanie się ze wstydem a nawet uczuciem upokorzenia, którymi te delikatne części zostały obarczone. Skonfrontowanie się z tymi uczuciami, możliwość ujawniania ich i rozmawiania o nich w relacji terapeutycznej, może być uwalniające.
"Chcę", "pragnę", "potrzebuję" - to jakości, dzięki którym można dojrzewać 🌱💚